segunda-feira, 17 de janeiro de 2011

L anjico



Einácio bieno a tener cumigo:
- Ye un anjico.
L'auga caie cumo merujeiro i als pouco quedaba-se pul mofo de las peinhas, cula tierra de las rues i culs telhados de papel, ne l bárrio de feira, adonde, neste die, fui a buscar l anjico.
Andrento la barraca, cun puorta streitica i lhodo ne l suolo, stendido anriba un caixon, l anjico, de uolhos abiertos pa l nada... la cabeça tuorta, flores, un bestidico branco.
La mai, mui agoniada, quedou-se. L pai beisou l filho na tiesta i deixou caier dues lhágrimas, na carica de cera.
Ne ls uolhos de Einácio, bi alegrie i cherume a remexer:
- La mie tie tubo un nino...
El nun era capaz de calhar l segredo por mais tiempo. Miraba pa l caixon de l filho de l bezino, mas pensaba ne l del, a mamar la teta de la mai.
La tristeza duns cunsola-me, por nacer de l amor!
L cuntentamento doutros ye seiba derretida ne ls cáleces de la bida!
- Mui bien, Einácio, ne l demingo batizamos l rapazico.
Salimos. Na rue, homes i mulhieres, l mirar perdido i çtante cumo l de l nino muorto.

14 de janeiro de 1958

Telmo Ferraz, O Lodo e as Estrelas