quarta-feira, 9 de dezembro de 2009

diário 30

an ciertas ceifas, cumo tal la segada, benien ls quemeres i staba tan cansada que solo querie arramar l cuorpo molido a la selombra: nun pensar, nun falar, nun quemer, nun fazer nada que nun fusse drumir até spertar i esso fui l que nunca tube: yá era l trabalho, yá éran ls filhos i agora, de bielha, son ls delores que me agárran cada cachico de l cuorpo i nunca zléntan an sue mordida de perro danhado; quando poderei drumir çcansada sien que naide me sperte?

Sem comentários: