Solo quedou silenço feito oulor

selombra de las cousas sbarrulhadas

amonado nas piedras pula tarde

eiterno que s’ampalpa i nun se sinte;

cun el anobelhou suonhos i risas

fames amor caminos andadeiros

delores anchos mais que ls dies i l tiempo

slúbio passado muorto ambergonhado;

nunca deixou botar raiç als dies

dun die. Que poderá quedar an polha?

Solo silenço diç eiternidade

ardeinho que arrebenta an frius de maio.

Que mos deixórun cumo grande ardança?

Nun s’aceita an notairo, bonda oubir.

Fracisco Niebro

25.03.2007