quinta-feira, 1 de outubro de 2009

diário 13

quedórun-me arbles sien cuonta a chinar de berde ls dies, pousadeiro de ls uolhos adonde nun chegaba l puolo i sue selombra; crecírun cul tiempo agarrado al tuoro, fúrun bózio a cobrar la soledade, ansínórun-me que las angúrrias nun ban alhá la casca: agora perdo-me sien eilhas, anstable l hourizonte, ls caminos sien marras de sentido; siempre la poda me dou un prazer special i bé-las an sou choro d'augadielha, bibas por andrento l lhargo eimbierno; solas na prainada, éran siempre ua frol ne l salon de la tierra, chamadeiro de centeilhas i merendas; nun me afago sien eilhas, l sou oulor lhebado pul aire quando l die yá nun lhuitaba por mais lhuç; muitos baldos d'auga le botei na sequidade cun miedo que nun aguantáran ls eilemientos, bien sabendo que nunca abandonarien las sues raízes: fui esta la mais grande licion que me ansinórun.




Sem comentários: