sábado, 30 de junho de 2012

Dedos que tócan, bólan


Acabei de ler l libro que Mário Correia bai a apersentar ne l Festibal Antercéltico de Sendin [Âncora Editora] i de que stou a fazer l'Antrada (prefácio), cumbite que muito me honra. Chama se "Histórias de Vida dos Gaiteiros do Planalto Mirandês". Ye ua ambestigaçon subre un de ls mais amportantes capítalos de la cultura mirandesa. Parabienes Mário por mais este trabalho.
L mais de ls gaiteiros éran lhabradores i, subretodo, pastores, que daprendírun por eilhes mesmos, rezon porque deficelmente se puode falar dua scuola, mas mais dua tradiçon biba a que cada gaiteiro le iba acrecentando un capítalo. Mas deixarei essa i outras ouserbaçones pa l'Antrada que stou a screbir.
Eiqui solo quiero amentar ne ls dedos, puis son eissenciales al toque de la gaita de foles: quien yá se dou al trabalho de ouserbar ls dedos de la giente que trabalha la tierra? Son gordos, ancalhados i zde cedo chenos d'artroses, quaije uns toquitos. Éran esses ls dedos de l mais de ls gaiteiros mirandeses, dedos que fazien l milagre de la música, dedos por adonde s'ancarrapitában ls floreados cun que cada gaiteiro fazie sue assinatura musical. I, cula música, esses dedos bolában pul aire, eilebando se arriba de la tierra que ls querie quemer, assi s'achegando a outros mundos que yá nada tenien a ber cula tierra i que fazien de ls gaiteiros pessonas defrentes, a la ua respeitados pul mistério de sue arte, a la outra caçuados porque éran defrentes i stában muito para alhá desse oufício de tierra que quaije nun deixa campo nien gana para mais nada, mas que ls gaiteiros éran capazes de arrepassar, fazendo la fiesta, traiendo la risa i la alegrie cun eilhes, chamando la dança a campos adonde parecie que nun habie campo para nacer.
Nua tierra adonde todo se derretie an dura lhuita pula subrebibença, ls gaiteiros éran ls mágicos de l'ambento ceblizacional mais stroudinairo, la música. Nunca saberemos quanto le debemos a esses dedos de tierra, que alhá de la tierra fúrun capazes de s'oupir, anque parecira ampossible, cun eilhes mos fazendo bolar, sien que fura perciso chamar algun dius para ajudar. Hoije muitos çprézian essa magie, mas eilha ye mui repunsable por que cuntináramos a ser houmanos i a mirar para alhá de nós mesmos i de las duras i sanguinairas leis de la barrtiga sfamiada. Quanto respeito le téngamos, será siempre pouco.



Sem comentários: