quarta-feira, 31 de agosto de 2011

munha (9)


staba eilhi stendido a la selombra, ua morrinha pesada a fazé-le caier la cabeça a cada cachico, andrefrente al suberrolho i al caminar de la tarde, até las moscas deixando a sous santos i lhargos: quando ampeçou a chober nien percisou de s'arrecolher, que l aire traie l'auga de l outro lhado de l cabanhal: que dius la mande i que benga bien chobida, inda oubiu nua boç sumida, benida de l outro mundo: stendiu-se ne l scanho cumo se l mundo nun eisitira, anobelhado na tarde i ne l racrac de l'auga nas fuolhas de berça que han de ser repoilhos alhá pa l Natal; quando spertou, yá habie parado de chober, la fresquidon oupie-se a chamar la tarchica i daba-le la gana de se squecer eilhi naquel caliente fresco até adebinar se l cantar de la paixarada benie de la nueira ou d'andrento del, inda naquel punto an que sabie bien adonde staba, mas ua preguícia buona nun le deixaba gana de tomar cuncéncia fura de l que fura: un truono bien stralhado agarrou-lo a la falsa fé i fizo-lo dar un brinco de l scanho para fuora, ancarando aqueilha lhuç amalinada, colada pulas yá ralas nubres: fui quando ancarou la gata anobelhada als pies del cumo se nada fura i ende se tornou a recunceliar cul mundo.




terça-feira, 30 de agosto de 2011

dito (36)


l passado ye malzina que mos ambentamos para tenermos bárias bidas.



pregunta (65)

porquei fugimos de star solos, se mos custa tanto a aguantar cumpanhie an paç por muito tiempo?




dito (35)


l miedo de l çcoincido ye armano mielgo de la fame de saber
.




domingo, 28 de agosto de 2011

las yerbas de Castrotorafe


Castielho de Castrotorafe i l Esla [Alcides Meirinhos 2011]



finolho, cardos, canhafrecha i outras yerbas

que nien un anho bíben, por seclos
fúrun mirando la grandura daqueilhas
muralhas, la dureç de sues piedras,
assi i todo dreitas an sue houmildade,
cuntentas de sues froles, acupadas
a ancarrapitar por sous cúrtios beranos;

passórun andefrentes las augas de l Esla,
antretenidas an sous remansos,
a fazé-le cuçquinhas als puntones de
la bielha puonte romana, prouista de
reis, reinas i bispos que la pisórun,
bena a lhebar sangre al castielho i
a sue argulhuda cidade;

l tiempo nun deixou de passar,
finolho, cardos, canhafrecha i outras yerbas
cuntínan agora, anque nien dúren un anho,
mas las augas de l Esla yá nun cuorren lhibres
i la dureç de las piedras ye agora
arena i tierra, las altas muralhas un
sbarrulho ou solo un buraco lhargo,

sue eigreija un bózio de silenço
triste, i nien feitiços de puonte
cun sous
reis, reinas i bispos,
çfeitas ou
perdidas yá las monedas
que serbien de paga: ls uolhos solo muorte
béien i nun acéitan que la giente cuntinou
a bibir deilha,
esse segredo que bince l tiempo:

antendemos la bida que, seclos apuis,
une las mesmas yerbas, mas
nun aceitamos que ye l mesmo
filo a ounir la giente, esse filo
a que le chamamos stória:
las yerbas puoden ser outras a cada anho,
mas nós... queriemos star siempre eiqui!





diário 75


you era l mais nuobo de ls mius seis armanos i todos eilhes yá andában de jeira, de modo que sobraba you para ir culas mulas pa l campo i assi essas cousas: por esso, miu pai nun querie que andubisse a scuola i fúrun mius armanos que l cumbencírun; yá antrei de uito anhos, i lhembra-se-me bien que fui nessa altura que ampecei a arar; fiç un anho de cada beç, até acabar la quarta classe; nun saber ler ye l pior que puode haber, assi a modo un mal que nun deixa nacer muita cousa que hai an nós; nesse tiempo habie porsores que dában muito, a mano teniente, i habie garotos que se scapában de la scuola, alguns scundien-se pul campo i stában a dous dies sien benir a casa: yá bés cumo era la bida.






sexta-feira, 26 de agosto de 2011

dito (34)


de l eimenso palácio romano solo quedórun las mais pequeinhas piedras, formando mosaicos, i la grande cornadura de ls beados: se até nós tubíran chegado sues palabras, haberie quedado todo.




quinta-feira, 25 de agosto de 2011

dito (33)


bejitei trasdonte, die 23, la ampressionante vila romana "La Olmeda", an Pedrosa de la Vega, acerca la cidade de Saldaña (Paléncia, Spanha). Muitas de las cousas alhá achadas stan ne l museu de Saldaña, adonde quien mos recibe ye ua simpática rapaza que le cháman Raquel Ríos. Fui eilha que me dixo l seguinte dito, que se lo oubiu al agricultor que çcubriu la vila "La Olmeda", tiu Javier Cortes, home simples i mui sabido:

donde hai meolho
nun importa el perifólio




terça-feira, 23 de agosto de 2011

ye para ti que todo fazes


senteste-te an silenço i soledade
a oubir la música de ls montes i
l ressonhar de l prejoneiro riu:
sabe-te siempre bien l silenço que te ampones
la soledade que te buscas;

outros silenços i soledades pésan
cumo termienta que arrastra
bida abaixo, i pouco mais puodes fazer
do que atirares-te a la cousas i als dies,
nun te baia zgastando l roçar de l sien sentido:

mas ye todo esso nada, que nunca
talbeç te amostre l resultado,
ua paga te traia ou la fin de l camino deixe ber:
ye para ti que todo fazes, puis l eigoísmo
mais fuorte ye achar que puodes l mundo demudar:

se bien bires, nunca acabas
de a ti te demudares: nun seia
outra la tue ceifa; se cuntigo ban
silenço i soledade, upe-los an bandeira
puis outros armanos talbeç tráian:

ye todo (tal cumo tu) tan pequeinho
que solo por esso mesmo bal la pena.






dito (32)


mie tia Adília, fizo ua fiesta de ls sous uitenta i uito anhos. Al sentar-se ne l restourante de l Houtel La Tenerie, na cena cun toda la sue família, dixo:

Quemunicamos
que ls que stamos
chegamos.




segunda-feira, 22 de agosto de 2011

dito (31)

Hoije stubo un die d'auga. Apuis de la Speciosa, cun l salimiento de l lhibro de Adelaide Monteiro Antre Monas i Sbolácios, fui l salimiento de lhibro de Alcides Meirinhos L Camino de la Cándena, todo cumponendo un die memorable. Fui eiqui que oubi l dito que a seguir deixo, de la boca de l tiu Domingos Primo Torrão:

Pul San Burtelamei
Sembra nabiças de lei.




quarta-feira, 17 de agosto de 2011

dito (30)


se tubires de dezir mal de alguien, que seia por ua buona rezon: se nun la achares, mais bal que te calhes.





dito (29)


mide, pul raseiro houmano, aqueilho an que acraditas: apuis inche-te de fuorte pacéncia para nunca zistires, puis nun te bundará la fé.




pregunta (64)


porque rezon nun bonda bibir, mas siempre buscamos rezones para bibir?
porquei muita giente nun sabe que ua sola risa bal ua bida i dar algo a alguien ye pedamiego que bonde para assentar sous aliçaces?



diário 74


Naquel anho (1931), miu pai mandou-me fazer uns çapatos para irmos a Ruolos a ber la quemédia de Caim i Abel, puis andaba siempre çcalça. Inda nun tenerie mais que siete anhos. Mas, cumo nun me fazírun ls çapatos, miu pai dixo, you nun bou alhá culs filhos çcalços, que m’ambergonho.

Mie mai, nun sei cumo amanhou i arranjou-me uas alparagatas i alhá fui a la quemédia cun miu pai i mie mai. Miu armano, dous anhos mais bielho, cumo nun tenie çapatos, mandórun-lo culas mulas para Peinhas Falcon. Mas el tenie tanta gana de ber la quemédia que fui alhá a tener. Mas lougo houbo algue linguaruda que se lo fui a dezir a miu pai, mira, stá alhi l tou Manuel, i el quedou mui anrabiado, a puntos de mie mai dezir, yá stá la quemédia derramada i tenemos que mos ir ambora. Miu armano alhá lo abisórun para se ir i el alhá tornou pa las mulas.

Era la quemédia de Abel i Caim. Abel ponie l cordeiro anriba la leinha i benie l fuogo de l cielo i queimaba-lo. Caim tamien fazie l mesmo, mas l fuogo nun abaixaba de l cielo. Apuis el, cula ambeija, matou-lo. Tamien andaba alhá un tiu preso cun uas apeias, mas yá nun se me lembra porquei.




cuonta nana (11)


Preciosa i Albertina, son de l mesmo tiempo, cun uitenta i siete anhos yá feitos. Yá quantá que nun se bien, mas desta beç stan a lhembrar la Quemédia de Reberto do Diabo, que fazírun quando dambas a dues tenien 20 anhos. Apuis de muita lhembrácia de bersos i figuras, cula mimórria inda bien fresca, tamien l tiempo de agora se mete na cumbersa.

- Mira, l miu home nun ten andado nada bien. Yá me stube a lembrar que stubisse bruxo.

- Todo puode ser. I todo hai.

- Yá habie dezido acá para mi, habie de ir a casa de Preciosa pa le fazer la ouracion.

Sabes, esta mulhier ten muito poder. Eilha diç la ouracion i l azeite zaparece al caier n'auga de l prato, que nunca mais se torna a ber.

- Tu achas que podiemos spurmentar?!

La tie chube scaleiras arriba i lougo buolbe cun un prato de smalte cun auga i azeite nun copo de barro.

- You nun te querie anquemodar...

- Nun custa nada.

Pessina-se an boç alta i diç:

- Se l azeite zaparecir stá bruxo. Se quedar junto porriba l’auga ye que nun ten nada.

Diç la ouracion anquanto cula mano bai fazendo a modo cruzes nas bordas de l prato:

Se o mal de... [diç l nome de la pessona] for mal d’oulhar ou mal d’eimbeija ou benefício do demónio, o azeite que se spalhe, senão que fique juntinho.

I deixa caier ua pinga de azeite anriba l’auga apuis de haber molhado l dedo ne l azeite de l copo.

- Mira stá bruxo, que l azeite nun se bei para adonde fui!

- Ácerta, mira tu! I será que puodes fazer la ouracion para l sanar?

- Si. Bamos a fazê-la:

Cubranto le deu a ... [diç l nome de la pessona]

Cobranto le daria

Que lo talhe Deus

E a virgem Maria

Um Pai Nosso [ten que ser cumpleto]

Com abé Maria [ten que ser cumpelta].


Dois lo dárun

Três lo tirarão

A senhora e o senhor

E o Batista São João.


Se o mal de ... [nome de la pessona]

For mal d’oulhar

Ou mal d’inveja,

O azeite que se spalhe

Senão que fique juntinho.


As águas vão para o mar,

As pombas para o pombal,

Sacerdote diz missa no altar

Em honra e loubor de Deus

E da Virgem Maria.

Um Pai Nosso [ten que ser cumpleto]

Com abé Maria [ten que ser cumpelta].

Ten que se fazer todo quatro bezes seguidas. I hai que dezir la ouracion até que l azeite deixe de se spalhar i quede junto..

- Mira, cumigo nun dá. Aposque tenes mais fé.

- Será.

- Cul sou poder, muita gente ten sanado esta mulher. I nun le págan nada.

- Amor i grácia.

Nesse mesmo die a la nuite, l home de Albertina quedou melhor.

- You nun te l dixe? Cumoquiera la Preciosa yá fizo l'ouracion. Ten ajudado muita giente, essa mulhier.






terça-feira, 16 de agosto de 2011

diário 73


la feira yá acabou tarde i las dieç bacas i ls quatro bitelos mercados teniemos de los lhebar pa l palheiro, a cinco lhéguas de lunjura: ides a drumir a Santiago, dixo-mos l amo; l palheiro tenie un triato que era adonde drumiemos anriba la palha, que l feno daba delores de cabeça, i quaije siempre mos dában ua manta, márcio aquel anho bieno friu cumo nun se me lhembra: era arrimado a ua lhégua até al palheiro, yá íbamos a chigar cun de nuite, ls bitelos presos cun un relate, dous a dous, que naide tenie mano naqueilhes almanechas i bénga a chober, benga a chober, sin ua streilha ou ua claridade sumida que deixasse assomar ls búltios; quaije siempre l duonho de l palheiro mos daba ua malga de caldo i uas patatas, por cuonta de l amo, mas daqueilha beç fumus a la taberna: quemimos un prato de patatas i un rabico de polbo cun un quartilho de bino para cada un de ls dous; inda nun era de die, la roupa molhada agarrada al cuorpo, i yá íbamos camino alantre, las bacas i bitelos agora mais serenos, retouçando pulas bordas, de mala gana; a soutordie, yá l amo habie pagado la cena na taberna: outra cumo esta, ls criados trátan-se a polbo i l amo cuntenta-se cun caldo! amos uns i criados outros, defréncia ne l trabalho i assi, mal se me robie, mas inda iba aceitando, mas nunca an dies de mie bida antendi que la barriga de uns i de outros fura defrente, puis na fin todos acabában por cagar merda inda que houbíran quemido manjares ...





segunda-feira, 15 de agosto de 2011

munha (8)


nun habie cumo agosto para drumir la séstia i, pa ls mais nuobos, l grande gusto que era nun la drumir, cumo se esse fura un modo de mos çtinguirmos de ls mais bielhos, que un cuorpo moço rejiste-le a la sonheira i a la canseira: anque nun se podira jogar i boziar pula rue, para nun spertar quien drumie, nun faltaba que fazer, arrecolhidos a la selombra adonde tamien l mosquedo nun atentaba tanto; era nessa altura que mos poniemos, cumo tal, a fazer las rateiras, anque nun fusse fácele achar arame i siempre habie modo de çfazer ua ruodra de bicicleta que biemos puli pa le sacar l arame mais delgadico de adonde se fazie la mola: era trabalho menudo, que eisigie buonas manos, un zafiu delantre ls outros rapazes, i esse era un modo de crecer, de amostrar cumo éramos capazes de fazer cousas que solo ls grandes sabien; cuido que nesse tiempo inda teniemos esse anstinto de subrebibença que mos benie çque hai giente, l anstinto de caçador-arrecolhedor, que se mos perdiu hai algun tiempo, puis agora tenemos mais l 'anstinto' cumpradores: para quemer nun ye perciso saber caçar i perder tiempo a arrecolher las cousas que se sumbrórun ou crécen pul campo, bonda tener denheiro, por esso digo que inda fiç parte dessa stada de l'eiboluçon houmana a que le cháman de caçador-arrecolhedor, ua stada mais abançada do que hai miles de anhos, mas nun deixa de haber ua lhinha dreita antre ua stada i outra, al punto de poder dezir que fui un caçador-arrecolhedor na sue stada mais abançada, quier dezir, yá na sue decadéncia: fui esso mesmo que senti quando andube a daprender stória, an que todo acumparaba cun la bida que lhebaba que, stando yá mui loinje, tenie cousas an que daba l'eideia de que se benie de hai miles i miles de anhos: ye por esso que preguntar l tiempo an que se naciu, siempre ye ua meia berdade dezir la era an que esso se dou i tanto podemos tener sessenta anhos cumo quenhientos ou dous ou trés mil.





domingo, 14 de agosto de 2011

dito (28)


nunca aceites que screbir ye mais amportante do que, cumo tal, poner ua huorta i fazé-la dar de todo cun fartura i culidade.



sábado, 13 de agosto de 2011

munha (7)


quien creciu ambaixo teilha bana fui criando ua relaçon mui cercana cul telhado de la casa, anque muita giente agora nien saba l que ye a nun ser por fuora, mas teilha bana ye l telhado por andrento, ua cousa hoije tan eisótica que ye custoso antender cumo el mos traie cousas únicas [claro que hoije ye todo mais heigiénico i mais cunfortable, nun squeço esso]: quando chobie, las boteiras éran ua cunsemiçon i habie que le poner un baldo ambaixo a apará-las, esso quando a fin de berano nun se le daba buolta al telhado cumo debe de ser, mas nun ye de boteiras que eiqui quiero falar, anque tubira que las lhembrar para que naide pense que datrás era todo un paraíso, bien al alrobés; quedar a la nuite, spierto, de barriga parriba na cama i mirar ls buraquitos por adonde antraba ua pouquita de lhuç de la lhuna, puis inda nun habie eiletracidade n'aldé, i adebinar las streilhas para alhá l telhado ou ua andeble claridade nas nuites an que las nubres nun deixában que la lhuna s'assomasse, sultar ls miedos i acabar por se deixar drumir ambaixo las mantas, que tamien tapában esses miedos; spertar a la purmanhana i ber todo branco de la niebe buraqueira, mas calentico ambaixo las mantas i deixar-se quedar, mei spierto mei a drumir, ressonhando sien priessa, ls buraquitos de l telhado a lhuzir cumo se fúran lhuzicas ou strelhicas de adonde l friu benie bolando cun sues alas de carambina; ber ua spada de sol a antrar pul telhado, cun muita polareda a beilar, a beilar sien parar, la casa a la selombra i aqueilha lhuç eilhi a atrabessar todo, aparacida als zeinhos que amostrában raios de lhuç a benir de l cielo, mandados por dius, i you a pensar que aqueilhes raios de lhuç nun passában dua fraca eimitaçon de la frecha de sol a atrabessar la casa, amparada pula teilha bana, i inda hoije quedo spantado de cumo la lhuç colada pulas teilhas se me bolbie an questiones filosóficas tan altas que nien me daba de cuonta.




sexta-feira, 12 de agosto de 2011

munha (6)


chubes la costielha yá cul sol a pino, l sudor a cacharron, ls beiços secos cumo restroilho an agosto, las piernas torpes de cansadas, l pelo ua papa ambaixo la gorra i un roijo oupor a quelobrinar pul cuorpo arriba, mas nun páras anque las fuorças pouco ajúden: sabes adonde hai ua funtica, que mana zde la primabera até meio berano [hai fuontes guapas i brebes cumo ciertas flores], de modo que nun sabes se nessa altura inda tenerá auga, i até la gorja te duol de saberes que nun hai outra eilhi acerca, abançando cul peito apertado de dúbeda i de sede: chegas, bés l scuro de la tierra molhada i lhougo la boca ampeça a cuçpinhar, mas sin cuçpinha que tamien se le secou la fuonte, i sigues triunfante, un relhuzir ne ls uolhos capaç de tapar l sol, fastas ls rumiaços debagarico cumo quien le faç ua festica para nun albantar l lhodo de l fondo, abaixas-te i bebes de boca, ls beiços solo a topar l'auga, lhebes cumo un beiso, bebes debagar, sentindo l abaixar de l'auga gorja abaixo a correr cumo l rieiro que siempre sonhou i nunca fui capaç de ser: apuis respiras, dás un lhargo suspiro, sentas-te nua piedra i lhimpas l sudor cul braço, puis yá nun sobrou auga para lhabares la cara: quando ancostas las cuostas acontra la parede nun deixas de pensar - se houbira cielo habie de tener cachicos assi i funticas que nun ye bien auga que mánan, mas la pura eisséncia de l bien star.





quinta-feira, 11 de agosto de 2011

munha (5)

ua porrascada an agosto trai cun eilha un oulor a puolo caliente que cun nada mais se cunfunde: star an mangas de camisa, sentir las purmeiras pingas gordas nas cuostas, uas pingas fries, fries i botar nua fugida pa l purmeiro cabanhal que mos aparecir i que até puode ser ua puorta adonde mal cabemos ancostados: apuis ampeça a correr l'auga rue abaixo, cun morgaços alantre a ansiná-le l camino, formando-se pequeinhas poçacas adonde béilan cacholicas; la tarde trai mais debrebe la nuitica i até la piel mos parece quedar mal, zafeita que stá de tanto fresco, anquanto l oupor se bai albantando cumo se la tierra le stubira a agradecer a las nubres, nua oufierta que eilhas recebiran an sou coraçon aceçonado.



quarta-feira, 10 de agosto de 2011

dito (27)


inda quando te dígan i repítan que muito sabes, nunca acradites.



dito (26)


inda que nada aches, nunca pares de buscar.




Jó (2)


Jó, I, 5-12

Até que houbo un die an que ls filhos de dius se benírun a apersentar delantre l Senhor i Satanás bieno tamien cun eilhes deilhes.
Ende l Senhor dixo-le a Satanás: de adonde benes? I Satanás respundiu-le al Senhor, dezindo: de arrodiar l mundo i de andar a passear por el.
Dixo-le l Senhor a Satanás: Toma bien atento al miu criado Jó, puis naide hai na tierra que s'acumpare a el, home hounesto i dreito, temiente a dius i que se zbia de l mal.
Antoce, Satanás respundiu-le al Senhor, dezindo: dará-se l causo de Jó temer a dius sien nanhun antresse?
Anton nun arrodieste c'un galaton a el, a la casa del ia todo quanto ten? Abençoneste da la obra de sues manos i l ganado del stendiu-se pula tierra.
Mas stende la tue mano i topa-le an todo l que ten i berás se diç bien de ti na tue cara!
I dixo-le l Senhor a Satanás: ende tenes todo quanto el ten, queda de tue mano, mas nun stendas la tue mano contra el; i Satanás saliu de delantre la perséncia de l Senhor.




terça-feira, 9 de agosto de 2011

dito (25)


nun açagues la risa: se la sultares, que seia abierta i franca.




segunda-feira, 8 de agosto de 2011

Jó (1)


I, 1-5
Houbo un home na tierra de Uç, a que le dában l nome de Jó. El era un home hounesto i dreito i temiente a dius, zbiando-se de l mal.

Fui pai de siete filhos i de siete filhas.
Tenie un ganado de siete mil canhonas, trés mil camelos, quenhientas juntas de bacas i quenhientas burras. Tenie tamien muita giente a trabalhar para el, de modo que era l home mais grande que todos ne l Ouriente.
Ls filhos íban a cada die a casa de un deilhes cumo cumbidados, mandando i cumbidando tamien las trés armanas a queméren i a buéren cun eilhes.
Acabado l córrio de ls dies de ls cumbites, iba Jó i santeficába-los, lhebantando-se de madrugada cedo para ouferecer sacrafícios a la rezon de cada un deilhes, puis dezie: s'a mano ben ls mius filhos pecórun i blasfemórun contra dius an sou coraçon. I assi fazie todos ls dies.





pregunta (63)


porquei ténen ciertas pessonas de falar de l acerto de l mundo se solo anténden de zacerto?
porquei ciertas pessonas se dan cumo oufício pedreiro quando solo sáben sbarrulhar?




Salmos (025)


Salmo de Dabide

Para ti, Senhor, lhebanto la mie alma.
Dius miu, cunfio an ti, nun me deixes ambaralhado
nien que fágan caçuada de mi ls einemigos
puis nun seran ambaralhados ls que an ti cunfían,
mas ls que atraiçónan sien qualquiera rezon.

Dá-me a coincer, Senhor, ls tous caminos
i ansina-me ls tous carreirones.
Guia-me an tue berdade i ansina-me
puis sós l dius de mie salbaçon,
por tistou sperando to l die.

Lhembra-te, Senhor, de tue mezericórdia i amor,
puis son zde l'eiternidade.
Nun te lhembres de ls pecados de mie mocidade i de mies faltas,
mas lhembra-te de mi,
cunsante tou amor i tue bundade.

Buono i dreito ye l Senhor,
por esso le ansinará als pecadores l camino.
Guiará ls mansos an dreitura i ansinará-le l sou camino.
Todas las caleijas de l Senhor son amor i berdade,
pa ls que guárdan sue aliança i sous teçtemunhos.

Pul tou nome, Senhor,
perdona la mie maldade, puis ye granuda.
Qual ye l home que teme al Senhor?
El le ansinará l camino que debe de scolher.
Sue alma assentará ne l bien i sue semiente ardará la tierra.

L segredo de l Senhor ye pa ls que l témen
i sue aliança para se lo fazer saber.
Ls mius uolhos stan siempre ne l Senhor,
Puis el sacará mius pies de la rateira.
Mira para mi i ten pena, que stou solico i misarable.


Ténen crecido las agonias de l miu coraçon,
tira-me destas aperturas.
Mira bien la mie miséria i l miu trabalho,
i tira-me ls mius pecados.
Mira ls mius einemigos a crecer i sue rábia de muorte.

Guarda la mie alma i salba-me,
nun me deixes ambaralhar puis cunfio an ti.
Que la sinceridade i la dreitura me deféndan,
puis spero an ti. Á dius, lhibra Eisrael
de to las sues agonies!





domingo, 7 de agosto de 2011

munha (4)


las ribeiras que solo cuorren nua parte de l anho, quando mais chuobe, ténen un ancanto special, tráien bida adonde nun eisistie i, para alhá d'auga, arrástan cun eilhas corrientes de berde: perder horas a bé-las correr, ancandilado cul mobimiento sien questura, nun ancanto a que nunca le rejisto, seguindo las angúrrias de l'auga, l modo cumo debelga las oucas nun jeito de arrascar las cuostas i fazer nabinar sues quelobrinas nun berde que até duol de prazer, adebinar-le ls brincos nas pedricas i ranqueiras de yerba, ls zbios, l modo cumo abraça cada tuoro que le sal al camino, la priessa cun que rompe na bena de l'auga i aguanta l sereno de ls cunhos; mas nada s'acumpara als cachonicos adonde l'auga s'atira de las piedras abaixo, lisa cumo peinado apuis l banho, a rir-se nas cacholicas que ínchen la bacie adonde çcansa antes de s'atirar outra beç costielha abaixo, lhebada por sue música de bózios sien çpegar, cumo salidos d'andrento ua caberna, un arrolhar puro que naide quier poner a drumir: i quedar eilhi, quedar, quedar sien tino i sien tiempo, uolhos i oubidos perdidos para todo l que alredror me chama, culas ambisibles pingas de oupor a bolar porriba de mi, solo dando por eilhas al modo que la ceçon se me bai antranhando i l reflexo de l sol le bai dando de defrentes lhados al modo an que bai bolbendo: será assi l'eiternidade, armana, ancandilante, bazie, pura sensaçon, adonde l pensamiento nun ten lhugar - talbeç seia çprézio l que este sinte por estas merdices, cuitado! - i mos deixamos lhebar sien qualquiera rezon, sien qualquiera oubjetibo, solo cul puro prazer de star eilhi i ir, ir sien çctino, mas sien salir de l sítio.




sábado, 6 de agosto de 2011

munha (3)


star a cozinar, solico i cumo se nada mais eisistira ne l mundo, melhor inda se fur a la cena, poner todo al lhume i deixar las cousas cun sou bagar, sentindo l ampeço de ls oulores, star cun to l atento, cumo se fura un cuncerto, al albantar de cada un desses oulores i al modo cumo ban passando duns pa ls outros i cumo se ban ambolbendo, spessando, ganhando nuobas quelores i chubindo an música, çtapar la panela i ambolber, afundir ls uolhos, deixar bolar las narizes, torturar la lhéngua an acelarado manantial de cuçpinha, aguardar l punto, essa cunjugaçon antre arte i lhibartaçones de alquimista [nó, nun hai que botar todo a perder cun pensares, que son para outras oucasiones menos solenes, cumo tal l'eideia de que todo esso ben dua caminada de miles de anhos i repersenta requintados saberes que l tiempo acembonou i outras baboseiras assi...], siempre a cuntrolar l tiempo, sien priessas, colgando la fame i la gana ne ls oupores que dan alas a quien nunca bolou: que l ampeçar a quemer seia yá l pico por adonde solo mos deixamos arrebalar, cun pena de que aqueilha épica chubida se tubira acabado.




sexta-feira, 5 de agosto de 2011

munha (2)


a la nuite, subretodo nas nuites calientes de berano, gusta-me tirar çapatos i meias i quedar çcalço, sentir l pie acontra l suolo: fui assi que nacimos, assi andube mius purmeiros anhos de bida, assi passo tiempos [de mais] a drumir - mas esses tiempos çcalço ou nunca ls lhembrei ou nien dou por eilhes, de modo que ye cumo se nun eisistíran; apuis, cruzar un pie anriba l outro, senti-los bien un acontra l outro cumo dous mielgos que ralamente se béien, trocar de posiçon, sentir ls calhos que se fúrun formando na palma i sou formieiro caliente; a las bezes bás a la cozina, mas solo pul gusto de andar çcalço, esse luxo de quien ten çapatos, assi i todo cunfortables.





quinta-feira, 4 de agosto de 2011

munha (1)


munha: palhicas trilhadas, tan pequeinhas que mal se béien i son capazes de antrar an qualquiera buraco; pesadelo de meter palha an palheiro; todo aqueilho a que, a la purmeira, nun le damos amportança i cometemos l erro grabe de l çpreziar.
percípios de munha ou de las cousas mínimas:
1) las mínimas cousas eisísten: nun se dá por eilhas por falta de grandura, por fastiu ou por questume;
2) hai cousas mínimas que recénden a einutelidade: son las melhores;
3) ye culas cousas mínimas que se dá la streformaçon de quantidade an culidade [anque nun conste que Marx ou Hegel algue beç téngan metido palha i respirado munha];
4) çpreziar las cousas mínimas ye ir fazendo buraquitos ambisibles por adonde se bai [al modo de auga an barrila] la bida;
5) l prazer ou l sou cuntrairo questuma benir nas alas de la munha i outras menudas mínimas;
6) çtinguir las cousas mínimas ye un eisercício filosófico de alta cuncretizaçon, puis pássan i nun mos damos de cuonta;
7) la frol de las cousas mínimas chama-se houmildade: dessa eisséncia partecipamos;
8) para saber de las cousas mínimas hai que spertar la parte de boubo que hai an nós: puode ser de nino;
9) çcubrir ua cousa mínima por die puodse ser ampossible: son de mais, mas nun se dá lhougo cun eilhas;
10) tratar de cousas mínimas ye la mais mínima de todas.




quarta-feira, 3 de agosto de 2011

Salmos (024)


Salmo de Dabide

De l Senhor ye la tierra
i quanto neilha hai,
l mundo i quien nel mora,
puis el la puso anriba ls mares
i porriba ls rius l'assegurou.

Quien chubirá até al cabeço de l Senhor
i stará ne l sítio de sue santidade?
L que lhimpas ten sues manos i puro sou coraçon,
l que nun antrega sue alma a anredos
nien jura por falsuras.

Esse ha de recebir la bencion de l Senhor
i la justícia de l dius de sue salbaçon.
Esta ye la giraçon de ls que pregúntan por el,
de ls que búscan l rostro de l dius de Jacó.

Lhebantai, á puortas, buossas cabeças,
oupi-bos, á antradas eiternas,
para que entre l rei de la glória.
Quien ye esse rei de la glória?
L Senhor fuorte i poderoso,
l Senhor poderosa na guerra.

Lhebantai, á puortas, buossas cabeças,
oupi-bos, á antradas eiternas,
para que entre l rei de la glória.
Quien ye esse rei de la glória?
Senhor de ls eisércitos,
ye l rei de la glória.





terça-feira, 2 de agosto de 2011

agosto



[a modo de diálogo cul blogue


http://nordestecomcarinho.blogspot.com/]


ye agosto ua sonheira,
mas lhieba-me l aire para outros lhados
spiertos, tan debrebe que nin dá para
sentir la morrinha de Lisboua:
hai tanta cousa que mos passa mesmo al lhado
i nin un oulor mos arrepela!

aguardo inda algues sobras de berano,
ls dies debagarosos, dua lhucideç
arrolhada an música de checharra
i boubadas mordidas pula nuite serena,
anquanto ls zatinos de l mundo
nin agosto respéitan, arrochado a fame i guerra;

assi i todo, yá sabemos que
agosto anteiro nun bundará
para barrer la muxinga que
l'airaçada de ls anhos mos ancundesou a la puorta,
nin bundará pa çcubrir quando caguemos
l monte de merda que mos stá a caier anriba.





Salmo (023)


Salmo de Dabide

L Senhor ye l miu pastor, nada me ha de faltar.
An pástios de muita yerba me faç deitar
i sereno me lhieba a augas mansas.
Anima la mie alma i, por tou nome,
guia-me por carreirones de justícia.

Anque tamien andubira por balhes
asselumbrados pula muorte,
cun nanhun mal m'amedrancarie
puis tu stás cumigo,
tue choupa i tue caiata son miu cunsuolo.

Pones la mesa para mi delantre ls mius einemigos,
untas cun azeite mie cabeça
i miu cuorpo arrama para fuora.
Cumigo, to ls dies de mie bida, andaran l bien i l bienfazer
i por lhargos dies morarei na casa de l Senhor.




segunda-feira, 1 de agosto de 2011

pregunta (62)


quei buscas quando buscas, se achar deixou de ser amportante?




pregunta (61)


ye de cada andar defrente l sonido: quei dízen ls çapatos nas piedras de la calçada, cumo tal a la pertuesa? ou será de las piedras la fala?