quarta-feira, 2 de dezembro de 2009

máçcara III



quando l home tomou cuncéncia del mesmo, sentiu-se fraco, mortal, lhemitado, lhebado por malinas i arrolhado an delores, nun gustou de se ber assi i por esso se sonhou outro, se quijo outro sien nanhun defeito i cun todas las bertudes, ansastifeito zde la purmeira hora: fui ende que fizo la máçcara i, al poné-la, se fizo outro, doutro modo biu l mundo, i tamien outro l mundo l biu; quien puode antender las fuorças de l tiempo, ls mistérios de la bida i de la muorte, coincer l que hai antes de la bida i l que cuntina apuis la muorte? ende la máçcara cuncentrou toda la magie que ls sentidos nun son capazes de agarrar; la máçcara nace de la mesma fuonte de adonde nacírun la relegion, la filosofie, la soudade, todo l que ye sagrado i mágico, por eilha respira l'alma que mos dá la eidentidade; l mal i l bien stan an guerra zde siempre, percípios eissenciales i anseparables i tamien eilhes se acuolhen a las máçcaras; hai quien diga que essa ye ua cultura popular ne l sentido de ser mais probe, mais fraca, menos fonda, mas essa ye ua cultura que mos fala de l que ye eissencial na bida, de l que stá para alhá de l comer i de l cagar i mos eidentefica cumo personas (máçcaras).





1 comentário:

Fir disse...

Buonas tardes, porsor.
Nunca tinha reparado que em mirandês se diz «persona» para «pessoa», que é a mesma palavra que em latim significa máscara. De algum modo, é como se as pessoas fossem máscaras. Faz todo o sentido.
Um abraço e viva a Cultura Popular.