domingo, 28 de fevereiro de 2010

An miu oufício ou arte selumbrie

An miu oufício ou arte selumbrie
Antretenido pula serena nuite
Quando solo la lhuna alta bulhe
I yá ls amantes na cama se drúmen
Cun to ls sous zgustos ne ls braços,
You trabalho a ua lhuç que canta
Nó por glória ou pan
Ou pul çfile ou feira de baidades
Ne ls trabiados de marfil
Mas pulas pequeinhas pagas
De sou mais secreto coraçon.

Nó pa l home argulhoso apartado
De la bulhideira lhuna you scribo
Nestas fuolhas de scuma
Nien pa ls muortos cun perjunçon
Cun sous reissenhores i salmos

Mas pa ls amantes, cun sous braços
Alredror las zgrácias de ls tiempos,

Que paga nun me dan ou lhoubor
Nien quieren saber de miu oufício ou arte.

Dylan Thomas, Collected Poemas
Traduçon de Fracisco Niebro






[an anglés:

In my craft or sullen art

In my craft or sullen art
Exercised in the still night
When only the moon rages
And the lovers lie abed
With all their griefs in their arms,
I labor by singing light
Not for ambition or bread
Or the strut and trade of charms
On the ivory stages
But for the common wages
Of their most secret heart.

Not for the proud man apart
From the raging moon I write
On these spindrift pages
Nor for the towering dead
With their nightingales and psalms
But for the lovers, their arms
Round the griefs of the ages,
Who pay no praise or wages
Nor heed my craft or art.]




sábado, 27 de fevereiro de 2010

Ls muortos

Un die passageiro you bibi i creci antre ls mius,
Un atrás doutro yá se me drume i bai scapando para loinge.
Assi i todo, bós que drumis, stais-me spiertos bien andrento l peito,
Na alma pariente çcansa la buossa eimaige que se scapa.
I mais bibos bibis bós eilhi, adonde l’alegrie de l sprito
Debino a todos ls que ambelhécen, a todos ls muortos remoça.

Friedrich Hölderlin
Traduçon de Fracisco Niebro



[an alman:

Die Entschlafenen

Einen vergänglichen Tag lebt' ich und wuchs mit den Meinen,
Eins ums andere schon schläft mir und fliehet dahin.
Doch ihr Schlafenden wacht am Herzen mir, in verwandter
Seele ruhet von euch mir das entfliehende Bild.
Und lebendiger lebt ihr dort, wo des göttlichen Geistes
Freude die Alternden all, alle die Toten verjüngt.



[Baliu-me, nesta bersion, l grande Paulo de Quintela, que fizo la traduçon para pertués: Hölderlin, Poemas, Relógio d’Agua, 1991 (1ª EIDIÇON DE 1944)]

sexta-feira, 26 de fevereiro de 2010

Se scribo ye porque hai siempre algo a dezir




Se scribo ye porque hai siempre algo a dezir
que nunca se dixo
que talbeç nunca se puoda dezir
talveç porque nun hai nada para dezir
Ye este nada que ampurra ls bersos pa l sou campo
porque la funcion de ls bersos ye abrir un campo
que ye al mesmo tiempo sou i dun mundo que nace
Ye l spanto purmeiro de l home delantre las cousas
que forma la mocidade einocente de l poema
que se lhebanta eirrejistiblemente cumo ua pítula
delantre l quaije de l sou própio nascimiento
an que l cuorpo i l mundo s’áman nun abraço
La cantiga lhebeda l centro de barro
i las formas d’alegrie de la manhana
que cuorren stremecendo i ressonando
ne ls sous braços de lhuna ó an barcos de sol
Quando a las bezes cuorre cumo un riu dezerto
un páixaro d’arena dá un grito de miedo
que sperta ua streilha ambaixo d’auga
Se la lhuç l znuda i le dá un rostro
l sou cuorpo buolbe-se nua arquitetura cun sonheira
i l sou bafo inche-se cula fuorça azul dua touça
I até quando nabega nun monte scuro
L sou ampalpar gusta la boca que el dezeinha
cumo ua lhuna que apregona l azul de l hourizonte

António Ramos Rosa, Pela Primeira Vez
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Se escrevo é porque há sempre algo para dizer
que nunca se disse
que talvez nunca se possa dizer
talvez porque não há nada para dizer
É este nada que impele o poema para o seu espaço
porque a função do poema é abrir um espaço
que é simultaneamente seu e de um mundo que nasce
É o antigo espanto primordial perante a realidade
que forma a juventude ingénua do poema
que se levanta irresistivelmente como um falo
derante a iminência do seu próprio nascimento
em que o corpo e o mundo se encontram num amoroso enlace
O canto leveda o centro de argila
i as formas de alegria da aurora
que fluem estremecendo e sussurrando
em seus braços de lua ou em barcos solares
Quando às vezes evolui como um rio deserto
uma ave de areia solta um grito anelante
que desperta uma estrela submersa
Se a luz o despe e lhe concede um rosto
o seu corpo torna-se uma arquitectura sonâmbula
e o seu hálito dilata-se com o alento azul de um bosque
E mesmo quando navega numa montanha opaca
O seu tacto saboreia a boca que ele projecta
como uma lua que anuncia o azul do horizonte]




quarta-feira, 24 de fevereiro de 2010

Queixa de las almas moças cinçuradas



Dan-mos ua spadanha i ua faquica
I ua alma para ir a scuola
I un lhetreiro que mos andica
Raízes, galhos i queruola.

Dan-mos un mapa eimaginairo
Que ten la forma dua cidade
Mais un reloijo i un calendairo
Adonde nun ben la nuossa eidade.

Dan-mos la honra de caramonos
Para dar cuorda a la nuossa ouséncia.
Dan-mos l prémio de sermos monos
Sin pecado i sin einocéncia.

Dan-mos un gorro i un nabiu
Para sacarmos l retrato.
Dan-mos un cielo de fastiu
Repersentado nun triato.

Péndan-mos ls cránios ermos
Culs pelos de nuossos abós
Para nunca mos aparcermos
Cun nós quando stamos solos.

Dan-mos un doce que ye la stória
De nuossa stória sin anredo
I nun mos sona an la mimória
Outra palabra para l miedo.

Tenemos pantasmas tan eiducados
Que mos drumimos ne l sou ombro
Somos bazius, somos çpobados
De personaige de l assombro.

Dan-mos la cápia de l eibangeilho
I ua onça de tabaco.
Dan-mos un peine i un speilho
Para peinarmos un macaco.

Dan-mos un crabo preso a la cabeça
I ua cabeça atada a la cintura
Para que l cuorpo nun s’apareça
A la forma de l’alma que s’abintura.

Dan-mos un squife feito de fierro
Cun anchanfres de diamante
Para treminarmos yá l antierro
De l nuosso cuorpo mais alantre.

Dan-mos un nome i un jornal,
Un arreplano i un biolino.
Mas nun mos dan l animal
Que speta ls cuornos ne l çtino.

Dan-mos marineiros de papelon
Cun carimbo ne l passaporte.
Por esso la nuossa dimenson
Nun ye la bida. Nin ye la muorte.

Natália Correia
Traduçon de Fracisco Niebro (2003)




[An pertués:


Queixa das almas jovens censuradas

Dão-nos um lírio e um canivete
E uma alma para ir à escola
E um letreiro que promete
Raízes, hastes e corola.

Dão-nos um mapa imaginário
Que tem a forma duma cidade
Mais um relógio e um calendário
Onde não vem a nossa idade.

Dão-nos a honra de manequim
Para dar corda à nossa ausência.
Dão-nos o prémio de ser assim
Sem pecado e sem inocência.

Dão-nos um barco e um chapéu
Para tirarmos o retrato.
Dão bilhetes para o céu
Levado à cena num teatro.

Penteiam-nos os crânios ermos
Com as cabeleiras dos avós
Para jamais nos parecermos
Connosco quando estamos sós.

Dão-nos um bolo que é a história
Da nossa história sem enredo
E não nos soa na memória
Outra palavra para o medo.

Temos fantasmas tão educados
Que adormecemos no seu ombro
Somos vazios, despovoados
De personagem do assombro.

Dão- nos a capa do evangelho
E um pacote de tabaco.
Dão-nos um pente e um espelho
Para pentearmos um macaco.

Dão-nos um cravo preso à cabeça
E uma cabeça presa à cintura
Para que o corpo não pareça
A forma da alma que o procura.

Dão-nos um esquife feito de ferro
Com embutidos de diamante
Para organizar já o enterro
Do nosso corpo mais adiante.

Dão-nos um nome e um jornal,
Um avião e um violino.
Mas não nos dão o animal
Que espeta os cornos no destino.

Dão-nos marujos de papelão
Com carimbo no passaporte.
Por isso a nossa dimensão
Não é a vida. Nem é a morte.]





terça-feira, 23 de fevereiro de 2010

Floresta



Antre grima i nuite caminei
Nó al redror las cousas mas chubindo
A cabalho na calor de las sues benas
Nó al redror las cousas mas morrendo
Strefigurada an todo quanto amei.

Antre lhunar i selombra caminei:
Era eilhi la mie alma, cada frol
- ciega, secreta i doce cumo streilhas -
I al topá-la neilha me tornei.

I las arbles abrírun ls sous galhos
Ls sous canhos lhargos i pingones
I ne l stranho relhuzir de ls sous reflexos
Bulhien sinales, scachados ressonos
Que ne l silenço fantástico beisei.

[Floresta

Entre o terror e a noite caminhei
Não em redor das coisas mas subindo
Através do calor das suas veias
Não em redor das coisas mas morrendo
Transfigurada em tudo quanto amei.

Entre o luar e a sombra caminhei:
Era ali a minha alma, cada flor
- cega, secreta e doce como estrelas –
Quando a tocava nela me tornei.

E as árvores abriram os seus ramos
Os seus ramos enormes e convexos
E no estranho brilhar dos seus reflexos
Oscilavam sinais, quebrados ecos
Que no silêncio fantástico beijei.]

segunda-feira, 22 de fevereiro de 2010

La palabra



Ua palavra muorre-se
Quando ye dezida —
Alguien dezirá —

Mas you digo
Que ampeça a bibir
Esse die.

Emily Dickinson
http://www.americanpoems.com/poets/emilydickinson/11164
Traduçon de Fracisco Niebro



[an anglés:

A word is dead
When it is said,
Some say.

I say it just
Begins to live
That day.]




Quando l miu cuorpo apodrecir



Quando l miu cuorpo apodrecir i you fur muorta
Cuntinará l jardin, l cielo i l mar,
I tal cumo hoije han-de beilar
Las quatro staçones a la mie puorta.

Outros an Abril passaran ne l pomar
An que you tanta beç passei,
Cuntinará l sol a çponé-se anriba l mar
Outros amaran las cousas que you amei.

Será l mesmo relhuzir la mesma fiesta,
Será l mesmo jardin a la mie puorta,
I ls pelos dourados de la floresta,
Cumo se you nun stubira muorta.

Sophia de Mello Breyner Andresen

Traduçon de Fracisco Niebro





[An pertués:

Quando o meu corpo apodrecer

Quando o meu corpo apodrecer e eu for morta
Continuará o jardim, o céu e o mar,
E como hoje igualmente hão-de bailar
As quatro estações à minha porta.

Outros em Abril passarão no pomar
Em que eu tantas vezes passei,
Haverá longos poentes sobre o mar,
Outros amarão as coisas que eu amei.

Será o mesmo brilho a mesma festa,
Será o mesmo jardim à minha porta,
E os cabelos doirados da floresta,
Como se eu não estivesse morta.]




domingo, 21 de fevereiro de 2010

Alteretrato



Seco, d’uolho azul, caron moreno,
Bien serbido de pies, de meia altura,
Calantriç triste, l mesmo de figura,
Nariç alto ne l meio, i algo cheno;

Ye home sin frunteiras i sin freno,
A rábia mais afeito que a ternura;
Bubendo d’albas manos, taça scura,
Dun ciúme anfernal puro beneno;

Deboto a ansensiar mil debindades
(Digo, mil moças) nun solo momento
i solo ne l altar amando ls frailes,

Ye Bocaige an quien lhuç algun talento;
I salírun del mesmo estas berdades,
Nun die an que s’achou mais pachorrento.

Bocage
Traduçon de Fracisco Niebro (2003)





[An pertués:

Autoretrato

Magro, de olhos azuis, carão moreno,
Bem servido de pés, meão de altura,
Triste de facha, o mesmo de figura,
Nariz alto no meio, e não pequeno;

Incapaz de assistir num só terreno,
Mais propenso ao furor do que à ternura;
Bebendo em níveas mãos, por taça escura,
De zelos infernais letal veneno;

Devoto incensador de mil deidades
(Digo, de moças mil) num só momento
E somente no altar amando os frades,

Eis Bocage em quem luz algum talento;
Saíram dele mesmo estas verdades,
Num dia em que se achou mais pachorrento.]










sábado, 20 de fevereiro de 2010

La eidade



Quien de modo justo i sagrado
Lhieba sue bida,
Docemente le dando de quemer al coraçon,
Lharga bida criando,
Cun esse bai la sprança, que
Al mais de ls mortales
Ourienta la mui bariable oupenion.

Friedrich Hölderlin, Fragmentos de Píndaro.
Traduçon de Fracisco Niebro





[an alman:

Wer recht und heilig
Das Leben zubringt,
SüB ihm das Herz ernährend,
Lang Leben machend,
Begleitet die Hoffnung, die
Am meisten Sterblichen
Dic vielgewandtre Meinung regieret.]



[L alman que you sei ye mui pouco, de modo que me serbi de la traduçon de Bruno C. Duarte, an eidiçon de la Assírio & Alvim (Friedrich Hölderlin, Fragmentos de Píndaro) Lhembrou-se-me este poema porque ampeça de modo mui aparecido al redadeiro que eiqui deixei de Hourácio (Odas, I, 22)].





quinta-feira, 18 de fevereiro de 2010

Hourácio, Odas, I, 22



L que lhieba la bida anteiro i lhibre de maldade
nun percisa de mouras frechas nien de arco,
nien de ambenenadas frechas un cheno
cerron, à Fusco,

ou pulas ferbientes Sirtes l camino
faga ou pul arribeinho
Cáucaso ou puls sítios que l fabuloso
Heidaspes banha.

Puis que nun sabino matorral, un lhobo de mi,
anquanto la mie Lálage cantaba i alhá
de l miu termo passeaba cun assossego,
se scapou zarmado,

cumo un mostro que nien la melitar
Dáunia ne ls lhargos arzinales criou
nien la tierra de Juba gira, de lhiones
seca ama de teta.

Pon-me nua tierra de nata adonde nanhue
arble l aire de berano reberdeça,
nua parte de l mundo pulas nubrinas i un malo
Júpiter oupremida;

Pon-me ambaixo l pouco achegado carro
de l sol an tierra que nun quier ser morada:
amarei a Lálage, la de risa doce,
la de doce fala.


[an lhatin:

Integer uitae scelerisque purus
non eget Mauris iaculis neque arcu
nec uenenatis grauida sagittis,
Fusce, pharetra,

siue per Syrtis iter aestuosas
siue facturus per inhospitalem
Caucasum uel quae loca fabulosus
lambit Hydaspes.

Namque me silua lupus in Sabina,
dum meam canto Lalagen et ultra
terminum curis uagor expeditis,
fugit inermem,

quale portentum neque militaris
Daunias latis alit aesculetis
nec Iubae tellus generat, leonum
arida nutrix.

Pone me pigris ubi nulla campis
arbor aestiua recreatur aura,
quod latus mundi nebulae malusque
Iuppiter urget;

pone sub curru nimium propinqui
solis in terra domibus negata:
dulce ridentem Lalagen amabo,
dulce loquentem.]

An las berdes yerbas



An las berdes yerbas
bi andar las corças,
miu amigo.

An los berdes prados
bi ls benados brabos,
miu amigo.

I cul sabor deilhas
lhabei las mies tranças,
miu amigo.

I cul sabor deilhes
lhabei l miu pelo,
miu amigo.

Lhougo que l lhabei,
cun ouro l liei,
miu amigo.

Lhougo que las lhabara,
cun ouro las liara,
miu amigo.

Cun ouro ls liei
i bos asperei,
miu amigo.

Cun ouro las liara
i bos asperara,
miu amigo.

Pero Meogo
Traduçon de Fracisco Niebro (2001)




[an galhego-pertués:

Enas verdes ervas

Enas verdes ervas
vi anda-las cervas,
meu amigo.

Enos verdes prados
vi os cerbos bravos,
meu amigo.

E con sabor d’elas
lavei mias garcetas,
meu amigo.

E com sabor d’elos
lavei meus cabelos,
meu amigo.

Des que los lavei,
d’ouro los liei,
meu amigo.

Des que las lavara,
d’ouro las liara,
meu amigo.

D’ouro los liei
e vos asperei,
meu amigo.

D’ouro las liara
e vos asperara,
meu amigo.]










quarta-feira, 17 de fevereiro de 2010

Babel i Sion (6)



[Apuis de lharga paraige, eiqui se acaba de publicar la traduçon de Babel e Sião ou Sôbolos Rios, para mi l mais stroudinairo poema de Camões apuis de Ls Lusíadas i un de ls melhores poemas algue beç screbidos na nuossa lhéngua, tanta beç squecido sien que se antenda porquei.]




Ne l grande die singular
Que an lira l sabido son
Jarusalen festear,
Lhembrai-bos de castigar
Ls malos filhos de Eidon.

Ls que bien tenhidos ban
Cul probe sangue einocente,
Sobérbios cul poder stan,
Derrotai-los eigualmente,
Sában bien que a houmanos dan.

I aquel poder tan duro
De las ganas cun que bengo,
Lhuç de l’alma a que m’atengo;
Que m’arrepassórun l muro
D’la lhibardade que tengo;

Estes, que tan rabiosos
Bózian a ancarrapitar-me,
Son malos spritos danhosos,
Que quieren cumo pod’rosos
L aliçace sbarrulhar-me;

Caí-los, quéden uns Jós,
De fuorças fracos, grimados;
Porque nun podemos nós
Nin cun eilhes ir a Bós,
Nin sin Bós deilhes sacados.

Nun bonda la mie fraqueza
Para me dar salbaçon,
Se Bós, Capitan, al son
Andrento mie fortaleza
Nun ponirdes guarniçon.

I tu, á carne que ancantas,
Filha de Babel tan feia,
Que de misérias s’arreia,
Que mil bezes t’alhebantas
Contra quien te senhoreia,

Feliç solo puode ser
Quien cun upa l cielo assiste
Pa subertir l tou ser,
I te benir a fazer
L mal que tu le faziste;

Quien cun peniténcia dura
se fire a el sin juízo,
I l’alma, de bícios pura,
Del cuorpo faç maçadura,
Que l cuorpo yá n’alma fizo.

I feliç quien agarrar
sous pensamientos bien rentes
I al nacer los afogar,
Pa que nun béngan a dar
An bícios malos i ourgentes;

Quien cun eilhes lhougo dir
Na piedra de l ferbor santo
I, batendo, los çfazir
Na Piedra, que ha de benir
A ser cabeça de Canto;

Quien lhougo, quando mangina
Ne ls bícios de l cuorpo rui,
Sous pensamentos anclina
Pa aqueilha carne debina
Que na Cruç crabiada fui;

Quien de l ruin cuntentamiento
Acá de l mundo bisible,
Quanto al home fur possible,
Passar sou antendimiento
Pa l outro mundo antendible;

Ende alegrie que perdiu
Achará purfeita i chena
De harmonie que nun se biu,
Que nien, por pouca, dá pena
Nien, por sobrar, dá fastiu.

Eilhi berá tan perfundo
Mistério na grande Alteza,
Que, ganha la Natureza,
To las riquezas de l Mundo
Tenga por grande probeza.

Ah tu, debino aposento,
La pátria de l miu sonhar,
Se solo l te manginar
Lhebanta l antendimento,
Que fará, se an ti morar?

Feliç de quien se fugir
Para ti, tierra eicelente,
Tan justo i tan penitente,
Que, adepuis de a ti benir,
Alhá çcanse eiternamente!

Luís de Camões
Traduçon de Fracisco Niebro






[an pertués:
Babel e Sião (6)

No grão dia singular
Que na lira o douto som
Hierusalém celebrar,
Lembrai-vos de castigar
Os ruins filhos de Edom.

Aqueles que tintos vão
No pobre sangue inocente,
Soberbos co’o poder vão,
Arrasai-os igualmente,
Conheçam que humanos são.

E aquele poder tão duro
Dos afeitos com que venho,
Que encendem alma e engenho;
Que já me entraram o muro
Do livre alvídrio que tenho;

Estes, que tão furiosos
Gritando vêm a escalar-me,
Maus espíritos danosos,
Que querem como forçosos
Do alicerce derrubar-me;

Derrubai-os, fiquem sós,
De forças fracos, imbeles;
Porque não podemos nós
Nem com eles ir a Vós,
Nem sem Vós tirar-nos deles.

Não basta minha fraqueza
Pera me dar defensão,
Se Vós, santo Capitão,
Nesta minha fortaleza
Não puserdes guarnição.

E tu, ó carne que encantas,
Filha de Babel tão feia,
Toda de misérias cheia,
Que mil vezes te levantas
Contra quem te senhoreia,

Beato só pode ser
Quem com a ajuda celeste
Contra ti prevalecer,
E te vier a fazer
O mal que lhe tu fizeste;

Quem com disciplina crua
se fere mais que uma vez,
Cuja alma, de vícios nua,
Faz nódoas na carne sua,
Que já a carne na alma fez.

E beato quem tomar
seus pensamentos recentes
E em nascendo os afogar,
Por não virem a parar
Em vícios graves e urgentes;

Quem com eles logo der
Na pedra do furor santo
E, batendo, os desfizer
Na Pedra, que veio a ser
Enfim cabeça de Canto;

Quem logo, quando imagina
Nos vícios da carne má,
Os pensamentos declina
Àquela carne divina
Que na Cruz esteve já;

Quem do vil contentamento
Cá deste mundo visível,
Quanto ao homem for possível,
Passar logo o entendimento
Pera o mundo inteligível;

Ali achará alegria
Em tudo perfeita e cheia
De tão suave harmonia,
Que nem, por pouca, escasseia
Nem, por sobeja, enfastia.

Ali verá tão profundo
Mistério na suma Alteza,
Que, vencida a Natureza,
Os mores faustos do Mundo
Julgue por maior baixeza.

Ó tu, divino aposento,
Minha pátria singular,
Se só com te imaginar
Tanto sobe o entendimento,
Que fará, se em ti se achar?

Ditoso quem se partir
Pera ti, terra excelente,
Tão justo e tão penitente,
Que, depois de a ti subir,
Lá descanse eternamente!]





Grande ye l sol...


Grande ye l sol, de calor se cáien abes,
tiempo desta staçon, siempre mui frie;
l’auga que d’alto cai me spertarie
de l suonho nó, mas de cuidados grabes.

Á cousas, todas banas i mudables,
que coraçon an bós cunfiarie?
Pássan ls tiempos, un die trás outro die,
anciertos muito mais q’al air’ las nabes.

Bira yá eiqui selombras, bira flores,
bi tantas augas, bi tanta berdura,
las abes todas cantában d’amores.

Todo stá seco i mudo; i, a la mistura,
tamien mudando me fiç doutras q’lores;
i todo l más renuoba, nun ten cura.

Sá de Miranda, Poesias
Traduçon de Fracisco Niebro (2001)





[an pertués:

O sol é grande, caem co’a calma as aves,
do tempo em tal sazão, que soe ser fria;
esta água que d’alto cai acordar-me-ia
do sono não, mas de cuidados graves.

Ó cousas, todas vãs, todas mudaves,
qual é tal coraçon qu’em vós confia?
Passam os tempos, vai dia atrás dia,
incertos muito mais que ao vento as naves.

Eu vira já aqui sombras, vira flores,
vi tantas águas, vi tanta verdura,
as aves todas cantavam d’amores.

Tudo é seco e mudo; e, de mestura,
também mudando-m’eu fiz doutras cores;
e tudo o mais renova, isto é sem cura.]

terça-feira, 16 de fevereiro de 2010

Arbles de l Alanteijo


Horas muortas ... Drobado als pies de l Monte
L praino ye un borralho ... i, atermentadas,
Las arbles ansangradas, reboltadas,
Bózian a Dius la bencion dua fuonte!

I quando, manhan’alta, l sol pesponte
La scoba a ouro, a arder, por essas stradas,
Sfíngicas, aperséntan-mos çpeinadas
Ls zgraciados bultos pul hourizonte!

Arbles! Coraçones, almas que chóran,
Almas armanas a la mie, que amplóran
Remédio ambalde para tanta mauga!

Á arbles! Nun choreis! Mirai i bede:
- Tamien ando a ouliar, muorta de sede,
Pedindo a Dius la mie pinguica d’auga!

Florbela Espanca, Sonetos
Traduçon de Fracico Niebro (2001)




[an pertués:

Árvores do Alentejo

Horas mortas ... Curvada aos pés do Monte
A planície é um brasido ... e, torturadas,
As árvores sangrentas, revoltadas,
Gritam a Deus a bênção duma fonte!

E quando, manhã alta, o sol posponte
A oiro a giesta, a arder, pelas estradas,
Esfíngicas, recortam desgrenhadas
Os trágicos perfis pelo horizonte!

Árvores! Corações, almas que choram,
Almas iguais à minha, almas que imploram
Em vão remédio para tanta mágoa!

Árvores! Não choreis! Olhai e vede:
- Também ando a gritar, morta de sede,
Pedidndo a Deus a minha gota de água!]



segunda-feira, 15 de fevereiro de 2010

L Poema - VII

La manhana ampeça a bater ne l miu poema.
Las manhanas, ls martielhos delgeiros, las grandes froles lhíricas.
Muita cousa ampeça a bater acontra las paredes de l miu poema.
Scuito un cachico a miedo l rugido de ls canalones,
l rodopiu de las rosáceas de l miu
poema batido pula rebelaçon de las cousas.
La delgada rama de la cabeça canta mexida
pul sangre.
Talbeç you quede boubo a la borda desta scuridon
tan debrebe strefigurada.
Báten a las puortas de las palabras,
chúben las scaleiras desta antemidade.
Ye cumo ua casa, ye cumo ls pies i las manos
de las pessonas ambasoras i calientes.
Stou deitado ne l miu poema. Stou ounibersalmente solo,
deitado de cuostas, culas narizes que respíran,
la boca que se calha,
l sexo negro ne l sou quieto pensamiento.
Báten, chúben, ábren, cérran,
oulían alredror de la mie chicha que ye la cumplicada chicha
de l poema.
Ua anspiraçon racha spadanhas an mie tiesta,
racha-las al meio
cumo las centeilhas ráchan las dreitas taças de piedra.
A mi dá-me ua risica i lhiebo pula mano esse nino poderoso,
Ua bejita de l sangre cheno de lhuzes
de andrento.
Bou-me, cumo tocando a modo ua paisaige
que bola,
culas palabras pessonas rabos de lhuç puras aldés.

Ye la madrugada i la nuite que arrebálan porriba ls telhados
de l poema. Ye Dius que arrebala i la muorte
i la bida braba. I l miu coraçon ye un castiçal
a la borda
de l pobo que até mi aparta ls picos de las formas
i trai la sue pureza fina i lhegítima.
- Tráien lhiras an las manos, tráien an las manos de calhos
pequeinhos crabos d’ouro ó peixes delicados
de música frie.
- You quedo boubo cula doçura de ls meses debagarosos.

L poema duol-me, faç-me.
L pobo trai cousas pa la sue casa
de l miu poema.
You sperto i bózio, bato culs martielhos
de ls dies de la mie muorte
la tierra secreta de que ye feito l miu poema.

- La manhana ampeça a poner l poema na parte
mais lhimpa de la bida. I l pobo canta-lo
anquanto crécen ls campos lhebantados
al cúmio de las augadielhas.
La manhana ampeça a sparbar l poema na lhuç ancuntenida
de l mundo.

Herberto Helder, Poesia Toda, 39
Traduçon de Fracisco Niebro (2001)






[an pertués

O Poema – VII

A manhã começa a bater no meu poema.
As manhãs, os martelos velozes, as grandes flores líricas.
Muita coisa começa a bater contra os muros do meu poema.
Escuto um pouco a medo o ruído das gárgulas,
l rodopio das rosáceas do meu
poema batido pela revelação das coisas.
Os finos ramos da cabeça cantam mexidos
pelo sangue.
Talvez eu enlouqueça à beira desta treva
rapidamente transfigurada.
Batem nas portas das palavras,
sobem as escadas desta intimidade.
É como uma casa, é como os pés e as mãos
das pessoas invasoras e quentes.
Estou deitado no meu poema. Estou universalmente só,
deitado de costas, com o nariz que aspira,
a boca que emudece,
o sexo negro no seu quieto pensamento.
Batem, sobem, abrem, fecham,
Gritam à volta da minha carne que é a complicada carne
do poema.
Uma inspiração fende lírios na minha testa,
fende-os ao meio
como os raios fendem as direitas taças de pedra.
Eu sorrio e levo pela mão essa criança poderosa,
Uma visita do sangue cheio de luzes
interiores.
Acompanho, como tocando uma espécie de paisagem
levitante,
as palavras pessoas caudas luminosas ascéticas aldeias.

É a madrugada e a noite que rolam sobre os telhados
do poema. É Deus que rola e a morte
e a vida violenta. E o meu coração é um castiçal
à beira
do povo que até mim separa os espinhos das formas
e traz sua pureza aguda e legítima.
- Trazem liras nas mãos, trazem nas mãos brutais
pequenos cravos de ouro ou peixes delicados de música fria.
- Eu enlouqueço com a doçura dos meses vagarosos.

O poema dói-me, faz-me.
O povo traz coisas para a sua casa
do meu poema.
Eu acordo e grito, bato com os martelos
dos dias da minha morte
a matéria secreta de que é feito o poema.

- A manhã começa a colocar o poema na parte
mais límpida da vida. E o povo canta-o
enquanto crescem os campos levantados
ao cume das seivas.
A manhã começa a dispersar o poema na luz incontida
do mundo.]





L'eiducaçon pula piedra

Ua eiducaçon pula piedra: por liçones;
para daprender de la piedra, ir a tener cun eilha;
agarrar sue boç hounesta, ampersonal
(pul sonido de la fala eilha ampeça las classes).
La liçon de moral, sue rejistença frie
al que se sgúbia i a sgubiar-se, a ser zgastada;
la de poética, sue carnadura cuncreta;
la de eiquenomie, sou spessar-se citre:
liçones de piedra (de fuora para drento,
cartilha muda), para quien slhetrá-la.

*

Outra eiducaçon pula piedra: ne l Sertan
(de drento para fuora, i pré-didática).
Ne l Sertan la piedra nun sabe ansinar,
i se ansinara nun ansinarie nada;
alhá nun se daprende la piedra: alhá la piedra,
ua piedra de nacéncia, antranha l'alma.

João Cabral de Melo Neto, A Educação pela Pedra (1966)





[An pertués:

Uma educação pela pedra: por lições;
para aprender da pedra, frequentá-la;
captar a sua voz inenfática, impessoal
(pela de dicção ela começa as aulas).
A lição de moral, sua resistência fria
ao que flui e a fluir, a ser maleada;
a de poética, sua carnadura concreta;
a de economia, seu adensar-se compacta:
lições de pedra (de fora para dentro,
cartilha muda), para quem soletrá-la.

*

Outra educação pela pedra: no Sertão
(de dentro para fora, e pré-didática).
No Sertão a pedra não sabe lecionar,
e se lecionasse não ensinaria nada;
lá não se aprende a pedra: lá a pedra,
uma pedra de nascença, entranha a alma.]

domingo, 14 de fevereiro de 2010

Al alrobés de Oulices

Anfeliç quien, al alrobés
de Oulices, torne a casa
i nien sequiera un perro, nien
un perro muorto sequiera, lhadre.

Pedro Mexia, Em Memória





(An pertués:
Infeliz quem, ao contrário
de Ulisses, volte a casa
e nem sequer um cão, nem
um cão morto sequer, ladre.]

quinta-feira, 11 de fevereiro de 2010

Hourácio, Odas, III, 29

Decendiente de ls reis de Tirreno, para ti,
an tinalha nunca anclinada un doce bino
cun froles de roseiral, á Mecenas, i
pa l tou pelo ólio perfumado,

yá muitá an mie casa stan: nun te demores,
nien siempre l húmado Tibur i de Éfula
las lhadeirentas tierras mires i
de l parricida Telégono ls montes.

Deixa la riqueza que dá fastiu i
tue mansion acerca las altas nubres,
deixa de admirar de la feliç
Roma l fumo, las riquezas i l bruído.

Al mais de ls ricos gústan-le las mudanças
i na houmilde casa de ls probes ua hounesta
cena, sien tapetes nien púrparas,
zangúrria un calantriç pensatible.

Yá l relhuziente pai de Andrómeda sou scundido
fuogo amostra, yá Prócion se anrábia
i la streilha de l rabioso Lhion,
quando secos dies l sol outra beç trai;

yá, cul pasmado ganado, las selombras l pastor
cansado busca i un rigueiro i de l angurriado
Silbano ls matorrales i yá nun cuorren
pula calhada borda anciertos aires.

Tu cul goberno que melhor cumben a la cidade
acuspas-te i agoniado cula Urbe tenes miedo
de l que ls Seres i, adonde reinou Ciro,
la Báctria purpáren i ls debedidos Tanais.

Prudente, l resultado de l tiempo feturo
sconde l dius an atenegrada nuite
i ri-se, se algun mortal mais alhá
de l premetido se preacupa. Lhembra que l presente

Hai que ourdenar sereno; cumo un riu las mais cousas
se arrástran, uas bezes pul meio la sue cama
an paç botando-se ne l Eitrusco
mar, outras bezes gogos zgastados

i ls tuoros arrincados i ganados i casas
arrastra a la par, nó sien que de ls montes
l bruído i de ls bezinos matorrales,
quando l faroç delúbio las quietas

augas anrábia. Duonho ye del mesmo
i cuntento passará, quien puoda por un die
dezir: “Bibi! Manhana ou
cua nubre l cielo l Pai acupe

ou cun límpio sol, nin assi sin eifeito
l que passou tornará nin
demudará i an cousa nun feita bolberá
l que la boladeira hora ua beç trouxo.”

La Fertuna, feliç cun sou zapiadado negócio i
cuntinando a jogar l zmesurado jogo
las anciertas honras demuda
uas bezes cumigo, outras cun outro faborables.

Lhoubo-la se cumigo queda, mas se delgeiras bate
las alas, quedo-me cul que dou i cula mie
bertude me ambuolbo i ua hounesta
probeza sien dote busco.

Nun ye cousa mie, se geme cun áfricas
termientas l mastro, a misarables ouraciones
recorrer i a cuntratar cun pormessas
para que las marcadories de Xipre i de la Tíria

nun acrecénten las riquezas de l mar comenenciudo;
ende, cula ajuda dun barco de dous remos
seguro pul Eigeu albrotado
ls aires i l mielgo Polux me han de lhebar.

Hourácio Flaco, Odas, Lhibro III, XXIX




[an lhatin:

Tyrrena regum progenies, tibi
non ante verso lene merum cado
cum flore, Maecenas, rosarum et
pressa tuis balanus capillis

iamdudum apud me est: eripe te morae
nec semper udum Tibur et Aefulae
decliue contempleris aruom et
Telegoni iuga parricidae.

Fastidiosam desere copiam et
molem propinquam nubilus arduis,
omitte mirari beatae
fumum et opes strepitumque Romae.

Plerumque gratae diuitibus uices
mundaeque paruo sub lare pauperum
cenae sine aulaeis et ostro
sollicitam explicuere frontem.

Iam clarus occultum Andromedae pater
ostendit ignem, iam Procyon furit
et stella uesani Leonis
sole dies referente siccos;

iam pastor umbras cum grege languido
riuomque fessus quaerit et horridi
dumeta Siluani caretque
ripa uagis taciturna uentis.

Tu ciuitatem quis deceat status
curas et urbi sollicitus times
quid Seres et regnata Cyro
Bactra parent Tanaisque discors.

Prudens futuri temporis exitum
Caliginosa nocte premit deus
Ridetque, si mortalis ultra
Fas trepidar. Quod adest memento

componere aequus; certa fluminis
ritu feruntur, nunc medio aequore
cum pace delabentis Etruscum
in mare, nunc lapides adesos

stirpisque raptas et pecus et domos
uoluentis una, non sine montium
clamore uicinarque siluae,
cum fera diluuies quietos

inritat amnis. Ille potens sui
laetusque deget, cui licet in diem
dixisse: “Vixi: cras vel atra
nube polum pater occupato

uel sole puro; non tamen irritum,
quodcumque retro est, efficiet neque
diffinget infectumque reddet
quod fugiens semel hora uexit.”

Fortuna saeuo laeta negotio et
ludum insolentem ludere pertinax
transmutat incertos honores,
nunc mihi, nunc alii benigna.

Laudo manentem, si celeris quatit
pinnas, resigno quae dedit et mea
uirtute me inuoluo probamque
pauperiem sine dote quaero.

Non est meum, si mugiat Africis
malus procellis, ad miseras preces
decurrere et uotis pacisci,
se Cypriae Tyriaeque merces

addant auaro diuitias mari;
tunc me biremis praesidio scaphae
tutum per Aegaeos tumultus
aura feret geminusque Pollux.

Horatius Flaccus, Carmina, Liber III, XXIX]





segunda-feira, 8 de fevereiro de 2010

Hourácio, II, 10

Melhor bibirás, á Licínio, nin ne l alto mar
siempre nabegando nin, quando a las termientas
cuidadoso tenes miedo, demais t’achegando
a l’arribeinha ourielha.

Quien de la dourada medianie
mais gusta, seguro passa sin las bielhas
cabanhas misarables i cun tino passa sin
l’ambejado palácio.

Mais bezes pul aire ye abanado l alto
pino, cun mais pesada caída las grandes
torres se sbarrúlhan i cáien ne ls sierros
de l monte las centeilhas.

Ten sprança na zgrácia, i ten miedo na felecidade
a la mala suorte l bien purparado
peito. Medonhos eimbiernos trai
Júpiter i el mesmo

ls ampunta. Se agora stás mal, nin siempre
assi será: an qualquiera die cula cítara la calhada
Musa sperta i nin siempre l arco
agarra Apolo.

Nas cousas defíceles baliente i
fuorte amostra-te; cun sabedorie tu mesmo
arrecolherás cul aire mui faborable
las alas chenas.

Hourácio Flaco, Odas, Lhibro II, X





[an lhatin


Rectius uiues, Licini, neque altum
semper urgendo neque, dum procellas
cautus horrescis, nimium premendo
litus iniquom.

Auream quisquis mediocritatem
diligit, tutus caret obsoleti
sordibus tecti, caret inuidenda
sobrius aula.

Saepius uentis agitatur ingens
pinus et celsae grauiote casu
decidunt turres feriuntque summos
fulgura montis.

Sperat infestis, metuit secundis
alteram sortem bene praeparatum
pectus. Informis hiemes reducit
Iuppiter, idem

summouet. Non, si male nunc, et olim
sic erit: quondam cithara tacentem
suscitat Musam neque semper arcum
tendit Apollo.

Rebus angustis animosus atque
fortis appare; sapienter idem
contrahes uento nimium secundo
turgida uela.

Horatius Flaccus, Carmina, Liber II, X]





domingo, 7 de fevereiro de 2010

Catulo i l retornar als clássicos



De la bida de Gaius Valerius Catulus [Catulo] pouco se sabe, a nun ser que naciu na cidade de Berona, ende pul anho 84 a.c. i que se haberá muorto solo cun 30 anhos, ende por 54 a.c. [hai quien apunte las eras de 87-57 a.c.]. Cheguei até el inda bien moço, quando studei lhiteratura lhatina, ende pula fin de ls anhos 60 de l seclo XX, mas fui subretudo a oubir ls Catuli Carmina de l grande cumpositor Karl Orff que me afiç a gustar de Catulo. Esso dou-se yá ne ls anhos uitenta de l mesmo seclo quando you própio fui porsor de música [1985-1990] i todos ls beranos fazie un cursico de pedagogie musical an uito dies, cun un músico pedagogo belga que le chamában Jos Wuytack, que se apersentaba cumo deciplo i seguidor de l método de Karl Orff pa l ansino de la música.

Neste blogue saliu la traducion de 35 poemas, que fúrun ls seguintes, cunsante la numaraçon tradicional de ls poemas de Catulo: 02, 03, 05, 07, 08, 11, 15, 21, 23, 26, 27, 30, 31, 35, 40, 46, 50, 51, 52, 58, 70, 72, 75, 76, 83, 85, 87, 92, 93, 100, 101, 103, 104, 107, 109. Outros traduzi, de cunho mais eirótico, cumo l 16, mas que eiqui agora nun bou a publicar. Talbeç un die. Yá an 2002 habien salido neste sítio
ls 05, 07, 26, 31, 51, 75, 85, 92, 93, 103. In anho apuis, fiç ua eidiçon lhemitada que le oufereci als alunos de las aulas de mirandés de la Associaçon de Lhéngua Mirandesa, an Lisboua, ne l anho letibo 2002-2002, ende habendo salido ls seguintes poemas de Catulo [a la par cun testos de Bergildo, Hourácio i Oubídio]: 05, 07, 26, 27, 31, 51, 70, 75, 85, 92, 93, 103, 109 [Poemas Lhatinos, scuolha i traduçon para mirandés por Marcus Miranda, eidiçon lhemitada, Lisboua, júlio de 2003]. Por ora bou-me a quedar porqui culas traduciones de Catulo, adonde stan muitas que nunca bi an pertués, mas esso talbeç seia pouca anformaçon mie.
Agora bou-me a botar por outros clássicos a que tamien bou muita beç, cumo ye l causo de Hourácio de que yá eiqui salírun muitas odas i tamien algues an 2002 ne l sítio que amentei arriba. Bamos a cuntinar a ber se ponemos an mirandés ua buona ambuça de las sues odas.

Neste blogue
, screbi, ne l die 5 de janeiro, a perpósito de Catulo i, an giral, de l retornar als clássicos: tornar als clássicos, cumo stou siempre a fazer, ye tamien un modo de le dar la honra de faláren la nuossa lhéngua: eilhes merécen i la nuossa lhéngua agradece, que assi yá nun se sinte tan sola nien ambergonhada, i mais, queda a saber que ls grandes clássicos nun andubírun loinge de ls temas i de ls modos que eilha apuntou cumo eissenciales pa la bida; quien nun sabe desto, tengo pena de la sue eignorança, mas bai siempre a tiempo de daprender; quien nun quier saber, antoce que s’amole.





sábado, 6 de fevereiro de 2010

diário 41


chegado un al fin de sue bida, pregunta-se porquei tanto correr, tanta bida, tanto fuca fuca, mas nun sabe respunder, al menos you nun sei: hai tanta cousa para que nun tenemos repuosta i, assi i todo, fazemos-las até, a las bezes, quando sabemos que nun las habiemos de fazer; ye mui defrente bibir la bida, mirar palantre, ou mirar al para trás i preguntar pula bida que se bibiu: esta ye l que nós somos, ls que mos fazimos i nun faç bien acarrear tanto delor quando las fuorças yá son scassas.

Buolbe, Lésbia

Se chegueste a algo que deseabas apaixonadamente
I yá nun l sperabas, a esso mui agradecido queda l coraçon.
Por esso ye tamien grato para mi, inda mais que l ouro,
Que tu buolbas, á Lésbia, para mi, que te deseio.
Buolbes para quien te deseia i nun te speraba. La própia que te antregas
A mi. Á die assinalado cula marca mais relhuziente!
Quien bibe mais feliç do que you? Ou que cousa mais
Deseable alguien puode dezir do que esta mie bida?

Catulo, Poemas, 107

[an lhatin:


Si quicquam cupidoque optantique optigit umquam
Insperanti. Hoc est gratum animo proprie.
Quare hoc est gratum nobis quoque. Carius auro.
Quod te restituis Lesbia mi cupido.
Restituis cupido atque insperanti. Ipsa refers te
Nobis. O lucem candidiore nota.
Quis me uno uiuit felicior. Aut magis hac res
Optandas uita dicere quis poterit.

Catuli Camina, 107]




sexta-feira, 5 de fevereiro de 2010

diário 40

fura tan caliente aquel die de janeiro, que sudei a poner bacielhos cumo se fura segada: a la purmanhana, la pantasma de la carambina bestira-me la camisa.


diário 39

quando me benie la gana música i nun tenie pacéncia de l'aturar, guardaba-la antre las paredes de ls dies, adonde podira amadurar, cumo le fazien las raposas a las ubas: i que bien me sabie quando me chubie la fame de fiesta...

diário 38

eilhas trés drumien pa l lhado de la cabeceira i you drumie pa ls pies, mas el iba pa l palheiro: nun sei mui bien porquei, spertábamos siempre cedo i nunca l cuorpo stranhaba l drumir la séstia anriba ua peinha.

diário 37

tenie ua angúrria cun raíç ne ls beiços, que acababa an gancho: nun chegou a tener tiempo de l prender i fui la sola cousa que me deixou: inda ye ende que ato l marear de ls uolhos quando ls boto a pacer ne l marfuolho de l aire; fui hai tanto tiempo que yá botou piel de suonho.

diário 36

daqueilha beç la tierra tenie un sereno gusto a apuis de almuorço i rie-se para mi cumo perro apuis ua dentada: ende, çcubri que ls antierros nun éran todos armanos, tal i qual cumo las bidas.

Ua sagrada amisade

Á mie bida, tu declaras-me l feliç amor
Que há-de ser l nuosso i durar siempre antre nós.

Á grandes diuses, fazei que la promessa se cumpra,
I isso sinceramente diga i de coraçon,

Para que puodamos fazer durar por to la bida
Este eiterno cumben de sagrada amizade.

Catulo, Poemas, 109



Iocundum, mea uita, mihi proponis amorem
Hunc nostrum inter nos perpetuumque fore.

Dei magni, facite ut uere promittere possit,
Atque id sincere dicat et ex animo,

Ut liceat nobis tota perducere uita
Aeternum hoc sanctae foedus amicitiae.

Catuli Carmina, 109




quinta-feira, 4 de fevereiro de 2010

diário 35

tenerie mius catorze anhos, yá bés quando fui que este més bou para uitenta i seis, i era die de cunselada: un tiu mandou-me a bender dues caixas de gorazes i you fui por esses pobicos cula burra, mas nien sequiera un bendi; cobrei l ayuno de l die cun uns nabos que roubei i éran cumo cabeças; l friu era tanto que yá nun sabie adonde habie de meter las manos, l saiote de lhana meio gilado, mas l miu porblema era parar de chorar, puis bie las lhégrimas tamien se me íban a ancarambelar; apuis, l tiu de ls gorazes, cuitado, tamien a spera que bendisse algo, alhá me dou dous peixes cumo paga, lhebei-los para casa i comimos-los adequis de l Natal: de cada beç que me lhembro destas cousas, até relouco.

Na muorte de l armano

Apuis de stremundiar por muitos pobos i muitos mares,
Bengo, á armano, para estes tristes rituales de ls muortos,
A dar-te la redadeira houmenaige de la muorte
I a falá-le ambalde a la tue muda cinza,
Yá que l çtino de mi te lhebou.
Á, probe armano, tan debrebe me fuste arrincado!
Mas agora, anquanto estas cousas, pula antiga questume de ls antrepassados
Te son oufrecidas cumo triste oufierta als muortos,
Recibe-las regadas cul grande choro de tou armano,
I para siempre te saludo, armano miu. Adius!

Catulo, Poemas, 101




[an lhatin

Multas per gentes et multa per aequora uectus
Aduenio has miseras frater ad inferas.
Ut te postremo donarem munere mortis.
Et mutam nequiquam alloquerer cinerem.
Quandoquidem fortuna mihi tete abstulit ipsum.
Heu.miser. indigne frater adempe mihi.
Nunc tamen interea haec prisco quae more parentum
Tradita sunt tristi munere ad inferias
Accipe fraterno multum manantia fletu
Atque in perpetuum frater aue. Atque uale.

Catuli Carmina, 101]



quarta-feira, 3 de fevereiro de 2010

Ye custoso deixar un lhargo amor



Se la lhembráncia de las obras bien feitas prazer
Trai al home, quando cuida haber sido piadoso,
Que nun biolou la santa fedlidade, nien an algun cumben
Abusou de l poder de ls diuses para anganhar ls homes,
Muitas cuntínan purparadas pula tue lharga bida, à Catulo,
Alegries, por bias deste amor nun correspundido
Puis qualquiera bien que ls homes puodan dezir a alguien,
Ou fazer, esso fui por ti dezido i feito.
Todo esso se morriu, cunfiado a un coraçon angrato.
Antoce porque inda te atermentas mais?
Porque nun ganhas coraige i dende nun te apartas
I, anque culs diuses contra, nun deixas de ser un cuitadico?
Ye custoso deixar, nun derrepente, un lhargo amor
Ye custoso, mas tenes de fazer esso, seia cumo fur.
Esta ye la única salbaçon, tu tenes de alcançar essa bitória.
Fai-lo, tanto dá que nun puodas cumo que puodas.
Á diuses, se ye buossa la mezericórdia ou se a alguns algue beç,
Yá a la hora de la sue muorte, le lhebestes un redadeiro oussílio
Mirai pa la mie zgrácia, i se lhebei la bida de modo hounesto
Arrincai de mi esta peste i esta perdiçon
Que arrastrando-se cumo paralesie até la punta de l cuorpo
Me botou fuora de l peito qualquiera alegrie.
Yá nun quiero que eilha corresponda al miu amor,
Ou, l que nun ye possible, querga ser púdica.
Por mi solo quiero sanar i deixar esta malina tan mala.
Á diuses, dai-me l que bos pido pula mie piadade.

Catulo, Poemas, 76





[an lhatin

siqua recordanti benefacta priora uoluptas
est homini. cun se cogitat esse pium.
nec sanctam uiolasse fidem. nec foedere in ullo
diuum ad fallendos numine abusum homines.
multa parata manent in longa aetate Catulle
ex hoc ingrato gaudia amore tibi.
nam quaecumque homines bene cuiquam aut dicere possunt
aut facere. haec a te dictaque factaque sunt.
omnia quae ingratae perierunt credita menti.
quare iam te cur amplius excrucies.
quin tu animo offirmas. atque istinc teque reducis.
et dis inuitis desinis esse miser.
difficile est longum subito deponere amorem,
difficile est. uerum hoc qua lubet efficias.
una salus haec est. hoc est tibi peruincendum.
hoc facias siue id non pote siue pote.
o di. si uestrum est misereri. aut si quibus umquam
extremam iam ipsa in morte tulistis opem.
me miserum aspicite. et si uitaam puriter egi
eripite hanc pestem perniciemque mihi.
quae mihi surrepens imos ut torpor in artus
expulit ex omni pectore lartitias.
non iam illud quaero. contra ut me filigat illa.
aut quod non potis est. esse pudica uellit.
ipse ualere opto. et taetrum hunc deponere morbum.
o di. reddite mi hoc pro pietate mea.

Catuli Carmina, 76]




terça-feira, 2 de fevereiro de 2010

Coerença

Acraditas que you serie capaç de dezir mal de la que ye mie bida,
Que me ye mais querida que dambos ls mius uolhos?
Nun fui capaç nien, se fura, la amarie tan perdidamente,
Mas tu, a la par de Tapon, de todo fais mostros.

Catulo, Poemas, 104



[an lhatin

credis me potuisse meae maledicere uitae.
ambobus mihi quae carior est oculis.
non potui. nec si possem. tam perdite amarem.
sed tu cum Tappone omnia monstra facis.

Catuli Carmina, 104]




segunda-feira, 1 de fevereiro de 2010

Ua question de monedas

Ou, por fabor, me dás ls dieç sestércios, á Silo,
i apuis seias de berdade duro i de malo trato;
Ou, se te gústan las monedas, pára, pido-te,
de ser alcobiteiro i tamien duro i de malo trato.

Catulo, Poemas, 103



Aut, sodes, mihi redde decem sestertia, Silo,
Deinde esto quamuis saeuus et indomitus;
Aut, si te nummi delectant, desine, quaeso,
Leno esse atque idem saeuus et indomitus.

Catuli Carmina, 103