domingo, 2 de setembro de 2007

Paisaige5


La Ribeira ye teta adonde mamórun seclos, agora scumiosos de sou lheite; nun bela la Quecolha, solo atenta a sou pesado suonho de piedra i matorral; la strada, anguilada, deixou l'angueira a ganhar mofo, que nunca páran ls caminos de demudar; nun quier l Terroso saber de sous molinos i sue yerba crecida acama la muorte de ls lhameiros, eilhi adonde era seinha de bida la gadanha; crécen ls peixes ne l Poço l Canhiço, mas bai perdendo sou geito l nalso i, an márcio, mal relhumbra la prata ne l cascalho de las xardicas.
Fui-se quien fazie milagres de berde i bida na Faceira i scuitaba l abaixar de feitiços de cura na Fuonte Santa. Mais solo, San Miguel çcansa de guardar sue campanica que la Torre de l Reloijo de Alcanhiças cun eilha nada quier. Quien nun soubir cuidará todo ua maldiçon de don Tello, mas ye mais simpres: ls frailes de Moreiruola, cun seclos de ouraciones, nien l mosteiro de pies aguantórun, i ende zacracionórun de sous mais pequeinhos mundos i dun Dius que deixa morrer sous cielos.
Airicos arrólhan la selombra ne l sestiar de ls amineiros, i spéran nubrinas que réndan las galázias: cuntina todo al son para outros milagres i las puntelhinas por nuobos passos apledían, que nada s'ambelesa eiternamente. Quando assi parece, son ls uolhos que nun ban alhá de l tiempo. Un die, hemos de tornar a Angueira.
Fracisco Niebro


Sem comentários: