quinta-feira, 29 de novembro de 2012

anquanto i nó // entretanto


inda un die hei de fazer poemas
cumo quien arquiba l mundo, 
puostos bien al modo para chubir cumo scalada, 
oupidos, dreitos, para serbíren de caiato, 
çumentos para atamáren ciertas sedes, 
i al meio ls pochos de l mundo botáren sou oulor, 
pedrica a poner mais firme la casa adonde moramos: 

anquanto i nó,
bou daprendendo las palabras
i l oufício
de las lhebar alhá de sou sonido,
sou zalento, sou zatino, 
até paráren de ouliar l sou delor,
mal cuntentas de queréren mais que son


//


ainda um dia hei de fazer poemas
como quem arquiva o mundo,
postos bem ao jeito para subir como uma escada,
erguidos, direitos, para servirem de cajado,
sumarentos para matarem certas sedes,
e no meio dos podres do mundo deitarem seu odor,
pedrinha a deixar mais firme a casa onde moramos:

entretanto,
vou aprendendo as palavras
e o ofício
de as levar além do seu som,
seu desalento, seu desatino,
até deixarem de uivar a sua dor,
descontentes por quererem mais que são




quarta-feira, 28 de novembro de 2012

bibir - único dius que merece tue nobena // viver - único deus que merece a tua novena



tenies un delor al lhume
pa te serbir d'almuorço,
agre prefume
que te cunsume
i faç dezir: yá nun paga la bida l sfuorço...

cheguei
i tireste me la gana de poner la mesa
adonde deixar la risa que purparei
i te lhebei
para subremesa

na fin, de l que te lhebei, yá solo palabras
me sobrórun,
mas outro almuorço nun sperabas:
tues falas si éran cumo pedradas,
mas tous uolhos nunca anganhórun

an palabras, podies fazer reboluçones
i todo achegar a la pena
de ti, mas, sien cundiçones,
quedaba te inda, alhá d'oupeniones,
bibir - único dius que merece tue nobena

nien sabes cumo aguanteste
tantos dies, tu a quien nunca nada
- nien ourdenado nien subsilho -
te tirórun: solo la bida recebiste i de strobilhos
siempre fuste rica i neilhes spabilada

deixa me la subremesa para un die
de manhana, que siempre falta mos faç:
hoije nien palabras para atirar tenies
puis bien sabies
que nunca dízen de quei tu sós capaç



//


tinhas uma dor ao lume
para te servir de almoço,
ácido perfume
que te consome
e faz dizer: já não paga a vida o esforço...

cheguei
i tiraste me a vontade de por a mesa
onde colocar o riso que preparei
e te levei
para sobremesa

no fim, do que te levei, apenas palavras
me sobraram,
mas outro almoço não esperavas:
era tuas falas pedras que atiravas,
mas teus olhos nunca enganaram

em palavras podias fazer revoluções
i tudo aproximar da pena
de ti, mas, sem condições,
restava-te muito além das openiões,
viver - único deus que merece a tua novena

nem sabes como suportaste
tantos dias, tu a quem nunca nada
nem ordenado nem subsídio
te tiraram: somente a vida recebeste e de empecilhos
sempre foste rica e neles desenrascada

deixa me a sobremesa para un dia
de amanhã, que sempre falta nos faz:
hoje nem palavras para atirar tinhas
e bem sabias
que nunca dizem do que tu és capaz




quinta-feira, 22 de novembro de 2012

Eilegie de Ivan Ilitch // Elegia de Ivan Ilitch (II)


muorte:
solo un sfergante na punta
d'adonde s'acaba la bida;

miedo que lhebamos 
to la bida i an nuosso cuolho 
se muorre;

bida (outra)
que mos nace quando esta 
pa reinar yá nun ten fuorças;

çque mos la dou cumo ua frol
nunca para de chamar l mundo:
apuis seremos


tierra
auga, arble, granico ou aire,
que ten suidades de nós;

naquel sfergante derradeiro
mireste al para trás i to la bida
biste:

esse sfergante
ye solo l outro prato de la baláncia 
a anquelibrar ua bida a spera del. 



//


morte:
apenas momento na ponta
de onde termina a vida;

medo que levamos
toda a vida e ao nosso colo
morre;

vida (outra)
que nos nasce quando esta
para viver não tem já forças;

desde que no-la deu como uma flor
não mais para de chamar o mundo:
depois seremos

terra
água, árvore, grãozinho ou vento,
porque tem saudades de nós;

naquele momento final
olhaste para trás e toda a vida
viste:

esse momento
é apenas o outro prato da balança 
a equilibrar uma vida à espera dele.





lhénguas


nun cáben na proua,
por sede de poder cómen
las pequeinhas: lhénguas.





quarta-feira, 21 de novembro de 2012

bénen ende bárbelos! / estão a chegar os bárbaros!


[cun ua dénia a Cavavfis]

traien guapas purcentaiges ne l queixilho de l feturo, denheiro an frol i un fado de çprézio que sabien, un solo an sue trindade éran, i un lhargo ambierno ne l mirar le ardie: l gajeiro na gábia de la cidade nien chegou a boziar: bárbelos de frente!


//

[Com uma vénia a Cavafis]

traziam belas percentagens no caixilho do futuro, dinheiro em flor i um fado de desprezo que sabiam, na sua trindade eram só um, i un longo inverno no olhar lhe ardia: o gajeiro na gávea da cidade nem chegou a gritar: bárbaros à proa!




ourtonhas // outonas


tou sentir ye un riu 
de rábia, soledade bruas:
de ti cais, ourtonhas...


//

teu sentir é um rio
de raiva, solidão ruges:
de ti cais, outonas...



terça-feira, 20 de novembro de 2012

Eilegie de Ivan Ilitch // ELegia de Ivan Ilitch (I)


bai se la muorte anfrisgando
nas benas de ls dies; talbeç
las alas de l bibir gánhen
cada die: mas tu nien bés

que chubes essa scaleira
cunsante baixando bás: 
muorres te anquanto bibires,
bibes porque a morrer stás


//


vai a morte penetrando
do dia as veias; talvez
as asas do viver ganhem
cada dia: e tu nem vês

que sobes por essa escada
conforme descendo vais:
morres enquanto viveres,
vives se a morrer estás



dás buoltas // dás voltas


ábren se clareiras
de selombra, brúan rius
na cama de l suonho
i nien palabras s'achégan:
dás buoltas; sien sonheira


//


abrem-se clareiras
de sombra, rugem os rios
no leito do sonho
i nem palavras te ocorrem:
dás voltas: pesadelo



segunda-feira, 19 de novembro de 2012

bás


bás de mano dada cul miedo, mundiada alantre,
ls pies nas duras piedras de ls puntones,
que assi mais sintes da dureç de la bida

atrabessa, anque mais fácele fura deixar te ir,
i busca de l outro lado quien te quier bien, 
que ye adonde cuorre l sangre i s'upe l sol

regas la soledade nuite fuora
que ten tue raiç andeble de rejistir:
manhana spera te i mais bal que le guardes
ua risa para ambrulhar l delor que hoije sós


//


vais de mão dada com o medo, enxurrada adiante,
os pés nas duras pedras das poldras,
pois melhor assim sentes da vida a dureza

atravessa, embora mais fácil fosse deixares-te ir,
e do outro lado procura quem te quer bem,
que é onde corre o sangue e o sol se ergue

regas a solidão noite fora
pois a tua raiz fraca tem de resistir:
amanhã espera-te e mais vale que lhe guardes
um sorriso para embrulhar a dor que hoje és




domingo, 18 de novembro de 2012

zatino


bela a arder na nuite,
son canseira que te çcansa,
son zatino: lhibros!



quinta-feira, 15 de novembro de 2012

silenço i rábia


oupiu se un silenço
parados braços de rábia:
grebe giral ye.

terça-feira, 13 de novembro de 2012

la metamorfose de las scaleiras an sue soledade


para que sírben uas scaleiras
se naide por eilhas chube,
naide por eilhas abaixa i la piedra
yá solo al aire de la rue ouferece 
sou zgranar sien passos que l'alísen?

guapas mais que nunca an sue soledade,
cumo todo l que nun sirbe para nada
camínan para l'eisséncia d'arte:
puoden ls uolhos sentar se neilhas
i ser bencidas por eimaginairos passos.

tengo le rábia a esta forma de arte
an que l tiempo me debuolbe
búltios que aguardában l nacer de l sol:
bien las quiero ber cumo scaleiras,
mas solo cristales de tiempo se m'assóman.



bózio


bózio de selombra 
upe al cielo ls braços znudos:
cruç guarda l camino.




domingo, 11 de novembro de 2012

gilada


lhágrimas nas fuolhas
na manhana al sol relhúzen:
derrite gilada



eimbierno


achega se al pelo
la niebe: bate a la puorta
eimbierno sien tiempo.



fuolhas


muorren se cun risas
i un fuogo de mil quelores:
fuolhas ne l outonho.



relhúzen


relhúzen de l sal
ou de dureç de l camino?
lhágrimas s'assóman.




quarta-feira, 7 de novembro de 2012

ye l feturo un tiempo berbal?


usa mui pouco feturo l mirandés:
an beç de 'eirei',
mais quier 'hei de ir'.

quei ténen ls tiempos de ls berbos
a ber cula bida de quien ls usa?

que priessa anubra ls dies de manhana?
que agonie se albanta de hoije, an cada die?

mira a ber, 
nun te troque l berbo ls tiempos:
nanhue cunjugaçon te poderá sacar de ti:
sigue na bena de quien sós,
mas de ls cunhos nunca ls uolhos tires.



sexta-feira, 2 de novembro de 2012

nun ténen alas ls anjos de ls mercados


hai dies an que te bates a la puorta
ou un sonido speras
pul buraco de la fechadura
zupia te l bruido de la rue
mas solo l silenço oubes:

ben te uas bezes nas palabras
an uolhos perdidos outras
ou ye solo un resfuolgo al loinje
cumo quando an nino t'arrimabas
al bruar de ls puostos de l telifone

tornas a casa i a las palabras
tardies, talbeç als recebolhos
de tantas bendímias a que nun fuste:
staba todo dreito menos tu que
drobado caminabas par'outra manhana.

nun ténen alas ls anjos de ls mercados
i scassos son ls passaportes pa sou cielo
a la punta de riba de la nuite:
nunca florirá la cotaçon adonde l'ourbalheira
nunca ls bózios secos deixe.