segunda-feira, 16 de maio de 2011

Sétimo die


Bolbimos, un a un, de la tue muorte
pa la nuossa bida cumo quien torna a casa
dua lharga biaige. Para trás quedórun lhembráncias, países,
i agora ye cumo se te houbíramos sonhado.

La boç que, delantre l scuro, colguemos
quando se sbarrulhou l mundo pa l fondo de ti
oupimos-la outra beç pa ls afazeres de l die
i pa las horas quemuns.

Inda onte stábamos solicos delantre l Hourror
i yá somos riales outra beç!
L própio delor se drumiu al nuosso cuolho
cumo un animal de cumpanhie.

Manuel António Pina, Atropelamento i fuga, 2001 [an Poesia Reunida, Assírio & Alvim, 2001, p. 288]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Sétimo dia

Ao Manuel Hermínio

Voltámos, um a um, da tua morte
para a nossa vida como quem regressa a casa
de uma longa viagem. Para trás ficaram recordações, países,
e agora é como se te tivéssemos sonhado.

A voz que, diante da escuridão, suspendemos
quando se desmoronou o mundo para o fundo de ti
erguêmo-la de novo para os afazeres diurnos
e para as horas comuns.

Ainda ontem estávamos sozinhos diante do Horror
e já somos reais outra vez!
A própria dor adormeceu no nosso colo
como um animal de companhia.]






Sem comentários: