quinta-feira, 31 de janeiro de 2008

Hai un tiempo para todo

Hai un tiempo cierto para cada cousa,
i todo l deseio ambaixo de l cielo ten sou tiempo.
Tiempo de nacer i tiempo de se morrer,
tiempo de poner i tiempo de arrincar l que se puso,
tiempo de matar i tiempo de sanar,
tiempo de sbarrulhar i tiempo de custruir,
tiempo de chorar i tiempo de dar la risa,
tiempo de tristeza i tiempo de beilar,
tiempo para sparbar piedras i tiempo pa las ajuntar,
tiempo d'abraçar i tiempo de se fastar de ls abraços,
tiempo de buscar i tiempo de perder,
tiempo de guardar i tiempo de botar pa la rue,
tiempo de rasgar i tiempo de coser,
tiempo de se calhar i tiempo de falar,
tiempo d'amar i tiempo de oudiar,
tiempo de guerra i tiempo de paç.

Que bantaige saca de sues canseiras l que trabalha? Tengo mirado pa ls afazeres que Dius le dou als filhos de ls homes para neilhes s'atermentáren. Todas las cousas que Dius fizo son buonas a sou tiempo. Até l'aternidade puso ne l coraçon del, sien que l home puoda antender la obra de Dius, zde l percípio até la fin. Na mie eideia nun hai nada melhor pa ls homes do que ramboiar i buscar la felcidade an sue bida, porque l don de Dius ye cada un comer i buer i ber l fruito i la ganáncia de l sou trabalho. Sei que todo l que Dius faç ye para siempre, nada se le puode acrecentar i nada se le puode zmenuir. I Dius fizo esto para ser temido. L que ye yá eisistiu, i l que ha de ser yá fui antes, i Dius rebusca l que yá se passou.

I you bi inda, ambaixo de l sol, l'anjustícia acupar l campo de l dreito i la einiquidade acupar l campo de la justícia. Anton, you dixe an miu coraçon: Dius bai a julgar l justo i l malo, puis hai tiempo para todas las cousas i tiempo para todas las obras.
I dixe ne l miu coraçon subre l stado de ls filhos de ls homes: Dius pon-mos a la proba para amostrar que somos armanos als animales. Porque ye l mesmo l çtino de ls filhos de ls homes i l çtino de ls animales, la mesma fin ls spera. Cumo ye la muorte dun, assi ye la muorte de l outro. A dambos a dous le fui dado l mesmo assopro, i l home nun ten qualquiera bantaige a mais que l animal, puis todo ye eilusion. Todos ban para l mesmo sítio. Todo benírun de l puolo i al puolo todos han de tornar. Quien sabe se l assopro de bida de ls filhos de ls homes chubirá a las alturas, i l assopro de bida de ls animales abaixará al fondo de la tierra? I achei que nun hai cousa melhor pa l home do que cuntentar-se culas sues obras. Esta ye la parte que le toca. Porque, quien l bai a traier para ber l que se passará apuis del?

Eiclesiastes,
cap. III
[Traduçon feita zde l testo pertués de las traduçones de Damião de Góis (seclo XVI), Ferreira de Almeida (seclo XVII), i Bíblia dos Capuchinhos (fim de l sec. XX).



L Guardador de Ganados - XIII

Sereno, sereno, mui sereno,
Un aire mui sereno passa,
I bai-se, siempre mui sereno.
I you nun sei l que penso
Nien cuido de sabé-lo.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Leve, leve, muito leve,
Um vento muito leve passa,
E vai-se, sempre muito leve.
E eu não sei o que penso
Nem procuro sabê-lo.]

quarta-feira, 30 de janeiro de 2008

Paisaige11

Staba abierto a las airaçadas, l peito deixado al aire: bolbira-se abexedo.
Soledade medraba-le nas benas: puso-se a mo de naide lo oubir.

Falar acontra donde ben l aire, nun adelantra: cul aire ban-se las palabras; melhor s'oube l silenço.
Sónan mais doces, cul aire a fabor, las palabras i ábren-se las oureilhas cumo portalada.

L Guardador de Ganados - VII



De la mie aldé beio todo l que de la tierra se puode ber de l ouniberso…
Por esso la mie aldé ye tan grande cumo outra tierra qualquiera,
Porque you sou de la grandura de l que beio
I nó de la grandura de la mie altura…

Nas cidades la bida ye mais pequeinha
Do que eiqui na mie casa na punta de riba deste cabeço.
Na cidade las grandes casas cérran la bista a chabe,
Scónden l hourizonte, ampúrran l nuosso mirar para loinge de todo l cielo,
Buolben-mos pequeinhos porque mos tíran l que ls nuossos uolhos mos puoden dar,
I buolben-mos probes porque la nuossa sola riqueza ye ber.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Da minha aldeia vejo quanto da terra se pode ver do universo…
Por isso a minha aldeia é tão grande como outra terra qualquer,
Porque eu sou do tamanho do que vejo
E não to tamanho da minha altura…

Nas cidades a vida é mais pequena
Que aqui na minha casa no cimo deste outeiro.
Na cidade as grandes casas fecham a vista à chave,
Escondem o horizonte, empurram o nosso olhar para longe de todo o céu,
Tornam-nos pequenos porque nos tiram o que os nossos olhos nos podem dar,E tornam-nos pobres porque a nossa única riqueza é ver.]


terça-feira, 29 de janeiro de 2008

Odas de Ricardo Reis (039)


Buossa fermosa mocidade alegre,
Buossa felcidade pensatible,
Buosso modo de mirar a quien bos mira,
Buosso nun coincer-bos –


Todo l que bós sodes, l que bos aparece
A la bida ounibersal que bos squece
Dá carino d’amor a quien bos ama
Por serdes nun lhembrando


Quanta armana mocidade l’aterna praia
De Cronos, pai anjusto de la justícia,
Óndias, cobrou, deixando a la sola mimória
Un branco sonida de scuma.


Fernando Pessoa [Odes, de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro


[an pertués:

Vossa formosa juventude leda,
Vossa felicidade pensativa,
Vosso modo de olhar a quem vos olha,
Vosso não conhecer-vos –


Tudo quanto vós sois, o que vos semelha
À vida universal que vos esquece
Dá carinho de amor a quem vos ama
Por serdes não lembrando


Quanta igual mocidade a eterna praia
De Cronos, pai injusto da justiça,
Ondas, quebrou, deixando à só memória
Um branco som de ‘spuma.]

Salmos (014)



Salmo de Dabide. Pa l Grande Cantador.


Diç l boubico an sou coraçon: nun hai Dius!
Stá corrumpido i son abominables ls feitos del,
yá nun hai naide que faga l bien.

Zde l cielo, l Senhor atentou pa ls filhos de ls homes,
a ber se habie algun antendido
alguien que andubisse a saber de Dius.
Yá todos se zbiórun i se corrumpírun,
yá nun hai naide que faga l bien, nien un sequiera.

Pus nun anténden todos ls que óbran la maldade,
que cómen l miu pobo, cumo se comíran pan,
i nun rézan al Senhor?
Ende quedórun grimados,
porque Dius stá cula giraçon de ls justos.
Bós ambergonhais l cunseilho de ls probes,
porque l Senhor ye l sou refúgio.

Á, se de Sion yá benira la salbaçon de Eirael!
Quando l Senhor fazir tornar ls prijoneiros de l sou pobo,
ende Jacó fazerá fiesta i Eirael se cuntentará.

sexta-feira, 25 de janeiro de 2008

Assomadeiro8

Dízen que la soledade nun se bei, mas you assomei-me deilha: delantre, habie un hourizonte anfenito, tan anfenito que nien lhinha riscaba ua quelor que fura; las termientas habien-se ido, cun sues centeilhas; cumigo, solo las quelubrinas pula spina arriba. Apuis beniste tu, ls uolhos cumo streilhas yá nien lhembradas de l piçcar. Un buraco negro staba mesmo eilhi adonde tues manos amassában l tiempo, fogaça que nun se mos deixa fenhir. Deiteste-te ne l solar de ti a spera de lhembráncias, mas arródias quando las beis al loinge. Fui ende que la soledade ampeçou a assomá-se para andrento de ti i l silenço s'afundiu nun oulio que naide oube, mas todos sínten.

quinta-feira, 24 de janeiro de 2008

Paisaige10

Un juntouro que mos arródia son amigos quando nien na termienta se çpega. Para quei tanto, se amigo nun rima cun juntouro? Quien dará aguanto a fazer seluçon para tanto speilho adonde mos queremos ber, que campo assi ls uolhos solo de loinge agárran nun mirar?

terça-feira, 22 de janeiro de 2008

Odas de Ricardo Reis (038)


Nun quiero las oufiertas
Cun que fenhis, sinceros,
Dar-me las pinhas que me dais.
Dais-me l que perderei
Chorando-lo, dues bezes,
Por buosso i miu, perdido.


Mais me l pormétades
Sien me l dardes, que la perda
Será mais na sprança
Que na lhembráncia.


Nun tenerei mais zgusto
Que l cuntino de la bida,
Bendo que culs dies
Tarda l que spera, i ye nada.


Fernando Pessoa [Odes, de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:
Não quero as oferendas
Com que fingis, sinceros,
Dar-me os dons que me dais.
Dais-me o que perderei,
Chorando-o, duas vezes,
Por vosso e meu, perdido.


Antes mo prometais
Sem mo dardes, que a perda
Será mais na 'sperança
Que na recordação.


Não terei mais desgosto
Que o contínuo da vida,
Vendo que com os dias

Tarda o que 'spera, e é nada.]



Salmos (013)


Salmo de Dabide. Pa l grande cantador.

Até quando, Senhor, te squecerás de mi siempre?
Até quando scunderás de mi l tou rostro?
Até quando andarei cun pensares malos na mie alma
to l die cheno de tristeza ne l miu coraçon?
Até quando l miu einemigo subertirá subre mi?
Mira para mi, oube-me, Senhor, Dius miu;
alhumbra mius uolhos pa que nun me druma na muorte.
Para que l miu einemigo nun diga: zumbei del,
i ls mius einemigos se cunténten cula mie caída.


Mas you cunfio na tue mezericórdia;
na tue salbaçon se cuntetará miu coraçon.
Cantarei al Senhor pul bien que me fizo.



Assomadeiro7

L assomadeiro dá para ua faia de parede branca: nien s'úpen hourizontes, nien se bei fugir l tiempo acontra alas an bolo, de perdidos ls uolhos quédan parados a mirar nadas que neilhes ls çfázen. Dá grima un assomadeiro assi, siempre a la mano, faia na lhuç que sal de ls uolhos. Nien carreiron para un s'achegar, que todo circa essa prainada sien marra, nien a la nuite lhuzicas tráien aldés loinge. L hourizonte ye ua lhinha adonde nun se déixan colgar suonhos. Solo l nada se oube, traido nua boç de serena que anlia miles de lúrias a que ye mui defícele rejistir. La bida stá mesmo alhi, al bolcar de todas las faias: falta inda l dracma pa Caronte, crece la sede pula auga de l Lethes.

segunda-feira, 21 de janeiro de 2008

Odas de Ricardo Reis (037)


Seguro sentalho na queluna firme
De ls bersos an que quedo,
Nien temo l’anfluença sien fin fetura
De ls tiempos i de l squecer.
Que l pensar, quando, fixo, nel cuntempla
Ls reflexos de l mundo,
Deilhes plasma se torna, i a l’arte l mundo
Cria, que nó l pensar.
Assi na placa l sterno anstante graba
Sou ser, durando neilha.

Fernando Pessoa [Odas, Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués

Seguro assento na coluna firme
Dos versos em que fico,
Nem temo o influxo inúmero futuro
Dos tempos e do olvido;
Que a mente, quando, fixa, em si contempla
Os reflexos do mundo,
Deles se plasma torna, e à arte o mundo
Cria, que não a mente.
Assim na placa o externo instante grava
Seu ser, durando nela.]


domingo, 20 de janeiro de 2008

De cabeça atada


(Diário tardiego dun fumador an suspenso 10)

A ua cierta altura, fui l oulor que me atou la cabeça al tabaco. Talbeç nun fumara hai mais dun anho i aquel oulor fe l fumo de l cachimbo agarraba-me cumo ua lúria. Acabei por mercar un nua tabacarie de l Rossio i ampecei a fumar tabaco marca Gama. Ácerta, l cheiro era mais prendediço quando benie de l cachimbo de ls outros do que quando benie de l miu. A cierta altura, l cachimbo era mais un passatiempo ne ls anterbalos de ls cigarros. Si, ye berdade, nunca cheguei a deixar mesmo de fumar cigarros. Nunca cumbibi cun un berdadeiro fumador de cachimbo, cun quien trocasse eideias i çcutisse marcas de tabaco ou, até, subre l melhor modo de lhimpar l aparato esse, de l acender, de l fazer durar l mais tiempo possible aceso, alguien cun quien praticar aqueilhes rituales, aqueilha lhiturgie que todo l cachimbar eisige. Se nun fur assi, nun bal la pena. Cul tiempo, uns dous ou trés anhos, talbeç quatro, deixei l cachimbo, sien nunca haber deixado de fumar uas cigarradas. Ls cigarros stában alhi a la mano, yá feitos, era solo acendé-los. Na fin, botaba-se la prisca fuora, mas l cachimbo habie que l lhimpar, cun aquel cheiro de cinza de cigarro detenida, de que nunca gustei. Mas menos inda gustaba de l alperchin que chubir pul cachimbo arriba, assi a modo de borras. Nunca manginei, quando l oulor me prendiu, que todo esso salisse daquel tabaco tan bien cheiroso i daquel aparato que daba un aire assi tan anteletual, de pessona mui sabida i, até, algo fidalga. Inda cheguei a ajuntar ua coleçon de quatro cachimbos, mas nunca merquei aqueilhes aparatos todos para lhimpar, ancalcar i sei alhá que mais. Un desses quatro cuido que inda andará als bolcos por casa. Assi i todo, guardo buonas lhembráncias de las cachimbadas que iba dando. Inda hoije l oulor me ata las narizes, mas tengo de cunfessar que las cachimbadas nunca me soubírun tan bien cumo las cigarradas, anque nun las renegue de l miu passado de fumador. Aquel cierto aire de anteletual de ls fumadores de cachimbo fui cousa que nunca me atraiu. Para mi, todo nunca passou duia question de oulor.


sexta-feira, 18 de janeiro de 2008

La muorte


La muorte ye la rebuolta de la strada
Morrer ye solo nun ser bisto.
Se scuito, oubo-te la passada
A eisistir cumo you eisisto.

Fernando Pessoa
Fracisco Niebro


[an pertués:
A morte é a curva da estrada,
Morrer é só não ser visto.
Se escuto, eu te oiço a passada
Existir como eu existo.]

quinta-feira, 17 de janeiro de 2008

You are welcome to elsinore


Antre nós i las palabras hai metal que se derrite
antre nós i las palabras hai naspas que ándan
i puoden dar-mos muorte biolar-mos sacar
de l mais fondo de nós l mais útele segredo
antre nós i las palabras hai lhinhas ardientes
campos chenos de giente de cuostas
altas froles belenosas puortas por abrir
i scaleiras i punteiros i garoticos sentados
a spera de sou tiempo i de sue faia.


Al lhargo de la muralha que moramos
hai palabras de bida hai palabras de muorte
hai palabras grandíssemas, que aspéran por nós
i outras, andebles, que déixan de sperar
hai palabras acesas cumo barcos
i hai palabras giente, palabras que guárdan
l sou segredo i la sue posiçon


Antre nós i las palabras, xordamente,
las manos i las paredes de Elsenor


I hai palabras de nuite palabras gemidos
palabras que mos chúben eilegibles a la boca
palabras diamantes palabras nunca screbidas
palabras ampossibles de screbir
por nun tenermos cun nós cuordas de biolinos
nien to l sangre de l mundo nien to l abraço de l aire
i ls braços de ls amantes scríben mui alto
muito par’alhá de l azul adonde anferrujados se muorren
palabras maternales solo selombra solo saluço
solo quelubrinas solo amor solo soledade çfeita


Antre nós i las palabras, ls amparedados
i antre nós i las palabras, l nuosso deber falar.


Màrio Cesariny, Pena Capital
Traduçon de Frcisco Niebro



[an pertués

Entre nós e as palavras há metal fundente
entre nós e as palavras há hélices que andam
e podem dar-nos morte violar-nos tirar
do mais fundo de nós o mais útil segredo
entre nós e as palavras há perfis ardentes
espaços cheios de gente de costas
altas flores venenosas portas por abrir
e escadas e ponteiros e crianças sentadas
à espera do seu tempo e do seu precipício

Ao longo da muralha que habitamos
há palavras de vida há palavras de morte
há palavras imensas, que esperam por nós
e outras, frágeis, que deixaram de esperar
há palavras acesas como barcos
e há palavras homens, palavras que guardam
o seu segredo e a sua posição

Entre nós e as palavras, surdamente,
e as mãos e as paredes de Elsenor

E há palavras e nocturnas palavras gemidos
palavras diamantes palavras nunca escritas
palavras impossíveis de escrever
por não termos connosco cordas de violinos
nem todo o sangue do mundo nem todo o amplexo do ar
e os braços dos amantes escrevem muito alto
muito além do azul onde oxidados morren
palavras maternais só sombra só soluço
só espamos só amor só solidão desfeita

Entre nós e as palavras, os emparedados
e entre nós e as palavras, o nosso dever falar.]


domingo, 13 de janeiro de 2008

De cabeça atada


(Diário tardiego dun fumador an suspenso 9)



Quien nun fuma nien bebe bino,

lhieba-lo l diabro por outro camino.


(Dito dezideiro mirandés)



Bien berdadeiro ye este dito, anque el sconda ua grande eironie: a la purmeira, parece ser un ancentibo a fumar i/ou a buer, porque un muorre-se de qualqueira maneira, apersentando-se assi cumo regra heidonista; mas tamien parece dezir que l fumar i l buer son cousas de l diabro i portanto son cousas malas a que haberá que rejistir. Seia un lhoubor de l bício de ls fumadores i borrachos, ou seia un meter no einfierno todos ls bícios, este dito mirandés ten essa bantaige de poder serbir para quien ten l bício ou para quien lhuita contra el. Al alrobés de l que diç l Abangeilho, ye possible serbir a dous senhores, neste caso l bício i la bertude, cunsante cada un querga. Nien se puode dezir que esso seia ua cousa nuoba, yá que ls ditos dezideiros cunsíguen essa áfrica de agradar a todo mundo, segredo que ls políticos bien gustarien de saber, mas nun son capazes. A las bezes l mal que faç l fumo de l tabaco ye assi cumo un stado d'alma: nun se sabe se faç bien ou mal, mas hai que ir atrás dessa giente sabida, alguns até son doutores, que diç que faç mesmo mal. You, cumo yá dixe, nun quiero saber deilhes para nada: sou un fumador an suspenso por respeito a las pessonas que bíben cumigo. Assi, l fumar, tornou-se para mi un suonho, que talbeç solo noutra bida, se eisistir, poderei cuncretizar. Essa mie decison nun dependiu, portanto, de l fumo fazer bien ou fazer mal. Talbeç agora quien me lei yá antenda porque me assino no cumo ex-fumador, mas si cumo fumador an suspenso. Até quando bai a durar la suspenson, nien you sei i talbeç nunca l benga a saber: será até que l prazer de fumar se puoda tener cun toda la lhibardade i nó cun mil uolhos anriba de nós cumo subelas; será até que l prazer de fumar puoda ser tenido an sous santuários, i nó an squinas anlhodadas i mal cheirosas, nó an rues fries ou de rechino, nó an lhapos para adonde fúrun scorriçados. I mais me xateia aquel aire de quien mira pa l Senhor de Mezericórdia, todo peneroso, yá que un fumador ye un fraco, nun ten fuorça de buntade para deixar l bício, cuitadico... Se fúran todos a dar ua buolta! Essa ye la cantilena cun que tamien angórdan las bendedoras dessas malzinas que diç que ajúdan a deixar de fumar. Cumo you oubie dezir quando era garotico, an seinha de reprobaçon, «que seia todo por amor de Dius!».


terça-feira, 8 de janeiro de 2008

De cabeça atada


(Diário tardiego dun fumador an suspenso 8)


Bários jornales i la telbison dórun onte, a respeito de l Die de Reis, la notícia de que habie ua tierra de l cunceilho de Mirandela adonde ls garoticos podien fumar, nesse die. I acrecentaba la notícia que até éran ls pais i outros adultos que ls animában a dar uas puxadas i até aparecie ua abó que le daba denheiro al nieto para mercar cigarros. Un tiu de mais de uitenta anhos dezie que se lhembraba de siempre haber sido assi essa tradiçon. Nas eimaiges que passórun na Telbison alhá andaba l tiu Aureliano Ribeiro, de Custantin, a tocar la gaita pulas rues de l'aldé. Essa questume esiste ou eisistiu an muitas aldés, an que siempre se dórun cigarros a todo mundo ne ls dies de fiesta i outros dies nomeados, cumo tal casamentos i batizados. Esso ye l que se me lhembra, de quando you era garotico, an relaçon a la mie tierra. Daba-se un cigarro, un doce, ou ua copa de algo ou ua ambuça de antramoços. I se habie mais do que ua pessona a çtribuir cigarros i se un yá stubira a fumar, inda podie sacar outro i poné-lo na oureilha: amostra a ber esses de quales son; á, esses son de ls lhargos, i ténen filtro; esses son de ls caros, bota acá un, apósque nien Cacharuolo ls bende. I outros ditos cumo estes s’oubien. Nun se me squece dun amigo miu, éramos garotos, que le fui a pedir lhume al pai, i este alhá tubo que se l dar inda que le custara. You nun passei por façanhas cumo essa de l miu amigo, porque siempre fui algo ambergonhado an relaçon a essas cousas públicas. L cigarro era cousa de dies de fiesta, algo de l que de melhor se le podie dar als cumbidados, assi cumo un copo, un doce ou antramoços nun alçafate. I assi cumo nun se passában ls dies a comer doces ou antramoços, tamien ls cigarros éran cousa pa l un die, a nun ser que un fusse biciado, cousa que era craticada. Ls cigarros éran cousa cara, de ricos, i estes, na eideia de la giente de l’aldé, podien-se dar al luxo de comer doces todos ls dies i botá-le uas fumaças balientes. Dende que ls probes fumássen ne ls dies de fiesta, yá que estes éran ls dies an que ls probes mais se querien aparecer als ricos, al menos naqueilho que para eilhes era l mais amportante, la barriga chena i haber de todo a ringalheira. Para quien nun tubir esta cultura de l cigarro cumo fiesta, chama craba al que andubir a pedir cigarros i nun le passa pula cabeça a naide de andar a dar cigarros als outros. Mas quien tubir la cultura de l cigarro cumo fiesta, esta mete tamien cigarros que se dan a las pessonas, i todos acéitan mesmo que nun séian fumadores. I l cigarro merece respeito, i por esso nun puode ser çtripado assi sien mais nien menos, respeito esse que l miu bezino tiu Jesé Fonso antendie i praticaba bien: á Amadeu, esse cigarro si l bou a aceitar, que ye de ls buonos, mas se tu nun t’amportas, guardo-lo pa l demingo que ben. I reluzien-le ls uolhos anquanto ponie l cigarro atrás l’oureilha, rodando-lo, ameroso, antre ls dedos acastanhados de fumo, calor i calhos. Nunca squecie l dito de agradecer, 'anton, que d’hoije nun anho!' Aqueilha notícia na telbison, que yá habie salido ne ls jornales, era dada cumo un sinal d’atraso daqueilha giente stramuntana, que até pon ls garoticos a fumar, i ye sabido que ls cigarros mátan ls adultos a quantas mais ls pequerricos. Stá bien que ye ua tradiçon que ben de loinge, mas you tamien stou de acordo que hai tradiçones que nun se dében de respeitar. Mas l causo nien ye esso. L que me xateia ye que naide antendiu que l cigarro ye un eilemiento eissencial de la fiesta i que sien el la fiesta nun tornará a ser la mesma. Nun tengo pena que s’acabe, mas custa-me que nun s’antenda i todo agora seia medido pul raseiro dun fundamentalismo antitabaco que deixa a la muostra la cobardie antresseira de las medidas que se tóman: se assi nun fur, anton porque nun se cérran dua beç las fábricas de cigarros? La respuosta bai a quedar para soutordie die.

Amadeu Ferreira

segunda-feira, 7 de janeiro de 2008

Salmos (012)


Salmo de Dabide. Pa l grande cantador.
Para uito cuordas.

Salba-mos, á Senhor, porque hai cada beç menos justos,
yá son mi poucos ls liales antre ls filhos de ls homes.
Cada un diç cousas falsas al sou próssimo,
cun beiços que fálan bien i cun drobeç ne l sou coraçon.

Que l Senhor corte a esses lábios bien falantes
cula lhéngua que fala cun sobérbia,
Yá que dízen: «Cula nuossa lhéngua hemos de subertir,
nuossos beiços mos çfenderan,
quien mos poderá adominar?»

Diç l Semhor, «Por bias de l'agonia de ls misarables,
i de ls gemidos de ls probes
bou-me a lhebantar agora i ponerei a salbo l que ye oupremido.»
Las palabras de l Senhor son palabras puras,
prata refinada an forno de barro,
purficada siete bezes.
Tu, Senhor, ls guardarás
i dessa giraçon ls lhibrarás para siempre.
Ls malos ándan a circar todo
i an to l lhado ls mais malos de ls filhos de ls homes son premiados.

Traduçon de Fracisco Niebro


sábado, 5 de janeiro de 2008

Odas de Ricardo Reis (036)


Ua atrás doutra las óndias apressiadas
Anrebúlhan l sou berde mobimiento
I chían l’alba scuma
Ne l moreno de las praias.
Ua atrás doutra las nubres pousonas
Rómpen l sou redondo mobimiento
I l sol cale l spácio
De l aire antre las nubres scassas.
Andifrentes a mi i you a eilha,
La natureza deste die sereno
Rouba pouco al miu sentido
De se sumir l tiempo.
Solo ua lhebe pena ancunsequente
Para un cachico a la puorta de mie alma
I apuis de me mirar un cachico
Passa, a dá-le la risa de nada.

Fernando Pessoa [Odas, Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro


[an pertués:
Uma após uma as ondas apressadas
Enrolam o seu verde movimento
E chiam a alva ‘spuma
No moreno das praias.
Uma após uma as nuvens vagarosas
Rasgam o seu redondo movimento
E o sol aquece o ‘spaço
Do ar entre as nuvens ‘scassas.
Indiferente a mim e eu a ela,
A natureza deste dia calmo
Furta pouco ao meu senso
De se esvair o tempo.
Só uma vaga pena inconsequente
Pára um momento à porta da minha alma
E após fitar-me um pouco
Passa, a sorrir de nada.]

quarta-feira, 2 de janeiro de 2008

De cabeça atada



(Diário tardiego dun fumador an suspenso 7)

Quando ampecei a fumar, i desso yá falei an crónicas atrasadas, nunca me passou pula cabeça que podira haber ua lei subre ls sítios adonde se podie ou nun podie fumar. An pribado, yá ls doutores dezien que fumar faç mal, inda que muita beç l dezíran anquanto íban botando uas fumaradas balientes; tamien las pessonas mais achegadas de casa íban dezindo que ls cigarros fazien mal a la carteira i a la salude, subretodo quando l catarro se stouraba an sgárrios que deixában un a las puortas de la muorte. La berdade ye que este anho de 2008 ampeça cun ua nuoba lei subre l tabaco, que ye mais ua lei subre adonde nun se puode fumar. Nun conheço essa lei, nien sei se algue beç me dará pa la ler. Eilha nun me trai las ganas que beio an ciertas crónicas de jornal, nien me parece que seia un purmeiro passo para ua ditadura, inda que algun zagero paraça star ne l que se quier. Uns dan palmas cumo se la nuoba lei traíra ende l paraíso de l aire lhimpo, outros sálen an defénsia de la lhibardade de cada un fazer l que le dir la gana. Nun mangino cumo you eirie a reagir se inda fumasse, mas pula cierta cumpririe la lei, pus siempre tube deficuldade an saber l que fazer nestes casos, yá que la lhibardade de ls fumadores puode ir contra la lhibardade de ls que nun fúman. Dar lhibardade de fumar puode querer dezir que quien nun fuma ye que ten de se fastar desse sítio adonde se fuma, indo por eisemplo pa la rue? Hai dues pessonas que trabálhan ne l mesmo sítio anhos a filo, ua fuma i outra nó: por adonde passa la lhibarade de cada ua deilhas? Todo esto ye mui cumplicado i nien sei se la lei fui loinge de mais cumo alguns dízen ou nó. Alguns pula cierta acharien que fumar habie de ser cunsidrado cumo crime, i ende ye que stariemos a passar la raia de l que ye aceitable; outros acharien que cada un habie de fazer l que le dir la gana. La berdade ye que me tengo algo zantressado de todo l que se ten screbido subre este assunto ne ls jornales, i nun me parece que la lei traia ua oupression antolerable subre ls fumadores, nien que las lhibardades andebiduales pássen por ende: las palabras ténen de cuntinar a mantener l sou sentido i nun hai que las banalizar. Mas tamien tengo de dezir que nun m’anquemoda se alguien stubir a fumar an pie de mi, i a las bezes até dou cumigo a sorber aquel fumo que se bai sparbando pul aire, assi cumo ls antigos diuses s’assomában a las jinelas de l cielo a sorber l oulor que s’oupie de ls sacrafícios an que se assában animales an grandes braseiras an honra desses mesmos diuses, mas que éran comidos puls sous saçardotes. Talbeç por esso you cuntine a dezir que sou un fumador an suspenso, yá que inda hoije cunsidro que l deixar de fumar fui l deixar un de ls prazeres de ls muitos que la bida me daba. Nunca senti que me fazisse mal, mas soboreaba cada chupada cumo un prazer defrente de todos ls outros, solitário, ye berdade, mas todos ls prazeres son sentidos de modo andebidual i solitário. Antoce l que ye que mos puode lhebar a deixar un prazer assi tan grande sien que mos tómen por masoquistas? Cuido que esso puode depender de muita cousa i de cada un. Ne l miu caso fui por respeito pulas pessonas que cumigo bíben i solo por esso. I essa decision tamien ye un eisercício de lhibardade, que mais nun seia, i nun fui solo esso, para nun tener que ls star siempre a oubir a axaringar-me l miolho. Deiqui se puode cuncluir que l atafanhar ua lhibardade nuossa, cumo l fumar, solo puode ser feito pul eisercício dua outra lhibardade nuossa, l querer deixar de fumar, i por bias dua lhibardade cun eisercício mais fondo, yá que la lhibardade andebidual solo faç sentido se fur eisercida an relaçon cula lhibardade de outros. La lhibardade nun fazerie sentido nun mundo adonde solo you eisistisse, yá que ende la scuolha, que la lhibardade siempre ye, perderie l sou aliçace mais fondo: l sentido ético i social que la pónen cumo fondo de la denidade houmana, de l home que solo cunsigue eisistir cumo ser social. Seia cumo fur, la lhibardade nunca puode deixar de ser scuolha andebidual i nunca eisistirá adonde houbir zprézio pula pessona, inda que seia an nome de la sociadade ou dun eidial ou eidiologie ou paraíso qualesquieras. Talbeç deiqui a un anho tórnemos a falar desta lei, de l modo cumo fui cumprida i, possiblemente, cuncluir que an questiones de fumo nada tornou a ser cumo até eiqui i que, afinal, las lhibardades nun fúrun sequiera bolhiçcadas.
Amadeu Ferreira

terça-feira, 1 de janeiro de 2008

Odas de Ricardo Reis (035)


Sufro, Lídia, de miedo de l çtino.
La lhiebe piedra que un sfergante upe
Las lisas ruodras de l miu carro, grima
Miu coraçon.


Todo l que m’amanace de me mudar
Para melhor que seia, ódio i scapo.
Déixen-me ls diuses mie bida siempre
Sien renobar.


Mius dies, mas que un passe i outro passe
Quedando you siempre quaije l mesmo, indo
Pa la belheç cumo un die entra
Na nuitica.

Fernando Pessoa [Odes, Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués
Sofro, Lídia, do medo do destino.
A leve pedra que um momento ergue
As lisas rodas do meu carro, aterra
Meu coração.


Tudo quanto me ameace de mudar-me
Para melhor que seja, odeio e fujo.
Deixem-me os deuses minha vida sempre
Sem renovar


Meus dias, mas que um passe e outro passe
Ficando eu sempre quase o mesmo, indo
Para a velhice como um dia entra
No anoitecer.]

Bien benido

Fumus nós que decidimos
que hoije nace l anho nuobo:
miramos pa l que bibimos
mas nun salimos dun uobo

cumo nace nuoba bida:
mas de l tiempo la corriente
nunca se dá por perdida
i pon a sonhar la giente

an nuobos dies sien malina:
faç bien cun nuobo sentido
dezir cua sprança nina,
anho nuobo bien benido.

Fonso Roixo