quarta-feira, 17 de fevereiro de 2010

Grande ye l sol...


Grande ye l sol, de calor se cáien abes,
tiempo desta staçon, siempre mui frie;
l’auga que d’alto cai me spertarie
de l suonho nó, mas de cuidados grabes.

Á cousas, todas banas i mudables,
que coraçon an bós cunfiarie?
Pássan ls tiempos, un die trás outro die,
anciertos muito mais q’al air’ las nabes.

Bira yá eiqui selombras, bira flores,
bi tantas augas, bi tanta berdura,
las abes todas cantában d’amores.

Todo stá seco i mudo; i, a la mistura,
tamien mudando me fiç doutras q’lores;
i todo l más renuoba, nun ten cura.

Sá de Miranda, Poesias
Traduçon de Fracisco Niebro (2001)





[an pertués:

O sol é grande, caem co’a calma as aves,
do tempo em tal sazão, que soe ser fria;
esta água que d’alto cai acordar-me-ia
do sono não, mas de cuidados graves.

Ó cousas, todas vãs, todas mudaves,
qual é tal coraçon qu’em vós confia?
Passam os tempos, vai dia atrás dia,
incertos muito mais que ao vento as naves.

Eu vira já aqui sombras, vira flores,
vi tantas águas, vi tanta verdura,
as aves todas cantavam d’amores.

Tudo é seco e mudo; e, de mestura,
também mudando-m’eu fiz doutras cores;
e tudo o mais renova, isto é sem cura.]

Sem comentários: