sábado, 31 de maio de 2008

L Guardador de Ganados - XXXI


Se a las bezes digo que a las froles le dá la risa
I se you dezir que ls rius cántan,
Nun ye porque you cuide que hai risas nas froles
I modas ne l correr de ls rius...
Ye porque assi fago-le mais sentir als homes falsos
L’eisistença berdadeiramente rial de las froles i de ls rius.


Porque scribo para eilhes me léren sacrafico-me a las bezes
A la sue burrice de sentidos...
Nun cuncordo cumigo mas perdono-me,
Porque solo sou essa cousa séria, un antreprete de la Natureza,
Porque hai homes que nun anténden la sue fala,
Por eilha nun ser fala nanhue.


Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Se às vezes digo que as flores sorriem
E se eu disser que os rios cantam,
Não é porque eu julgue que há sorrisos nas flores
E cantos no correr dos rios...
É porque assim faço mais sentir aos homens falsos
A existência verdadeiramente real das flores e dos rios.


Porque escrevo para eles me lerem sacrifico-me às vezes
À sua estupidez de sentidos...
Não concordo comigo mas absolvo-me,
Porque só sou essa coisa séria, um intérprete da Natureza,
Porque há homens que não percebem a sua linguagem,
Por ela não ser linguagem nenhuma.]

sexta-feira, 30 de maio de 2008

Assomadeiro 33



Cun este astro, manhana ha de sudar gilada. Lhembras-te de las nubres retrocidas - aqueilho era un delor... - de trasdonte? Bien te dixe que solo poderien dar auga. I la lhuna cun rodaixa al redror, cumo ls santos? Rechino, ye l que ende ben, inda que tarde. Essa cara an que hoije te colgueste nun anúncia dies serenos. Mas nun fagas couso, que destes assomadeiros nun se bei l tiempo de manhana: cumo poderies ber l que inda nun faziste? L que bés pula frincha de ls dies nun sós tu, mas tous quereres, mas tous miedos que píngan cul tiempo. Cumo poderies ber ls passos que nun andubiste? Essas nó, que son pisagadas que te traírun até eiqui: nun bés que miras al para trás!? Bota-te al camino, chube-te, anda-te até la fin de ti, que siempre tu te speras i siempre te cheiras a lhabado. Lhembras-te l die que te busqueste de candela pula rue? Até la tue selombra daba al para trás. Senta-te, serena, i spera que ls uolhos s'houmílden al tiempo, sien lhuç i sien quelor. Quando se t'acendíren ls dedos i te bolares an resfuolgo, ende ye tiempo de sentires l astro que ancarambina ls miedos que sálen nas rebuoltas de l camino. Al meio, se percisares quien t'acuda, bózia por ti.



Paisaige 33



L aire sorbiu-te las palabras, tierra de Agosto que nun aguanta l'auga. Bai-te reçumando ua ourbalheira de silenço, sien l frescor que ben cula manhana. Quedórun-te ls uolhos, parados, nun baláncio antre pregunta i miedo, nua abertura de boca antes de l bózio: bien tu me dezies que ls uolhos nun sirben solo para ber! Las angúrrias de la tiesta son sucos, grietas que quedórun apuis l arrebento que te tirou de tous lhemites, a arder an supernuoba, streilha cansada de sou cielo. Reçúman-te ganas de nada, sintes la chamada de ls buracos negros adonde todo queda tan pequeinho que nun se bei, mas ye tan grande essa fuorça que te suorbe l'alma até.


quinta-feira, 29 de maio de 2008

L Guardador de Ganados XXI

Se you podira morder la tierra toda
I sentir-le un gusto,
I se la tierra fura ua cousa para morder
Seria mais feliç un sfergante…
Mas you nien siempre quiero ser feliç.
Ye perciso ser de beç an quando anfeliç
Para se poder ser natural…
Nien todo ye dies de sol,
I l’auga, quando falta muito, pide-se.
Por esso agarro l’anfelcidade cumo felcidade
Naturalmente, cumo quien nun stranha
Que haba muntanhas i baixas
I que haba peinhas i yerba…

L que ye perciso ye ser-se natural i sereno
Na felcidade ou na anfelcidade,
Sentir cumo quien mira,
Pensar cumo quien anda,
I quando se bai a morrer, lembrá-se de que l die se muorre,
I que l poniente ye guapo i ye guapa la nuite que queda…
Assi ye i assi seia…

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Se eu pudesse trincar a terra toda
E sentir-lhe um paladar,
E se a terra fosse uma cousa para trincar
Seria mais feliz um momento…
Mas eu nem sempre quero ser feliz.
É preciso ser de vez em quando infeliz
Para se poder ser natural…
Nem tudo é dias de sol,
E a chuva, quando falta muito, pede-se.
Por isso tomo a infelicidade como felecidade
Naturalmente, como quem não estranha
Que haja montanhas e planícies
E que haja rochedos e erva…

O que é preciso é ser-se natural e calmo
Na felecidade ou na infelicidade,
Sentir como quem olha,
Pensar como quem anda,
E quando se vai morrer, lembrar-se de que o dia morre,
E que o poente é belo e é bela a noite que fica…
Assim é e assim seja…]

quarta-feira, 28 de maio de 2008

L galho i la raposa



Las pitas dun polheiro íban-se, cun sou galho, a scapar dua raposa i chubírun-se a un penheiro. La raposa mirou parriba i lhougo biu que, assi, nun iba a ser capaç de las caçar. Ende, tratou de ber se anganhaba l galho, dezindo-le:
- Podeis-bos abaixar dende cun toda la sigurança, pus acabou de salir ua lei que trai la paç antre todos ls animales i era para festear que you benie a correr atrás de bós. Abaixai dende para fazermos ua fiesta pulas buonas amboras.
L galho lhougo se dou de cuonta de la marosca, mas, fazendo de cuonta que nada antendira, dixo-le a la raposa:
- Essas amboras son bien alegres. Mira, bénen acolhá trés perros i até calha mesmo bien, pus será melhor asperar por eilhes i fazemos la fiesta por todos.
La raposa, mal oubiu amentar an perros, dixo-le al galho:
- La tue eideia si ye buona, mas tou cun miedo, nun se deia l causo de eilhes inda nun sabéren las amboras i me queréren caçar.
Mal chegando a acbar la fala, la raposa botou-se a fugir. Las pitas abaixórun de l polheiro adonde stában i tornórun al sou spenhicar.

Rues sin salida



Hai dies an que te bés nua rue sin salida, que dá para eilha mesma. Nun tornas al para trás: sabes que la sola salida ye cuntinar al palantre: mesmo adonde nun hai salida puodes siempre buscá-la ou fazé-la.


terça-feira, 27 de maio de 2008

A la squina de l lhume


Nobembre. Solo! Dius, que anseportable Mundo!
Naide, nin germo... Ls outros que fazeran?
Senhor! la Bida nun ye un brebe segundo:
Que lhargas horas estas horas! Que prefundo
Spleen l destas nuites que nun acabaran!


Tanto friu. (De ber m’ancarambina, la cama...)
Que friu! Ei, Joseph! Bota mais carbon!
I quando todo se apagar na d’ouro chama,
You botarei (para que sirbe? yá nun ama)
A las cinzas albas, miu probe coraçon!


Na rue l Aire cumo un gato mia to l die...
Á pescadores, stá tan brabo l Mar!
Cuidado... Bolinai! Deixai cuordas! Abemarie!
Chena de Grácia...Hourror! Muortos! I l’auga tan frie!...
Que triste ber ls Muortos a nadar!...


Spleen! Que hei-de fazer? Drumir, nun tengo suonho,
Lhieba-me la chicha l Delor, zgasta-me l prefil.
Nada hai pior que este sonhámbelo abandono!
Á mius Castielhos an Spanha! Á miu outonho
D’Alma! Ah miu caier-de-fuolhas, an Abril!


La Bida! Hourror! Á bós que dais l último suspiro!
Que felizes, stais-bos quaijeque a ir!
Á muorte, you quiero antrar para l tou Retiro!...
Oubo bater. Quien ye? Naide: un rato ... l Aire ...
Cuitado! ye l Georges, tísico a tussir ...


Més de Nobembre! Més de ls tísicos! Sudando
Quantos a esta hora, se truocen a morrer!
Bei-se ls Padres las manos, cuntentos, sfergando...
Més an que la cera dá mais i la framácia, i quando
Ls carpinteiros ténen mais obra a fazer...


Oubo un silbote. L camboio bai-se ... Anganchar-te
Quien me dira l bagon de ls suonhos mius!
Alhá passa, al loinge. Adius! Quejira acumpanhar-te...
- Buona biaije! Feliç quien se bai, quien parte!
Cuitadico de quien queda... Adius! Adius!


Que eilusion, biajar! Todo l Planeta ye zero.
An to l lhado ye malo l Home i buono l Cielo.
- Américas! Japon! Índias! Calbairo!... Quiero
Ir-me a l’Ilha a rezar na foia d’Antero
I a Águeda a buer auga de l Botaréu...


Bi l’Ilha Rúcia, l Mar! Pisei tierras de Spanha,
Tierras ralas, Niebes, Arenales;
Cantando, al lhunar, bagamundei pul’Almanha,
Armei an Fráncia mie tienda de campanha...
I anfado, anfado, anfado i nada mais!


Que hei-de fazer! Calhai essas cantigas eimundas,
Cerbejaries de l Quartier! Rezai, rezai!
Paisaige, adonde stás? Á lhunar, augas fondas!
Á choupos, a la tardica, altibos, mas quercundas,
Tal cumo suonhos i eideias sin sentido, ai!


Nun m’atermenta mais l Delor. Sou feliç. Tengo fé
An Dius, nua Outra-Bida, para alhá de l Aire.
Bendi mius lhibros, miu Filósofo queimei-lo até.
Agora, traio ua medalhica al peito
Cun quien falo, a las nuites, al deitar.


(I chuobe, ai...) Miu Dius! Que anseportable Mundo!
Nin germo! (L aire geme...) Ls outros que fazeran?
Senhor! la Bida nun ye un brebe segundo;
Que lhargas horas estas horas! Que perfundo
Spleen mortal l destas nuites que nun acabaran!


António Nobre,
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Ao canto do lume


Novembro. Só! Meu Deus, que insuportável Mundo!
Ninguém, viv’alma... O que farão os mais?
Senhor! a Vida não é um rápido segundo:
Que longas horas estas horas! Que profundo
Spleen o destas noites imortais!


Faz tanto frio. (Só de a ver me gela, a cama...)
Que frio! Olá, Joseph! Deita mais carvão!
E quando todo se extinguir na áurea chama,
Eu deitarei (para que serve? já não ama)
Às cinzas brancas, o meu pobre coração!


Lá fora o Vento como um gato bufa e mia...
Ó pescadores, vai tão bravo o Mar!
Cautela... Orçai! Largai a escota! Ave-Maria!
Cheia de Graça...Horror! Mortos! E a água tão fria!...
Que triste ver os Mortos a nadar!


Spleen! Que hei-de eu fazer? Dormir, não tenho sono,
Leva-me a carne a Dor, desgasta-me o perfil.
Nada há pior que este sonâmbulo abandono!
Ó meus Castelos-em-Espanha! Ó meu outono
D’Alma! Ó meu cair-de-folhas, em Abril!


A Vida! Horror! Ó vós que estais no último alento!
Que felizes, sois prestes a partir!
Ó morte, quero entrar no teu Recolhimento!...
Oiço bater. Quem é? Ninguém: um rato... o Vento...
Coitado! é o Georges, tísico a tossir ...


Mês de Novembro! Mês dos tísicos! Suando
Quantos a esta hora, não se estorcem a morrer!
Vê-se os Padres as mãos, contentes, esfregando...
Mês em que a cera dá mais e a botica, e quando
Os carpinteiros têm mais obra pra fazer...


Oiço um apito. O trem que se vai... Engatar-te
Quem me dera o vagão dos sonhos meus!
Lá passa, ao longe. Adeus! Quisera acompanhar-te...
- Boa viagem! Feliz de quem vai, de quem parte!
Coitado de quem fica... Adeus! Adeus!


Que ilusão, viajar! Todo o Planeta é zero.
Por toda a parte é mau o Homem e bom o Céu.
- Américas! Japão! Índias! Calvário! ... Quero
Mas é ir à Ilha orar sobre a cova do Antero
E a Águeda beber água do Botaréu...


Vi a Ilha Loira, o Mar! Pisei terras de Espanha,
Países raros, Neves, Areais;
Cantando, ao luar, errei nas ruas da Alemanha,
Armei na França minha tenda de campanha...
E tédio, tédio, tédio e nada mais!


Que hei-de eu fazer! Calai essas canções imundas,
Cervejarias do Quartier! Rezai, rezai!
Paisagem, onde estás? Ó luar, águas profundas!
Ó choupos, à tardinha, altivos, mas corcundas,
Tal como aspirações irrealizáveis, ai!


Não me tortura mais a Dor. Sou feliz. Creio
Em Deus, numa Outra-vida, além do Ar.
Vendi meus livros, meu Filósofo queimei-o.
Agora, trago uma medalha sobre o seio
Com a qual falo, às noites, ao deitar.


(E a chuva cai...)Meu Deus!Que insuportável Mundo!
Viv’alma! (O vento geme...) O que farão os mais?
Senhor! a Vida não é um rápido segundo;
Que longas horas estas horas! Que profundo
Spleen mortal o destas noites imortais!]


segunda-feira, 26 de maio de 2008

Las palabras sáben demais



Se las debano nunca le beio la punta; chamo-las i nunca acában de benir; pregunto-le i na repuosta queda siempre un bafo de mistério, cumo se nunca stubira purparado para todo l que ténen para me dezir; a la bezes passa por mi ua nuoba i sorbo-la cumo ostra, mas nunca me cabe n'ambuça: ye fiesta que me mata esta cunsemiçon de las palabras, alegrie adonde siempre s'anfrisga ua tristura que nunca me dá çcanso, i sien paraige s'upe i m'arredonda an óndias cumo poço apuis la piedra.



L regoixo

Aguanta l (tou) mundo anquanto puodas: a la puorta de l zistir, aguárdan las mundiadas cumo perro por regoixo: quando abócan, nun mais te déixan las canielhas de l'alma.

L lhion, la baca, la cabra i la canhona



Ua beç, un lhion, ua baca, ua cabra i ua canhona fazírun un trato: passarien a caçar todos quatro i debedirien l ganho antre eilhes, an partes armanas. Un cierto die achórun un benado i, apuis de muito porfiar, matórun-lo. Mui cansados, alhá debedírun l benado an quatro partes, cunsante treminado. Ende l lhion dixo-le als outros:
- Esta parte ye mie, cunsante l trato que fazimos; esta eiqui tamien me pertence porque you sou l mais baliente de todos; esta terceira tamien la bou a agarrar porque sou l rei de ls animales; la quarta parte que falta que naide s’astriba a bulhir neilha que you agarrarei esso cumo ua porbocaçon.
I, assi, l lhion quedou culas partes todas para el i todos se sentírun anganhados mas nada fazírun cun miedo de la grande fuorça de l lhion, que zumbaba deilhes todos.

domingo, 25 de maio de 2008

Cuntentos campos



Cuntentos campos, berdes arboledos,
Claras i frescas augas de cristal,
Que an bós los amostrais al natural,
Çfaiando-bos d’anriba ls fragaredos;


Montes perdidos, ásparos penedros,
Cumpuostos an cuncerto mui zeigual:
Sabei que, sin licença de miu mal,
Yá nun podeis deixar mius uolhos quedos.


I, pus me yá nun bedes cumo bistes,
Nun m'alégren berduras beciosas
Nin augas que correndo alegres bénen.


Sumbrarei antre bós lhembranças tristes,
Regando-bos cun lhágrimas suidosas,
I de l miu bien suidades solo ténen.

Luís de Camões
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Alegres campos, verdes arvoredos,
Claras e frescas águas de cristal,
Que em vós os debuxais ao natural,
Discorrendo da altura dos rochedos;


Silvestres montes, ásperos penedos,
Compostos em concerto desigual:
Sabei que, sem licença de meu mal,
Já não podeis fazer meus olhos ledos.


E, pois me já não vedes como vistes,
Não me alegrem verduras deleitosas
Nem águas que correndo alegres vêm.


Semearei em vós lembranças tristes,
Regando-vos com lágrimas saudosas,
E nascerão saudades de meu bem.]



Assomadeiro 32



Yá bou quedando rebolo a que l tiempo le fui lhabrando las squinas. Stá acerca l fin de la ribeira. Assi ache un remanso adonde l sol rechine i ceçon nun falte. Quien mirar la lisura de la piel, i admirar la redundeç de l star, que nun s'apréssie: alhá stan ls feitiços de ls bolcos zde l naciente, la friura de las augas, las ronchas de las arenas mais finas, ls silenços de las cencenhadas. L que se bei ye solo zlhumbramiento de ls uolhos agarrados al mundo, ye gana de que la ribeira nunca acabe, de que nunca percise remansos, de que nunca haba rebolo, de que nunca la piedra se gaste a aguçar la gadanha de ls dies.


Un die destes

Un die destes hei de tornar, you que nunca cheguei a salir: andube por ende a bagamundar i a anchir l cerron pa la merenda de ls uolhos.

sábado, 24 de maio de 2008

Percípio de l'eigualdade

Hai quien diga, i cun rezon, que las lhénguas son todas armanas i grandes i guapas: mas, de berdade, stan a pensar que la deilhes ye mais armana i mais grande i mais guapa do que todas las outras.

sexta-feira, 23 de maio de 2008

palabra macumba

la palabra ye mai de ls santos
la palabra ye pai de ls santos
cula palabra serpiente ye possible atravessar un riu
cheno de corcodilhos
passa-me a las bezes zenhar ua palabra ne l suolo
cun ua palabra fresca puode-se atrabessar l zerto
nun die de camino
el hai palabras remo para fastar ls tubarones
el hai palabras eiguana
el hai palabras sutibles essas son palabras brugo
el hai palabras de selombra cun çpertadores de rábia de centeilhas
el hai palabras Xangó
passa-me tener un nadar maladro nas cuostas dua palabra golfino.

Aimé Césaire [Martinica, 26 de júnio de 1913 – 17 de abril de 2008]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an francés:

mot macumba

le mot est père des saints
le mot est mère des saints
avec le mot couresse on peut traverser un fleuve
peuplé de caimans
il m’arrive de dessiner un mot sur le sol
avec un mot frais on peut traverser le desert
d’une journée
il y a des mots bâtons-de-nage pour écarter les squales
il y a des mots iguanes
il y a des mots subtils ce sont des mots phasmes
il y a des mots d’ombre avec des réveils en colère d’étincelles
il y a des mots Shango
il m’arrive de nager de ruse sur le dos d’un mot dauphin.]

quarta-feira, 21 de maio de 2008

Choro por Ignacio Sánchez Mejías (4). Alma fuora

Nun te conhece l touro nin la figueira,
Nin cabalhos nin formigas de tue casa.
Nun te conhece l nino nin la tarde
Porque te morriste para siempre.

Nun te conhece l lhombo de la piedra,
Nin l setin negro adonde te zgraniças.
Nun te conhece tue lhembráncia muda
Porque te morriste para siempre.

L outonho benirá cun caracoles
Uba de nubrina i montes amanolhados,
Mas naide querrá mirar tous uolhos
Porque te morriste para siempre.

Porque te morriste para siempre,
Cumo todos ls muortos de la tierra,
Cumo todos ls muortos que se squécen
Nun cembon de perros apagados.

Nun te conhece naide. Nó. Mas you canto-te.
You canto para manhana tou perfil i tue grácia.
La madureç sin nome de tou coincimiento.
Tue gana de muorte i l gusto de sue boca.
La tristeza que tubo tue baliente alegrie.

Tradará muito tiempo a nacer, se ye que nace,
Un andalhuç tan claro, tan rico d’abintura.
You canto sue eilegança cun palábras que gémen
I lhembro un airico triste puls oulibales.

Frederico Gracía Lorca
Traduçon de Fracisco Niebro





[na castelhano:
Alma ausente

No te conoce el toro ni la higuera,
ni caballos ni hormigas de tu casa.
No te conoce el niño ni la tarde
porque te has muerto para siempre.

No te conoce el lomo de la piedra,
ni el raso negro donde te destrozas.
No te conoce tu recuerdo mudo
porque te has muerto para siempre.

El otoño vendrá con caracolas,
uva de niebla y montes agrupados,
pero nadie querrá mirar tus ojos
porque te has muerto para siempre.

Porque te has muerto para siempre,
como todos los muertos de la tierra,
como todos los muertos que se olvidan
en un montón de perros apagados.

No te conoce nadie. No. Pero you te canto.
You canto para luego tu perfil y tu gracia.
La madurez insigne de tu conocimiento.
Tu apetencia de muerte y el gusto de su boca.
La tristeza que tuvo tu valiente alegría.

Tardará mucho tiempo en nacer, si es que nace,
un andaluz tan claro, tan rico de aventura.
Yo canto su elegancia con palabras que gimen
y recuerdo una brisa triste por los olivos.]

Assomadeiro 31



Preguntas cumo me quedou tan fuorte la mimória: que mais me poderie quedar? Miu palácio ye la rue, mius lhibros fuolhas que l outonho silba, mies modas ban i bénen cul aire: a nun ser la mimória, que mais poderie debanar? Por eilha me assomo a mi i al tiempo: que scalada me lhebarie a mies squinas mais slúbias? La mimória ye feita de matéria de silenço: para que haberie de querer mais bózios? Son palabras ls fincones de la mimória: ye por eilhas que abaixo até antes de nacer, quando era arble que sticaba ls galhos al peine de l aire inda berde, daprendediço de las modas que habie de cantar por todo l tiempo. Solo quedórun morgaços de l que fuste? I para quei percisabas de mais mimória, pus glórias mais nun serien que puro anganho? Agarra-te al que recebiste i al que sós, i ampalpa andrento l mundo anteiro: se algo buscas, que séian palabras pa l dezir.




segunda-feira, 19 de maio de 2008

Paisaige 32




Ye agora l tiempo de mirares pa las huortas, ls sucos ancarreirados, bersos nun poema de tierra i berde: por esso te albantas cedo, pa le abrir la puorta al sol i armar l triato a las checharras. Bés que linda stá la lheira de patatas!? Há de dar para nós i sobrar pa ls filhos: mira-le bien la rama, ls scarabeilhos son capazes de benir por ende. Cuorre debagar l tiempo antre la meia manhana i la tarchica, de modo que chego siempre adelantrado a la séstia pa nun oubir reloucar l'auga de l poço. Yá scachou la frol l'oulibeirica, San Marcos deixou quedar las brebas, mas inda me duolen dues raleiras nesta malina de poner arbles para apuis de mi: nun sei se bou a aguantar até que séian de maior: cumo tal, estes anxertos de uba fermosa inda falta acobilhá-los mais dous anhos pa quedáren a sou pan comer. Puode ser que ls filhos béngan pulas patatas, tu que achas, mulhier?! Bamos andando para casa anquanto la belheç nun sperta i mos chube pulas piernas. Mas nun me preguntes nada, nun báian las palabras a secar l'auga de l poço, que siempre me duol la ferida de l silenço quando le arrincas la cáspia.



L cabalho i l burro



Un tiu tenie un cabalho i un burro pa l ajudar a lhebar las cargas nas sues biaiges. Un die an que iba cun ua carga grande, l burro sentiu-se mui malo i cansado. Ende, pediu-le al cabalho que le botara ua mano lhebando-le ua parte de la carga. Mas l cabalho nun quijo saber i cuntinou cumo se nada fura cun el. L burro fui-se sentindo cada beç mais mal até que se caiu cula carga i morriu-se. L amo quedou mui peneroso pus gustaba muito de l burro, mas cumo tenie mesmo de fazer l carreto, puso la carga toda anriba l cabalho i inda la piel de l burro. Al ber-se assi, tan pesado que mal se podie mexer, l cabalho dixo mal de sue bida, que até la piel de l burro tenie de lhebar.
Porqui se bei que nunca perdemos nada an ajudar ls outros.



domingo, 18 de maio de 2008

Assomadeiro 30



Nunca antressa adonde, mas l modo cumo se chegou: bonda ua pinga de sangre pul camino, un zupiar quien bai al lhado, un aporbeitar l aire que outros fázen na passaige, i yá nada será guapo cumo parecie. Por esso, nunca t'assomes a la punta, mas al camino; nunca beias las lhágrimas de ls foguetes, mas l sítio adonde crécen las canhas. Tamien ls hai que nun percísan de andar camino, que l brício le pónen lhougo a la punta: la fuorça que neilhes nace, bota raiç ne l çprézio por caminos i canseiras.



Paisaige 31


Bai para un anho que stá el solo, l puial, i crécen lhibres, agora, ls bacielhos de las paredes. De las airaçadas quédan morgaços que rebufórun pa la squina, que se fui de beç la mano de l bardeiro. Yá naide reinhe culas andorinas, i ls andorinicos puoden botar sien miedo sous cagados. Naide podou la parreira, mas yá le creciu fuolha i agora un nun se dá de cuonta que nun fui podada. You bien sei que tenemos de mos morrer, mas qualquiera un bei que l puial quedaba melhor cul miu bezino alhá sentado, a remonicar culas moscas i cun todo l que apersentara seinha de bida. Até l perro que s'amonaba ambaixo la lhastra lhebou camárcio. Stá mais frie la piedra, i até quando le bate l sol ten outro rechinar. Tamien you bou quedando mais friu, que yá me faç mal agarrar sol. Inda hai dous anhos éran trés ne l mesmo puial: nunca fúrun giente de çueca i talbeç por esso nun se me lhembre de habéren sido quatro. Bien se stende la tarde quando entra pula nuite, de modo que l scuro mos agarra sin un se dar de cuonta. Bendo bien, quien sabe quando un s'ampeça a morrer?


L Guardador de Ganados - XXIX



Nin siempre sou armano ne l que digo i scribo.
Demudo, mas nun demudo muito.
La quelor de las froles nun ye la mesma al sol
Do que quando ua nubre passa
Ou quando entra la nuite
I las froles son quelor de la selombra.


Mas quien mira bien bei que son las mesmas froles.
Por esso quando aspareço nun cuncordar cumigo,
Mirai bien para mi:
Se staba buolto pa la dreita,
Bolbi-me agora pa la squierda,
Mas sou siempre you, assente subre ls mesmos pies –
L mesmo siempre, grácias al cielo i a la tierra
I als mius uolhos i oubidos atentos
I a la mie clara semprecidade d’alma...


Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Nem sempre sou igual no que digo e escrevo.
Mudo, mas não mudo muito.
A cor das flores não é a mesma ao sol
De que quando uma nuvem passa
Ou quando entra a noite
E as flores são cor da sombra.


Mas quem olha bem vê que são as mesmas flores.
Por isso quando pareço não concordar comigo,
Reparem bem para mim:
Se estava virado para a direita,
Voltei-me agora para a esquerda,
Mas sou sempre eu, assente sobre os mesmos pés –
O mesmo sempre, graças ao céu e à terra
E aos meus olhos e ouvidos atentos
E à minha clara simplicidade de alma...]


sexta-feira, 16 de maio de 2008

berdades

Nun busca la berdade quien solo s'antressa pula sue.

quinta-feira, 15 de maio de 2008

L Guardador de Ganados - XL



Passa ua paxarina por lantre de mi
I pula purmeira beç ne l Ouniberso you arreparo
Que las paxarinas nun ténen quelor nin mobimiento,
Tal i qual cumo las froles nun ténen prefume nin quelor.
La quelor ye que ten quelor nas alas de la paxarina,
Ne l mobiminiento de la paxarina l mobimiento ye que se mexe,
L prefume ye que ten prefume ne l prefume de la frol,
La paxarina ye solo paxarina
I la frol ye solo frol.


Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Passa uma borboleta por diante de mim
E pela primeira vez no Universo eu reparo
Que as borboletas não têm cor nem movimento,
Assim como as flores não têm perfume nem cor.
A cor é que tem cor nas asas da borboleta,
No movimento da borboleta o movimento é que se move,
O perfume é que tem perfume no perfume da flor,
A borboleta é apenas borboleta
E a flor é apenas flor.]

quarta-feira, 14 de maio de 2008

L ponto

Picou-se al fazer renda i nunca mais quijo squecer l punto adonde todo se dou: cuntou para un lhado, cuntou para outro, para baixo i parriba, que l ponto quedaba mesmo al meio. Trés dies apuis quijo mirar l ponto de l delor mas nada çfrençaba uns de ls outros, nada que merecisse ser lhembrado: quedara la renda, cumo fuolha de calendairo an que ls dies yá nun íban alhá de ls númaros.

terça-feira, 13 de maio de 2008

L Guardador de Ganados X

Oulá, guardador de ganados,
Ende la borda de la strada,
Quei te diç l aire que passa?»

«Que ye aire, i que passa,
I que já passou antes,
I que passará apuis,
I a ti l que te diç?

«Muita cousa mais do que esso.
Fala-me de muita outra cousa,
De lhembráncias i de sauidades
I de cousas que nunca fúrun.»

«Nunca oubiste passar l aire.
L aire solo fala de l aire.
L que le oubiste fui mintira,
I la mintira stá an ti.»

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro]
Traduçon de Fracisco Niebro






[an pertués:
Olá, guardador de rebanhos,
Aí à beira da estrada,
Que te diz o vento que passa?»

«Que é vento, e que passa,
E que já passou antes,
E que passará depois,
E a ti o que te diz?»

«Muita cousa mais do que isso.
Fala-me de muitas outras cousas,
De memórias e de saudades
E de cousas que nunca foram.»

«Nunca ouviste passar o vento.
O vento só fala do vento.
O que lhe ouviste foi mentira,
E a mentira está em ti.»]

Paisaige 30

Ua lhéngua de poucos paga-se an silenço i soledade. Nun ampério de sonidos i de lhuç nun eisiste l que nun se oube ou nun se bei.

segunda-feira, 12 de maio de 2008

Suidades de nós

Las pátrias nácen de las raízes eirracionales que mos susténtan, assi cumo ciertas arbles an que l brabo, bien bezes arrincado, siempre renace becioso i fuorte. Nunca se muorre la gana de tornar a ua auga que buimos, a un oulor que oulimos, a un gusto que la fame eiternizou: mas nunca tornamos que l paraíso somos nós, perdidos an anhos an que cuidamos que fumus felizes - talbeç l téngamos sido - i l tiempo, se botaba selombra i eisistie, era para fazermos caçuada del. Por mais que búsquemos i quérgamos buscar nunca tornamos al que fumus: suidades de l tiempo antigo, l bun tiempo antigo cumo hai quien le chame, son suidades de nós nó cumo fumus, mas cumo mos fazimos na stória de nós mesmos. Mas nun hai outro tiempo: l nuosso ye agora, an que renacemos; l tiempo antigo, a que mos agarramos, ye l que mos fizo bielhos i nin eisiste yá. Nun aceitar que renacemos a cada sfergante ye cumo dezir que hoije nun somos repunsables.

Assomadeiro 29

L redadeiro die del fui tou purmeiro die: i nada tornou a ser armano. Mas ye siempre assi: nunca nada cuntina a ser armano a cada die que passa. Nós ye que nun mos damos de cuonta: percisamos dun çoco cun delor bien fuorte pa que las marras de defréncia mos spérten de l suonho de bibir.

segunda-feira, 5 de maio de 2008

las agulhas de las catedrales

Angulhiu toda la cultura que crecira an miles d'anhos, creciu culturalmente cumo ua catedral gótica: loinge de ls nadas de que todo ye feito, até la bida, tornou al ampeço. De tan alta, la cultura bolbira -se piedra por lascar: que outra cousa ye todo adonde nun cuorre l sangre, senó mostro que nin cun sangre se comuobe? Ye assi que ls houlocaustos drúmen serenos nas agulhas de las catedrales.



Raias

Nun sei que fuorça m'ampurra a zanterrar las raias doutros tiempos. Ye l que mais mos faç aparecer als outros animales, nun somos capazes de bibir sin raias. Riscamos lhinhas, oupimos muralhas, purparamos eisércitos, cumo se siempre tubíramos que mos lhembrar nuossos lhemites. Inda quando acában culas lhinhas la raia cuntina afeita a outros lhemites.

domingo, 4 de maio de 2008

Assomadeiro 28

Bás te dando de cuonta de ls anúncios de dies que ende bénen, ls dies an que yá stás a mais. Quieres antender, mas nun sós capaç de çcubrir l lhibro adonde studas para strobilho. Esso quier dezir que la fuorça cun que abaixas la lhadeira nun para de crecer. Stás cumo atento i assomas-te al frisgo que te trai la selombra de l que has de ser, se chegares alhá. Nun ye degradaçon cumo muitos dízen: son ls anhos que ne l altar de la bida te ban ponendo de zinolhos.



sexta-feira, 2 de maio de 2008

Odas de Ricardo Reis (050)


Prazer, mas debagar,
Lídia, que la suorte a aqueilhes nun agradece
Que le de las manos arríncan.
Calhados sáquemos de l huorto mundo
Ls roubadeiros fruitos.
Nun çpértemos, adonde drume, la Eirinis
Que cada gozo traba.
Cuono un regato, mudos passageiros
Gózemos scundidos.
La suorte ambeija, Lídia. Calhemos.


Fernando Pessoa [Odes de Ricardo Reis]

Traduçon de Fracisco Niebro


[an pertués:

Prazer, mas devagar,
Lídia, que a sorte àqueles não é grata
Que lhe das mãos arrancam.
Publicar mensagem
Furtivos retiremos do horto mundo
Os depredandos pomos.
Não despertemos, onde dorme, a Erínis
Que cada gozo trava.
Corno um regato, mudos passageiros,
Gozemos escondidos.
A sorte inveja, Lídia. Emudeçamos.
]

quinta-feira, 1 de maio de 2008

Salmos (021)



Salmo de Dabide, pa l mais alto Cantador.



Senhor, an tue fuorça s'alegra l rei
i muito se cuntenta cula tue ajuda.
Sastifaziste le ls deseios de sou coraçon
i nun le negueste l que ls sous beiços pedírun.
Porque l anchiste cula bencion de bienes,
poniste le na cabeça ua corona d'ouro fino.
Pediu te bida i tu deste se la,
lharga bida para todo l siempre.
Cula tue ajuda, ye grande la sue honra
anchiste lo de glória i majistade.
Abencioneste lo para siempre
i anciste lo de alegrie delantre de ti.

Porque l rei cunfia ne l Senhor,
i cul amor de l Altíssemo nunca dará parte de fraco.
La tue mano alcançará a todos ls tous einemigos,
la tue mano dreita alcançará todos ls que te ténen rábia.
Fazerás deilhes ua fornalha a arder,
quando aparecires para ls julgar.
L Senhor an sue rábia ls deborará
i seran queimados pul fuogo.
Fazerás zaparecer de la tierra ls sous decendientes,
i la sue semiente de antre ls filhos de ls homes.
Porque atentórun l mal contra ti
i maquinórun traiçon, mas nada ban a cunseguir.
Porque ls oubrigarás a scapá-se
i apuntarás contra eilhes las tues frechas.

Lhebanta-te, Senhor, cun tou poder
i ende cantaremos i lhoubaremos l tou poder.

Odas de Ricardo Reis (049)



Tan cedo passa todo quanto passa!
Muorre-se tan moço delantre ls diuses quanto
Se muorre! Todo ye tan pouco!
Nada se sabe, todo se mangina.
Arródia-te de rosas, ama, bebe
I calha. L mais ye nada.


Fernando Pessoa [Odes de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro



[An pertués:

Tão cedo passa tudo quanto passa!
Morre tão jovem ante os deuses quanto
Morre! Tudo é tão pouco!
Nada se sabe, tudo se imagina.
Circunda-te de rosas, ama, bebe
E cala. O mais é nada.]


tierra oupida an bolo

Caminamos solos. Inda quando bozes bénen a tener cun nós, ye l retombo de la nuossa que siempre a stranha sona. Rimos para quien passa cumo a cuntar un segredo; podemos dar las manos, dar ua mano, recebir ua mano; ancandilamos mirares na lhagona de las lhágrimas que inda nun mos manórun; zupiamos l puolo de ls dies an passos lhebes, talbeç felizes; podemos mirar ua nubre i ber cumo tamien cuorre para adonde bamos (para adonde bamos?). Nin mos damos de cuonta: ampedrado, alcatron, sobrados, tunes, camboios, carros, siempre an todo menos an tierra caminamos: ben dende la eilusion de sermos mais do que nós mesmos, mais que tierra oupida an bolo, nieiro de palabras cun que l aire mos trai l'aguçadeira de ls dies.