sexta-feira, 29 de abril de 2011

diário 64


cul tiempo quedei mais calhado, cumo se nun fazíran tanto sentido las palabras ou nada adelantrasse dezi-las; a las bezes sentie que las cousas yá nada tenien a ber cumigo, cumo se als poucos me fura zlhigando de l mundo, reloijo porgramado que sabe la hora a chegar: cumo se me bai morrendo l mundo alredor, bou cada beç mais bibindo ne l miu mundo: nesse nun perciso de palabras.



segunda-feira, 25 de abril de 2011

la manhana fui abaixando pula lharga nuite


dúran mais las nuites an que quedamos spiertos a spera de la manhana: nessa altura nien me dei de cuonta de que l die 25 de abril, ua quinta special, iba a ser repetido muita i muita beç: nessa nuite solo querie saber se íbamos a ganhar i cada minuto, cada feito, fui acumpanhado cun un fuogo que me deixaba a la borda de arder dun sfergante pa l outro; inda nun sabie, mas nesse die ampeçaba ua nuoba bida que solo algun tiempo apuis habie de benir arriba i me habie de lhebar a bibir algo que nunca me habie passado pula cabeça i a ancarnar ua prática rebolucionária que siempre manginara que habie de ser de outro modo: l mundo apersentou-se-me cun orde para ser demudado i you nada mais fiç que cumprir essa orde, que habie de durar quaije ua meia dúzia de anhos; trinta i siete anhos apuis, cuntino a tornar a essa nuite, puis fui eilha que me quedou na cabeça, minuto a minuto, yá que de l die 25 tengo ua eideia mais por alto, de todos na parada a spera de amboras que nun éran ciertas; quando salimos pa la rue, yá era tarde i las cousas stában mais ou menos assentes, solo habie que aguantar las cousas, puis inda podien zandar, i fui esse die 26 que durou anhos i anhos na lhuita por un mundo nuobo que l 25 de abril mos pormetiu; al modo que ls anhos pássan tamien ls feitos desse die ban quedando mais stória i menos bida, mais suonho i menos prática, a punto de l sou xefe tener benido a dezir por estes dies que se fura hoije nun haberie feito l golpe melitar, puis l paiç bieno a dar na situacion adonde stamos agora: claro que esse xefe nada antendiu de la stória, puis doutro modo saberie que nunca nada se cunquista dua beç para siempre i que l 25 de abril nun passou de l ampeço dun camino, l restro iba a depender de ls caminantes que benirien apuis i esses caminantes - nós própios - nun ténen feito grandes áfricas; al alrobés de muitos, cuido que l 25 de abril nun ten que ser lhembrado, puis l mais amportante ye lhuitar para que l 25 de abril de l anho que ben seia melhor do que l de astanho; nua altura an que l paiç stá a atrabessar mais ua lharga nuite, l 25 de abril ten que ser ua spera pula manhana, fazendo-la abaixar pula lharga nuite: se nós quejirmos, eilha ha de benir: la bandeira de la sprança inda ten campo, yá que la bandeira de l zánimo i de la depresson nun mos lhieban a bun lhado, deixando-mos inda pior do que stamos: tamien eiqui repito l dito mirandés, an rui(n) anho, buona cara.






domingo, 24 de abril de 2011

bai dezindo l que quieres dezir


miras ls rostros moços i l mais deilhes nada te diç ou faç lhembrar i sintes cumo l tiempo te passou i te fui ampurrando para ua punta ou talbeç tengas sido tu que te sacapeste por outros caminos: un die quieres andar caminos que yá fúrun tous, mas yá nun te son familhares las bistas, solo te sobrando ser houmilde i bolber siempre a daprender cumo ye pequeinho tou mundo i grande la tierra para muita giente botar raízes; assi i todo, bai dezindo l que quieres dezir porque naide l dezirá por ti, mas nun speres que todos te anténdan ou le déian amportança al que cuidas amportante, por bien amportante que seia: se te calhares, talbeç haba al menos ua pessona que nunca chegue a ancuntrar algo que gustarie de ber dezido, algo que solo tu poderies haber dezido: puode nin ser l tou causo, mas nunca l saberás se nun atentares dezir l que tenes a dezir, nó porque seia amportante, mas porque ye tou.





sábado, 23 de abril de 2011

caminar ye perciso


hoije corrien a cacharron ls rieiros i l berde de la Sierra de l Maron staba remendado culs amarielhos de scobas i toijos, la sumana santa assomando-se al roixo i branco de las urzes; de l outro lhado uas nubres ralas abaixórun a beisar de Albon cumo fumarolas dun bulcon que sues antranhas botássen, a rendar la tarde frie; al meio l'outostrada stramuntana upie las quelunes de sous feturos biadutos cumo bózios de quien spera hai tanto tiempo, an que abaixou até al puolo de ls caminos, a la lhama de las canhadas, mas solo l retombo de las peinhas siempre le respundiu; ban i bénen ls anhos i siempre la primabera arrebenta cun sous berdes i amarielhos, nunca perde la bida sue fuorça: son andebles sues pítulas, hai galhos secos pul suolo i arbles muortas apuntando sou scaleto al cielo, mas nada ye capaç de parar sue fuorça; para alhá de todo esto nada antendo, l çtino de ls passos, las biaiges de muitos uolhos, la tristeza de bidas que nien deilhas son capazes de abaixar, mas caminar ye perciso.






sexta-feira, 22 de abril de 2011

cumo l'auga que cuorre


acabei mais ua caminada, de las talbeç mais de mil que yá tenga feito i nun sei quando acabaran: cumo todo, tamien ls caminos por adonde bengo fúrun demudando, fúrun-se ancurtiando ls tiempos de biaige, minguando ls peligros, todo quedando mais cunfortable, nua migraçon de páixaro que siempre torna al sítio adonde fui ua beç sou niu: cumo eilhes, tamien nun sei que fuorça me puxa, que boç me chama,
deixando las fuorças, als poucos, nestas caminadas sin fin; yá todo arrebentou i las pítulas tienras nunca percisórun de mi para medráren, filhas de mais ua primabera que nun me pediu oupenion para aparecer an sou tiempo: nin todo ten que tener outra rezon para alhá de l que seia bibir, sin mais, assi cumo l'auga que cuorre Sordo abaixo: tamien assi son estas mies caminadas i assi cuntinaran anquanto puoda i la bida tubir que ser bibida.







segunda-feira, 18 de abril de 2011

Final


La Sé stá sien naide. L lhajedo stá húmado.
La Tue Sé sien coraçones!
I Tu calhado!
Ls cafés stan chenos. Las tabernas tamien: Las rues, l cinema, las casas.
La Tue Sé, Senhor!
Quieres la Faia Amarielho?
Quieres la Rue de la Costanielha?
Quieres la Terronha?
La niadas de la Terronha?
Las niadas de la Ribeira?
La niadas de la Eideinha?
Oufereço-Te l sol desta manhana!
L fumo de la dinamite!
L rugido de ls martielhos!
Ls jipes, ls ouclídios, ls cabos i las gruas!
La polareda de ls tunes!
Ls tunes de todas las minas!
Las minas de todas las barraiges!
Ls que Te conhécen!
Ls que nun Te conhécen!
Ls que Te squecírun!
Somos todos Tous filhos!
Toma todo.
I ls Selicóticos?
Senhor, nun deixes sfriar las mies lhágrimas nas lajas fries de la Tue Sé.

Telmo Ferraz, O Lodo e as Estrelas



[Acaba eiqui la publicaçon de L Lhodo i las Streilhas de Telmo Ferraz, an mirandés. L lhibro cuntina, mas agora an Angola, na barraige de Cambambe, para adonde fui l sou outor i dende pa la Obra de l Gaiato. Ampecemos la traduçon an 20 de Nobembre de 2010 i até hoije fumus publicando dezenas de testos que mos fáien arrecular até als anhos cinquenta de l seclo XX i al Pertual misarable i biolento desses tiempos, a un punto que hoije nien fazemos eideia. Tamien por esso ye buono lhembrar, na boç poética i fuorte de Telmo Ferraz, i cuncluir cumo este paiç demudou., anque nun tanto cumo gustariemos, mas assi i todo muitíssemo i para bien melhor. Esses anhos fúrun ls anhos an que you naci i bien se me lhémbran todas las zgrácias de l que era la bida nessa altura an Pertual i inda mais nua aldé de la Tierra de Miranda.
Talbeç un die destes cunsígamos publicar an lhibro estes testos de Telmo Ferraz an mirandés, puis todo fui screbido na tierra de Miranda i antre giente que solo falaba mirandés, lhembrando que tamien pa la lhéngua las barraiges fúrun un amportante marco a tenber an cuonta. Nessa altura tornaremos eiqui a dar amboras.
A.F.]





quinta-feira, 14 de abril de 2011

Bózio na nuite

Nuite sien streilhas. Un merujeiro. Las lhuzes de l bárrio relhuzien.
Chubi-me a ua peinha i dixe-le als mius amigos:
La percion bai a ampeçar. Bamos calhados. Solo l scuro mos bei. Solo las peinhas mos óuben.
Quien lhieba la cruç? Tu, Araújo, tu lhiebas la cruç.
L Manuel i l Lagares lhieban las lhinternas. I bós acendeis todos la buossa belica. Debagarico... Bamos.
Nun chores, Arminda! Nun bés que pasmas ls grilos i le tapas al moucho l pio noturno!?
Malo... Tamien tu, á Ricardo? I tu, á Guelharma? I l Manuel i l Antonho?! Al fin, todos!
Bamos calhados. Este silenço spertará ls que drúmen porque ye l bózio acusador, que nun ye biolento, mas bózia por justícia.
Bede, yá se béien muitas streilhas! Cristo ha de mos dar ua streilha. La streilha de la Sperança. Sperança als nuossos coraçones.
Bamos-le a dezir a Cristo que reine an todos ls coraçones de la tierra. Mais; nó cun catedrales, romaries i pompas. Si, un reino de amor, de paç na justa çtribuiçon de ls bienes de l mundo. Esto ye que falta. Se assi fur, l Abel tenerá bestidos pa ls filhos; ls filhos de la Mariana teneran un pai; l Ricardo tenerá cubertores i, nas nuites fries, sentirá ne l coraçon la calor de ls filhos; l home de la Arminda deixará ls bícios; l Araújo tenerá pan i remédios; i todos i todos i todos.
Esta ye la nuossa percion. Bamos a cuntinar debagarico...
Bendito seia Dius!!!
Deiqui a pouco será manhana clarica. L sol alhumbrará todo. I fazerá correr, ne ls balhes de la fertelidade, lheite, miel, alegrie i amor. Será todo lhuç i bida zlhumbrantes. Nas muntanhas de prata i cristal, miraremos ls nuossos cuorpos guapos. L tou cuorpo será guapo, á Mariana! Tu serás fermosa, Arminda! Arrebalareis a la par nas lhagonas de gelo.
Nas muntanhas çtantes yá se bei un claron!!!
Yá alhá ben la nuossa manhana.

Temo Ferraz, O Lodo e as Estrelas

preguntas (49)



hai miles d'anhos, las pessonas gastában quaije todo l sou tiempo a garantir l sustento i la cuntinaçon de la spece: bendo bien, nun será que cuntina hoije a ser assi? será buono squecer esso, que mos achega de l'eissencialidade de la bida i que a las bezes queremos negar, nesta nuossa ánsia de mos cuidarmos diuses?







cuonta nana (7)


buscaba las augas lhimpas, serenas, para se assomar; nunca tubira un speilho nien sabie quei esso era; nun se chamaba Narcisa i la sue tierra era un zerto, sien fuontes nien ribeiras; a las bezes chobie i formában-se poças adonde se podie ber, mas todas las pessonas buscában sue poça i a las bezes nun sobraba nanhue para eilha: fui ende que daprendiu a ber-se ne ls uolhos de ls outros, mas solo ne ls uolhos que se rien: era esse agora todo l sou trabalho, fazer rir: anque naide l'antendira, nunca le çlcubriu l sou segredo a naide.





quarta-feira, 13 de abril de 2011

pregunta (48)

porquei las pessonas, talbeç l mais deilhas, quando cuncórdan cun algo an 99%, sínten necidade de dezir, solo i sien mais, que çcórdan [an 1%]?





dito 8

An pouco ye donde se conhece un pequeinho.





somos antre arble i páixaro


íban, cul miedo a guiar-le ls uolhos, por caminos que se le anroscában cumo jibóias, sien nada nas manos i un uoco na cabeça para anchir, scamugindo la bergonha pa las squinas de la suidade, esse pico na flor que buscában: somos antre arble i páixaro, que ye essa l'eisséncia de ls eimigrantes, esses que al ampeço de todo habie i le chamamos nómadas, dun tiempo an que sobraba campo para pelegrinar cun canhonas, diuses i ua família grande cumo l mundo que mal iba alhá de ls uolhos; son cumo las anguilas, ls bielhos, gústan de se ir a morrer casa, nunca naide soubo porquei, talbeç para se ancuntráren ninos outra beç, talbeç an busca de pouso pa l páixaro de ls uolhos, puial adonde çcansar las alas de ls braços: ye un mistério la ruta de nuossos passos cansados, l caiato dua fuonte por amparo na caminada, todo na busca dun silenço al fin de todo, un silenço que nunca quejimos i mos anferniza ls dies cun sous bózios: bal-mos que podemos apedurar l frescor de ls dies i cuntinar cumo se siempre houbira manhana i siempre un zayuno asperasse por nós.





terça-feira, 12 de abril de 2011

preguntas (47)


cada un de nós pesa menos que ua arenica ne l zerto, assi i todo faç sentido preguntar, anque yá gasta i banal:

- quei fiç you para que las cousas stéian cumo stan?
- quei puodo fazer you para que las cousas quéden melhores do que stan?





dito 7


Amar sin ser amado ye cumo lhimpar l culo sin tener cagado.





preguntas (46)


porque será que ye lhougo aceite sien crítica, dun modo mórbido, l testo de qualquiera palerma que diga mal de Pertual, inda que salte als uolhos que ye un eignorante i stá de mala fé?






todo demuda: la martelhada


puodes pensar na muorte, antre manginaçon i filosofie, que siempre te chega l suonho a sue hora; todo demuda se nun percisas de la pensar porque stá a la tue puorta, drume de l outro lhado de la parede de casa, puis ende l pensar solo poderá ser: será que l'almanecha se bai a tardar muito porqui? i se por ende le dá belharaça de saltar la parede al para cá?! an ser, até la muorte ye outra cousa: la defréncia que bai antre l sonido dua martelhada ou lhebar cun eilha na cabeça.






segunda-feira, 11 de abril de 2011

dito 6

- Á tiu, l caçuolo cumponerá-se? - L caçuolo cumpon-se, mas lhieba tiempo.

custa-me a antrar an casa sien haber bido las streilhas


síguen las pessonas rue abaixo, poucas, que até de nuite ls altemobles todo ínchen cun aquel sou modo de ampurar l aire al passar, mas nun parece que téngan priessa de bolber a casa; ls arrimadores de carros nun le dan çcanso al braço a acenhar a carros eimaginados i ua queluna stá mesmo al modo para amparar un beiso; parece çurumbato l piçcar de las lhuzes de ls reclamos, talbeç de yá naide mirar para eilhes, i a la puorta de l macdonald moças i moços fázen galhofa tal i qual cumo datrás borrachos a la puorta dua taberna, nun demúdan tanto assi las cousas; oubo agora mais çclarado l sonido de las çapatilhas i sinto mais lhebes ls pies, talbeç a queréren-me dezir que nun quieren dar parte de fraco, cumo se nada tubíran a ber cumigo, ls almanechas; bai-se acunchigando la nuite para eilha mesma, anque la cidade a nada le deia çcanso, zgastando-se an sou bibir sien paraige i l suonho ye ua malina que hai que sanar i scamugir; custa-me a antrar an casa sien haber bido las streilhas, essa manha que me quedou de tiempos antigos i nun hai modo de se ir, puis la cidade nada quier cun streilhas que nun séian eilha mesma, esse çprézio que le bota a todo l que nun fui capaç de fazer a sou modo.





domingo, 10 de abril de 2011

La barquita negra


Die pardacento.
Un carreiron aceso lhebou-me a la barraca de l Manuel Nogueira. Bati. Respundiu i tossiu. Antrei debagarico.
Al lhume, agachados, la mulhier i ls filhos.
Ls uolhos de l Nogueira agarrórun-me i prendírun-me.
- Anton, Nogueira? Sabes, ls aires eiqui son mui fuortes... Ls tous pulmones nun puoden... L puolo ... Na tue tierra, l aire ye mais brando...
- Que bou a fazer pa la mie tierra?
- Cuntinamos a ajudar-te.
Animou-se un cachico i dixo que si.
El, mulhier, filhos, talabancos... todo coubo nun jeep.
I salimos.
Ampecei a respirar l cheiro caratelístico de martelheiro cun selicose ne ls pulmones.
Ls ninos deleriában, al ber passar las arbles! Ls uolhos brancos de l Nogueira, nien ua palabra.
- Ye eiqui.
Ls faroles amostrórun-me ua rue de barracas de madeira.
Parei l carro. Era eilhi.
Nuobe horas de la nuite. Aldé de Cerba, cunceilho de Ribeira de Pena.
Nebaba.
Meti-me outra beç ne l scuro de la nuite.
Nun bie la strada... Delantre de mi, aqueilhas dues filas de barracas de madeira. Al fondo, nuas bistas de suonho, todas las presas de todas las barraiges de Pertual!
Ls carbalhos i las peinhas refletidos nas augas claras!
L cuntraste de ls panes!
Benda Nuoba! Cabril! Castelo de Bode! Picuote!
Ne l lhombo de las presas, ua barquita negra, carregada de pulmones sfarrapados, sigue l sou camino.

7 de Febreiro de 1959
Telmo Ferraz





dito 5


Adonde se tira i nun se pon, acaba-se l munton.



mudança

todo l mundo ye cumpuosto de mudança, dezie Camões i muito antes del l filósofo griego Heiráclito: apuis la nuite ben la manhana, apuis la nineç la mocidade i la belheç, puis nun hai mal que siempre dure nien bien que nunca s'acabe; ye altura de pensarmos cumo cheguemos até eiqui, passo a passo, i ende beremos quanto ganhemos, muito mais do que perdimos: nun tengo feitiu para lhamber feridas, nien special felcidade me ben de la zgrácia cumo a muitos parece que le ben; la lhéngua ye tamien un punto de rejistença, ua lhuita que ajuda a demudar l nuosso pequeinho mundo, un bózio contra l derrotismo, l nun se deixar quedar ou ir na mundiada de las deficuldades.



sábado, 9 de abril de 2011

dito 4


adonde eirá l bui que nun ara? al matadeiro.



eissencial: nun se quedar

tornar atrás, ber bien que camino fuste fazendo i cumo, até chegares eiqui: mirar palantre, zde l piquete adonde chegueste i nó de adonde outros te quieren poner, anque nun steias alhá: nun quiero saber de eideias feitas, esse oulor a zgrácia i depresson que todos ls dies aguemítan las telbisones, quiero chegar a mies própias cunclusiones i aguantar la spina dreita: se tubir que me arrastrar que seia solo para fazer ginástica: esse ye l punto, eissencial para saber quien sou, que dies bibo i que dies quiero: se todo stá zgraciado, cumo dízen, antoce hai que pensar i trabalhar a lhargo prázio: cumo quien quier colher, hai que purmeiro relbar, apuis bimar, apuis sembrar i por ende alantre sien paraige: puodo yá nun quemer desse pan, mas ls mius filhos stou cierto que l quemeran; parece que nun hai salida? esso solo quier dezir que ye perciso reampeçar.




la mais cúrtia mintira


ye cumo ua outra piel, l miedo, nunca mos deixa solos: inda quando la rezon nun çcubre adonde assenta sue raiç, puis eisiste inda quando nuin s'antende que eisista: nunca tener miedo, ye essa la mais cúrtia mintira.





sexta-feira, 8 de abril de 2011

preguntas (45)


para adonde ban las froles quando se muorren?



dito 3


a campo fraco, arador fuorte.




nien ua andeble puonte

bai lharga la çcuçon, nien ua andeble puonte antre eilhes, cada un a bibir de la negaçon de l outro, a botar aliçaces ne l sbarrulho de l outro: stan chenos de berdades: fura l tiempo al modo i acabarien a chiçcar ua fogueira: lhembra-se-me que yá assi fui i, nessa altura, nien tenie ua punta de bergonha: se todo fura tan simples cumo apagar la telbison...



quinta-feira, 7 de abril de 2011

dito 2

apagou-se-te l sol? acende ua fogueira.

dito 1

an rui(n) anho buona cara.

fázen-me falta las andorinas


yá muitá que han de haber chegado las andorinas, mas inda nun las bi: cumo ye possible que seia primabera i inda nun tenga bido las andorinas? quedaba an nino horas a ber las andorinas a traier barro para fazer l niu i a arredundá-lo cula peitua, apuis ls andorinicos de boca abierta a spera de l çubiaco: i eilhas nun bolo sien paraige a sticar la tarde: a la nuitica, talbeç cansadas de tanta strada de lhuç que chiçcórun cun sues alas, ponien-se todas an carreira nun filo a chamar la nuite cun sue prumaige negra i a çpenhicar la selombra por ambaixo ua ala
; stou a percisar de ber las andorinas, fázen-me falta las andorinas a amassar barro i a quemer moscos: sien la selombra de sou bolo negro, cumo hei de agarrar la lhuç adonde l sgárrio de l die faga arder an claro? tanta grácia que bai por ende i lhougo you habie de aplediar por andorinas... mas outro remédio nun achei para estes dies an que até la selombra me duol.





quarta-feira, 6 de abril de 2011

preguntas (44)


tamien un paíç ten alma: cumo stará l rating dessa alma?

que seinhas mos dá de star andeble, a quedar-se?

ende solo cada un de nós (i todos nós) puode respunder: para esso yá nada antressará la díbeda ou será que tamien ende chégan ls dientes de ls credores? nun será tiempo de buscar modo de le scachar ls dientes a tanta fame?




anganho de madureç


stában las cerejeiras de la Gardunha an frol, tristes cul merujeiro que acinzentaba la tarde: perdo-me siempre por cereijas, i yá me ampéçan a relhuzir quando s'assóman a la frol, anque se diga que tanta auga nun ye buona para lhimpáren; miu pai tenie uas ginjeiras assi mei salbaiges i nun me dou fé de botáren frol, solo me ben aquel burmeilho amargoso, solo doce yá a dar pa l burmeilho carregado, scuro a modo sangre maçado: era l tiempo an que ls bichás i ls mosqueiros salien de ls nius i fazien crecer an mi la gana de rateiras, siempre a rabiar por moras i figos maduros puis era ende que eilhes muntában sue mesa lhougo a la purmanhana, l'ourbalheira inda colgada de l andeble pendon de las yerbicas; nun sei se inda alhá stan las ginjeiras, mas bondo you para que eilhas cuntínen a eisistir, anque yá nun se óuban ls bichás i ls mosqueiros nun sei se inda le recoincerie l papo cinza redondo: nun ye por nada, nien suidades ou cousas assi, mas a las bezes fázen-me falta uas prumas amerosas pula piel de ls dies, amargosos cumo ginjas acabadas de aburmelhar, puro anganho de madureç.




terça-feira, 5 de abril de 2011

nien you sei bien


scondes ls uolhos para que nun te puoda ler l abrolhar de las selombras cun que bás oupindo las muralhas de l castielho: apuis yá poderá abrir la frol de guerra cun que hás de querer smagar ls dies i bolber l tiempo al alrobés: por anquanto ye cedo, bás solo atentiando andrento l que nun quieres; ye assi que todo ampeça: todo l quei? nien you sei bien.




segunda-feira, 4 de abril de 2011

preguntas (43)


tenemos ua eideia de qual ye l lhemite dua cuorda antes de se scachar: adonde queda l lhemite de las palabras i de la scrita?

mas, al fin, quei ye l lhemite de la scrita?
será quando las palabras yá nada mos dízen ou quando bénen tan cargadas de sentidos que yá nun las antendemos?





silenço


silenço ye quando podemos oubir cun l oulor, la piel, ls uolhos: afuora esso, nun passa dun anterbalo antre palabras ou outros sonidos.





domingo, 3 de abril de 2011

preguntas (42)


porque será que l grande prencípio de ls clúbios, séian de bola ou de política - estes chamados partidos - ye tener siempre rezon inda quando nun la ténen?

nun será este l tribalismo moderno, an que l mundo nun bai alhá de ls «nuossos»?




preguntas (41)



hai pessonas cun tanta certeza que nunca fázen preguntas; quedo siempre cula eideia de que l mundo ampurfeito nun ye dino deilhas, mas pregunto-me cumo son capazes de drumir, essa funcion tan ampurfeita de quien percisa de çcansar?





mogadouro


la bida dua bila de l anterior ye siempre ua lhuita acontra la muorte, aceinho i bózio para que míren para eilha: stou eiqui, beni acá i quedai-me a belar cumigo! i mogadouro farta-se de acenhar i de boziar, an busca de sou ser eissencial; pula arrebalina d'auga ne l jardin moças i moços ándan çcalços al sol de abril, ancaixilhado a berde: na biblioteca la lheitura ye ua lhuita de çcubierta de nuobos mundos que outros mos oufrécen nas fuolhas de un lhibro, las camisetas de l plano nacional de lheitura a berdegar por to l lhado; l persidente de la cámara, cumo un buda sereno i sabido, ls uolhos an busca de cielo, pon ua risa arrincada al delor de ls dies: nun hai nobreza mais grande do que cuntinar la bida quando todo parece apregonar muorte, nun hai fuorça cun mais ancanto que la benida de ls pequeinhos passos cunseguidos acontra l aire i la termienta: l restro yá nun queda para nós puis nun s'alhárgan tanto ls uolhos, bonda que moços i moças cuntínen, çcalços, a correr pula arrebalina de l'auga, arrebalina de bida.



sábado, 2 de abril de 2011

preguntas (40)


que bida spéran ganhar ls que als outros se la tíran?