terça-feira, 15 de setembro de 2009

L Guardador de Ganados - XLIV

Sperto de nuite derrepente,
I l miu reloijo acupa la nuite toda.
Nun sinto la Natureza na rue.
L miu quarto ye ua cousa scura cun paredes sbranquenhadas.
Na rue hai un sossego cumo se nada eisistira.
Solo l reloijo cuntina l sou rugido.
I esta pequeinha cousa de angrenaiges que stá anriba la mie mesa
Abafa toda la eisistença de la tierra i de l cielo…
Quaijeque me perdo a pensar l que esto quier dezir,
Mas staco, i sinto-me a rir na nuite culas squinas de la boca,
Anchindo cula sue pequenheç la nuite einorme
Ye la curjidosa sensaçon de anchir la nuite einorme,
I esta sensaçon ye curjidosa porque el nun inche la nuite
Cula sue pequenheç.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]

Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:
Acordo de noite subitamente,
E o meu relógio ocupa a noite toda.
Não sinto a Natureza lá fora.
O meu quarto é uma cousa escura com paredes vagamente brancas.
Lá fora há um sossego como se nada existisse.
Só o relógio prossegue o seu ruído.
E esta pequena cousa de engrenagens que está em cima da minha mesa
Abafa toda a existência da terra e do céu…
Quase que me perco a pensar o que isto significa,
Mas estaco, e sinto-me sorrir na noite com os cantos da boca,
Enchendo com a sua pequenez a noite enorme
É a curiosa sensação de encher a noite enorme,
E esta sensação é curiosa porque ele não enche a noite
Com a sua pequenez.]

Sem comentários: