quarta-feira, 7 de janeiro de 2009

por caminos de spanto



pul eimbierno, las binhas de la mie tierra aperséntan sues cepas cumo cabecicas znudas que scundírun l cuorpo ambaixo la tierra, apeleijadas an sues carreiras que nien cundanados an campo de cuncentraçon: a la ua para anganhar l friu, apuis porque assi se ínchen de l spanto cun que le han de amberdecer las polhas, s'ancarambínan de la fame que ha de chamar sou miel por to l berano, apúran ls oulores que de sous binos un die han de bolar: nun fúran las lhembráncias i naide nada darie por eilhas, assi purparadas pa l lhume por que estes dies frius siempre apledían; hemos de abaixar puls balados a caras al aire de Touro i sentir se l oulor de ls burmielhos inda pinga de las baras, serenos, nun báiamos a spantar algun tordo que rebusca las redadeiras azeitunas; apuis, seguiremos pul rastro que ls abiones tínhen ne l cielo, que nun hai meia de m'achar, yá muitá perdido por aqueilhes outibales adonde l spanto de l mundo me sorbiu: por caminos de spanto m'assomo, solo neilhes talbeç un die me puoda achar, que nun hai meia de me zampatáren l restro de l mundo, pus an quanto menos campo mos perdirmos, mais defíceles son las achaduras: dízen que datrás, hai muitos miles d'anhos, houbo uns que se spantórun i dende le naciu la filosofie, mas a mi nun me nace nada quando me spanto, boto-me a patadas al mundo, i pregunto-me de adonde me ben esta manha: talbeç de la mie burra, quando you inda tenie la burra de mius pais, que se botaba a patadas de spantada i tamien nunca neilha bi ua pinga de filosofie.



Sem comentários: