quinta-feira, 23 de outubro de 2008

scuolhas



Tu agora yá nun falas cumo nós, falas grabe... Éran palabras debagarosas, an que habie pensado muita beç i falado neilhas cul tiu deilha, percipalmente a la tarchica quando l cuorpo yá se preguntaba para quei tanto mendungar. Staba serena i ls uolhos firmes, que las lhágrimas yá le habien corrido quando tal pensou pula purmeira beç. Cuntinou cumo se nun stubira eilhi, cumo se nun falase para naide. Bien bés, tenes studos i nós nó... Se un die te fússemos a ber i mos bisses na rue a passar por ti achas que ibas a falar cun nós!? ou fazies cumo l outro que biu ls pais na rue i le dixo als colegas que nun ls coincie i até fizo caçuada deilhes!? Yá quantá que la mai andaba pa le fazer aqueilhas preguntas: a la ua, tenie proua pul filho i pul camino que habie seguido, a la outra sabie bien que era outro l mundo an que bibie, sentie bien a cada die que un outro ambelhigo que se habie cortado, i yá muitá que até la bide le caíra: todo ampeçaba na lunjura que bai antre lhéngua i lhéngua, todo assentaba ne l ampossible bolo de las palabras, ne ls dous mundos cuostas cun cuostas. El calhou-se, burmeilho, sabedor de ls porqueis la mai. Esta habie deixado de falar para el an grabe, cumo siempre fazira a ampurriá-lo para esse outro mundo, i el dou-se de cuonta que staba delantre dua scuolha radical: la que fazisse eilhi era para siempre: era aquel l sfergante que le rachaba la bida al meio.


Sem comentários: