quarta-feira, 24 de setembro de 2008

ancolhírun-me l mundo

Quando you creci, era l mundo grande i las amboras que nacien para alhá de la mie rue lhebában dies, meses i anhos a chegar. Agora, l persidente de ls Stados Ounidos toma ua decision i eilha sparba-se nun sfergante, cumo la óndia de choque dua bomba atómica: de garoto, tardaba you mais a ir a anchir l cántaro a la bica. De tan pequeinho que quedou l mundo, un até s'abafa, pus nun cabe acá tanta broça: por fabor, dai-me un die, un cachico que seia sien amboras desse mundo, que perciso de çcanso cun ourgença, i nun m'oubríedes a cerrar ls uolhos i a tapar ls oubidos. Mai, tu bien me dezis que se habisse guerra mos scundiemos pa las Arribas: i agora, adonde me scondo? Ancolhírun-me l mundo i nin campo sobrou para scundideiro, que todo ponírun a la lhargueza dun tranco. Mas tengo un segredo para te cuntar, que queda solo antre nós: daprendi a alhargar l mundo an que me criei, a sticá-lo até las benas mais delgadixas, i ye ende que me perdo de tan grande que esse mundo me bai quedando. L segredo ye simples: quanto mais conheces algo, mais el crece, quanto mais l çcubres, mais el queda por çcubrir, quando mais repuostas te dá, mais preguntas el te pon. I sabes porquei? Ye esse l camino de l'alma, l cebadeiro adonde todo l respirar ten sue raíç, l scrinho adonde l tiempo guardou las lhembráncias zde l percípio de l mundo - i adonde stan las lhembráncias, ende ye la mie casa. Agora, yá sei por adonde tornar sin me perder ne l camino para casa, que le daprendi las seinhas, le splorei ls remissacos, le arrepassei ls sotánganos, le daprendi a apartar ls oulores ne ls aires que assópran mais serenos. Al modo que se me ancuolhe un mundo, outro se m'alharga: neste, inda l tiempo se me deixa agarrar, pa que assi le puoda ir lhimpando l puolo a l'eiternidade.

Sem comentários: