quinta-feira, 11 de outubro de 2007

Quaije

Un cacho mais de sol – i fura brasa,
Un cacho mais de azul – i fura alhá.
Para alcançar, faltou-me un bater d’ala...
S’al menos you quedasse por acá...

Asselombro ou paç? Ambalde...Todo ido
Nun baixo mar anganhador de scuma;
I l grande suonho an nubrina reçuma,
L grande suonho – á delor – quaije bibido...

Quaije l amor, quaije bitória i chama,
Quaije l prencípio i l fin – quaije sploson...
Mas an mie alma todo se m’arrama...
Antonce nada fui solo eilusion!...

De todo houbo un ampeço... i todo arrou...
- Ai l delor de ser-quaije, delor sin fin... -
You falhei-me antre ls outros, i inda an mi,
Ala que sbolaixou mas nun bolou...

Cachicos de mie alma que açaguei...
Eigreijas donde nunca fiç altar...
Rius que perdi, mas sin ls lhebar al mar...
Oupores que fúrun mas nun guardei...

S’ando por ende, acho solo rastros...
Ougibas pa l sol – beio-las cerradas;
Manos d’heirói, sin fé, acobardadas,
Cun barandas nas faias i ne ls astros...

Nun fuogo que alhastrou a cada canto,
Todo ancertei i nada an mi colhi...
Hoije queda, de mi, solo l zancanto
De cousas que beisei mas nun bibi...

.............................................................
.............................................................

Un cacho mais de sol – i fura brasa,
Un cacho mais de azul – i fura alhá.
Para alcançar, faltou-me un bater d’ala...
S’al menos you quedasse por acá...

Mário de Sá-Carneiro
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:
Quasi

Um pouco mais de sol – eu era brasa,
Um pouco mais de azul – eu era além.
Para atingir, faltou-me um golpe d’asa...
Se ao menos eu permanecesse aquém...

Assombro ou paz? Em vão... Tudo esvaído
Nun baixo mar enganador d’espuma;
E o grande sonho despertado em bruma,
O grande sonho – ó dor – quasi vivido...

Quasi o amor, quasi o triunfo e a chama,
Quasi o princípio e o fim – quasi a expansão...
Mas na minh’alma tudo se derrama...
Entanto nada foi só ilusão!

De tudo houve um começo... e tudo errou...
- Ai a dor de ser-quasi, dor sem fim... –
Eu falhei-me entre os mais, falhei em mim,
Asa que se elançou mas não voou...

Momentos d’alma que desbaratei...
Templos aonde nunca pus um altar...
Rios que perdi sem os levar ao mar...
Ânsias que foram mas que não fixei...

Se me vagueio, encontro só indícios...
Ogivas para o sol – vejo-as cerradas;
E mãos d’herói, sem fé, acobardadas,
Puseram grades sobre os precipícios...

Num ímpeto difuso de quebranto,
Tudo encetei e nada possuí...
Hoje, de mim, só resta o desencanto
Das coisas que beijei mas não vivi...

...........................................................
...........................................................

Um pouco mais de sol – e fora brasa,
Um pouco mais de azul – e fora além.
Para atingir, faltou-me um golpe d’asa...
Se ao menos eu permanecesse aquém....]

Sem comentários: