terça-feira, 29 de abril de 2008

Paisaige 29


Siempre me pregunto de adonde ben aqueilha fuorça que todo faç arrebentar na primabera: stá bien, you studei esso de raízes, clorofila, augadielha, i por ende afuora, mas nun me chega. Diç-me, frol, adonde fuste a saber de tou amarielho, tou lilás, tou rosa, tou azul, tues quelores sin fin i sin nome, l ameroso de tue seda? Que fuorça te pon a crecer, pítula que te stendes nun abraço anhiego? Adonde ye que nós, homes, antramos nesta sinfonie de bida se nun fur pulas raízes, apuis de feitos nata ou outra tierra? A las bezes miro ua flor i cheira-me a marie, outras las fuolhas de ls carbalhos a juan, i las cascas manos angurriadas de todos ls nomes que yá houbo. Hai quien pregunte l que hai para alhá de l respirar, i ténen que ambentar cielos: para alhá de todo esso hai primaberas que mos cuntínan a dezir an arrebentos de nuobas bidas quando esta que tenemos yá stubir cansada de bibir. Nó, nunca seremos cinza ou puolo, mas tierra que arrebenta an bida a cada primabera.

sexta-feira, 25 de abril de 2008

Paisaige 28

L 25 de abril antraba pula nuite: ls uolhos, eilhes solos, alhumbrában la parada. Outros uolhos habie que lhuzien cun lhágrimas de fin de mundo, para adonde s'arrincona l zaspero de ls derrotados: aquel capitan naide l chamou pa la boda de la reboluçon; quando spertou, fui para se morrer eilhi mesmo, als pies del mesmo i de la sue zeiluson. L sítio cierto ye praça para que naide mos chama: i nunca alhá mos lhieban ls passos que demos a contra l outro lhado. Bien deilhas séian, mas nunca las lhágrimas chégan para lhabar la merda a que mos fumos agarrando. Bien anhos que biba l capitan i siempre arregalará ls uolhos peneroso i zeiludido de nun haber stado adonde nunca quijo.



Paisaige 27

un ceçar que nun cabie ne l peito
un nun aguantar l mundo que renaciu
un purfeito zatino,
paisaige que a eilha s'angulhiu:
giente que ua fuorça mágica lhieba pulas rues
chupada pul tiempo de ls suonhos
presa a la lhibardade cumo a la corriente l riu,
crabo burmeilho
que froliu.

quinta-feira, 17 de abril de 2008

L Guadador de Ganados XLIX

Arrecuolho-me, i cerro la jinela.
Tráien l candeeiro i dan las buonas nuites,
I la mie boç cuntenta dá las buonas nuites.
Ouxalá la mie bida seia siempre esto:
L die cheno de sol, ou ameroso d’auga,
Ou de termienta cumo se s’acabara l Mundo,
La tarde suda i las camaradas que pássan
Mirados cun antresse de la jinela,
L redadeiro mirar amigo dado al assossego de las arbles,
I apuis, cerrada la jinela, l candeeiro aceso,
Sien ler nada, nien pensar an nada, nien drumir,
Sentir la bida a correr por mi cumo un riu an sue cama,
I na rue un grande silenço cumo un dius que drume.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:
Meto-me para dentro, e fecho a janela.
Trazem o candeeiro e dão as boas-noites,
E a minha voz contente dá as boas noites.
Oxalá a minha vida seja sempre isto:
O dia cheio de sol, ou suave de chuva,
Ou tempestuoso como se acabasse o Mundo,
A tarde sua e os ranchos que passam
Fitados com interesse da janela,
O último olhar amigo dado ao sossego das árvores,
E depois, fechada a janela, o candeeiro aceso,
Sem ler nada, nem pensar em nada, nem dormir,
Sentir a vida correr por mim como um rio por seu leito,
E lá fora um grande silêncio como um deus que dorme.]

quarta-feira, 16 de abril de 2008

Odas de Ricardo Reis (048)



Tan pouco tiempo ye la mais lharga bida
I la mocidade neilha! Á!, Cloe, Cloe,
Se nun amo nin bebo,
Nin sin querer nun penso,
Custa-me la lei nun chamable, duol-me
La hora nunca derrotada, l tiempo que nun para,
I als oubidos me chube
De ls juncos l rugido
Na scundida borda adonde ls lírios frius
De la fraca tierra crécen, i la corriente
Nun sabe adonde ye l die,
Rugido suable i gemiente.]

Fernando Pessoa [Odas, de Ricardo Reis]
Traduçon de Farcisco Niebro


[an pertués:

Quão breve tempo é a mais longa vida
E a juventude nela! Ah!, Cloe, Cloe,
Se não amo nem bebo,
Nem sem querer não penso,
Pesa-me a lei inimplorável, dói-me
A hora invita, o tempo que não cessa,
E aos ouvidos me sobe
Dos juncos o ruído
Na oculta margem onde os lírios frios
Da ínfera leiva crescem, e a corrente
Não sabe onde é o dia,
Sussurro gemebundo.
]



domingo, 13 de abril de 2008

Salmos (020)

Salmo de Dabide. Pal Grande Cantador.

Que l Senhor te ouba l die de l'agonie
i l nome de l Dius de Jacó te ampare.
Zde l sou Santuário te mande ajuda
i te aguante zde l Sion;
que se lhembre de todas tues oufiertas de manjares
i tous sacrafícios çfaga an cinza;
que te deia todo l que tou coraçon deseia
i te ajude an todos ls tous porjetos.
Cuntentaremos-mos por tue salbaçon
i an nome de l nuosso Dius lhebantamos ls pendones,
que l Senhor sastifaga todos ls tous pedidos.

Agora sei pula cierta
que l Senhor le dá la bitória al sou Oungido.
El responde-le zde l alto de l sou santuário
i salba-lo cula fuorça de sue mano dreita.
Uns cunfían ne ls sous carros, outros ls cabalhos,
mas nós amentaremos ne l nome de l Senhor nuosso Dius.
Estes drobórun-se i caírun-se,
mas nós lhebantemos-mos i quedemos de pies.

Salba-mos, Senhor,
L Rei mos ouba l die an que l chamarmos.

sexta-feira, 11 de abril de 2008

Assomadeiro 27

Serien uns binte rapazicos i rapazicas, antre seis i doze anhos, nun baixo adonde la Streilha deixa caier l'ala acontra San Bento. Ls garoticos assomórun-se até la fala de ls reis de Lhion i de la mai de l nuosso purmeiro rei. Ye berdade que ls reis d'agora ándan un cacho por baixo i nun cumben muito que las lhénguas se ancósten a eilhes, mas nunca na stória de ls ampeços s'acaba l manantial de la magie, cumo se la fuolha de l tiempo bibira siempre maio.

quinta-feira, 10 de abril de 2008

Odas de Ricardo Reis (047)


Outra beç trai las peçque nuobas
Froles l berano nuobo, i outra beç
Arrebenta la quelor antiga
De las fuolhas renobadas.
Nun mais, nun mais del l anfecundo abismo,
Que mudo sorbe l que apenas somos, torna
A la clara lhuç mais alta
La perséncia bibida.
Nun mais; i la felharada a que, pensando, dira
La bida de la rezon, ambalde l chama,
Que las nuobe chabes féchan,
De la Stige eirrebersible.


L que fui cumo un dius antre ls que cántan,
L que de l Oulimpo las bozes, que chamában,
Scuitando oubiu, i, oubindo,
Antendiu, hoije ye nada.
Tecei anque las, que teceis, Grinaldas.
Quien coronais, nun l coronando a el?
Botibas las pousai,
Fúnebres sien tener culto.
Quede, assi i todo, lhibre de la tierra i de l Orco,
La fama; i tu, que Oulisses lhebantara,
Tu, an tous sietes cabeços,
Amproua-te materna,
Armana, zde el a las siete que lhúitan
Cidades por Houmero, ou alcaica Lesbos,
Ou de las siete froles Tebas
Ougígia mai de Píndaro.

Fernando Pessoa [Odes de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

De novo traz as aparentes novas
Flores o verão novo, e novamente
Verdesce a cor antiga
Das folhas redivivas.
Não mais, não mais dele o infecundo abismo,
Que mudo sorve o que mal somos, torna
À clara luz superna
A presença vivida.
Não mais; e a prole a que, pensando, dera
A vida da razão, em vão o chama,
Que as nove chaves fecham,
Da Estige irreversível.

O que foi como um deus entre os que cantam,
O que do Olimpo as vozes, que chamavam,
'Scutando ouviu, e, ouvindo,
Entendeu, hoje é nada.
Tecei embora as, que teceis, Grinaldas.
Quem coroais, não coroando a ele?
Votivas as deponde,
Fúnebres sem ter culto.
Fique, porém, livre da leiva e do Orco,
A fama; e tu, que Ulisses erigira,
Tu, em teus sete montes,
Orgulha-te materna,
Igual, desde ele às sete que contendem
Cidades por Homero, ou alcaica Lesbos,
Ou heptápila Tebas

Ogígia mãe de Píndaro.]

quarta-feira, 9 de abril de 2008

La raposa i l cuorbo


Ua beç la raposa andubo to l die a caça sien ser capaç de agarrar nada que comer. Yá mal cunseguie andar culas tripas coladas i nesto biu un cuobo anriba dun carbalho mui grande i cun un cacho de queiso ne l bico. Lhougo la raposa quedou cula boca chena d’auga i, matinando nun modo de le sacar l queiso al cuobo, achegou al tuoro de l carbalho i dixo:

- Anton, amigo cuobo, que admirada you stou, cuido que nunca bi un cuobo tan guapo, assi culas prumas tan relhamposas i un bico que talbeç nun se ache un cul zeinho armano.

L cuorbo al oubir estas palabras quedou todo anchado de proua, que até la baba le scorrie pul bico i nun tiraba ls uolhos de la raposa. Ende la raposa fizo uas calanhas cumo de nun star cuntenta i abanou la cabeça dezindo:

- Nun adelantra, pus nunca será l mais guapo de ls páixaros, pus para esso teneries de cantar i esso ye cousa que tu nun sabes.

Al oubir estas palabras l cuorbo arregalou muito ls uolhos i abriu l bico para amostrar que sabie cantar, mas mal apenas l abriu lhougo l queiso se le caiu de l bico. La raposa abocou-lo sien l deixar caier ne l suolo, i botou-se a correr inda antes de l cuorbo ampeçar la sue cantiga.

Porqui se bei que ciertas pessonas ténen buonas palabras i agában-mos, mas ye solo para scunder ls sous berdadeiros anteresses.


segunda-feira, 7 de abril de 2008

Paisaige 26



Ua beç por anho, ls montes pónen niebe nas scobas brancas: até las peinhas se cánsan de lhuito i de dureç.


domingo, 6 de abril de 2008

Lhebantai-bos amigo

Lhebantai-bos, amigo, que drumis an las manhanas fries;
todas las abes de l mundo d’amor dezien:
cuntenta ando you.


Lhebantai-bos, amigo, que drumis an las fries manhanas;
todas las abes de l mundo d’amor cantában:
cuntenta ando you.


Todas las abes de l mundo d’amor dezien;
l miu amor i l buosso andentro tenien:
cuntenta ando you.


Todas las abes de l mundo d’amor cantában;
ne l miu amor i ne l buosso amentában:
cuntenta ando you.


L miu amor i l buosso andrento tenien;
bós le cortestes ls galhos adonde drumien:
cuntenta ando you.


Ne l miu amor i ne l buosso amentában;
bós le cortestes ls galhos adonde pousában:
cuntenta ando you.


Bós le cortestes ls galhos adonde drumien
i les sequestes las fuontes adonde buien:
cuntenta ando you.


Bós le cortestes ls galhos adonde pousában
i les sequestes las fuontes adonde se lhabában:
cuntenta ando you.

Nuno Fernandes Torneol [seclo XIII]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an galhego pertués:

Lavad’, amigo

Lavad’, amigo, que dormides as manhãas frias;
todas-las aves do mundo d’amor dizian:
leda m’and’eu.


Lavad’, amigo, que dormide’-las frias manhãas;
todas-las aves do mundo d’amor cantavan:
leda m’and’eu.


Todas-las aves do mundo d’amor dizian;
do meu amor e do voss’en ment’avian:
leda m’and’eu.


Todas-las aves do mundo d’amor cantavan;
do meu amor e do voss’i enmentavan:
leda m’and’eu.


Do meu amor e do voss’en ment’avian;
vós lhi tolhestes os ramos en que siian:
leda m’and’eu.


Do meu amor e do voss’i enmentavan;
vós lhi tolhestes os ramos en que pousavan:
leda m’and’eu.


Vós lhi tolhestes os ramos en que siian
e lhis secastes as fontes en que bevian:
leda m’and’eu.

Vós lhi tolhestes os ramos en que pousavan
e lhis secastes as fontes u se banhavan:
leda m’and’eu.]



quinta-feira, 3 de abril de 2008

Assomadeiro 26

Quedou-se, ls uolhos parados i abiertos: nun bie nada i, l que naide dixo, oubie. An que mundo bótan raiç estes sonidos? Que spritos pássan por nós i mos agárran, fazendo de nós outro? Cumo son scruros estes assomadeiros, que nien una lhuzica acéinhan... Quando you era pequerrixo, mie bó ponie siempre, al meio las nuites de las cuontas, ua lhuzica mui longe, a la punta de riba dun cabeço: l personaige de la cuonta iba siempre a tener cun essa lhuzica, ancandilado, i era ende que todo ampeçaba. Agora sembremos l mundo de lhuzicas, de nuite i de die, ne ls montes i ne ls balhes: mas nada ende ampeça, nada para alhá se bei, se ls uolhos quédan parados i abiertos a oubir big bangs que inda nun se dórun, mas yá mos ban lhebando cun eilhes.

quarta-feira, 2 de abril de 2008

Pus mius uolhos nun páran de chorar



Pus
mius uolhos nun páran de chorar
Tristezas, nun se cánsan de cansar-me
Pus nun atama l fuogo an que queimar-me
Pudo quien nunca you pude atamar,

L ciego Amor nun canse an me guiar
A parte donde nun puoda tornar-me;
Nin deixe l mundo todo de scuitar-me,
Anquanto la boç deble nun deixar.

I se puls montes, rius ou se puls balhes
Piadade mora ou ende mora amor
An fieras, abes, yerbas, piedras, augas,

Oubi la lharga cuonta de miu males,
I curai sou delor cun miu delor;
Que
grandes maugas puoden curar maugas.

Luís de Camões
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Pois meus olhos não cansam de chorar
Tristezas, que não cansam de cansar-me;
Pois não abranda o fogo em que abrasar-me

Pôde quem eu jamais pude abrandar,

Não canse o cego Amor de me guiar
A parte donde não saiba tornar-me;
Nem deixe o mundo todo de escutar-me,
Enquanto me a voz fraca não deixar.

E se em montes, em rios ou em vales
Piadade mora ou dentro mora amor
Em feras, aves, plantas, pedras águas,

Ouçam a longa história de meus males,
E curem sua dor com minha dor;

Que
grandes máguas podem curar máguas.]

terça-feira, 1 de abril de 2008

A sou armano Diogo Bernardes


De l Lhima, donde you bin yá çpedido,
A scabar nesta sierra sepultura,
Nun sinto que lhoubor puoda brandura,
Sin me sentir bolber de l miu sentido.


La lhana de que ben l andar bestido,
Trocendo an bárias partes la questura,
Ls znudos pies anriba piedra dura,
Nin me déixan oubir, nin ser oubido.


L lhoubor que de l pobo recebiste,
Bendo l Lhima ameroso i delicado
A príncepe rial, claro eicelente,


Lhoubará muito mais quanto screbiste.
Caro armano, de mi menos lhoubado,
Lhouba cumigo a Dius eiternamente.


Frei Agostinho da Cruz
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:
A seu irmão Diogo Bernardes

Do Lima, donde vim já despedido,
Cavar cá nesta serra a sepultura,
Não sinto que louvor possa brandura,
Sem me sentir turbar do meu sentido.


A lã de que me vem andar vestido,
Torcendo em várias partes a costura,
Os pés que nus se dão à pedra dura,
Nem me deixam ouvir, nem ser ouvido.


O povo cujo aplauso recebeste,
Vendo teu brando Lima delicado
A príncipe real, claro excelente,


Louvará muito mais quanto escreveste.
De mim, meu caro irmão, menos louvado,
Louva comigo a Deus eternamente.]


Paisaige 25



Spárgen-se ls sonidos cumo lias an floresta tropical, i pula sala déixan ua ceçon que mos trai las raízes de la música: remissacos, arressaios, abraços i beisos que mos ambuolben nun sereno de muorte, subelas, spinos, l delor de l sien sentido de ls delores, l scuro de ls uolhos que nun quieren acraditar, la punta de la rejistença houmana ampossible. Ls strumientos scapórun-se de la música i, al meio un silenço derretido, eilha cuntina cumo pantasma que solo a sangre se trata: l rostro tomou yá l'albura de la muorte, que l pouco sangre maçado s'agarrou a la redundeç de ls uolhos: stabat mater...