quinta-feira, 16 de agosto de 2007

Paisaige

Antre ls amarielhos upe-se l berde de ls freznos adonde, a la selombra, stían ls cerrados a meidie. Por ambaixo anraíza-se l aburmelhado de l cascalho, que siempre s'assoma cumo sangre i ralamente chega a ser tierra. Afuora esso, todo respira cumo ouracion a pedir auga, mas son las peinhas que mais crécen, dientes arreganhados dun tiempo de delor, que inda dura: queda tan loinge l cielo que nun hai retombo de ouracion que até alhá se chuba. Nien ls cabeços ganhórun fuorça para s'oupíren an montes, calbas cabeças adonde todo crece nua rábia que nun bai muito alhá de l bafo. Nien ls carreirones dan lhargueza als poemas, bózios çfaiados, serenos bolos de grima.
Las carrasqueiras i fedieiras atíran-se a las peinhas nua rábia assacina, spétan-le gárrias de raízes nas antranhas, sien duolo, mas págan l'ousadie an arranamiento, an angurriadas cascas, ne ls picos de las fuolhas mais alhá que l neçairo. Son siempre lhargos ls hourizontes, cumo se ls balhes atiráran culs uolhos pa la punta de ls cabeços, abiessos a surpresas, cuntrairos a nobidades, medrosos de l spanto que siempre ben cul çcoincido que eiqui parece nun tener campo.
Agosto arrama-se pula prainada, cumo se quejira durar mais do que un més, i senta-se cumo rei ne l trono de ls cabeços, arde ne ls fenascos, chube-se ne ls pulberinos, sue seca cama faç nas fuontes a aplediar por auga. L einfierno bieno parqui, naide sabe quando, i cada die ye un milagre pa l mandar ambora, que diabretes siempre a traié-lo nun mos fáltan.
Fracisco Niebro

Sem comentários: