quinta-feira, 9 de outubro de 2008

bidas



Camino pa las site bidas, i nin por esso me bou fazendo mais gato: faç parte de nós l renacer, esse motor de la frecha que mos apunta al anfenito. To las bidas son un retornar al ampeço, esse paraíso adonde mos ponírun ne l mundo, que a cada die tenemos necidade de recriar i anchir de lhembráncias que nós mesmos fumus podando, esse nuosso ser de cepa. Dende que la rialidade nun steia fuora de nós, mas andrento de nós que la custruimos, al zenhá-la an suonhos i al poné-la naqueilha punta an que cunseguimos ber puls beneiros que arrepássan l tiempo cumo ua stielha, esso a que chamamos mimória. A cada nuoba bida an que renaço, siempre retorno a la bida oureginal, todo (you, bendo bien!) se recumponendo, se reourdenando, se reanterpretando, se rescrebindo. Ban ganhando amportança ls purmeiros anhos de bida, esses antes de la grande salida, essa salida que aspera ua grande buolta, anque nin you saba se algue beç se dará ou se ye possible. Stá todo nesses anhos fundadores que als poucos bou çcubrindo, i cun fuorça se me ban amponendo: cumo agarrar esse you que stá para alhá-fuora de mi, que me aceinha sin paraige i nun me deixa nunca assossegado? Cada beç antendo melhor por que rezon hai la tendéncia para criar eidades de ouro i poné-las ne l passado: ye que l paraíso solo eisiste cumo mimória que mos fumus custruindo, a ampeçar por nós i por nuossa purmeira bida; hai quien nun tenga esse paraíso, mas tamien deficel será que seia capaç de tener outro, que solo alhá stá la einocéncia própia a un paraíso i solo nesse tiempo se me lhembra de ser antolhado de maçanas i cousas assi; esse ye l tiempo mais loinge de la muorte, an que nin sequiera pensaba neilha, i an que la grande gana era de ser grande, quier dezir, ua gana atirada pa l feturo. Nun hai solo ls mitos de l'ourige de l mundo, hai tamien l mito de la nuossa própia ourige, de l nuosso própio ampeço, i esse ye l mais grande mito que mos custruímos: you perciso del para me lhebar pula mano nas bidas que me ban atrabessando; cada nuoba bida percisa de botar raízes fondas nesse mito fundador, tan grande ye la grima de me perder de quien sou, tan grande ye la sede dessa auga; assi bou rucecitando, mesmo sin me haber muorto; a las bezes penso que seia ua fugida pa la natureza, mas lhougo beio que ye ende que mais fuorte stá la cultura que m'antranha. Nada desto amporta para quien mira de fuora, ye berdade, mas este ye l miu modo de dezir que eiqui ls uolhos nun sírben para nada, nin l pensar, yá que de bida falo i nó de filosofie, i las palabras quédan-se cumo aqueilhes galhos que s'ínchen de froles, mas apenas chégan a dar algun fruito. Que m'adelántran ls miles de lhibros que yá li se siempre torno alhá, a esse tiempo sin lhibros, esse tiempo que a cada ida se demuda pulas amboras que lhiebo na mala de biaige? Ye nesse punto que me nace la lhéngua, i me crece quando nun tenie outra para dezir l mundo: se la perdisse perdirie l mundo que eilha diç, pus ye eilha que me lhieba pula mano a esse tiempo-fuonte adonde todo me nace, adonde me naço, inda hoije, perssupuosto amprecindible de mies nuobas bidas, se tubir necidade de las criar. Por esso que la lhéngua faç parte de l mundo de las eisséncias, aqueilhas que, faltando, l mundo serie outro porque tamien outro you serie. I nada desto ye un modo de pensar, ua anterpertaçon de las cousas, esto ye un modo de ser, de star, de me fazer, de me bibir: ye un porblema de sentido.






Sem comentários: