sexta-feira, 9 de outubro de 2009

L Guardador de Ganados XLVI

Deste modo ou daquel modo,
Cunsante calha ou nun calha,
Podendo a las bezes dezir l que penso,
I outras bezes dezindo-lo mal i cun misturas,
Bou screbindo ls mius bersos sien querer,
Cumo se screbir nun fura ua cousa feita de géstios,
Cumo se screbir fura ua cousa que me acuntecira
Cumo dar-me l sol de fuora.

Fago por dezir l que sinto
Sien pensar an que l sinto.
Fago por ancostar las palabras a l’eideia
I nun percisar dun corredor
De l pensamiento pa las palabras.

Nien siempre sou capaç de sentir l que sei que debo de sentir.
L miu pensamiento solo mui debagar atrabessa l riu a nado
Porque le pesa l fato que ls homes le fazírun ousar.

Fago por znudar-me de l que daprendi
Fago por me squecer de l modo de lhembrar que me ansinórun,
I raspiar la tinta cun que tenhírun ls sentidos,
Zanqueixotar las mies eimoçones berdadeiras,
Zanrebulhar-me i ser you, nó Alberto Caeiro,
Mas un animal houmano que la Natureza fizo.

I assi scribo, querendo sentir la Natureza, nien sequiera cumo un home,
Mas cumo quien sinte la Natureza, i mais nada.
I assi scribo, ora bien, ora mal,
Ora acertando cul que quiero dezir, ora arrando,
Caiendo eiqui, lhebantando-me acolha,
Mas indo siempre ne l miu camino cumo un ciego maluco.

Assi i todo, sou alguien.
Sou l Çcubridor de la Natureza.
Sou l Argonauta de las sensaçones berdadeiras.
Traio al Ouniberso un nuobo Ouniberso
Porque traio al Ouniberso el-mesmo.

Esto sinto i esto scribo
Perfeitamente sabedor i sien que nun beia
Que son cinco horas de la manhana
I que l sol, que inda nun amostrou la cabeça
Porriba la parede de l hourizonte,
Assi i todo yá se le béien las puntas de ls dedos
Agarrando l sierro de la parede
De l hourizonte cheno de montes baixos.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Deste modo ou daquele modo,
Conforme calha ou não calha,
Podendo às vezes dizer o que penso,
E outras vezes dizendo-o mal e com misturas,
Vou escrevendo os meus versos sem querer,
Como se escrever não fosse uma cousa feita de gestos,
Como se escrever fosse uma cousa que me acontecesse
Como dar-me o sol de fora.

Procuro dizer o que sinto
Sem pensar em que o sinto.
Procuro encostar as palavras à ideia
E não precisar dum corredor
Do pensamento para as palavras.

Nem sempre consigo sentir o que sei que devo sentir.
O meu pensamento só muito devagar atravessa o rio a nado
Porque lhe pesa o fato que os homens o fizeram usar.

Procuro despir-me do que aprendi,
Procuro esquecer-me do modo de lembrar que me ensinaram,
E a raspar a tinta com que me pintaram os sentidos,
Desencaixotar as minhas emoções verdadeiras,
Desembrulhar-me e ser eu, não Alberto Caeiro,
Mas um animal humano que a Natureza produziu.

E assim escrevo, querendo sentir a Natureza, nem sequer como um homem,
Mas como quem sente a Natureza, e mais nada.
E assim escrevo, ora bem, ora mal,
Ora acertando com o que quero dizer, ora errando,
Caindo aqui, levantando-me acolá,
Mas indo sempre no meu caminho como um cego teimoso.

Ainda assim, sou alguém.
Sou o Descobridor da Natureza.
Sou o Argonauta das sensações verdadeiras.
Trago ao Universo um novo Universo
Porque trago ao Universo ele-próprio.

Isto sinto e isto escrevo
Perfeitamente sabedor e sem que não veja
Que são cinco horas do amanhecer
E que o sol, que ainda não mostrou a cabeça
Por cima do muro do horizonte,
Ainda assim já se lhe vêem as pontas dos dedos
Agarrando o cimo do muro
Do horizonte cheio de montes baixos.]

Sem comentários: