quinta-feira, 29 de outubro de 2009

sinto



Sinto l miu coraçon na doçura
derretir-se cumo cera:
são un ólio debagaroso
i nó un bino mies benas,
i sinto que la mie bida se bai scapando
calhada i doce cumo la gazela.

Gabriela Mistral,
Traduçon de Fracisco Niebro (an Santiago de l Chile)




[an castelhano:

Siento mi corazón en la dulzura
fundirse como ceras:
son un óleo tardo
y no un vino mis venas,
y siento que mi vida se va huyendo
callada y dulce como la gacela.]



sábado, 24 de outubro de 2009

L friu special


L friu special de las manhanas de biaije

L'agonie de la salida, carnal ne l arrepanhar

Que bai de l coraçon a la piel

Que chora birtualmente anque cuntenta.


Fernando Pessoa [Poemas, de Álvaro de Campos]




[An pertués

O frio especial das manhãs de viagem,

A angústia da partida, carnal no arrepanhar

Que vai do coração à pele,

Que chora virtualmente embora alegre.]



sexta-feira, 23 de outubro de 2009

Odas de Ricardo Reis (052)

Ponho na altiva mente o fixo esforço
Da altura, e à sorte deixo,
E as suas leis, o verso;
Que, quando é alto e régio o pensamento,
Súbdita a frase o busca
E o scravo ritmo o serve.

Fernando Pessoa [Odes de Ricardo Reis]

Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Pongo na altiba mente l fixo sfuorço
De l’altura, i a la suorte deixo,
I las sues leis, l berso;
Que, quando ye alto i régio l pensamiento,
Adominada la frase l busca
I l scrabo ritmo l sirbe.]





quinta-feira, 22 de outubro de 2009

diário 24



ua nuite de berano, caliente cumo un suonho, deitei-me de cuostas nun restroilho pa la Xalina: miu armano ressonhaba i you nun habie meia de acabar de cuntar las streilhas; nesto, oubo l gau gau dua raposa, que me dá miedo; deixo l cuntar i buolbo-me pa la filosofie: cumo será l lhadrar de las raposas ne l cielo? mais de uitenta anhos apuis, inda nun sei la repuosta, mas ampeço a acraditar que era la pregunta que nun fazie sentido: cul tiempo, fui-me dando de cuonta que daprendemos algues repuostas, mas nunca chegamos a daprender las preguntas ciertas.





terça-feira, 20 de outubro de 2009

Diário 23



ua beç, tiu Zé Raimundo, l barbeiro, sangrou a miu pai: sacou-le ua malga de sangre por un dedo dun pie; yá nun se me lhembra que mal tenie, mas parece que inda hoije stou a ber la malga a anchir-se de sangre, que pingaba mui debrebe, i nien sei cumo se me lhembra desso que nun era questume deixar ls garoticos ber essas cousas; era esse un de ls modos radicales de tratar ciertas malinas, mas sei que dessa beç miu pai nun tubo peligro: anque stubíramos ne l ampeço de ls anhos trinta de l seclo XX, la medecina que eiqui se ousaba inda era armana a la de hai quenhientos anhos, anque yá oubira puli un doutor que le chamában l doutor Bárrios;
de la pita que mie matou dessa beç que miu pai stubo malo, lhembra-se-me bien de arrebanhar las patas, you ua i outra miu armano, yá nun dou fé de qual era; apuis, un die ,miu pai albantou-se pa l sol i quedou eilhi sentado ne l puial al pie de la puorta, calhado, tal i qual cumo you fago agora, que a las bezes mal se me dá que páren para falar: l mais deilhes nun ténen nada para me dezir i l mais de las bezes you nada tengo pa le respunder; tanto tiempo apuis inda nun antendo cumo ye que sangrar ua pessona podie curar, eilhes dezien que se sacaba l sangre malo, mas cumo podie ser se l mais del quedaba ne l cuorpo i era todo armano... bien, agora tamien yá nun antressa, até porque cun esto todo se me lhembrou que stá na hora de ir a tomar ls cumpremidos.





segunda-feira, 19 de outubro de 2009

Diário 22

Miu pai gustaba de assar un uobo na cinza de l borralho, yá cun pouca calentura; quando l sacaba lhababa-lo até quedar bien lhimpico i ambolbie-lo nun guardanapo; apuis, inda bien caliente, partie-le un cachico de la casca a la punta de riba i iba alhá molhando carolicos finicos de pan até se acabar; you era garotico mui pequeinho i daba-se-me na alma molhar alhá tamien cachicos de pan a la par de miu pai; nunca se me há de squecer aquel ritual i aquel sabor, ua de las melhores maneiras de comer pan que you coinci, de las mais delicadas i mais finas; puode haber quien cuide que todo queda puorco de la cinza, mas nun ye berdade i até la casca de l uobo relhumbra apuis de lhabada; muitos anhos apuis fui pa la Fráncia i soube que comien uobos aparecidos, mas nunca cheguei a saber adonde ye que ls assában ou se ls cozien ou cumo era: nunca ls porbei i inda bien puis de certeza que nun me íban a saber tan bien cumo ls de miu pai.



domingo, 18 de outubro de 2009

Diário 21

quando chega l outonho apeduro siempre l sol i a las bezes scabo solo para que la tierra de ambaixo del se çpida i l puoda guardar: pena que yá nun se puoda poner i regar i seguir la pampoleza cun que todo se bota a crecer cumo se l tiempo acabara mesmo eilhi; ye siempre ende que ls delores tóman cuonta de mi, sien tierra para ls arramar cumo stierco, por esso ye tan friu l friu de eimbierno: ye siempre cedo pa las lamentaçones, i busco siempre tiempo para nun le deixar campo para medráren i chegáren a botar frol: bien sei que nun hai pior delor que aquel que chegou a botar frol, cumo cousa galana que se admira sufrindo, penando, nien sabie cumo todo esso puode ser, mas agora sei que puode ser; fui perciso chegar a bielho para saber que l trabalho nun ye solo por pan ou algo que se coma: agora stou siempre cun atento als delores, mal nácen nun penso noutra cousa que nun seia dá-le cul sacho, tal i qual cumo siempre fago culas yerbas malas que me nácen na huorta, ye ua malzina que ambentei you solo i que muita beç dá mesmo resultado: ye por esso que l pior ben siempre cula nuite, puis ende un home nien bei adonde botar l sacho, l delor i l suonho (ou la falta del) armanados na mesma guerra contra mi , para nun me deixar chubir até la punta de riba de la nuite, a saludar la lhuç cumo quien abre la puorta a la bida, a mais un die.




sábado, 17 de outubro de 2009

Odas de Ricardo Reis (051)




Cumo se cada beiso
Fura de çpedida,
Mie Cloe, beisemos-mos, amando,
Talbeç que yá mos tope
Ne l ombro la mano, que chama
A la barca que nun ben sien ser bazie;
I que ne l mesmo feixe
Ata l que de nós para nós furmos
I la alhena soma ounibersal de la bida.

Fernando Pessoa [Odes de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Como se cada beijo
Fora de despedida,
Minha Cloe, beijemo-nos, amando.
Talvez que já nos toque
No ombro a mão, que chama
À barca que não vem senão vazia;
E que no mesmo feixe
Ata o que mútuos fomos

E a alheia soma universal da vida.]



sexta-feira, 16 de outubro de 2009

Diário 20



Todos ls anhos tenie que arrendar tierras para pan, l mais de las bezes an lhugares fuora: quando era d'a meias, que si custaba a dar la metade de to l que se colhie, mas la porra era que, se nun fusse assi, nun tenie modo de amanhar la semiente para sumbrar; quedaba siempre todo tan loinge cumo l pan, que nien sudor adundiaba ciertos arachales, todo siempre al modo para faltar algun pan i tener de ampeçar la fugida siempre antes de la raia de salida: era siempre negro l pan, i assi quedaba de la mesma quelor de la fame; hai lhembráncias que ténen siempre quelor scura, muita beç negra, mas nien por esso se me squecírun, cumo eilhas merecien.





quarta-feira, 14 de outubro de 2009

L Guardador de Ganados XLVIII



[Quaije dous anhos apuis de ser ampeçada, an 09 de Nobembre de 2007, eiqui se cunclui la publicaçon de la traduçon antegral, para mirandés, de ls 49 poemas de "L Guardador de Ganados", de Fernando Pessoa / Alberto Caeiro]





De la mais alta jinela de mie casa
Cun un lhienço branco digo adius
Als mius bersos que sálen pa la houmanidade.

I nun stou cuntento nien triste.
Esse ye l çtino de ls bersos.
Screbi-los i debo de amostrá-los a todos
Porque nun puodo fazer l cuntrairo
Cumo la frol nun puode scunder la quelor,
Nien l riu scunder que cuorre
Nien l’arble scunder que dá fruito.

Mirai-los que ban yá loinge cumo na deligença
I you nien sequiera sinto pena
Cumo un delor ne l cuorpo.

Quien sabe quien ls lerá?
Quien sabe a que manos eiran?

Frol, apanhou-me l miu çtino pa ls uolhos.
Arble, arrincórun-me ls fruitos pa las bocas.
Riu, l çtino de la mie auga era nun quedar an mi.
Abaixo-me i sinto-me quije cuntento,
Quaije cuntento cumo quien çcansa de star triste.

Ide, ide-bos de mi!
Passa l’arble i queda arramada pula Natureza.
Murcha la frol i l sou puolo dura siempre.
Cuorre l riu i entra ne l mar i la sue auga ye siempre la que fui sue.

Passo i quedo, cumo l Ouniberso.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Da mais alta janela da minha casa
Com um lenço branco digo adeus
Aos meus versos que partem para a humanidade.

E não estou alegre nem triste.
Esse é o destino dos versos.
Escrevi-os e devo mostrá-los a todos
Porque não posso fazer o contrário
Como a flor não pode esconder a cor,
Nem o rio esconder que corre,
Nem a árvore esconder que dá fruto.

Ei-los que vão já longe como que na diligência
E eu sem querer sinto pena
Como uma dor no corpo.

Quem sabe quem os lerá?
Quem sabe a que mãos irão?

Flor, colheu-me o meu destino para os olhos.
Árvore, arrancaram-me os frutos para as bocas.
Rio, o destino da minha água era não ficar em mim.
Submeto-me e sinto-me quase alegre,
Quase alegre como quem se cansa de estar triste.

Ide, ide de mim!
Passa a árvore e fica dispersa pela Natureza.
Murcha a flor e o seu pó dura sempre.
Corre o rio e entra no mar e a sua água é sempre a que foi sua.

Passo e fico, como o Universo.]




terça-feira, 13 de outubro de 2009

Diário 19



aquel era l anho de albantar la casa, que las notas que fiç an trigo i an bino dában a la justa para pagar ls canteiros i ls pedreiros: era l suonho de casa cun sobrado, ancaliada i sien l negro de la piedra a antristecer ls uolhos i ls dies; anquanto i nó, ls dous filhos mais nuobos podien ir para an ca de mie suogra a drumir i l mais nuobo podie quedar cun nós: íban a ser uns anhos duros, mas todo alhá se habie de passar;, que nun stámos afeitos a outra cousa; mas l caralho ye que ls anhos fúrun passando i nun habie meia de la casa andar para alhá de las paredes znudas i de l sobrado, inda porriba ls filhos yá éran cinco i comien mais pan i quenhon que you sei alhá; solo apuis de haber ido pa la Fráncia uns seis anhos apuis ye que la cousa andubo palantre; quando miro al para trás dá-me la risa quando hoije me fálan de manha de recuperar las casas bielhas, puis bien beio que esso solo quier dezir deixar las paredes de pies: aqueilha casica era un selumbron i solo habie un modo de me ber lhibre del, botá-la abaixo.



segunda-feira, 12 de outubro de 2009

L Guardador de Ganados XLVII

Nun die claro de mais,
Die an que daba la gana de haber trabalhado muito
Para nel nun trabalhar nada,
Bi, cumo ua strada pul meio las arbles,
L que talbeç seua l Grande Segredo,
Aquel Grande Mistério de que ls poetas falsos fálan.

Bi que nun hai Natureza,
Que Natureza nun eisiste,
Que hai montes, balhes, galázias,
Que hai arbles, flores, yerbas,
Que hai rius i piedras,
Mas que nun hai un todo a que esso pertença,
Que un cunjunto rial i berdadeiro
Ye un mal de las nuossas eideias.

La Natureza ye partes sien un todo.
Esto ye talbeç l tal mistério de que fálan.

Fui esto l que sien pensar nien parar,
Acertei que debie de ser la berdade.
Que todo ándan a saber i que nun áchan
I que solo you, porque nun fui a saber deilha, achei.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Num dia excessivamente nítido,
Dia em que dava a vontade de ter trabalhado muito
Para nele não trabalhar nada,
Entrevi, como uma estrada por entre as árvores,
O que talvez seja o Grande Segredo,
Aquele Grande Mistério de que os poetas falsos falam.

Vi que não há Natureza,
Que Natureza não existe,
Que há montes, vales, planícies,
Que há árvores, flores, ervas,
Que há rios e pedras,
Mas que não há um todo a que isso pertença,
Que um conjunto real e verdadeiro
É uma doença das nossas ideias.

A Natureza é partes sem um todo.
Isto é talvez o tal mistério de que falam.

Foi isto o que sem pensar nem parar,
Acertei que devia ser a verdade
Que todos andam a achar e que não acham,
E que só eu, porque a não fui achar, achei.]



domingo, 11 de outubro de 2009

Diário 18

chubie la caleija para casa, altas horas, apuis la ronda, ambrulhado an mie manta de lhana: l sonido de l martelhar furaba la nuite, i era esse l modo de la nuite chorar ls muortos: que tenie de star pronto l caixon antes de l antierro: fazie menos bruído quando todo mundo iba ne l squife i abaixaba a la tierra nun lhençol de lhino, pa la tierra tardar mais un cachico de tiempo a comer ls uolhos: fui dende que se passou de l artesanato pa l'andústria de ls caixones i de la muorte serena i guapa: bendo bien, quien percisa de l caixon somos nós ls bibos, que als muortos tanto se le dá. Quedou-me l martelhar dessa nuite, l sbranquenhado de la gilada i de la manta de lhana, mas yá se me squeciu quien se morriu: squecemos talbeç l que mos pon mais acerca ou mos lhembra la muorte: adelantra bien...

sábado, 10 de outubro de 2009

Diário 17


al screbir estes diários, plural porque nun son solo mius, dou cumigo a lhembrar l que nun se me squeciu, quier dezir, cousicas tan pequeinhas i tan simpres que nunca tube la eideia de que íban a quedar: i baia un home a saber l que son las grandes cousas de la bida! Cumo aqueilha beç que fui a drumir cun un carro cheno de pan para poner nas eiras antes de l sol nacer. Drumi-me i aparece-me alhá l amo a spertar-me cun ua data de burro i dous cuntapies ne l culo. Tenie ziuito anhos i cinco crouas ne l bolso. Mandei-lo foder i scapei-me para Fermeseilhe. Bin dalhá dous dies apuis cheno de fame i ua sfuira de ls arbilhos calientes. Fui-me a tener cun tiu Aleixo i alhá quedei a daprender para çapateiro i solo apuis ye que tornei para casa de miu pai. Nunca fui muito de sonhar an ir pul mundo. Pena que nun houbisse uns libros para ler, cousa que siempre se me dou çque fiç la scuola. Aquel berano an que deixei l amo fui als touros cun denheiro para mercar ua gorra, mas acabei por nun la mercar. Bi por alhá uas truquesas i un martielho de çapateiros i fui esso que cumprei: cumo iba a ser çapateiro sien ferramienta? Esse anho l riu passaba-se bien a bau, mas siempre gustei de nadar i deixá-me ir pula corriente abaixo: era esse l segredo para un nun se deixar agarrar puls remolinos, un nunca podie lhuitar cul riu, mas passá-le la manos cumo quien le faç fiestas. I eilhi staba you a pensar na bida ambaixo la baranda, anquanto fazie lhinhas para coser çapatos: tenie ziuito anhos i nada que me podisse baler para me poder casar. Hoije tengo cumigo esta eideia de cumo todo saliu de mi, de cumo nun podie cuntar cun mais naide i de cumo achaba esso la cousa mais natural de mundo. Queda pesada la bida quando todo ye ua cunquista, até nós mesmos al modo que crecemos. Anque seia siempre assi, sabe bien tener la eilusion de que siempre hai quien mos puoda dar ua mano ou aparar por baixo quando mos caiemos pulas faias de ls dies. Cousicas bien pequeinhas que passán puls buraquitos dessa arte de squecer que ye la bida i solo por esso me bénen agora a la lhembráncia cumo se houbíran crecido cul tiempo.



sexta-feira, 9 de outubro de 2009

L Guardador de Ganados XLVI

Deste modo ou daquel modo,
Cunsante calha ou nun calha,
Podendo a las bezes dezir l que penso,
I outras bezes dezindo-lo mal i cun misturas,
Bou screbindo ls mius bersos sien querer,
Cumo se screbir nun fura ua cousa feita de géstios,
Cumo se screbir fura ua cousa que me acuntecira
Cumo dar-me l sol de fuora.

Fago por dezir l que sinto
Sien pensar an que l sinto.
Fago por ancostar las palabras a l’eideia
I nun percisar dun corredor
De l pensamiento pa las palabras.

Nien siempre sou capaç de sentir l que sei que debo de sentir.
L miu pensamiento solo mui debagar atrabessa l riu a nado
Porque le pesa l fato que ls homes le fazírun ousar.

Fago por znudar-me de l que daprendi
Fago por me squecer de l modo de lhembrar que me ansinórun,
I raspiar la tinta cun que tenhírun ls sentidos,
Zanqueixotar las mies eimoçones berdadeiras,
Zanrebulhar-me i ser you, nó Alberto Caeiro,
Mas un animal houmano que la Natureza fizo.

I assi scribo, querendo sentir la Natureza, nien sequiera cumo un home,
Mas cumo quien sinte la Natureza, i mais nada.
I assi scribo, ora bien, ora mal,
Ora acertando cul que quiero dezir, ora arrando,
Caiendo eiqui, lhebantando-me acolha,
Mas indo siempre ne l miu camino cumo un ciego maluco.

Assi i todo, sou alguien.
Sou l Çcubridor de la Natureza.
Sou l Argonauta de las sensaçones berdadeiras.
Traio al Ouniberso un nuobo Ouniberso
Porque traio al Ouniberso el-mesmo.

Esto sinto i esto scribo
Perfeitamente sabedor i sien que nun beia
Que son cinco horas de la manhana
I que l sol, que inda nun amostrou la cabeça
Porriba la parede de l hourizonte,
Assi i todo yá se le béien las puntas de ls dedos
Agarrando l sierro de la parede
De l hourizonte cheno de montes baixos.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Deste modo ou daquele modo,
Conforme calha ou não calha,
Podendo às vezes dizer o que penso,
E outras vezes dizendo-o mal e com misturas,
Vou escrevendo os meus versos sem querer,
Como se escrever não fosse uma cousa feita de gestos,
Como se escrever fosse uma cousa que me acontecesse
Como dar-me o sol de fora.

Procuro dizer o que sinto
Sem pensar em que o sinto.
Procuro encostar as palavras à ideia
E não precisar dum corredor
Do pensamento para as palavras.

Nem sempre consigo sentir o que sei que devo sentir.
O meu pensamento só muito devagar atravessa o rio a nado
Porque lhe pesa o fato que os homens o fizeram usar.

Procuro despir-me do que aprendi,
Procuro esquecer-me do modo de lembrar que me ensinaram,
E a raspar a tinta com que me pintaram os sentidos,
Desencaixotar as minhas emoções verdadeiras,
Desembrulhar-me e ser eu, não Alberto Caeiro,
Mas um animal humano que a Natureza produziu.

E assim escrevo, querendo sentir a Natureza, nem sequer como um homem,
Mas como quem sente a Natureza, e mais nada.
E assim escrevo, ora bem, ora mal,
Ora acertando com o que quero dizer, ora errando,
Caindo aqui, levantando-me acolá,
Mas indo sempre no meu caminho como um cego teimoso.

Ainda assim, sou alguém.
Sou o Descobridor da Natureza.
Sou o Argonauta das sensações verdadeiras.
Trago ao Universo um novo Universo
Porque trago ao Universo ele-próprio.

Isto sinto e isto escrevo
Perfeitamente sabedor e sem que não veja
Que são cinco horas do amanhecer
E que o sol, que ainda não mostrou a cabeça
Por cima do muro do horizonte,
Ainda assim já se lhe vêem as pontas dos dedos
Agarrando o cimo do muro
Do horizonte cheio de montes baixos.]

quinta-feira, 8 de outubro de 2009

Diário 16


ne ls tiempos de la fame, arrebanhar un uosso era ua arte: deixá-lo liso, relhamposo, sien cachicos de chicha a amporcá-lo, a puntos de até meter duolo atirá-se-lo al perro; nun se le podien achegar ls dientes de qualquiera maneira, nun eisercício de pacéncia i tiempo que naide tubisse la coraige de anterrumper: bota acá l uosso que you le dou mais ua buolta, frase atirada de facada assi cumo quien nun passa nun eisame, un houmildar sin nome nua altura an que yá me purparaba pa le dar la chupadela final, tal i qual cumo cucharica de café apuis de bien mexido; bien sei que ambentórun essa cousa de garfo e faca, que dórun cuonta de l prazer de stalhar ls beiços a chupar ls dedos apuis l arrebanhaduro, mas tamien ende se puode apurar la arte de arrebanhar uossos, çque se críen buonas cundiçones cundiçones: mas que fazeremos se la purmeira cundiçon para ua buona arte de arrebanhar siempre fui la fame?; talbeç seia possible dar l brinco pa l arrebanhar un uosso yá nó cumo ato de comer, mas cumo pura filosofie, adonde l prazer ben associado al comer debagaroso i an que la culidade subirte a to la quantidade, quando l prazer de comer yá nun stá na barriga chena, mas ne l puro gusto i passa diretamente de la lhéngua pa l celebro; bou a tener que aperfundar esto todo, i talbeç un die cunsiga screbir un berdadeiro tratado de arrebanhar un uosso, ua teoria de la alimentaçon an que tornemos a mirar pa las cousas cumo se cuntináramos a tener fame, i esse faç de cuonta yá mos puode lhebar alhá la teorie i retornar a la pura arte oureginal de arrebanhar uossos; anquanto i nó, a la falta de dientes, bou apurando la mie arte cula ajuda de la faquita, la fuolha bien segura na punta de ls dedos, la punta able cumo un bisturi, i que naide me beia, nun baia inda a pensar que passo l tiempo antretenido cun filosofies, esse analfabetismo que nunca cunseguiu saber adonde stá la eisséncia que çtingue un home dun perro, l mesmo ye dezir, coincer l camino que bai de arrebanhar un uosso a robé-lo.

terça-feira, 6 de outubro de 2009

L Guardador de Ganados - XLV

Ua touça de arbles alhá loinge, alhá pa la lhadeira.
Mas l que ye ua touça de arbles? Hai arbles solamente.
Touça i l plural arbles nun son cousas, son nomes.

Tristes de las almas houmanas, que pónen todo an orde,
Que ríscan lhinhas de cousa a cousa,
Que pónen lhetreiros cun nomes nas arbles abselutamente riales,
I zéinhan paralelos de lhatitude i lhungitude
Anriba la própia tierra einocente i mais berde i frolida do que esso!

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués:
Um renque de árvores lá longe, lá para a encosta.
Mas o que é um renque de árvores? Há árvores apenas.
Renque e o plural árvores não são cousas, são nomes.

Tristes das almas humanas, que põem tudo em ordem,
Que traçam linhas de cousa a cousa,
Que põem letreiros com nomes nas árvores absolutamente reais,
E desenham paralelos de latitude e longitude
Sobre a própria terra inocente e mais verde e florida do que isso!]



domingo, 4 de outubro de 2009

diário 15

naquel eimbierno nun tenie nada que fazer, até la çapaterie staba cun pouco trabalho: fui ende que pus las oulibeiricas; to l eimbierno fui scabando la peinha a poder de fierro i picarete, a modo de fazer un frisgo para poner a lhá la staca i que anchie cun tierra i stierco que lhebaba a sacadas cula burra; apuis fazie-le l pardon alredror i ua poça al tuoro para aparar l'auga; ua beç fui para bai a cagar atrás dua parede i quando mirei l pardonico i sue staca anriba era tal i qual un altar cun sou santo: eilhi, cada azeituna iba a ser un milagre; nien por esso las almanechas debelgában an sou debido tiempo, i ende quedei a saber que até ls santos son mal agradedecidos.

sexta-feira, 2 de outubro de 2009

diário 14

hai palabras que yá nun me dízen nada, ancapazes de arrepiçar la piel ou lhebantar un airico ne ls uolhos: tal i qual bumbilha nun lhigada a la corriente; fui l tiempo que las gastou de tanto se sgodar neilhas ou fui you que zaprendi la arte de las chiçcar? nunca me cunformei i, an beç de las deixar a sous santos i lhargos, tornei a scuola a acender ls carreirones adonde cuorre l sangre.

quinta-feira, 1 de outubro de 2009

diário 13

quedórun-me arbles sien cuonta a chinar de berde ls dies, pousadeiro de ls uolhos adonde nun chegaba l puolo i sue selombra; crecírun cul tiempo agarrado al tuoro, fúrun bózio a cobrar la soledade, ansínórun-me que las angúrrias nun ban alhá la casca: agora perdo-me sien eilhas, anstable l hourizonte, ls caminos sien marras de sentido; siempre la poda me dou un prazer special i bé-las an sou choro d'augadielha, bibas por andrento l lhargo eimbierno; solas na prainada, éran siempre ua frol ne l salon de la tierra, chamadeiro de centeilhas i merendas; nun me afago sien eilhas, l sou oulor lhebado pul aire quando l die yá nun lhuitaba por mais lhuç; muitos baldos d'auga le botei na sequidade cun miedo que nun aguantáran ls eilemientos, bien sabendo que nunca abandonarien las sues raízes: fui esta la mais grande licion que me ansinórun.