segunda-feira, 5 de novembro de 2007

La muorte de calhar


Las biaiges que sou atórun-me an redomas
Al cuorpo de las palabras. A la muorte de calhar.
De l abecé miu nun sei las cristalinas
Formas de aladas lhetras nestes bersos finales.
Son pantasmas de sol. Son pantasmas de sede
Que chégan alta nuite para nanhun lhugar.


Adebino nas antranhas de las scuras migradoras
L solstício de la bida alhá la muorte clara.
Mas quien me ben a cegar, cun frechas boladoras
Nega-me agora la paç de las secretas paisaiges.


Mius Armanos de astronabes, guiadas por un muorto,
Que me spéran i antoce, que me cántan i fálan.
Que na bazie Cruç curcefícan miu cuorpo
I déixan la frol, mesmo al meio la sala.
A la jinela rasgada, pa las cinzentas augas,
Ancóstan-me, sien uolhos, i déixan-me quedar.


Nun tengo nada mais a screbir anriba las óndias.
I, inda que tubira, naide lerie l Mar.

Natércia Freire, 1919-2004 [Poesia Completa]
Traduçon de Fracisco Niebro


[an pertués:
As viagens que sou prenderam-se em redomas
Ao corpo das palavras. À morte de calar.
Do alfabeto meu ignoro as cristalinas
Formas de aladas letras nestes versos finais.
São fantasmas de sol. São fantasmas de sede
Que chegam alta noite para nenhum lugar.


Decifro nas entranhas das trevas migradoras
O solstício da vida além da morte clara.
Mas quem me vem cegar, com setas voadoras
Nega-me agora a paz das secretas paisagens.


Meus Irmãos de astronaves, guiadas por um morto,
Que me esperam e estão, que me cantam e falam.
Que na vazia Cruz crucificam meu corpo
E abandonam a flor, mesmo a meio da sala.
À janela rasgada, para as cinzentas águas,
Encostam-me, sem olhos, e deixam-me ficar.


Não tenho nada mais a escrever sobre as ondas.
E, mesmo que tivesse, ninguém leria o Mar.]

Sem comentários: