segunda-feira, 23 de julho de 2007

Odas de Ricardo Reis (013)


Cuidas, zourientado, que cumpres, apertando
Tous anfecundos, trabalhosos dies
An feixes de dura lheinha,
Sien eilusion la bida.
La tue lheinha ye solo peso que lhiebas
Para adonde nun tenes fuogo que te caleça,
Nien súfren peso als ombros
Las selombras que seremos.
Para folgar nun folgas; i, se deixas,
Antes deixes l eisemplo, que riquezas,
De cumo la bida bonda
Cúrtia, nien tamien dura.
Pouco ousamos de l pouco mal tenemos.
La obra cansa l ouro nun ye nuosso.
De nós la mesma fama
Dá-le la risa, que la nun beremos
Quando, acabados pulas Parcas, furmos,
Búltios solenes, nun sfergante antigos,
I cada beç mais selombras,
Al ancuontro fatal –
L barco scuro ne l saturno riu,
I ls nuobos abraços de frieza stígia
I l regaço anfartable
De la pátria de Pluton.

Fernando Pessoa [Odes, de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro


[an pertés:

Cuidas, ínvio, que cumpres, apertando
Teus infecundos, trabalhosos dias
Em feixes de hirta lenha,
Sem ilusão a vida.
A tua lenha é só peso que levas
Para onde não tens fogo que te aqueça,
Nem sofrem peso aos ombros
As sombras que seremos.
Para folgar não folgas; e, se legas,
Antes legues o exemplo, que riquezas,
De como a vida basta
Curta, nem também dura.
Pouco usamos do pouco mal temos.
A obra cansa o ouro não é nosso.
De nós a mesma fama
Ri-se, que a não veremos
Quando, acabados pelas Parcas, formos,
Vultos solenes, de repente antigos,
E cada vez mais sombras,
Ao encontro fatal –
O barco escuro no soturno rio,
E os novos abraços da frieza stígia
E o regaço insaciável
Da pátria de Plutão.]


Sem comentários: