quinta-feira, 13 de setembro de 2007

Assomadeiros2


Assomabas-te a la muorte i, al fondo dua faia sien fin, alhá staba tue bacenta eimaige. Siempre solo, delantre deilha, preso a un siléncio branco. La muorte debolbie-te a ti mesmo, yá outro, daquel lhado de ti: mais que reflexo, tue pantasma aplediaba por tous miedos.
Nunca quejírun poner un abiso a la borda deste assomadeiro. Cumo tal: tanto t’assomas que un die te bás a caier… Senó, ls retratistas de lhembráncias, cumo habien de colgar risas ne l stendedeiro de cuordas d’ouro dun sol moço?! Inda porriba, yá naide poderie sentir las quelobrinas que angarrában pula faia i fázen a un sentir-se eiletricamente bibo.
Nun hai placa na strada a andicar este assomadeiro: nun se andica l que stá an to l lhado; assi, l mais de la giente puode fazer de cuonta que nun eisiste. Sabendo-lo, bas-te tecendo pruma que, al caier, agarre un balanciar sereno que nun arrepele la paisaige i, al aparar, nun faga brechas na nuoba madre que te bai a recebir.

Fracisco Niebro

Sem comentários: