quarta-feira, 4 de fevereiro de 2009

nun me digas nada

stabas atirada acontra la tarde, uolhos anqueixelhados an bruar de truniada, sereno anúncio de termienta, beiços cun angúrrias a la própia de scunder un terrincar de dientes; sentie-se l ceçar dun aire que nun cuorre, colgado del mesmo an ser de roupa stendida a la carambina de la manhana: las palabras ancarambelórun-se-me na gorja i l géstio quedou-me rézio, triste ancordar de campanas a la nuitica: sobrou solo un mirar para arrolhar la ouracion que de pensar se bestiu: nun me digas nada, que nien buraco hai pa m'afundir; apuis, ua lhágrima abriu camino i deixou un restro de zaspero, branco de lezma pula piedra seca: ua palabra solo que fura i l furminante fazerie l die, talbeç la bida, un barreno: agora, cerra la berruma de ls uolhos i deixa que la nuite chupe l zaspero que nunca las palabras poderan dezir: manhana, pula fresca, spertarás nuoba i todo las palabras poderan dezir, lhabadas i serenas; quedaran-me ls géstios atrecidos, l pensar an sítio que inda nun çcubri adonde queda, agarrado a las mesmas palabras de siempre, que solo an géstio sónan i nien malzina bótan yá: stou eiqui.



2 comentários:

ACangueiro disse...

upas de einergie lhuzen na sprança de un nuobo die!

L cebolhino salirá da selombra cun fuorça renacedora!

Amadeu disse...

Ei Antonho,

Ye essa la mie eideia, que l cebolinho ha de abrolhar i fazer uas balientes lheiras de cebolhas.

Un abraçi i bien haias por todo,
Amadeu