quinta-feira, 29 de julho de 2010

diário 59

naquel die sentie-me mui pesada i inda pensei an nun ir a segar, fazie ls nuobe meses certicos, mas sentie-me bien i alhá fui you ambaixo l forno de l saiote burmeilho de burel; custou-me a chubir-me na burra, mas apuis que me agarrei als sucos alhá andube, solo parando un cachico para fazer l almuorço; tenie la certeza de que iba a correr todo bien i, fusse rapaç ou rapaza, bie-se que nun gustaba de dar guerra; assi i todo, quedar an casa a la selombra, solo me iba a dar para pensar an cousas malas que, nesse tiempo, parir metie miedo a quatro i quatro éran las que se morrien; assi, a segar todo l die, al menos nun tenie tanto campo na cabeça para deixar assentar esses miedos.

preguntas (16)

sien fazer preguntas habie de tener uns dies mais assossegados, un suonho mais sereno, un pelo menos rúcio, talbeç uns uolhos menos cansados al fondo l poço de las oulheiras ...
antoce, porque las fago?

quarta-feira, 28 de julho de 2010

preguntas (15)

Oubedecer puode ser un modo de nun querer saber, de andefréncia?
Reboluçon puode ser ua forma de zaspero, de nun saber quei mais fazer, i nó la lhuita por un porjeto de sociadade?

terça-feira, 27 de julho de 2010

preguntas (14)

porquei un dius delantre de quien las pessonas se azinólhan, scrabos delantre de sous senhor?
porquei un dius que gusta que le pássen graixa, dando lhoubores, cumo un tirano de antigamente, eideia que solo podie haber nacido ne l tiempo an que nun habie senhor sien scrabo?
porquei demudemos l mundo, mas inda nun fumus capazes de demudar l'eideia de dius zde hai miles de anhos i inda hoije manten la figura de um bielho faraó ou amperador de la Pérsia?
porquei son tan armanicos ls diuses de todas las relegiones? será de quien ls criou?



segunda-feira, 26 de julho de 2010

preguntas (13)

quei le acrecenta la fé al que yá sou i al que fago?
sien fé serie you pior pessona?



domingo, 25 de julho de 2010

Ls muortos

Un die passageiro bibi i creci antre ls mius,
Un apuis outro yá me drume i bai scapando para loinge.
Assi i todo, bós que drumis, stais-me spiertos andrento l peito,
Na alma pariente çcansa la buossa eimaige que scapa.
i mais bibos bibis bós eilhi, adonde l'alegrie de l sprito
debino a todos ls que ambelhécen, a todos ls muortos remoça.

Bersion feita zde la Traduçon pertuesa de Paulo Quintela
[Hölderlin, Poemas, Edições ASA, 3ª eidiçon, 2004]





sexta-feira, 23 de julho de 2010

diário 58

sabes, recortemos la figueira toda, quedou menos rodrosa, talbeç nien deia figos astanho, mas ha de crecer i tornar al que era, anque talbeç yá acá nun steia para ber: bien bés, persigue-me esta manha de cuidar que l mundo se me acaba un die destes, inda porriba de agarrar ua stafa que andube trés dies sien aguantar ls renhones; daba figos mui buonos, muita carga deilhes fui a bender pa l Naso i pa la raia i por esso yá mal ls podie ber delantre, mas éran buonos ls figos bien al alrobés de las brebas que habie que tener cuidado cun eilhas, las almanechas, que dában cuonta de ls beiços i se ponien mui anchados i sfuiras... nien te cunto; ye salagre la lheinha de figueira, anque tubo fuorça bastante para aguantar la cuorda de Judas que traiçones adondequiera se cólgan; quando tornar a dar figos bastantes talbeç yá nien fágades aqueilhes rosairos de figos secos, secos al sol i acabados de cunserbar andrento l forno apuis l pan: yá nien pulas madrugadas ides a percisar deilhes, que muito modo teneis de bos zayunar i figos secos nunca ende son chamados, nien tenereis de salir de casa inda cun de nuite, cumo muita beç me passou, solo cun dous figos ne l bolso i tornar a casa yá mais acerca de la cena que de l jantar; has de ir a ber cumo quedou la figueira recortada i renobada, talbeç le quergas sacar uns retratos i apuis acumparar deiqui a uns anhos quando yá you nun te podir ir a ajudar a apanhar ls figos: saber que comerás un por mi i que te bai a saber bien, esso me bonda i me faç benir cuçpinha a la boca.

segunda-feira, 19 de julho de 2010

filósofos

ls mais eilustres homes sabidos i filósofos
caminórun pula scuridon de l'eignorança;
assi i todo éran la lhuç de l sou tiempo,
mas quei fazírun? dezírun algues frases i drumírun.

Omar Khayyán, Rubaiyat


domingo, 18 de julho de 2010

las lhargas tardes de agosto

nun quijo salir anquanto nun atamaba la calor, anque nunca se tenga afeito a la séstia que siempre le parecira un açago de tiempo i quedaba cun gana de drumir mais: sentie la benida de l berano cumo ua lhibartaçon, l cuorpo suolto de roupas, çapatos i las defénsias de la piel, mas aqueilkhas tardes de berano parecien-le sien fin, an que nada bulhie para alhá las moscas i naide s'abinturaba a andar pul termo: las lhargas tardes de agosto traien-le siempre ua suidade nunca sabie de quei, talbeç doutros mundos adonde nunca fura nien iba a ir, esses mundos de adonde bénen las truniadas i se purparában para tornar las ciguonhas cun ls filhos yá criados: porquei nun habiemos de ser cumo ls páixaros arribeinhos, que ban i bénen todos ls anhos, an beç de botarmos raiç cumo las arbles, quaije cumo las peinhas? sentaba-se ne l puial i deixaba que la calor atamasse, sereno cumo l bolo dua ciguonha ne l alto niu i pensaba que serie ua pena nun poder spurmentar beranos sien fin, que bien, bien, staba-se era naquel puial.

sábado, 17 de julho de 2010

ls morconicos

nun sentie l rechinadeiro de las rues de Lisboua andrento l mercado 31 de janeiro, mas aqueilhes uolhos i aqueilhes modos parece que lo tornórun a traier para andrento; you até solo habie ido alhá a saber de sardinas - a las bezes dá-me ua gana de sardinas que tengo de ir a saber deilhas adonde las haba - mas al abaixar las scaleiras sentie que ls passos nun me stában a oubedecer, tal i qual cumo quando ua queluobra ancanta un paixarico ou ua renozielha ansaia sou baile para picar ua queluobra cun sou doce beneno mortal: éran ls morcones que relhuzien an cembas alhinhadas cumo un eisército por anriba las bancas de las bendedeiras; hai cousas a que nun le cunsigo rejistir, cumo tal lhibros i morcones, ls bícios maiores que me quedórun apuis de haber deixado de fumar bai para quatro anhos; ne ls morcones nun ye bien l quemé-los que m'ancanta, mas aqueilhas quelores que me lhémbran mundos cun l sol a çponer, antre burmeilhos de sangre i amarielhos pesados cumo a ampurrar l scuro de la nuite que s'achega sien piadade, apuis ye l oulor que se m'antranha mesmo quando naide mais l sinte alredror de mi, i tengo de le topar, sentir aqueilha piel cumo un airico fresco a meidie, ajuntando-se uolhos, oulor i manos nua çcubierta que nunca acaba çque me conheço i bai até las purmeiras bendímias an que me botaba lhadeira abaixo a saber de l morconeiro, sganganido cula sede, que habie apedurado sous morcones, scassa carne i pelo de brugo antre carunhas que habien crecido cumo un delor d'auga; nun tenie naide a atender, la tienda de ls morcones, i quedei eilhi a mirar aquel çponer de l sol até que ua boç me çpertou Ten ende sacos, puode scolher, Agarrei l saco i iba a ampeçar a scolher quando se me lhembrou que algo me acabara de passar delantre i me chamaba, si éran uns uolhos, l berdadeiro sol daqueilhes mundos an que se çponie, lhargos i negros cumo las alméixinas que al lhado relhumbrában, un risco azul fino por ambaixo cumo a marcar la lhinha de costa dun mar sien fondo i ua risa abierta an canto de serena; scolhi ls morcones, éran de ls de rober, debarico, cumo quien ten todo l tiempo de l mundo i sien querer saber de que todas las tiendas yá stábana ancerrar, para que mais tiempo durasse aquel çponer de l sol, cun aqueilhes uolhos a poné-se delantre ls mocones que scolhie, anque la tie stubira de cuostas, Puode pesar se faç fabor, i passei-le ua nota de cinco ouros, tornando als morcones por uns segundos eiternos, de que solo la boç de la tie me spertou, cun ua boç que parecie benir de ls uolhos i nó de la boca Os pessegozinhos / Ls moconicos, nun se le báian a squecer, dixo cumo quien bien biu que staba nun outro mundo; yá an casa, ls morconicos, para alhá la quelor, l oulor, l apalpar, agora sabien-me tamien a uolhos i a çponer de sol a meidie, nunca outros me soubírun tan bien: las arbles nunca acában l sou trabalho, que muito queda inda de fuora pa l berdadeiro amadurar de ls fruitos, cumo tal uns uolhos, ua palabrica que seia.

diário 57

tenie catorze anhos i fui a la fiesta de l Nazo cun miu armano, mas mie mai oubrigou-mos a lhebar ua carga de figos para bender; salimos a la ua de manhana i andubimos todo l dies puls pobicos de la raia a bender figos; a la nuite la sonheira era tanta que yá solo dou para sonhar cul arraial.

sexta-feira, 16 de julho de 2010

L cielo i l einfierno



Bien para alhá la Tierra i l anfenito
Buscaba you l cielo i l einfierno,
Mas dixo-me ua boç:
L cielo i l einfierno stan andrento de ti.

Omar Khayyám (Rubaiyat)







quinta-feira, 15 de julho de 2010

Sábio ceticismo



L eimenso mundo: un granico de puolo ne l spácio.
To la ciéncia de ls homes: palabras.
Ls pobos, ls animales i las froles de ls siete climas: selombras.
L fruito de tue pension sien paraige: l nada.

Omar Khayyám
(bersion lbibre de rubai)





Nota - para quien nun sabe la lhéngua persa, cumo ye l miu causo, nun le puode dar la belharaça de traduzir l grande poeta i home sabido persa de l seclo XI, Omar Khayyám. Assi i todo, quien puode rejistir a ua tal poesie? Antoce me bou serbindo de traduciones anglesas, francesas i spanholas, i tamien de Fernando Pessoa an ciertos causos, para amanhar uas bersiones mirandesas de ls sous Rubaiyat.

sexta-feira, 9 de julho de 2010

Ls Lusíadas

Para que quede registrado: acaba de salir, hoije die 8 de júlio de 2010, la eidiçon de Ls Lusíadas an mirandés, pula Âncora Eiditora. La traduçon sal assinada por Fracisco Niebro, ten Prefácio / Antrada de Ernesto Rodrigues (pp. 5-51) i eilustraçones de José Ruy al ampeço de cada canto, sendo al todo 368 pp. La cápia ye de J. M. Ribeirinho i assenta naqueilha que fui la cápia de la 1ª eidiçon de Ls Lusíadas, an 1572.

quarta-feira, 7 de julho de 2010

chafandin

chafandin ye agora nome de bino na Ribera de Duero, acerca de Balhadoliç, sacado de l nome dun afamado fuora de lei, dessa region spanhola ne l seclo XIX, denome que tamien tenie un tiu que datrás andaba por Sendin, i de que hei de buscar mais amboras: antressante cumo las palabras bólan i ls fuora de lei lhieban mais loinge sue fama do que todos ls outros.

terça-feira, 6 de julho de 2010

l scarabeilho i la bola



bai rodando l scarabeilho sue bola de merda pul camino afuora, sou mundo redondo que ampurra al para trás cun sues paticas, agora yá naide passa pul camino i muito azar serie que alguien pisasse l scarabeilho: a meidie nien selombra faç la bola, toda a relhuzir na música de las moscas que alredror le pónen diamantes ralos, azules.

domingo, 4 de julho de 2010

Natureza muorta

Paul Cézanne (Natureza muorta)
Miramos laranjas i maçanas pintadas anriba ua mesa i chamamos-le 'natureza muorta', sien atinar bien porquei, yá que podien ser sumbradas i deilhas algo nacer, mas la nuossa zgrácia na relaçon cula natureza ye pensarmos que solo nós somos bibos i todo l restro puode ser tratado cumo cousa muorta: eiqui stá cumo un porblema eiquelógico stá cundanado nas raízes mais fondas de la nuossa cultura: para quei respeitar ua natureza que stá muorta (anque nós até ls nuossos muortos respéitemos)? Haberie que splicar cumo todas essas obras de arte que mos amóstran 'naturezas muortas' mais nun son do que un modo de eiternizar la bida de cousas que stan bien bibas.

hai cousas a que l tiempo nun le dará tiempo



ye feita d'eisséncia de tiempo la bida:
atrás dies chenos de sol, lhargas nuites
bénen cun sous miedos, sous delores,
i mal mos demos de cuonta de quando
ampeçou a scurcer, solo mos quedando
la sprança - la certeza? - de que ha de
haber manhana; essa ye la defréncia:

acontra l'eiternidade de l tiempo, al menos
para alhá de quanto puodamos pensar,
upe-se l sfergante de la bida, an que ua
nuite ha de ser la redadeira, sien manhana;
por esso hai cousas a que l tiempo nun le
dará tiempo para que puodan tener sou
die: se nun fúren agora, puoden nunca mais ser.






sábado, 3 de julho de 2010

preguntas a Ourídice

música i amor bencírun la muorte al fazérun retornar Ourídice de las perfundas de l Hades: quien será l Ourfeu que poderá inda tocar ua tan triste música que deixe quemobido i faga chorar l rei de la muorte? quei pediremos: canta-me ua música que me alegre i faga bibir, ou canta-me ua música triste que me faga chorar i rucecitar? tenie rezon quien un die puso la música cumo ambeçon de ls diuses: que fazeremos, yá que esses diuses nun eisísten? cumo poderemos arrimar cousa tan grande ne l nuosso pequeinho mundo?