sábado, 15 de junho de 2013

caderno de apuntamientos // caderno de apontamentos



65.
outra quelor que me quedou bien grabada andrento fui la quelor de las casas, tanto por drento cumo por fuora, todo mui negro ó a dar un scuro bien fuorte: por fuora las casas éran de la quelor de la piedra, a dar al cinza scuro yá que l mais de las piedras era de cantarie, anque tamien aparecisse algue piçarra de quelor cinza ó algo mais aburmelhada, mas tamien habie muita casa cun adobos ou ambarrada nas frinchas antre las piedras de la parede, i bien se me lhembra de l amassar de l barro misturado cun palha para botar nas paredes, i mui rala era la casa que stubisse rebestida cun cal por fuora ou anton ancaliada; yá José Leite de Vasconcelos quando fui a las tierras de Miranda pula purmeira beç, an 1883, passou na Matela, que ye Tierra de Miranda mas yá ne l cunceilho de Bumioso, i dixo que nun habie ua sola casa que fura ancaliada por fuora, todo de la quelor de la piedra, i un biajante que porqui passou an 1911, Manuel Monteiro, fala na «região mirandesa com as suas aldeias de casario sujo e lôbrego...»; agora stá na moda deixar las casas cula piedra a la muostra por fuora, bien lhabada l que le dá un aire cinza claro, yá sien la teç de l tiempo agarrada a las piedras, cumo antigamente; quando you me criei ralas éran las casas ancaliadas por fuora, anque na mie rue yá houbira uas dues ou trés, cumo éran las casas de tie Ceguinha ou Marie Tresa, de tiu Padre Alfredo i de tiu Çapateiro, todas an rue la Frauga, an que l branco de la cal relhampaba acontra la piedra de las casas i la calçada de las rues, i assi se formaba la eideia de que solo las pessonas mais ricas podien tener casa ancaliada.

//

outra cor que me ficou bem gravada por dentro foi a cor das casas, tanto do lado de dentro como do lado de fora, tudo muito preto ou a fugir para um escuro muito forte: por fora as casas eram da cor da pedra, com os seus tons cinza escuro uma vez que a maioria das pedras era de granito, embora também aparecesse algum xisto cinzento ou um pouco mais avermelhado, mas também havia muitas casas com adobes ou cobertas com barro nas frinchas entre as pedras da parede, e bem me lembro do amassar do barro misturado com palha para deitar nas paredes, e muito rara era a casa que estivesse revestida com cal pelo lado de fora ou então pintada com cal; já José Leite de Vasconcelos quando foi às terras de Miranda pela primeira vez, em 1883, passou na Matela, que é Terra de Miranda mas já no concelho de Vimioso, e disse que não havia uma única casa que fosse revestida a cal por fora, tudo da cor da pedra, e um viajante que por aqui passou em 1911, Manuel Monteiro, fala na «região mirandesa com as suas aldeias de casario sujo e lôbrego...»; agora está na moda deixar as casas com pedra à mostra, bem lavada o que lhe dá um aspecto cinzento claro, já sem a pele do tempo agarrada às pedras, como antigamente; quando eu me criei raras eram as casas caiadas por fora, embora na minha rua já houvesse duas ou três, como era o caso das da Senhora Ceguinha ou Maria Teresa, do senhor Padre Alfredo e do Senhor Sapateiro, todas em rua da Frágua, em que o branco da cal brilhava contra a pedra das casas e a calçada das ruas, e assim se formava a ideia de que apenas as pessoas mais ricas podiam ter casa caiada.




Sem comentários: