quinta-feira, 10 de março de 2011

la gana que solo an nós puode manar

zanquelibrado, chia l carro de ls dies; naide bei l puolo que l tiempo amuntona até un die, sien mos darmos de cuonta, formar muntanhas; ua frol solo ye simpres als simpricos uolhos; termientas i delúbios bótan raiç ne ls serenos dies: l'ampotença que te tuolhe, ha de ser tamien mola para outros bolos, bena para correr outro sangre: defícele, defícele, ye tener que sperar a manhana a ber se resulta, zaspero ye sentir que nada yá torna a ser cumo era, nien dá para antender cumo tan lhargos anhos aguantamos: assi i todo, anque até al cachaço chegue l lhodo i l tolheiro mos arródie, nun hai outro camino nien adelantra buscar choupa alhá la gana que solo an nós puode manar.