segunda-feira, 20 de outubro de 2008

máçcara II

Çque se lhembra, trai cun eilha la jura de que un die habie de poner la máçcara i bestir l mangon: todo le ben a modo nubrineiro, un cenceinho de carambina, un friu branco al fondo de ls uolhos, siempre na dúbeda se todo nun passou dun suonho; la mai si le cunta que tenie dous anhos quando se quedou por l chocalheiro la haber agarrado al cuolho: ácerta, repetie a cada anho, i todo sien un choro, ua lhágrima, ua palabra, quedeste-te i printo. Binte i tal anhos apuis, cuntina a ber aquel gigante que parece mirar par’eilha d’anriba las nubres: ls cuornos, cun sues laranjas spetadas, braços lhargos agarrando dues cabecicas de sangre; ls uolhos, dous buracos adonde antraba i iba a tener a mundos que nunca habie bejitado i todo le era stranho; las serpientes sultában-se de la cinta i de la máçcara para se le anroscáren al cachaço, le antráren pul sexo, pula boca i quantos buraquitos tenie i apuis la lhebáren a bolar nua nubre amerosa i doce, dun berde stranho i cheno de bida, por caminos de donde nunca le daba gana de bolber; aqueilhas quelores de la cara abrien-le mundos, adonde l sangre se misturaba cun tierra i giente; sentie inda la calor daquel cuorpo de gigante que le daba cuolho, ua calor que la deixaba cumo se algo andrento deilha arrenbentasse, daqueilhes arrebentos cun que todos ls naceres ampéçan. Quando se sentie mais sola, mais delorida, cula bida mais antresgantada i l mundo a spaporrá-se-le na cara, siempre le benie l mesmo suonho, inda que stubira spierta: afazira-se a el, speraba-lo, ambolbie-la a un punto que cada beç le duraba mais tiempo, dando-le ua paç tan grande que se le íban miedos, delores, canseiras, até l tiempo que fazie deixaba de sentir: nun era neste mundo que caminaba, anque tamien nun soubira mui bien por adonde iba, nien que nubres atrabessaba, que músicas oubie, que quelores la cegában, an que mouricas guapas se cumbertie, siempre eilhas las mouricas de las cuontas, a tecer tristeza i soledade a filos d’ouro. Tanta beç la mai le cuntou l que le passara al cuolho de l chocalheiro brabo, que sabie adonde todo ampeçara i de adonde le benie aqueilha cisma de un die se demudar an chocalheiro, a puntos de yá ber l cinema de l que se iba a passar: las pessonas a spera, a las squinas, a adebinar quien lhebaba la máçcara i bestie l mangon; ls garoticos, antre grimados i curjidosos, a arregalar ls uolhos atrás las mais; las rapazas a porbocar i eilha a dá-le trepas sien çcanso até al cerrar de las puortas; atrabessar quantas puortas abiertas bisse i dalhá salir cul mais guapo chouriço de l fumeiro; apuis, seguir rue alantre, dreita cumo un saçardote, a fazer la dénia a la mano dreita i la mano squierda, arrecadando la mais grande smola de siempre; todo sien ua palabra, que palabras son armas de ls diuses i l chocalheiro ye la ancarnaçon de todo l que stá antes de ls diuses i de ls diabros, antes de l bien i de l mal, adominado por aqueilhes dies al serbício de l bien, de la fartura, de la lhuç, de la bida: al ampeço staba l chocalheiro cul saber de las serpientes, senhor de l tiempo, de l bielho i de l nuobo, l que atiça l fuogo quando todo andica que s'apaga sien remédio. Este era l segredo que Eiduarda siempre tubo miedo de le cuntar a la mai, i a las sues melhores amigas, anque fura mui custoso de aguantar porque l passar de l tiempo tornaba-lo mais pesado i quaije ampossible de rializar: quien iba a ajudar ua rapaza a ser ua cousa que solo ls rapazes poderien ser? Ua chabasca, íban a pensar... Inda porriba agora, cumo ua de las rapazas mais guapas de l'aldé, que serie deilha se ls rapazes l soubíssen!? La cuonta nun le salie de la cabeça anquanto arressaiaba pulas stradas de Sayago, pus era puli que benie de Lisboua pa la sue tierra, desta beç a passar l Natal cula família, que yá uns tiempos nun ls bie por bias de tener de acabar l curso de sergentos na Fuorça Aérea. Atrabessou l Douro yá cun de nuite, mas sentie bien l astro mágico de las arribas. Apuis de parar l carro delantre la bielha capielha, quando camina para casa, passa por tiu Pepe, que siempre tubo ua palabra special para eilha: ua rapaza tan guapa, alta i fuorte, yá sergento i todo! Quien iba a adebinar quando te agarrei al cuolho cumo chocalheiro i tu te quedeste?! Eras bien pequerrixa... Eiduarda pousou l bolso de biaige ne l suolo, i dou un ai! de spanto, anquando lhebaba la mano a la boca cumo para nun gritar, arregalando aqueilhes sous uolhos grandes. Pepe lhougo se dou de cuonta de que habie falado nun segredo guardado por muitos anhos, mas agora yá nun habie remédio. Cada qual çfraçou la atrapalhaçon, i la cumbersa quedou puli. Cun çculpas de que staba friu, çpedírun-se i deseórun-se las buonas fiestas. Eiduarda, cansada de la biaige, nien saliu pa l café, cumo siempre fazie quando chegaba a l’aldé, i fui-se a la cama cedo. Mal apenas habie acunhado uolho, alhá bieno l suonho de siempre, mas solo se lhembra de dar cun eilha sentada na cama, l cuorpo alhagado nun sudor friu: Pepe!, dixo alto, que até la mai le preguntou l quei se passaba. Lhougo a la purmanhana bai-se a casa de Pepe i diç-le l que ten a fazer, nien le dando tiempo pa refunfenhigar ou dezir fusse l que fusse, tal i qual cumo un sergento dá ordes al peloton: Bás a las mandas de l chocalheiro i oufereces l que fur, nun amporta quanto: astanho quien bai a bestir l mangon i a poner la carocha sou you, nien que tenga de trabalhar un ou bários anhos para pagar. La cuonta quedou-le nua fertuna, 7500 ouros!, cousa nunca bista i inda agora amentada, todo por bias dun canadiano que nun habie meia de se quedar. Quando Pepe le cuntou cumo habie cunseguido, Eiduarda tratou de purparar todo, naide fusse a çcunfiar de nada, que ende iba a ser la fin de l mundo. Nesse die a la nuite dixo-le a mai que tenie de salir lhougo cedo para Bergáncia, mas que benie a cenar cun eilhes. Ua ourgença de la tropa, acrecentou, que assi la mai yá nun se le ponie cun sacadielhas. Solo bos pido un fabor, dixo-le a la mai, sacai-me l mais retratos que podirdes de l chocalheiro, que quiero apuis apersentar todo ne l quartel i poné-los ne l miu blogue. Éran horas de se purparar: inda bien que tenie l pelo cúrtio; l berniç clarico de la unhas tirou-lo i até las amporcou un cachico cun tierra, siempre era melhor, inda que lhebasse lhubas; iba a calçar las botas que traíra i nunca ousara na aldé; pa ls ombros tenie uns chumaços al modo para quedaráren mais anchos, anque yá lo fusse bastante; cula cara nun habie porblemas que iba a quedar atrás la máçcara; l porblema mais grande éran aqueilhas tetas que tanta proua le metien, mas yá arranjara uas cintas que las mantenien bien amansiadas, i apuis l mangon era ancho i todo quedaba çfraçado. Nunca salas d’an pie de mie, i quiero que baias cumigo i cul mardomo a l’outra aldé, dixo-le a Pepe. Mas apenas pisou la rue, sentiu l cúscaro a stralhar ambaixo de ls pies, l astro de la manhana a antourilá-le las rosas de la cara, un calafriu a chubir-le i a querer drobá-le ls zinolhos, mas lhougo s’andreitou, la máçcara a caras adonde nace l sol i sentiu ua fuorça stranha a adominá-la, a anchi-la por andrento, ua fuorça armana a la que sentira quando era pequerrixa, ls passos lhebes, ls uolhos cumo a spetá-se pulas cousas i las pessonas adrento, i un aire de família benie-le daqueilhas paredes de piedra yá forradas a patrielhas, cumo se tornara al ampeço de l mundo an que todo se purpara para ua muorte que a todo l custo ten que atamar, i dar-le un buldrejon a la bida para que sperte i nun se deixe bencir. Al fondo la rue, ls dançadores sperában l chocalheiro: a la purmeira dança, todos ls eilemientos s’assóban a ber, nun respeito sagrado, anquanto ls palos ban stralhando i la gaita chama la lhuç que rompe cula manhana; naide bei, mas Eiduarda sinte las lhágrimas de l chocalheiro por andrento la máçcara, nua eimoçon tan grande que cuidou que le iba a dar un stepor al coraçon, nien manginaba cumo era custoso aguantar tanta fuorça, nien nunca sentira un oulor a sagrado i a mundo cumo agora sentie. La buolta a pedir la smola passou-se quaijeque sien dar por eilha, que nunca se bira un chocalheiro tan stranho pula fuorça que del salie: nunca ls garoticos quedórun tan grimados i ancantados, nunca se gritou tanto pul diabro, nunca las rapazas lhebórun tanta corrida, nunca se ajuntou tanta smola, nunca tanto fumeiro zapareciu de las casas. A cierta altura, sien saber l que se staba a passar, biu-se a andar por tunes i tunes sien fin, chenos de lhuç, lhebado pul aire, ambisible, i lhougo apuis puosto delantre ua rapaza mui guapa que an sou telar tecie finas telas douradas cun filos dua risa triste: ye la moura ancantada de la cuonta de mie bó! pensou Eiduarda de andrento de l chocalheiro. Inda nun se habie recumpuosto i yá la rapaza le dezie: quando tue bó te cuntaba la mie cuonta, quedabas cun muita pena i dezies que un die me beniries a lhibartar; sperei estes anhos todos por ti, i inda bien que beniste; agora solo te pido que me deixes quedar ne l miu ancanto, pus tengo benido a çcubrir que la tristeza de l tou mundo inda ye mais grande do que la de l miu; se quedar eiqui i inda houbir quien le cuonte la mie cuonta als ninos, siempre ha de haber algun que ten pena de mi i me quier benir a lhibartar, i cun esse sou suonho yá será un cachico mais feliç, porque quando ls ninos deixáren morrer ls suonhos tamien l mundo se bai a morrer. Nesto, la mourica antregou-le ua florica i zapareciu. Outra beç sien saber cumo, l chochalheiro biu-se mesmo al meio l Sagrado, cun todo mundo a gritar, á diabro! á diabro! i ua rapazica al cuolho, que nun sabe quien la puso alhá, a rir-se para eilha, passando-le ua mano puls cuornos i metendo-le ls dedicos ne ls poçacos de ls uolhos i cula outra manica stendendo-le ua frol mui pequeinha i que eilha nunca habie bido. L chocalheiro aceitou la frol i sentiu la praça anteira a protestar, l diabro nun aceita froles! este nien ye diabro nien ye nada! Éran horas de s’ir a l’outra aldé, agora solo yá cun dues pessonas alhá a bibir, a arrecolher la smola. Al benir al para acá, l chocalheiro atirou la frolica, ne l sítio de la Faia Alta, pa la ribeira que iba de mar a monte. Habie chegado al fin aqueilha jornada, i Eiduarda staba mais muorta que biba: benie-le agora un delor que le anchaba la cabeça a puntos de quaije le arrebentar; sinte l astro ancarambinado a antrá-le puls buracos de la máçcara i ben a si cumo se spertara dun suonho; agora tenie la certeza de que nun habie sido eilha que andara andrento de l mangon i que se assomara a la máçcara, mas staba todo tan cunfuso na cabeça que nien era capaç de pensar; iba a tener tiempo de pensar an todo esso i ne l que le açudedira al lhargo daquel die de l outro mundo. Cumo le pormetira a la mai, fui a cenar a casa mas staba tan cansada que se deixou ambelesar ne l scanho, lhebada pula calor de l lhume. Fui ende que l diabro le apareciu, a debolbé-le la frolica que atirara pa la ribeira, queixando-se: perdi la guerra cun dius que me botou pa las perfundas de ls einfiernos; agora perdi la guerra culs homes que me arrepassórun an maldade i semiente de to la culidade de malinas; yá l zamprego me bate a la puorta i cumo dius nunca prebiu esto, nien sequiera bou a tener subsilho; anda que nun fui por falta de nun m’abisáren de que habie de fazer uns cursos de formaçon, mas nunca manginei que alguien tubisse coraige i alblidade para me roubar la praça. Eiduarda spertou cun ua grande risada i fui-se pa l cumputador a ber ls retratos que la mai le habie sacado al chocalheiro, mas nó sien antes le preguntar: à mai, l chocalheiro andubo siempre por ende?, nun zapareciu nien sequiera por un cachico, an que las pessonas díran pula falta del? Nó, nien por un cachico, filha, i mira que you nun zarredei de an pie del.

1 comentário:

ACangueiro disse...

La maçcara, ten sonho, eimaginaçon i lhugares cun bida.
Biage al tiempo de ls tiempos, l fértil sagrado. La nina mirando colores bien calientes nun cenceinho carambinado, tiritando de friu, spreita ls poçacos da maçcara, bendo dous uolhos carinhosos que graba na sue mimória i l amor l sagrado.
La bida faç-se caminando, scatrapulhando nas ondias rebultosas de ls eifiernos i nas amesuras acalmias de l cielo.
L Sagrado, l diabro, l zamprego, las crises, las malinas, ls einfiernos amerosaran ls diabros á solta que até ls eibiernos son mais amerosos.

Ben-haia por estes cachicos.