sexta-feira, 13 de abril de 2007

De cabeça atada

(Diário tardiego dun fumador an suspenso 1)

De cabeça atada chamában-se ls cigarros que miu pai me mandaba a mercar al soto de tiu Rechas, Antonho era l nome cun que l registrórun - i siempre daba pa l çtinguir de l armano Agusto, que moraba a la mie puorta i era guarda friscal reformado. Yá nun se me lhembra bien, mas cuido que daba a seis ou siete cigarros por ua croua [stamos ne ls anhos 50 de l seclo XX]. Éran uns cigarros que nun benien an maço, mas an manhuço, quier dezir, éran dados ambrulhados nun papelico ou cula cinta que traie cada manhuço oureginal de doze. Assi, naide staba lhemitado a chegar al soto i a tener que pedir, á tiu Antonho deia-me un maço de cigarros desta ou daqueilha marca, que la cousa era bien mais simples: quiero ua croua de cigarros, ou dues crouas, que mais do que esso tamien yá era demais i a soutordie mais cigarros haberie para mercar. Yá nun son mui claras las lhembráncias dessas idas, quaije siempre pula manhana cedo, al soto de tiu Rechas: abaixaba la caleija de la Tenerie (nun sei l que le dou a la Junta para agora le ponéren l nome de Trabiessa de Santo Cristo), que l soto quedaba lhougo eilhi a la punta de baixo, mesmo a la squierda, cun sou balconico de madeira i cousas pulas paredes i, lhougo alantre, ls sacos de acucre i arroç i la tinalha cul gaç pa las candeias. L tiu nunca me preguntaba que cigarros querie, afeito a saber l que gastaba cada cliente. Miu pai tenerie, por essa altura, trinta i poucos anhos i fumaba l purmeiro cigarro a camino de l’arada, de la binha, l que fusse, cunsante l sítio para adonde era l trabalho nesse die. Claro que nien todos ls dies me mandaba a mercar cigarros, que esso quedaba mui caro para quien nun tenie adonde ganhar jeira cierta, i mie mai - i, anton, se aparecisse cun un cachico de sgana, Dius te lhibre -, nien por un cachico deixaba de le botar an cara l que gastaba nesse oufício tan malo de çtripar cigarros, que ua croua yá era denheiro que daba para mercar sardinas. L mal maior era l que le fazie a la carteira, nien tanto al cuorpo. Era l denheiro que mais le acurtiaba l númaro de cigarros que podie fumar, assi eisigindo de l dito, quien nun ten denheiro nun ten bícios, ua adptaçon que bien poderie ser, la medida de l denheiro ye la medida de ls bícios ou, anton, cada un merca ls bícios que puode ou, inda, ls probes nun ténen bícios caros ou nun ténen, de todo, bícios que seia perciso mercar. Assi i todo, siempre ha de haber uns bícios al son para probes, que serie probeza a mais se nien bícios se podíssen tener. Cuido que nunca naide chegou a fazer listas de bícios para probes i bícios para ricos, mas esso nun ampide que eilhes puodan tener essa classeficaçon. Porblema çfrente, yá mais filosófico i eissencial, ye outro, mas agora nun tengo tiempo para pensar nel: cumo la felcidade - seia eilha l que fur, ou nun seia nada - de cada pessona depende muito de ls bícios que ten, queda por saber se ls ricos puoden ser mais felizes do que ls probes ou, dezido doutro modo, se puode ser berdadeira esta outra adaptaçon de l dito que pus arriba, quien nun ten denheiro nun ten felcidade.

Sem comentários: