quarta-feira, 9 de maio de 2007

Las lhiebres i las ranas

Retrato M. Bandarra



Ua beç, las lhiebres, cumo nun stában sastifeitas cula sue bida, fazírun ua runion para çcutir esse porblema. Falou ua deilhas i dixo l que todas pensában: «To la giente stá contra nós, ls homes, ls perros, las águilas i todos ls animales que mos quieren caçar. Stamos siempre chenas de miedo, siempre an peligro, un miedo mais malo que la muorte. Para bibir esta mala bida, mais bal que mos muorramos.» Ende, treminórun que se íban a afogar todas.

Quando stában a chegar al riu adonde se íban a afogar, todas las ranas s’assutórun culas lhiebres i botórun-se a l’auga. «Alto, dixo ua lhiebre al ber las ranas a saltar, bamos a pensar: las ranas tamien ténen miedo de nós, nun ye solo la nuossa bida que stá chena de miedo». I ende tornórun a demudar de eideias.

Porqui se amostra que ye mui ralo nun s’achar quien inda steia mais mal do que nós. Talbeç dende tenga nacido l dito, «cul mal de l outros bien you m’amanho».

(Fábula de Eisopo, amanhada i acrecentada)

2 comentários:

faustinoantao disse...

Antes de fazer l comentario la fábula de Eisopo que bós amanhestes, bou a cuntar ua cuonta.
Un rato fui apanhado por un baliente nebon nun die d’Eimbierno.
La nuite nun tardaba, l friu apertaba i el nun tenie adonde quedar. Naqueilha ancuosta de l barrocal quien era dunha i senhora de las madrigueiras era ua raposa, que por bias de las dúbedas las habie encerrado a siete chabes.
La nuite chegou, la bentanie i l friu éran de rachar, cuntinaba a nebar i l rato sien ancuontrar adonde quedar essa nuite.
Fui-se a tener cula raposa, que an sue madrigueira staba regalada de la bida.
Rogou-le por mil fabores que l deixa-se passar aqueilha nuite nua de las sues madrigueiras.
Apuis de muito ateimar alhá l dou las chabes dua.
I dixo-le:
Buono, toma alhá la chabe dua, esta nuite sós tu l duonho deilha i nun se fala mais nisso.
Quando l rato staba amanhando la cama cuas folharascas i muita pruma de páixaro, batírun a la puorta.
Era outro rato, todo anchapuçado, tritando de friu i nun tenie adonde quedar essa nuite.
Pediu al outro para antrar.
Nó, eiqui nun quedas, esso ye que era buono!
Esta nuite quien manda eiqui sou you.
Solo scribo eiqui esta cuonta, porque todo esso se passa ne l mundo de ls bichos.
Ne l nuosso mundo (de ls houmanos) yá nun ye assi, cumo s’usa dezir, culas gráçias de Dius nien todos se squécen donde benírun, l que fúrun i passórun. Cuntínan a ser cumo éran, pessonas simple, de bun trato, quedórun ricas ne l saber, siempre çpuostas a ajudar i dar.
Ye esse este buono eisemplo de ls houmanos que tenemos que seguir nun ye de l rato (aquemodado).
Esta fábula deixa un a pensar.
Oubrigado porsor Amadeu pulas buonas crónicas que mos dais i la pacéncia que teneis para m’aturar.
Faustino Antão

Amadeu disse...

Oubrigado Faustino pulas buonas cuontas i ls comentairos que eiqui trais. Ye un regalo ler l que scribes.