terça-feira, 24 de novembro de 2009

Jogo de bola Amaricano

Pensares subre la Guerra de l Golfo

Aleluia!
Funciona.
Arrebentemos-le cun aqueilha merda toda.

Arrebentemos-le cula merda pul culo arriba

até le salir pul caralho de las oureilhas.

Funciona.
Arrebentemos-le cun aqueilha merda toda.
Eilhes afogórun-se na sue própia merda!

Aleluia.
L Senhor seia lhoubado por to las cousas buonas.

Çfazimos-le aqueilha merdice toda an merda.
Stan-la a quemer.

L Senhor seia lhoubado por to las cousas buonas.

Arrebentemos-le ls colhones an stelhaços de puolo,
Ne l caralho de stelhaços de puolo.

Cunseguimos.

Agora quiero que bengas eiqui i me beises na boca.

Agosto de 1991]

Harold Pinter [ousei la eideiçon pertuesa de Várias Vozes, ed. Quasi, 2006, p. 286, an traduçon de l anglés por Pedro Marques e Jorge Silva Melo]
Traduçon de Fracisco Niebro





[Futebol Americano

Uma reflexão sobre a Guerra do Golfo

Aleluia!
Funciona.
Rebentamos-lhes com aquela merda toda.

Rebentamos-lhes com a merda pelo cu acima
até lhes sair pela porra das orelhas.

Funciona.
Rebentamos-lhes com aquela merda toda.
Eles sufocaram na própria merda!

Aleluia.
O Senhor seja louvado por todas as coisas boas.

Desfizemos aquela porra toda em merda.
Estão a comê-la.

O Senhor seja louvado por todas as coisas boas.

Rebentamos-lhes os tomates em estilhaços de pó,
Na porra de estilhaços de pó.

Conseguimos.

Agora quero que venhas aqui e me beijes na boca.

Agosto de 1991]





domingo, 22 de novembro de 2009

Odas de Ricardo Reis (055)

Este, sou scasso campo uas bezes arando,
Outras, solene, mirando-lo cula bista
De quien a un filho mira, goza ancierto
La nun pensada bida.
De las fenhidas raias la mudança
L arado le nun stroba, nien l danha
Por que cuncílios se l çtino rige
De ls pobos pacientes.
Pouco mais ne l persente de l feturo
Que las yerbas que arrincou, seguro bibe
La antiga bida que nun buolbe, i queda,
Filhos, dibersa i sue.

Fernando Pessoa [Odas de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués:

Este, seu scasso campo ora lavrando,
Ora, solene, olhando-o com a vista
De quem a um filho olha, goza incerto
A não-pensada vida.
Das fingidas fronteiras a mudança
O arado lhe não tolhe, nem o empece
Per que concílios se o destino rege
Dos povos pacientes.
Pouco mais no presente do futuro
Que as ervas que arrancou, seguro vive
A antiga vida que não torna, e fica,
Filhos, diversa e sua.]




sexta-feira, 20 de novembro de 2009

Astronomie

Pastor, que antre nubres andas,
seguindo na tierra ls tous ganados
de xaras i pinos;

eimaige, que atrais l bafo de ls seres
bibos, renacidos ou sin acion;

bubida, que l mar bebe, i ancha
la maré, alhebanta l’óndia, solta
l sou oulor zde l’eiterno ampeço;

manto, que me calece l cuorpo znudo
ou lo amostra nun claron de brilho;

aire, armano al aire, mas que assopra
matéria, amor, magnetes;

pélos d’ouro, spargidos na tierra,
an fuolhas d’outonho aburmelhadas
ou an raleiras abiertas pa la lhuç;

queluna de puro brilho, que aguanta
ls dies antre manhanas i nuites

rostro, que ten la risa i l mirar oubíquos
até al fondo de las raízes i até als cúmios;

copa, que repite l córrio de ls astros,
bendo las outras copas houmildíssimas delantre eilha;

speilho, que al ser mirado ye scuro,
cumo ua fuonte que cuorre, sin eimaiges,
para andrento la trúbia auga de sue barriga;

abe, sin beiral adonde pousar ardendo
la figura de l’antiga fénix sacraficada;

Sol ye tou nome, l tou ser i l tou rostro.
Á Sol, you solo, poeta deste seclo, sei
que ne l feturo t’eirás a bolber nada.

Miu Sol, lhebarás an ti todos ls bersos
de ls poetas, an lhibros, an lhápidas.

Fiama Hasse Pais Brandão [Cenas Vivas, 2000].

Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués

Astronomia

Pastor, que entre nuvens pastoreias,
seguindo na terra os teus rebanhos
de estevas e pinheiros;

imagem, que atrais o hálito dos seres
vivos, renascidos ou inertes;

bebida, que o mar bebe, e incha
a maré, levanta a onda, solta
a maresia desde o eterno início;

manto, que me aquece o corpo nu
ou o mostra num halo de esplendor;

vento, igual ao vento, mas que sopra
matéria, amor, magnetos;

cabelos de ouro, espargidos na terra,
em parras de outono avermelhadas
ou em clareiras abertas para a luz;

coluna de puro brilho, que sustém
os dias entre manhãs e noites;

rosto, que tem o riso e o olhar ubíquos
até ao fundo das raízes e até aos cumes;

corola, que repete a órbita dos astros,
vendo as outras corolas humílimas ante si;

lâmpada, de silêncio inatingível,
entre os sons mais próximos das criaturas
que, em silêncio também, com ela cantam;

mão decepada que afaga o mundo
como se os dedos caídos fossem raios;

espelho, que ao ser olhado é opaco,
como uma fonte que jorra, sem imagens,
para dentro a turva água do seu bojo;

ave, sem beiral onde poisar ardendo
a figura da antiga fénix imolada;

Sol é teu nome, o teu ser e a tua face.
Ó Sol, eu só, poeta deste século, sei
que no futuro irás tornar-te nada.

Meu Sol, levarás em ti todos os versos
dos poetas, em livros, em lápides.]

diário 27



aquel die nun sabie para adonde me habie de bolber, todo you habie chegado a un punto an que yá nun era capaç de aguantar la mirada acontra l tiempo que se me ponie delantre i nada de feturo me deixaba ber, fui ende que treminei salir pul mundo, mas nun se l dixe a naide que inda percisaba de me cumbencir a mi mesmo - tanta beç me acunteciu treminar i tomar decisones sien star cumbencido! purmeiro todo me parecie cumo nun suonho an que nien you querie acraditar, mas hoije beio bien que nien me dei de cuonta de cumo solo a un cachico de mundo podemos chamar nuosso, que an todo l restro somos strangeiros, essa outra maneira de le chamar a la soledade que nunca de nós se zagarra; aqueilha purmeira nuite nien me drumi i nunca dende se me zarredaba la pension, mas sien chegar a antender se era miedo de salir ou se era miedo de quedar naqueilha zgrácia de bida que nien un frisgo abrie para amostrar algo de melhor; solo sabie que muitos antes de mi habien ido pul mundo i uns mandában cartas a dezir bien, mas outros nunca mais habie resquícios deilhes: duole dun modo special la paixarina quando un se bota a caras al çcoincido, nunca sabendo adonde eirá a tener, nunca sabendo se un die ha de tornar; l restro nien tanto, mas esse sfergante an que tomei la decision quedou-me cumo un cinema, nítido cumo ua madrugada.





quinta-feira, 19 de novembro de 2009

Odas de Ricardo Reis (054)

Miro ls campos, Neera,
Campos, campos, i sufro
Yá l friu de la selombra
An que nun tenerei uolhos.
La calabeira antessinto
Que serei nun sentindo,
Ou solo quanto l que çconheço
Me ancógnito menistre.
I menos al sfergante
Choro, que a mi feturo.
Súbdito ousente i nulo

De l ounibersal çtino.

Fernando Pessoa [Odas de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Olho os campos, Neera,
Campos, campos, e sofro
Já o frio da sombra
Em que não terei olhos.
A caveira antessinto
Que serei não sentindo,
Ou só quanto o que ignoro
Me incógnito ministre.
E menos ao instante
Choro, que a mim futuro.
Súbdito ausente e nulo
Do universal destino.]




terça-feira, 17 de novembro de 2009

Assi son las oucas



De las palabras
que daprendiste
solo ua
nun ten traduçon.
Quando traduzes
l amor, tu sabes
que ye yá outro l nome del.
Assi son las oucas
quando apodrécen.

Albano Martins, Assim são as Algas
Traduçon de Fracisco Niebro




[An pertués

Assim são as algas

Das palavras
que aprendeste
só uma
não tem tradução.
Quando traduzes
o amor, tu sabes
que é já outro o seu nome.
Assim são as algas
quando apodrécen.]





domingo, 15 de novembro de 2009

I a las bezes

I a las bezes las nuites dúran meses
I a las bezes ls meses ouceanos
I a las bezes ls braços que apertamos
nunca más son ls mesmos I a las bezes

achamos de nós an poucos meses
l que la nuite mos fizo an muitos anhos
I a las bezes fazemos que lhembramos
I a las bezes lhembramos que a las bezes

al agarrarmos l gusto als ouceanos
solo l sarro de las nuites nó de ls meses
bien ne l fondo de ls copos nós achamos

I a las bezes dá-mos la risa ou choramos
I a las bezes a las bezes ah a las bezes
nun segundo se scápan tantos anhos

David Mourão Ferreira
Traduçon de Fracisco Niebro


[An pertués


E por vezes

E por vezes as noites duram meses
E por vezes os meses oceanos
E por vezes os braços que apertamos
nunca mais são os mesmos E por vezes

encontramos de nós em poucos meses
o que a noite nos fez em muitos anos
E por vezes fingimos que lembramos
E por vezes lembramos que por vezes

ao tomarmos o gosto aos oceanos
só o sarro das noites não dos meses
lá no fundo dos copos encontramos

E por vezes sorrimos ou choramos
E por vezes por vezes ah por vezes
num segundo se evolam tantos anos]

Fuolha



Era ua fuolha pousada
ne l quetobielho de l biento:
i bolaba, zlhumbrada,
antre muorte i mobimiento.

Era ua fuolha: lhembraba,
D’andeble, l momiento
an que la bida me quedaba
scraba de l tou juramiento.

Era ua fuolha: mais nada.
Antes fura squecimiento!

David Mourão Ferreira

Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués

Folha

Era uma folha pousada
no cotovelo do vento:
e pairava, deslumbrada,
entre morte e movimento.

Era uma folha: lembrava,
de tão frágil, o momento
em que a vida me ficava
escrava do teu juramento.

Era uma folha: mais nada.
Antes fosse esquecimento!]






sábado, 14 de novembro de 2009

Ha de benir un Natal!



Ha de benir un Natal i será l purmeiro
an que se beia a la mesa l miu campo baziu

Ha de benir un Natal i será l purmeiro
an que me han-de lhembrar de modo menos claro

Ha de benir un Natal i será l purmeiro
an que solo ua boç me lhembre a solas cun eilha

Ha de benir un Natal i será l purmeiro
an que nun biba yá naide miu coincido

Ha de benir un Natal i será l purmeiro
An que nin bibo steia un berso deste lhibro

Ha de benir un Natal i será l purmeiro
An que tenerei outra beç l Nada a solas cumigo

Ha de benir un Natal i será l purmeiro
An que nin l Natal tenerá qualquiera sentido

Ha de benir un Natal i será l purmeiro
An que l Nada ganhe outra beç la quelor de l
Anfenito

David Mourão Ferreira
Traduçon de Fracisco Niebro




[An pertués

Há-de vir um Natal e será o primeiro
em que se veja à mesa o meu lugar vazio

Há-de vir um Natal e será o primeiro
em que hão-de me lembrar de modo menos nítido

Há-de vir um Natal e será o primeiro
em que só uma voz me evoque a sós consigo

Há-de vir um Natal e será o primeiro
em que não viva já ninguém meu conhecido

Há-de vir um Natal e será o primeiro
em que nem vivo esteja um verso deste livro

Há-de vir um Natal e será o primeiro
em que terei de novo o Nada a sós comigo

Há-de vir um natal e será o primeiro
em que nem o Natal terá qualquer sentido

Há-de vir um natal e será o primeiro
em que o Nada retome a cor do
Infinito]



quinta-feira, 12 de novembro de 2009

ye hoije que sós

mal faç selombra l sol d'outonho: lharga, zlida, ansaia passos de nubrina, que há de ser apuis cenceinho; nien te deste de cuonta de cumo te sfriou cul tiempo l mirar, talbeç a afazer-te yá al baço de la carambina que arde na alma de l eimbierno; quando ardíren las candelas de la fin, han de ls heirois mejá-se pulas calças abaixo i talbeç las palabras yá nun déian cula puorta de ls poemas; todo tornará a sou ampeço - bala-te essa certeza - mas yá nun amportará cumo nien cun quien: que te bonde saber que nun será cuntigo, puis ye hoije que sós inda quando son feturos l que sonhas.




terça-feira, 10 de novembro de 2009

diário 26

aquel anho, yá te lhebei cumigo pa las eiras, tenies arrimado a quinze dies: era ua calor zmasiada i pus-me a balear alredror la parba, mas inda mal tenie fuorças para me aguantar de pies, selombras a passáren-me puls uolhos i you ancostada a un carro armado cun setas de la palha; cumo nun parabas de chorar, tornei para casa, i inda hoije tengo la eideia de que naide antendiu por que tornaba, mas al passar pul Sagrado bi ls garoticos a lhebar l pan para Nuossa Senhora i para San Roque i lhougo eilhi te manginei cula cetica na mano i fui assi que amanhei fuorças para ser capaç de chegar a casa.



segunda-feira, 9 de novembro de 2009

diário 25



Sabes, era el garotico i era you moça. Chamábamos-le L Sacalico. Benie cun ua burrica pula rede i l pai anriba. Tenie ls pies assi, i ajuntaba un palmo al outro bien sticado para amostrar. Drumien ne l palheiro de tiu Franco eilhi a la punta de riba de l Barrialto, que el daba-le ua manta para se ambrulháren i metien-se na palha i prendien la burrica eilhi al lado. You i la mie Fracisca muito mos riemos, puis nun habie meia de poner l tiu anriba la burra, que siempre se ambolcaba. Essa giente passou-las mui granudas, a puntos de hoije nien antender cumo era possible. Mas habie muita giente assi, talbeç l mais de la giente. Mira, apuis que se morriu miu pai, mie mai drumie na cama cun mies dues armanas pa la cabeceira i you drumie pa ls pies, nun xergon de lhino, cheno cun cuolmo que se l metie por ua carranca que tenie. A las bezes l cuolmo de l colchon arrimaba-se pa ls lhados i l cuorpo quedaba anriba ls palos de niebro que tenie ambaixo. L que bal ye que éramos nuobas i todo se aguantaba. Fala-me tu de l Scalico que nunca you coinci outra giente! todo l que se diga de la probeza i bida dura dessa giente será siempre pouco. Scunder esso puode a muitos parecer bien, mas you cuido que ye cumo un crime contra essas pessonas que nunca naide le dou ua mano, mas siempre rumpírun, nunca se deixórun quedar delantre de las deficuldades i amostra cumo la bida ten tanta fuorça que nun ye qualquiera un que la bota a abaixo. Muito tiempo apuis, yá traie ua motorizada , mas éran mais las bezes la lhebaba a mano do que benie anriba deilha, mas esso yá fui muito tiempo apuis i la bida nien assi sei se haberie melhorado muito.





sexta-feira, 6 de novembro de 2009

Odas de Ricardo Reis (053)


Arrecelo, Lídia, l çtino. Nada ye cierto.
An qualquiera hora puode mos passar
L que mos todo demude.
Fuora de l coincido ye stranho l passo
Que própio damos. Grabes numes guárdan
Las guapas de l que ye uso.
Nun somos diuses: ciegos, arrecélemos,
I la pouca dada bida antepóngamos
A la nobidade, abismo.


Fernando Pessoa [Odas de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués:

Temo, Lídia, o destino. Nada é certo.
Em qualquer hora pode suceder-nos
O que nos tudo mude.
Fora do conhecido é estranho o passo
Que próprio damos. Graves numes guardam
As lindas do que é uso.
Não somos deuses: cegos, receemos,
E a parca dada vida anteponhamos
À novidade, abismo.

domingo, 1 de novembro de 2009

Oda al caldo de cóngaro




Ne l mar
termentoso
de l Chile
bibe l rosado cóngaro
gigante anguila
de nebada chicha.
I nas panelas
chilenas,
na costa,
naciu l caldico
pesado i saboroso,
porbeitoso.
Lhebai pa la cozina
l cógaro çfolhado,
sue piel manchada sal
cumo ua lhuba
i a la muostra queda
antoce
la ftuita de l mar,
l cóngaro tienro
relhuç
já znudo,
purparado
pa la nuossa gana.
Agora agarra
alhos,
acarina purmeiro
esse marfil
specioso,
cheira
sou oulor anrabiado,
antoce
deixa l alho picado
caier cula cebolha
i l tomate
até que la cebolha
tenga quelor de ouro.
Anquanto esso
cuozen-se
cul oupor
ls riales
camarones marinos
i quando stubíren
ne l punto,
que se coalhou l gusto
nua çuça
formada pul çumo
de l ouceano
i pula auga clara
que zatou la lhuç de la cebolha,
antoce
que entre l cóngaro
i quede cubierto an glória,
que na panela de aceite,
se ancalhe i se incha.
Yá solo ye perciso
deixar ne l manjar
caier la rita
cumo ua rosa spessa,
i al fuogo
debagarico
antregar l tesouro
até que ne l caldo
se caléçan
las eisséncias de l Chile,
i a la mesa
chéguen acabados de casar
ls sabores
de l mar i de la tierra,
para que nesse plato
tu reconheças l cielo.

Pablo Neruda, Odas Elementales (1954)
Traduçon de Fracisco Niebro (an Santiago de l Chile, an 27 de Outubre)






[an castelhano:

Oda al caldillo de congrio

En el mar
tormentoso
de Chile
vive el rosado congrio,
gigante anguila
de nevada carne.
i en las ollas
chilenas,
en la costa,
nació el caldillo
grávido y suculento,
provechoso.
Lleben a la cocina
el congrio desollado,
su piel manchada cede
como un guante
y al descubierto queda
entonces
el racimo del mar,
el congrio tierno
reluce
ya desnudo,
preparado
para nuestro apetito.
Ahora
recoges
ajos,
acaricia primero
ese marfil
precioso,
huele
su fragancia iracunda,
entonces
deja el ajo picado
caer con la cebolla
y el tomate
hasta que la cebolla
tenga color de oro.
Mientras tanto
se cuecen
con el vapor
los regios
camarones marinos
y quando ya llegan
a su punto,
cuando cuajó el sabor
en una salsa
formada por el jugo
del océano
y por el agua clara
que desprendió la luz de la cebolla,
entonces
que entre el congrio
y se sumerga en gloria,
que en la olla de aceite,
se contraiga ye se impregne.
Ya sólo es necesario
dejar en el manjar
caer la crema
como una rosa espesa,
y al fuego
lentamente
entregar el tesoro
hasta que en el caldeillo
se calienten
las esencias de Chile,
y a la mesa
lleguen recién casados
los sabores
del mar y de la tierra,
para que en ese plato
tú reconozcas el cielo.]