sexta-feira, 29 de outubro de 2010

cuontas nanas (4)

Custou-me a acabar l lhibro, siempre a andar para un castielho que nunca mais aparecie. Pul camino habie que quemer uas yerbas a cada lhégua, mas quaije siempre era mui custoso dar cun eilhas. Las yerbas essas dában un yerbamiento que duraba dous dies i neilhes salie-le ua rapaza mui guapa que nun se le tiraba de anriba. Ampeçara l camino als binte anhos i yá iba an 45, pouco mais que piel i uossos, puis nun se daba de cuonta que la rapaza guapa era ua bruxa que le chochaba l’alma als cachicos. A cada ancruzelhada aparecien-le uns perros que nun lo querien deixar ir por nanhun de ls caminos i nun solo tenie que scolher, mas tamien de scamugir ls perros. Quando fizo 30 anhos ampeçou a ber l castielho al loinge, mas a cada anho quedaba mais loinge. Mas nunca zistie porque habie sonhado que naquel castielho iba a ser feliç i, anque alhá chegara bielho, habie de remoçar. Tamien, apuis de haber salido hai tanto tiempo de adonde nacira, yá nun tenie tiempo para tornar nien sabie l camino, puis las yerbas que quemie solo ansinában l camino al palantre. Na fin de l lhibro tenie ua pequeinha nota que dezie:
«Abiso als lheitores: l outor deste l lhibro morriu-se sien que tubira screbido l segundo belume.»

quinta-feira, 28 de outubro de 2010

Preguntas (26)

haberá alguien capaç de cuntar o númaro de pessonas cundanadas a la muorte an nome de la berdade?
antoce, porque cuntinamos a nun saber l que ye la berdade?

sexta-feira, 15 de outubro de 2010

Preguntas (25)

tubo-me dius un tiempo, era you andeble i metie miedo l mundo;
mandórun-me bater a la puorta de l pensar, que el benirie, mas nunca bieno;
sigo l camino, respeitando l mundo i quanto hai ne l de criaturas;
lhabo-me cul'ourbalheira de ls dies, aprendo cun todo todo busco que quede melhor;
para çculpar ls mius erros ou nun aceitar las mies fraquezas, por nun aguantar ls outros ou la sobérbia de nun tener uocos, ou la necidade de me fazer scrabo para tener un senhor delantre de quien azinolhar, ou anton para tener un amigo abstrato quando tengo tanto de carne i uosso,
para quei antonce perciso de ambentar un dius?

quinta-feira, 14 de outubro de 2010

Preguntas (24)

porquei ye tan custoso mirar alhá de ls uolhos, andar alhá de ls passos?
para quei un mundo tan grande se mal somos capazes de ir alhá dua foia?
son (bal la pena séren) ls dies mais que ua lhuita contra la stragacion de mundo?




segunda-feira, 11 de outubro de 2010

Suonho i rialidade


[Telmo Ferraz ye padre i nacido an Berçó, cunceilho de Mogadouro. Agora, cuido que inda ye bibo, trabalha na Obra de l Gaiato, mas an nuobo fui padre na barraige de Picuote, seguindo apuis para Angola (barraige de Cambambe). Dessa sue passaige pula purmeira barraige mirandesa, quedou-mos un teçtemunho stroudinairo, l lhibro O LODO E AS ESTRELAS, que tamien fala de la lhéngua mirandesa, de modo cumo ls barraigistas fazien caçuada de ls palhantros i de la manifestaçon que ls mirandeses, roubados ne l que era sou, fazírun an Bila Chana a gritar Nun queremos acá la Barraige. Un lhibro a que hei de tornar un die destes, neste blogue. Yá zdende que nun oubie falar nel i agora lo çcubri neste lhibrico dun outro natural de Berçó, adonde se bei que Telmo Ferraz manten bibo l poeta que li bai yá para mui acerca de quarenta anhos.]


Suonho

Hai molinos a cantar
la música de l'auga!
Brincos d'alegrie
ne l caier de l grano!
Andrento, l mobimiento
de la piedra que muole.
Beila pul aire
l puolo de la farinha
cun sabor a primabera



Rialidade!

Molinos de la Ribeira,
deixados i tristes...
Las silbas tomórun cuonta
de sou solar.
ls telhados caírun-se.
Las piedras scachadas
chóran
las suidades de l grano!

Telmo Ferraz, in Serafim Amaro Afonso, Nobreza de Gente Humilde, ed. autor, 2009
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Sonho!

Há moinhos cantando
a música da água!
Pulos de alegria
no cair do grão!
Lá dentro, o movimento
da pedra que tritura.
Baila no ar
o pó da farinha
com sabor a Primavera!



Realidade!

Moinhos da Ribeira,
abandonados e tristes...
As silvas tomaram conta
do seu chão.
Os telhados caíram.
As mós partidas
choram
as saudades do grão!]