sábado, 28 de abril de 2007

De cabeça atada


(Diário tardiego dun fumador an suspenso 4)

Tenie un tiempo steporado, Mafra, ne l més de Agosto. Tanto le daba para oubrigar l clarin a tocar a capotes cumo para chiçcar un suberrolho que naide aguantaba. L aire, anton, nun paraba quieto un cachico quando assopraba de ls lhados de l mar. Balie-me que, apuis de almuorço, stendie l cuorpo, molido dua manhana de recruta, a la selombra duns plátanos - serien mesmo plátanos? - que habien de tener la mesma eidade de l Calhau, assi le chamábamos al Cumbento. Esses plátanos quedában na parada de l quartel i fui ambaixo deilhes que pula purmeira beç oubi falar an IN, abrebiatura de Inimigo – assi mesmo, que la guerra dá-se bien sien nomes i sien rostros, pus nien por assentar nua racionalidade abstrata de la muorte la guerra ye menos eificaç -, i de táticas de la guerra de guerrilhas que nunca cheguei a spurmentar fuora de l’anstruçon, ne l terceiro peloton de la quinta cumpanhie, se inda fur segura la lhembráncia desse Agosto de 1973. Era la purmeira beç que salie de Trás ls Montes, yá habie sido l 16 de Júlio, i mal apenas coincie alguien, cousa que fui fazendo als poucos, mesmo de pessonas deiqui de riba, mas esso nun me tirada d’anriba ua soledade sien fin. Mais que l de la calor, era fuorte l suberrolho de la guerra colonial, siempre apersentada cumo ua grande guerra patriótica, feita por turras que querien roubar l que era nuosso, salbaiges que solo sabien matar a la falsa fé, dende que la palabra amboscada stubisse siempre persente na anstruçon. Naqueilhas séstias sien suonho, a la selombra de ls plátanos, manginaba cumo serie essa guerra i pensaba ne l melhor modo de me lhibrar deilha, cousa de que se falaba mais ou menos a las claras, a las bezes sien cuncéncia de l peligro que esso repersentaba. Quando mos sentábamos a lhimpar las G3, a la selombra de las mesmas arbles, miraba bien pa la culatra pus me habien dezido que, ne l caso de un zertar, essa era la pieça que cumbenie lhebar para que acraditáran que habiemos zertado mesmo, para alhá de deixar l’arma einutelizada. Era un tiempo mui filosófico i mui político, ambaixo de ls plátanos de la parada de la Scuola Prática de Anfanterie de Mafra, mas era subretodo un tiempo de muita soledade, dun abandono sien nome, dua gana de scapar sien lhemites. A meia tarde, apuis de l’anstrucion, muitos salien de carro ou íban até Lisboua, un mundo que nien sequiera me passaba pula cabeça i até me assustaba, solo de pensar l denheiro que todo esso me custarie. Antoce, deixaba-me star puls cafés de Mafra, adonde l tiempo me salie mais barato pus podie mercar horas i horas solo por un café, que inda custaba dues ou trés crouas. Staba l mais de l tiempo you solo a la mesa de l café, ora screbindo ora lendo ls poucos lhibros que íba mercado i lhembra-se-me bien de Dostoievski cun un de ls ralos lhibros del que inda nun habie lido, Recordações da Casa dos Mortos que inda hoije guardo, anotado desse tiempo – you tenie essa manha de até remanses anotar -, i l José Gomes Ferreira de Poeta Militante. Mas tamien aporbeitaba para screbir, anchindo cadernos de bersos, que inda hei de tener por ende, al menos aqueilhes que nun serbírun para acender l lhume. Assi, a ler i a screbir ou solo passeando pula rue, passaba-se melhor l tiempo sien ser perciso fazer mais nada. L pior mesmo éran las séstias que passaba, bien spierto a sonhar, ambaixo ls plátanos de la parada de l quartel, pus era ende que la soledade atacaba cun to la fuorça, ua cierta angústia me ambolbie i la gana de scapar era cada beç mais grande. Als poucos fui seguindo l fumo de ls cigarros de ls cumpanheiros que stában deitados al miu lhado, apuis fui sorbendo esse fumo i a gustar daquel cheiro agre que me lhebaba pa las fogueiras de lheinha húmada que ne l eimbierno acendie, quaijeque apuis de haber gastado ua caixa de cerilhas, quando iba culas mulas para algun adil ou a saber dua carga de tomielhos para picar. Fui a pensar nesses ratos ambaixo ls plátanos de la parada que merquei l miu purmeiro maço de cigarros. Chamaba-se Negritas i nien fago eideia se inda ls haberá por ende a la benda, nien de quanto poderien custar naquel tiempo, yá que un maço me ampeçou por durar alredror dua sumana. Era solo a essa hora, apuis de almuorço i ambaixo ls plátanos, que fumaba l miu cigarro, tan debagaroso que a las bezes até parecie que l fumo le custaba a salir, talbeç a spera que ls mius uolhos deixáran de seguir l que habie acabado de botar fuora. Éran uns cigarros negros, a modo de cigarrilhas, i nien sei porque scolhi esses an beç doutros, mas talbeç fura por séren mais baratos ou talbeç por alguien me haber dezido que nun secában tanto la boca cumo ls Ritz que fumaba miu armano Manuel. Pula cierta éran cigarros de ls buonos cumo un die me habie de ansinar tiu Jesé Fonso, daqueilhes que, ne ls anúncios, traien l cielo agarrado a eilhes. La berdade ye que aquel cerrar de uolhos a la salida de l fumo, deixando-me chubir cun el ambaixo ls plátanos de la parada de l quartel de Mafra, a horas de séstia, éran géstios que se fúrun cumbertindo an piquetes de prazer, atando-me la cabeça noutro mundo que nun era este de eiqui i agora.


Sem comentários: