quarta-feira, 29 de fevereiro de 2012

bielhos ou antigos?


Hai uns dies falaba se na 1.ª páigina dun jornal de bárias pessonas cun muita eidade. Ua deilhas, cun mais de uitenta anhos dezie: sou algo antigo, mas nun sou bielho. I you pregunto: que ten la palabra bielho i sous deribados, cumo belheç, que las pessonas le fúgen cumo tinha? You siempre oubi chamar antigos a las pessonas que yá stan muortas, que bibírun ne l passado.
Quando somos garoticos chega un tiempo an que yá nun aceitamos que mos chámen de garotos, ninos, meninos, crianças, mas esso nun quier dezir que nun lo séiamos. L mesmo se passa cun las pessonas de eidade, que nun acéitan ser bielhos, mas esso nun quier dezir que nun lo séian. Ser bielho nun ye zonra, nien deminuiçon, ye solo ua question de eidade.
Siempre assi fui i ha de cuntinar ser. Antoce Cícero se screbira hoije l sou De Senectute (De la Belheç) tenerie que screbir De Antiquitate (De l'antiguidade)? Nun passa de jogar culas palabras i de mos anganharmos, mas esso ten ua cunclusion mais peligrosa: cumo nun aceitamos ser bielhos, antoce hai que negar que haba bielhos ou hai que ls scunde, l que ye terrible.
Bendo bien, cuido que ua de las percipales seinhas de belheç ye nun aceitar que yá se ye bielho. I nun hai naide mais bielho do quien nega siempre que lo seia ou puoda ser. Neste tiempo an que solo se le dá balor a la mocidade i se busca la malzina de l'eiterna mocidade, la belheç cuntina a eisistir i l pior que mos puode passar ye fazermos de cuonta que nun eisiste. Quando mos benir nun la sabemos recoincer nien sabemos l que le hemos de fazer: puis bielhos nun son ls farrapos, bielhos son las pessonas.





segunda-feira, 27 de fevereiro de 2012

floresta


tanta ambora se dórun hoije pul mundo
cousas terribles i até un prémio nobel de l'eiquenomie
que acá bieno a dezir mos que
ganhamos de mais
que bien, bien ye mesmo ganharmos menos
si, ganharmos muito menos i inda porriba
ye doutor por mais ounbersidades que you sei alhá...

assi i todo, cun tanta ambora, naide soubo
que te naciu ua tristeza fonda
i que l'arrimeste la an pie las outras todas
cumo ua floresta spessa i fuorte
assi quando le dir l aire
ha de chorar, anque todo mundo
nada mais ouba que cantar, quei ye cantar?

l que tamien naide sabe ye que
un die hei de chiçcar ua motossierra
i corto rente al suolo la floresta
i de sous tuoros fazerei rachones
al modo para lhume arder al modo
calcer risas i soltar l brinco de l die
tanta ambora pul mundo que hoije naide soubo...




sábado, 25 de fevereiro de 2012

porque será?


a las bezes ye tan rial l mundo
tan berdadeiramente rial
que passo l tiempo a oupir
i a lhebar al cuolho
ls suonhos siempre a tropeçar:
quédan me chenos de brechas
a las bezes sángran
puorcos zafigurados
que até se ri quien por eilhes passa

se nunca ls deixo morrer
porque será?

porque son suonhos
porque son mius
i bendo bien
nun tengo mais nada
nun sou mais nada




sexta-feira, 24 de fevereiro de 2012

arte poética al alrobés


a yerbas, tierra, peinhas ou solo
auga a cantar na risa dun rieiro,
i a quei mais ha de dar l oulor de ls mius poemas?
siempre me boto a adebinar,
nien siempre acerto, mas ye peligroso
que me leias sien saberes l oulor de las palabras
sacadas desses campos adonde me bola l'alma.

na quelor, l poema, a todas subirte l negro
de gárrias crabiadas ne ls amarielhos de zaspero
que restroilhos golsiórun miles d'anhos a filo;
afuora esso, talbeç ls brancos de ls silenços sien fin
tamien s'acóquen a la briada de las palabras;
para bordon bonda la sue música, que sien eilha
nun hai modo de l poema achar camino.

inda un die hei de ser capaç de fazer un poema, hounesto,
que bote un oulor anquelibrado i miu
relhuza an quelores que lo lhieben a sous lhemites
todos nuas alas de música que nun hai meia:
inda un die hei de fazer un poema, berdadeiro,
redadeiro spurmentar desta scrita an que to ls dies
l mesmo, siempre l mesmo persigo i nunca agarro




quinta-feira, 23 de fevereiro de 2012

nuolos


fórman se mos nuolos que palabras nun son capazes de zatar,
uas bezes música rebuolta que nien oubes
outras pregunta crabiada an modo spino
siempre ua fogueira adonde an claro ardes
sien que nunca te benga un die de cinzas

prende ls uolhos i senta te sereno alheno
cierto de que nanhue bista te puode de ti salbar
yá que nun sós para ansénsio a diuses que nunca fúrun ser
aferrolha las palabras antes de l manadeiro
que apuis de nacidas yá las lhiebas a las cuostas

nun deixes que t'anganhe l relhuzir de ls soles
nun bés que nien l mais fuorte de todos nun aguanta
sien ua nuite por die pa se scunder para scurcer
antoce por que habies de siempre tu brilhar?
la lhuç que botas ha de alhumbrar purmeiro tou camino.




quarta-feira, 22 de fevereiro de 2012

mai


die d'anhos ye tiempo al modo
pa le puxar l lhustro a la bide
que mos prende a nós, colheira
siempre a guiar l camino de casa;

un die me cortórun ua bide
i dízen que naci, anque nunca
me soube outro; quando esta
me cortáren, ende será tiempo

de me lhebáren mundos,
de me morrer assi cumo hoije sou;
ye esse l drama de nacer: hai siempre
algo que ten de se morrer;

antoce, fazer anhos ye ua moda
que siempre outros mos cántan,
puis nunca para nós fazemos anhos:
nunca tous fúrun ls anhos que faziste...



terça-feira, 21 de fevereiro de 2012

guarda cuntigo


guarda cuntigo ls cachicos que de mi
lhiebas ne ls uolhos, anhos a filo ou solo

un sfergante sentados an tou cuolho:
talbeç que nunca ls aches, de perdidos,

ou quien sabe s'un die puoden ser filo
que al lhabirinto de ti te han de sacar;

se cuidas que naciste un die, yá loinje,
inda a cada die percisas de parteira.



segunda-feira, 20 de fevereiro de 2012

l friu i la muorte


- hoije tenemos la muorte an casa -
deziste me, i a falar mal de l friu
passeste todo l tiempo;

- nun stranhes, la muorte bai se achegando
siempre, sien sítio para adonde scapar,
mas este friu trai me siempre gana de berano.




domingo, 19 de fevereiro de 2012

dá me ua risa


dá me ua risa, que faga
las lhágrimas que nun me sálen
acháren sou camino:
nun queda tan triste la tristeza
se la lhabas na lhuç
duns uolhos que se t'oufrécen
para ber doutra maneira;

dá me ua risa fuorte,
capaç de me çfechar las puortas
que este financeiro eimbierno
sien fin me bai cerrando,
tan pouco bonda para derretir
l calantriç ancuscarado:
dá me ua risa par'hoije i pa manhana.

dá me ua risa i te darei an drobo
apuis sou camino ache:
nun chores quanto dás
puis outro modo nun tenes
d'anchires tous bazius sien fondo:
dá me ua risa, que ourgente
perciso dua casa pa la mie!




sábado, 18 de fevereiro de 2012

l mielro


oupie se la manhana
i chegaba me pulas frinchas de la jinela
un cantar de mielro:

era la moda de la lhuç
atamando l bruar de l die:
que amporta se nun bieno l mielro?

hai ua música an ser,
tan lhibre que yá nun queda agarrada a nada:
ende me nace clara la madrugada.




sexta-feira, 17 de fevereiro de 2012

Ls doze (06)



[Cuntina se la traduçon de l poema 'Ls Doze', de l poeta russo Aleksandr Blok [1880-1921], poema que ye por muitos cunsidrado ua de las obras primas de la poesie de l seclo XX]


06.

Outra beç s'achega l guiador de carruiaije,
bola, bózia, scarbalha...

Alto, alto! Andriukha, á que de l rei!
Petrukha, bai atrás del!

Ta-tarara! Ta-ta-ta-ta!
L puolo de niebe bola pa l cielo!...

L guidor de carruaije scapa se cun Vanka...
Ua beç mais carrega l gatilho...

Tra-tarara! Bamos le a dar ua licion,
.......................................................
l que ye andar cula rapaza de outro!

L canalha scapou se! Berás
cumo manhana acabo cuntigo!

I Kátia, adonde stá? Muorta la deixei,
cun ua bala na cabeça!

Stás cuntenta, Kátia! Nun se mexe...
Stá muorta anriba la niebe!...

Firme la passada rebolucionaira!
Nun çcansa l einemigo!

Aleksandr Blok, zde la traduçon pertuesa feita zde l russo por Manuel de Seabra [Poetas Russos,Relógio d'Água, 1995]





quinta-feira, 16 de fevereiro de 2012

Ls doze (05)


[Cuntina se la traduçon de l poema 'Ls Doze', de l poeta russo Aleksandr Blok [1880-1921], poema que ye por muitos cunsidrado ua de las obras primas de la poesie de l seclo XX]


05.

Ten ua seinha ne l cachaço,
Kátia, la seinha dua facada.
Ne l peito, Kátia,
tenes ua ounhada fresca!

É,é, beila!

Que piernas tan guapas!

Lhebabas roupa de rendas;
por que nó agora?
Fodies cun oufeciales,
por que nó agora?

Fode, fode!
L coraçon salta me ne l peito!

Lhembras te, á Kátia, aquel oufecial,
que nun se salbou de la nabalha...
Nun se te lhembra del?
OU nun tenes la lhembráncia fresca?

É, é, refresca la,
mete me na cama cuntigo!

Polainas quelor de cinza lhebabas,
i buies choclate,
ibas pa la cama cun cadetes...
Agora bás cun suldados?

É, é, peca, peca,
Bás a sentir l'alma mais lhebe!

Aleksandr Blok, zde la traduçon pertuesa feita zde l russo por Manuel de Seabra [Poetas Russos,Relógio d'Água, 1995]




quarta-feira, 15 de fevereiro de 2012

Ls doze (04)


[Cuntina se la traduçon de l poema 'Ls Doze', de l poeta russo Aleksandr Blok [1880-1921], poema que ye por muitos cunsidrado ua de las obras primas de la poesie de l seclo XX]


04.

La niebe rebufa, l guiador de carruaije bózia
cun Vanka i Kátia ne l trenó!
I na carruaije lhieban
lhinternas eilétricas...
Á, á, arre!...

Cul capote de suldado rasgado
ten cara de burro.
Anrosca l bigote negro,
truoce lo
i adbirte se...

Eiqui stá Vanka, de cuostas lhargas!
Eiqui stá Vanka, l lhinguarudo.
Abraça la tue Kátia, cumbince la...

Eilha bota la cabeça para trás,
ls dientes deilha pequeinhos relhúzen cumo perlas...
Á, tu, Kátia, Kátia mie,
bochechuda!

Aleksandr Blok, zde la traduçon pertuesa feita zde l russo por Manuel de Seabra [Poetas Russos,Relógio d'Água, 1995]




terça-feira, 14 de fevereiro de 2012

Ls doze (03)


[Cuntina se la traduçon de l poema 'Ls Doze', de l poeta russo Aleksandr Blok [1880-1921], poema que ye por muitos cunsidrado ua de las obras primas de la poesie de l seclo XX]


03.

Assi ye la nuossa mocidade:
serbir na guarda burmeilha,
serbir na guarda burmeilha,
i perder sues cabeças boubas!

Á, tu, probe,
doce bida!
Dólman rasgado
i fuzil oustríaco!

Para que todos ls burgueses súfran,
botaremos le fuogo al mundo,
fuogo al mundo que naciu cun sangre.
Senhor, la tue bencion!

Aleksandr Blok, zde la traduçon pertuesa feita zde l russo por Manuel de Seabra [Poetas Russos,Relógio d'Água, 1995]





segunda-feira, 13 de fevereiro de 2012

Ls doze (02)



[Cuntina se la traduçon de l poema 'Ls Doze', de l poeta russo Aleksandr Blok [1880-1921], poema que ye por muitos cunsidrado ua de las obras primas de la poesie de l seclo XX]


02.

Bola la niebe i passeia l aire,
I ls doze homes síguen.

Correias negras ne ls fuziles,
i alredror muitas lhuzes...

Antre ls beiços un cigarro,
l chapeu spetado
i nas cuostas un ás de ouros!

Lhibardade, lhibardade!

Á, á, ban sien la cruç!

Trá-tá-tá!

Faç friu, camarada, faç friu!

«Vanka stá cun Kátia na taberna...»
«Eilha lhieba l denheiro ne l miote!»

«Vanka ye agora rico...»
Era de ls nuossos i agora ye suldado!»

«Bamos, Vanka, grande çacana burgués,
dá le un beisico a la mie amada!»

Lhibardade, lhibardade,
á, á, ban sien la cruç!
Kátia stá acupada cun Vanka,
i stá acupada cun quei?...

Ta-ta-ta!

Hai miles de lhuzes alredror...
Nas cuostas la correia de l fuzil...

Firme l passo rebelucionairo!
L einemigo nunca se drume!
Agarra sien miedo ne l fuzil, camarada!
Bamos a çparar ua bala a la Santa Rússia!

La reacionaira,
la de las chabolas,
la de l culo grande!

Á, á, ban sien la cruç!

Aleksandr Blok, zde la traduçon pertuesa feita zde l russo por Manuel de Seabra [Poetas Russos,Relógio d'Água, 1995]







domingo, 12 de fevereiro de 2012

Ls doze (01)


[Eiqui s'ampeça la traduçon de l poema 'Ls Doze', de l poeta russo Aleksandr Blok [1880-1921], poema que ye por muitos cunsidrado ua de las obras primas de la poesie de l seclo XX]


01.

Nuite negra.
Branca niebe.
Aire, aire!
Nien un solo home s'aguanta de pies.
Aire, aire
por este mundo de Dius!

L aire faç boltiar
la branca niebe.
Hai cúscaro ambaixo la niebe lhebe.
Slúbios, pesados,
arrebálan ls passos
na rue... Á, cuitado!

Antre dues casas
stendírun ua cuorda.
I na cuorda un cartaç:
«Todo l poder a l'Assemblé Custituinte!»
Ua bielha chora,
nun antende l que quier dezir
aquel cartaç.
I porquei un cartaç tan grande?
Quantos miotes se podien fazer pa la garotada
que ten ls pies ancarambinados...
La bielha, cumo ua pita
scamujida, atrabessa un monte de niebe.
«Á, birge Santíssema,
estes bolchebistas bótan mos pa la foia!»

Aire que corta!
Nun aguantas l friu!
I un burgués nua squina
sconde bien l nariç.

Mas quien ye este? De pelo lhargo
i diç an boç baixa:
«Traidores!
Y la fin de la Rússia!»
Ye talbeç un scritor
ou un ourador...

I ende bai un home de saias,
sconde se atrás de l monte de niebe...
Porque stás hoije triste,
camarada cura?

Lhembras cumo datrás
andabas de peito salido
i la cruç te fazie relhuzir
la barriga als uolhos de l pobo?

Ua dama bestida de astracan
buolbe se para outra:
«I cumo tenemos chorado...»
Nesto arrebala
i - pumba! - cai se sparbada!

Ai, ai!
Bamos a ajudá la!

L aire stá cuntento,
cuntento i cruel.
Faç sbolaixar las roupas
de ls caminantes,
rasga, aperta i faç bulhir
l grande cartaç:
«Todo l poder a l'Assemblé Custituinte!»...
I trai mos estas palabras:

«...Fazimos ua runion...
...naqueilha casa...
...çcutimos...
i resolbimos:
Ir pa l quarto dieç rublos,
drumida binte i cinco...
... nun puode ser por menos...
Anda dende...»

Stá a quedar cun de nuite.
Queda la rue sien naide.
Solo quedou un pedinte
drobado
i l aire silba...

Ei, probe home!
Anda,
abraça-me...

Quiero pan!
I apuis l quei?
Fuora!

L cielo stá scuro.
Rábia, ua triste rábia
ferbe ne ls peitos...
Rábia negra, rábia santa...

Camarada! Queda
de uolhos bien abiertos!

Aleksandr Blok, zde la traduçon pertuesa feita zde l russo por Manuel de Seabra [Poetas Russos, Relógio d'Água, 1995]





sábado, 11 de fevereiro de 2012

que se m'amporta...


Las suidades de la pátria, que eilusion
hai lhargos anhos yá deixada!
Que se m'amporta a mi an que rincon
steia solica

ou por que streitas piedras de calçada
bou cun l saco de compras als quadriles
a camino dua stranha casa
que ye cumo ua caserna ou spital.

Que se m'ampórtan ls rostros ne l meio de ls quales
you puda bibir cumo un lhion rugindo,
i de que pobo me puodan spulsar,
que se m'amporta, pula cierta,

para andrento de mi?
Cumo un urso de la Kamtchatka sien carambelo,
para mi ye siempre armano
l lhugar de bida i houmildaçon.

Nun me gusta yá la chamada de l lheite
de la mie guapa lhéngua materna.
Que se m'amporta la lhéngua
an que nun sou antendida?

L guloso lheitor de jornales
I ourdenhador de diçquediçque
ye de l seclo binte
i you de todos ls seclos!

Marina Tsvetáieva, cun assento an traduçon para pertués zde l russo, feita por Manuel de Seabra [Poetas Russos, Relógio d'Água, 1995].





terça-feira, 7 de fevereiro de 2012

Para que me sírben ...


Para que me sírben eisércitos de modas
i l gusto de la poética sentimental?
Para mi na poesie nada ten amportança
a nun ser ls homes.

Quando soubires de que lexeira
sálen ls bersos, sien bergonha,
cumo ua frol amarielha na tapada,
cumo un cato ou cumo un roque.

Un bózio de rábia, alcatron cun oulor a fresco,
mofo scundido na parede...
I la poesie yá sona ferbiente, amerosa,
para miu i buosso cuntentamiento.

Anna Akhmátova, ousando la trduçon de l russo para pertue´s de Manuel Seabra [Poetas Russos, Relógio d'Água, 1995]



segunda-feira, 6 de fevereiro de 2012

Hamlet



Serena l albrote. Ne l trabiado stou
acontra l portal de la puorta,
al loinge, recoincendo de modo zlido
l que l miu tiempo puode inda traier.

L scuro de la nuite cuorre a cacharron porriba de mi
miles i miles d'uolhos que me míran;
mas Abba, Pai, se essa fur la tue gana,
aparta este cálece de ls mius beiços.

Cun firmeza l tou querer ten l miu amor,
este papel que me deste quiero tener;
mas agora purpara se un drama defrente:
poupa me agora de l tou camino.

Assi i todo la orde de ls atos nun demuda,
la fin de l camino ye bien cierta.
Stou solo. Agora ye l tiempo de ls Fariseus.
La bida nun ye cumo un passeio al campo.

Nun dá jeito ser afamado
puis nun ye esso que me upe.
I nun bal la pena tener arquibos
nien perder tiempo cun manuscritos bielhos.

L camino de la criaçon ye l'antrega cumpleta
i nun fazer rugido ou tener sucesso.
Anfeliçmente, nada quier dezir
cumo ua alegorie andar de boca an boca.

Mas ye perciso bibir de modo hounesto,
bibir dua tal maneira que na fin de cuontas
benga até nós un amor eidial
i óubamos l chamar de ls anhos que han de benir.

L que ye perciso ber outra beç
ye l çtino, nó antigos papeles;
lhugares i capítalos dua bida anteira
anotar ou eimendar.

I margulhar ne l anonimato,
i scunder ne l ls nuossos passos,
cumo scápan las bistas na nubrina
al meio la scuridon.

Que outros nesse rastro bibo
seguiran l tou camino passo a passo,
mas tu própio nun debes de çtinguir
la derrota de la bitória.

I nun debes por un solo sfergante
arrecular ou atraiçonar l que tu sós,
mas star bibo, i solo bibo,
i solo bibo - até la fin.

Boris Pasternak [Moscovo, 1890-1960], zde ua traduçon de l russo para pertués por Manuel de Seabra [Poetas Russos, Relógio d'Água, 1995]





domingo, 5 de fevereiro de 2012

a la moda de antrada


Ne ls terribles anhos de 'jovismo' [de Ejov, xefe de la polícia secreta de Staline] passei zassiete meses nas filas de la cadena se Leninegrado. Ua beç, até ua pessona me 'recoinciu'. Por esta altura, ua tie de beiços azulados que staba atrás de mi, i que pula cierta nunca oubira sequiera dezir l miu nome, spertou de l suonhos an que todas stábamos i preguntou me al oubido (eilhi todo mundo falaba baixico):
- Podeis cuntar esto?
Respundi le:
- Puodo.
Ende, a modo ua risa slubiou se por aqueilho que an tiempos yá habie sido l rostro de la tie.

Abril de 1957, Leninegrado.

Anna Akhmátova [1889-1966], cun assento na traduçon de l russo para pertués, feita por Nina Guerra i Filipe Guerra [Só o sangue cheira a sangue, Assírio Alvim, 2000]





sábado, 4 de fevereiro de 2012

Guarda mie fala para siempre


Guarda mie fala para siempre, pul gusto a fumo i mauga,
Pula resina de l stoicismo, pul peç de l trabalho lhial.
Ne ls poços de Nóvgorod adocicada i negra ye l'auga
Para spelhar la streilha de siete barbatanas pul Natal.

Para esso, miu pai, miu amigo, miu bruto ousseliar,
You, armano squecido, de la familha de l pobo arrenegado,
Tan ancestrales poços scabarei que ls Tártaros, ne l baldo,
Puodan abaixar al fondo del ls príncepes para ls afogar.

Para que me ámen estas forcas ancarambinadas you dou le
Al gorodki - jogo an que me apúntan la mala muorte -
La camisa de fierro nun tiro mais, acharei ne l monte
L cabo pa la machada cumpridor de l'orde de Pedro.

(3/5/1931)

Óssip Mandelstam [1891-Moscovo 1938], ousando ua traduçon pertuesa de l russo feita por Nina Guerra i Filipe Guerra [Guarda a Minha Fala para Sempre, Assírio Alvim, 1996]





sexta-feira, 3 de fevereiro de 2012

Bistas cun mundiada


Uas bistas cumo dében de ser, melhoradas pula mundiada.
Solo se bei la carapota de las arbles, campanairos i capielhos d'eigreijas.
l que se quier dezir assoma se a la boca afogado pula eimoçon
i de l nobielho de las palabras solo se salba 'era'.
De l mesmo modo, l speilho amostra de l beterano la tiesta i la calba,
mas nó l rostro, para nun falar de ls colhones. Ambaixo, l'auga
lhieba todo l que se screbiu ou dixo. Porriba,
un farrapo de nubre. I tu de pies al meio l'auga.
Talbeç l sítio de l'acion seia an algun sítio de ls Países Baixos,
antes de tenéren las presas ilas rendas, nome cumo De Moll
ou Van Dyke. Ou antoce l'Ásia, ne ls trópicos, adonde stan afeitos
a l'auga que adóndia l suolo, mas tu nun sós arroç.
Bei se que stá a chubir yá muitá, pinga a pinga, un die apuis outro, anho apuis anho,
i que toda esta auga doce apledia por nuobas jeiras d'arada saladas.
I bieno l tiempo de poner l nino als ombros, cumo un periscópio,
para ber al loinje l feturo de ls nabius de l einemigo que ende bénen.

Iosif Brodskii [Leninegrado 1940 - 1996 Nuoba York]
cun assento an traduçon, de l russo para pertués, de José Leite, an Paisagem com inundação, Cotovia, 2001.





quarta-feira, 1 de fevereiro de 2012

Miu abó nun lie bersos



Tubo anton que deixar la hourtica
que tanto le gustaba i l lhumico de l lhar
i bieno ua purmeira beç abaixando la cuorda
de l lhitoral i cumo era moço moço
quijo alhá saber de ls bersos
de la senhora Rosalía de Castro
parecie le l paiç jeitoso
las rapazas tenien modos
suables i dua sien remédio
se namorou lhougo

mas esso fui de la segunda beç
quando yá era l amprouado duonho
de la mula de l soto del
an Sangalhos achórun que era un metediço
fazírun le ua spera a tiro
scapou se cun alblidade al fin casou se

l nieto ye que muitos anhos apuis
choraba por el al ler na mocidade
téñovos pois que deixar
arboriños que prantei
fontiña campanas Virxe d'a Asunción
com un aperto no corazón

Fernando Assis Pachedo [que hoije, 1 de febreiro fazerie 75 anhos se fura bibo], in Variaçoes em Sousa (1987)




[Teve pois que deixar la hortinha
que tanto amava e a fogueirinha do lar
e veio uma primeira vez descendo a corda
do litoral e como era moço moço
quis lá saber dos versos
da senhora Rosalía de Castro
parecia-lhe o país jeitoso
as raparigas tinham modos
suaves e de uma sem remédio
enamorou-se logo

mas isso foi da segunda vez
quando já era o garboso dono
da mula do seu comércio
em Sangalhos acharam-no um intruso
fizeram-lhe uma espera a tiro
safou-se com habilidade enfim casou

o neto é que muitos anos depois
chorava por ele ao ler na adolescência
téñovos pois que deixar
arboriños que prantei
fontiña campanas Virxe d'a Asunción
com un aperto no corazón]






Las mies palabras


las mies palabras
znudei las
até eilhas me quedáren
resfolgando amplaches
ambaixo la lhéngua.

Buolbo las
cuçpo las
sorbo las
assopro las

stico las
de ls pies a la cabeça
stendo las

Fago las grandes
cumo ua nabe lhunar
i pequeinhas cumo un nino.
Busco an to la parte la lhinha
que me diga
adonde me puodo achar.

Ulla Hahn [Almanha, 1946 -]

[Serbi me de la traduçon de João Barrento, A Sede entre os limites, Relógio d'Água, 1992]