quarta-feira, 23 de dezembro de 2009

L abó de las calças i l nieto



Al ber l nieto a jogar,
Diç l abó, antristecido,
«Á, quien me dira tornar
A assi star antretenido!

Quien me dira l tiempo quando
Castielhos assi fazie,
I que ls deixaba quedando
A bezes pa soutordie;

I to la tristeza mie
Era, al spertar para bé-lo,
Ber que la criada habie
Arrimado l miu castielho.»

Mas l nieto nun lo oube
Porque stá mui acupado
Cun un anganho que houbo
Ne l porton para l soldado.

I, anquanto l abó cisma, i triste
Lhembra l'anfáncia q'alhá bai,
Yá mais ua casa eisiste
Ou mais un castielho cai;

I l nieto, mirando al final
I bendo l abó a chorar,
Diç «Caiu-se, mas nun faç mal:
Buolbe-se yá a amanhar.»

Fernando Pessoa (1926)
Traduçon de Fracisco Niebro






[An pertués

Ao ver o neto a brincar,
Diz o avô, entristecido,
«Ah, quem me dera voltar
A estar assim entretido!

Quem me dera o tempo quando
Castelos assim fazia,
E que os deixava ficando
Às vezes p'ra o outro dia;

E toda a tristeza minha
Era, ao acordar p'ra vê-lo,
Ver que a criada já tinha
Arrumado o meu castelo.»

Mas o neto não o ouve
Porque está preocupado
Com um engano que houve
No portão para o soldado.

E, enquanto o avô cisma, e triste
Lembra a infância que la vai,
Já mais uma casa existe
Ou mais um castelo cai;

E o neto, olhando afinal
E vendo o avô a chorar,
Diz, «Caiu, mas não faz mal:
Torna-se já a arranjar.»

terça-feira, 22 de dezembro de 2009

Eipígrafe pa la Arte de Roubar


Róuban-me dius,
outros l diabro
- quien cantarei?

róuban-me la pátria;
i la houmanidade
outros me la róuban
- quien cantarei?

siempre hai quien roube
quien you deseie;
i de mi mesmo
todos me róuban
- quien cantarei?

róuban-me la boç
quando me calho,
ou l silenço
mesmo se falo
- a que de l rei!

Jorge de Sena (1952)
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués
Epígrafe para a Arte de Furtar

Roubam-me deus,
outros o diabo
- quem cantarei?

roubam-me a pátria;
e a humanidade
outros ma roubam
- quem cantarei?

sempre há quem roube
quem eu deseje;
e de mim mesmo todos me roubam
- quem cantarei?

roubam-me a voz
quando me calo,
ou o silêncio
mesmo se falo
- aqui del-rei!]

çcumpresson

al modo que purparo la ida a las raízes, bou zafazendo ls uolhos destas bistas de aire i fuolhas cun caída porgramada, bou ansaiando trites pa ls quetobielhos que scónden ls miedos de l camino, i assi puoda aceitar peinhas i arbles i rius i monte i prainadas sien fin adonde agora me cómen altemobles, telhados, filos, antenas, lhuzes i uas arbles que solo alta nuite puoden soltar sou choro; you nunca abaixei als fondos marinos, mas dízen-me que ls margulhadores para beníren arriba sien porblemas ténen que çcumpremir: cumigo passa-se l mesmo quando bou por ende arriba i me assujeito a la lhambada doutros aires i doutras bistas; l porblema mais grande nien son ls uolhos, siempre gulosos de nuobas bistas, mas la perséncia de sprito, essa parte de l'alma que siempre se cumporta cumo perro que l caçador nunca adomina i bai por todos ls lhados menos por adonde debe.

segunda-feira, 21 de dezembro de 2009

quando / porque duolen ls natales

tiempo houbo an que l Natal se m'agarraba als ayunos de l die de cunselada, apuis coronados a polbo i tronchos, ponie l musgo de las peinhas a sonhar persépios, chubie pula fogueira, nas óndias de la gaita i an cuontas de l outro mundo calcidas al lhume, anquanto las pousas de las campanas marcában la cuntaige decreciente i la missa de l galho era la fin i l ampeço de todo; era subretodo guapa la nuite, porque podie chegar a meia nuite, essa hora adonde, nas cuontas, todos ls mistérios se sentában, nun habie naide a abaixar pul chupon cun persentes, mas era l miedo de la patada de l burrico ou l scornar de baquita que me mantenien dreito; nun me bénen a la cabeça ls natales de l feturo, mas solo ls de l passado i ye por bias destes que me duolen ls natales de l persente, tanto lhodo l tiempo ancundesou pa las brigadas, un lhágamo suolto que nien percisa yá de lhágrimas, mas hai que l deixar al aire de l tiempo para que, yá seco, puoda aguantar nuobas pisagadas: siempre raiç bota la sprança an algo que renace, nien que seia manhana.


domingo, 20 de dezembro de 2009

Odas de Ricardo Reis (059)



Nun solo bino, mas nel l oulbido, boto
Na copa: serei cuntento, porque la dita
Ye çcoincedora. Quien lhembrando
Ou adebinando, sunrira?
De ls brutos, nó la bida, senó l’alma,
Cunsígamos, pensando; arrecolhidos
Ne l amplacable çtino
Que nun spera nien lhembra.
Cun mano mortal upo a la mortal boca
An salagre copa l passageiro bino,
Baços ls uolhos feitos
Para deixar de ber.


Fernando Pessoa [Odas de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués
Não só vinho, mas nele o olvido, deito
Na taça: serei ledo, porque a dita
É ignara. Quem, lembrando
Ou prevendo, sorrira?
Dos brutos, não a vida, senão a alma,
Consigamos, pensando; recolhidos
No implacável destino
Que não spera nem lembra.
Com mão mortal elevo à mortal boca
Em frágil taça o passageiro vinho,
Baços os olhos feitos
Para deixar de ver.





quinta-feira, 17 de dezembro de 2009

Odas de Ricardo Reis (058)



Suidadoso yá deste berano que beio,
Lhágrimas pa las froles del amprego
Na lhembráncia al alrobés
De quando hei de perdé-las.
Atrabessados ls portales eirreparables
De cada anho, me antecipo la selombra
An que hei de andar sien tino, sien froles,
Ne l abismo rugidoso.
I apanho la rosa porque la suorte manda.
Marcenda, guardo-la; pasme-se cumigo
Antes que cula curba
Diurna de la lharga tierra.

Fernando Pessoa [Odas de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués
Saudoso já deste verão que vejo,
Lágrimas para as flores dele emprego
Na lembrança invertida
De quando hei-de perdê-las.
Transpostos os portais irreparáveis
De cada ano, me antecipo a sombra
Em que hei-de errar, sem flores,
No abismo rumoroso.
E colho a rosa porque a sorte manda.
Marcenda, guardo-a; murche-se comigo
Antes que com a curva
Diurna da ampla terra.]




segunda-feira, 14 de dezembro de 2009

Bagdade



You nunca fui a Bagdade
mas dízen-me que las augas de l Oufrates
cuorren burmeilhas.

You nunca fui a Bagdade
mas dízen-me que la mocidade inda fai
amor a las scundelinas cula muorte.

You nunca fui a Bagdade
mas dízen-me que la risa de ls ninos
ye un arrebento lhougo a la purmanhana.

You nunca fui a Bagdade
mas dízen-me que la muorte
anda a saber de mi.

Pedro Castelhano [poema einédito]
Traduçon de Fracisco Niebro




[An pertués

Eu nunca fui a Bagdad
mas dizem-me que as águas do Eufrates
correm vermelhas.

Eu nunca fui a Bagdad
mas dizem-me que os jovens ainda fazem
amor às escondidas da morte.

Eu nunca fui a Bagdad
mas dizem-me que o riso das crianças
é explosivo logo pela manhã.

Eu nunca fui a Bagdad
mas dizem-me que a morte
anda à minha procura.]





domingo, 13 de dezembro de 2009

Odas de Ricardo Reis (057)



Nun quergas, Lídia, eideficar ne l campo
Que fituras feturo, ou pormeter-te
Manhana. Cumpre-te hoije, nun sperando,
Tu mesma sós tue bida.
Nun te çtines, que nun sós fetura.
Quien sabe se, antre la taça que çpeijas,
I eilha outra beç anchida, nun te la suorte
Anterpon l abismo?


Fernando Pessoa [Odas de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués

Não queiras, Lídia, edificar no spaço
Que figuras futuro, ou prometer-te
Amanhã. Cumpre-te hoje, não sperando,
Tu mesma és tua vida.
Não te destines, que não és futura.
Quem sabe se, entre a taça que esvazias,
E ela de novo enchida, não te a sorte
Interpõe o abismo?]

quinta-feira, 10 de dezembro de 2009

ancanto de serpiente



andubiste anhos a anchir-te de

nuite; un die, spremiste-la acontra
l fondo de ti mesmo i eilha sudou
pingas de silenço, serenas cumo
l lhunar que tembra al fondo
l poço adonde quieres chegar i
nun cunsigues; nun hai lhuzes
al fondo l tune adonde
caminas, solo, cun tues
preguntas siempre cun outras
respundidas; passas i l tapete
de las fuolhas abaixa, mas
lhougo apaga las pisagadas:

mira-te la nuite i deixas-te

lhebar siempre por sou
ancanto de serpiente, i
nada mais que suonho ganhas.



quarta-feira, 9 de dezembro de 2009

diário 31

Yá nun se me lhembra bien, mas la cumbersa podie mui bien haber sido assi:
- andube cula mesma piedra (de screbir) zde la purmeira a la quarta classe, ountaba-la cun azeite para durar mais i star siempre lhimpa;
- assi cun azeite nun se bei l que un scribe i apuis la porsora dá-me porque diç que nun fiç las cuontas;
- cun esta yá ye la segunda piedra que te compro, mira a ber se te dá até fazeres la quarta classe;
- deixa l rapaç, cumo you nunca fui a scuola nunca gastei piedra nanhue, de modo que bien puode gastar por mi i por el, i que nun se quede solo cula quarta classe a ber se aprende a fazer cuontas mais debrebe do que you, yá que tu nun me cunsigues ganhar.
Inda bien que nun se quedou cula quarta classe. Tamien, bendo bien, que amportança tenie piedra mais piedra menos? L tiempo tira-le toda la amportança a quaije todo.

diário 30

an ciertas ceifas, cumo tal la segada, benien ls quemeres i staba tan cansada que solo querie arramar l cuorpo molido a la selombra: nun pensar, nun falar, nun quemer, nun fazer nada que nun fusse drumir até spertar i esso fui l que nunca tube: yá era l trabalho, yá éran ls filhos i agora, de bielha, son ls delores que me agárran cada cachico de l cuorpo i nunca zléntan an sue mordida de perro danhado; quando poderei drumir çcansada sien que naide me sperte?

domingo, 6 de dezembro de 2009

Odas de Ricardo Reis (056)



Tues, nó mies, teço estas grinaldas,
Que an mie tiesta renobadas pongo.
Para mi tece las tues,
Que las mies you nun beio.
Se nun pesar na bida melhor gozo
Que l bermos-mos, béiamos-mos i, bendo,
Xordos cuncelíemos
L ansubsistente xordo.
Corónemos-mos puis uns para ls outros,
I bríndemos a la par a la suorte
Que houbir, at+e que chegue
La hora de l barqueiro.


Fernando Pessoa [Odas de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués:

Tuas, não minhas, teço estas grinaldas,
Que em minha fronte renovadas ponho.
Para mim tece as tuas,
Que as minhas eu não vejo.
Se não pesar na vida melhor gozo
Que o vermo-nos, vejamo-nos e, vendo,
Surdos conciliemos
O insubsistente surdo.
Coroemo-nos pois uns para os outros,
E brindemos uníssonos à sorte
Que houver, até que chegue
A hora do barqueiro.]

sábado, 5 de dezembro de 2009

diário 29

agora son ls tratores que rúgen puls caminos, a deixar-me suidades de l roçar de l timon de l arado a camino de l'arada: i ben-me a la eideia que ls sonidos tamien se muorren, cumo tal ls mius passos an baile na praça, an die de fiesta: tengo de me cuntentar cula música de l arrastrar ls pies.


quarta-feira, 2 de dezembro de 2009

feitos para todos ls dies

hai dies an que nun cunsigo benir eiqui; apuis miro para mi i digo, stou d'adil; mais bal, porque ls pensamientos nun son de cunfiança quando stan mui calientes, hai que los deixar abaixar ferbura: se se perdíren esso ye buona seinha, puis solo l mejar i outros feitos assi son para todos ls dies.



pul camino de l poniente

todo l mar se m'arrecolhiu a la brigada de ls uossos i, mentres la frauga de l poniente an fuogo me bai temprando ls dies, l martielho de l aire pon-me óndias de agonia ne ls uolhos perdidos por hourizontes sien fin: al modo que abaixa l camino, yá nun quédan fuorças para arrecular, mas inda me queda ber las bistas cun ua risa serena a la punta de ls miedos que, sien paraige, ban tecendo sue aranheira: bien la barro cul bardeiro de la fin de l die, mas ye cumo l aire que aboca i nunca mais mos deixa.



diário 28

quando soube de l que se passara, calhei-me; nien adelantra eiqui cuntá-lo, que l mais amportante i me quedou ye esse ato de silenço, bózio ampotente delantre l que mos smaga a un punto de perdermos la boç i nada sermos capazes para demudar las cousas; quien se albrota gasta to las sues eineirgies nesse albrote, mas quien se calha cunfia que inda será possible benir a tener ua redadeira palabra porque silenço nunca senifica zistença nien fraqueza; muitos anhos apuis, la bida ansinou-me que tenie rezon i que las fuorças que mos lhieban loinge son siempre las mais serenas.



máçcara III



quando l home tomou cuncéncia del mesmo, sentiu-se fraco, mortal, lhemitado, lhebado por malinas i arrolhado an delores, nun gustou de se ber assi i por esso se sonhou outro, se quijo outro sien nanhun defeito i cun todas las bertudes, ansastifeito zde la purmeira hora: fui ende que fizo la máçcara i, al poné-la, se fizo outro, doutro modo biu l mundo, i tamien outro l mundo l biu; quien puode antender las fuorças de l tiempo, ls mistérios de la bida i de la muorte, coincer l que hai antes de la bida i l que cuntina apuis la muorte? ende la máçcara cuncentrou toda la magie que ls sentidos nun son capazes de agarrar; la máçcara nace de la mesma fuonte de adonde nacírun la relegion, la filosofie, la soudade, todo l que ye sagrado i mágico, por eilha respira l'alma que mos dá la eidentidade; l mal i l bien stan an guerra zde siempre, percípios eissenciales i anseparables i tamien eilhes se acuolhen a las máçcaras; hai quien diga que essa ye ua cultura popular ne l sentido de ser mais probe, mais fraca, menos fonda, mas essa ye ua cultura que mos fala de l que ye eissencial na bida, de l que stá para alhá de l comer i de l cagar i mos eidentefica cumo personas (máçcaras).





terça-feira, 24 de novembro de 2009

Jogo de bola Amaricano

Pensares subre la Guerra de l Golfo

Aleluia!
Funciona.
Arrebentemos-le cun aqueilha merda toda.

Arrebentemos-le cula merda pul culo arriba

até le salir pul caralho de las oureilhas.

Funciona.
Arrebentemos-le cun aqueilha merda toda.
Eilhes afogórun-se na sue própia merda!

Aleluia.
L Senhor seia lhoubado por to las cousas buonas.

Çfazimos-le aqueilha merdice toda an merda.
Stan-la a quemer.

L Senhor seia lhoubado por to las cousas buonas.

Arrebentemos-le ls colhones an stelhaços de puolo,
Ne l caralho de stelhaços de puolo.

Cunseguimos.

Agora quiero que bengas eiqui i me beises na boca.

Agosto de 1991]

Harold Pinter [ousei la eideiçon pertuesa de Várias Vozes, ed. Quasi, 2006, p. 286, an traduçon de l anglés por Pedro Marques e Jorge Silva Melo]
Traduçon de Fracisco Niebro





[Futebol Americano

Uma reflexão sobre a Guerra do Golfo

Aleluia!
Funciona.
Rebentamos-lhes com aquela merda toda.

Rebentamos-lhes com a merda pelo cu acima
até lhes sair pela porra das orelhas.

Funciona.
Rebentamos-lhes com aquela merda toda.
Eles sufocaram na própria merda!

Aleluia.
O Senhor seja louvado por todas as coisas boas.

Desfizemos aquela porra toda em merda.
Estão a comê-la.

O Senhor seja louvado por todas as coisas boas.

Rebentamos-lhes os tomates em estilhaços de pó,
Na porra de estilhaços de pó.

Conseguimos.

Agora quero que venhas aqui e me beijes na boca.

Agosto de 1991]





domingo, 22 de novembro de 2009

Odas de Ricardo Reis (055)

Este, sou scasso campo uas bezes arando,
Outras, solene, mirando-lo cula bista
De quien a un filho mira, goza ancierto
La nun pensada bida.
De las fenhidas raias la mudança
L arado le nun stroba, nien l danha
Por que cuncílios se l çtino rige
De ls pobos pacientes.
Pouco mais ne l persente de l feturo
Que las yerbas que arrincou, seguro bibe
La antiga bida que nun buolbe, i queda,
Filhos, dibersa i sue.

Fernando Pessoa [Odas de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués:

Este, seu scasso campo ora lavrando,
Ora, solene, olhando-o com a vista
De quem a um filho olha, goza incerto
A não-pensada vida.
Das fingidas fronteiras a mudança
O arado lhe não tolhe, nem o empece
Per que concílios se o destino rege
Dos povos pacientes.
Pouco mais no presente do futuro
Que as ervas que arrancou, seguro vive
A antiga vida que não torna, e fica,
Filhos, diversa e sua.]




sexta-feira, 20 de novembro de 2009

Astronomie

Pastor, que antre nubres andas,
seguindo na tierra ls tous ganados
de xaras i pinos;

eimaige, que atrais l bafo de ls seres
bibos, renacidos ou sin acion;

bubida, que l mar bebe, i ancha
la maré, alhebanta l’óndia, solta
l sou oulor zde l’eiterno ampeço;

manto, que me calece l cuorpo znudo
ou lo amostra nun claron de brilho;

aire, armano al aire, mas que assopra
matéria, amor, magnetes;

pélos d’ouro, spargidos na tierra,
an fuolhas d’outonho aburmelhadas
ou an raleiras abiertas pa la lhuç;

queluna de puro brilho, que aguanta
ls dies antre manhanas i nuites

rostro, que ten la risa i l mirar oubíquos
até al fondo de las raízes i até als cúmios;

copa, que repite l córrio de ls astros,
bendo las outras copas houmildíssimas delantre eilha;

speilho, que al ser mirado ye scuro,
cumo ua fuonte que cuorre, sin eimaiges,
para andrento la trúbia auga de sue barriga;

abe, sin beiral adonde pousar ardendo
la figura de l’antiga fénix sacraficada;

Sol ye tou nome, l tou ser i l tou rostro.
Á Sol, you solo, poeta deste seclo, sei
que ne l feturo t’eirás a bolber nada.

Miu Sol, lhebarás an ti todos ls bersos
de ls poetas, an lhibros, an lhápidas.

Fiama Hasse Pais Brandão [Cenas Vivas, 2000].

Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués

Astronomia

Pastor, que entre nuvens pastoreias,
seguindo na terra os teus rebanhos
de estevas e pinheiros;

imagem, que atrais o hálito dos seres
vivos, renascidos ou inertes;

bebida, que o mar bebe, e incha
a maré, levanta a onda, solta
a maresia desde o eterno início;

manto, que me aquece o corpo nu
ou o mostra num halo de esplendor;

vento, igual ao vento, mas que sopra
matéria, amor, magnetos;

cabelos de ouro, espargidos na terra,
em parras de outono avermelhadas
ou em clareiras abertas para a luz;

coluna de puro brilho, que sustém
os dias entre manhãs e noites;

rosto, que tem o riso e o olhar ubíquos
até ao fundo das raízes e até aos cumes;

corola, que repete a órbita dos astros,
vendo as outras corolas humílimas ante si;

lâmpada, de silêncio inatingível,
entre os sons mais próximos das criaturas
que, em silêncio também, com ela cantam;

mão decepada que afaga o mundo
como se os dedos caídos fossem raios;

espelho, que ao ser olhado é opaco,
como uma fonte que jorra, sem imagens,
para dentro a turva água do seu bojo;

ave, sem beiral onde poisar ardendo
a figura da antiga fénix imolada;

Sol é teu nome, o teu ser e a tua face.
Ó Sol, eu só, poeta deste século, sei
que no futuro irás tornar-te nada.

Meu Sol, levarás em ti todos os versos
dos poetas, em livros, em lápides.]

diário 27



aquel die nun sabie para adonde me habie de bolber, todo you habie chegado a un punto an que yá nun era capaç de aguantar la mirada acontra l tiempo que se me ponie delantre i nada de feturo me deixaba ber, fui ende que treminei salir pul mundo, mas nun se l dixe a naide que inda percisaba de me cumbencir a mi mesmo - tanta beç me acunteciu treminar i tomar decisones sien star cumbencido! purmeiro todo me parecie cumo nun suonho an que nien you querie acraditar, mas hoije beio bien que nien me dei de cuonta de cumo solo a un cachico de mundo podemos chamar nuosso, que an todo l restro somos strangeiros, essa outra maneira de le chamar a la soledade que nunca de nós se zagarra; aqueilha purmeira nuite nien me drumi i nunca dende se me zarredaba la pension, mas sien chegar a antender se era miedo de salir ou se era miedo de quedar naqueilha zgrácia de bida que nien un frisgo abrie para amostrar algo de melhor; solo sabie que muitos antes de mi habien ido pul mundo i uns mandában cartas a dezir bien, mas outros nunca mais habie resquícios deilhes: duole dun modo special la paixarina quando un se bota a caras al çcoincido, nunca sabendo adonde eirá a tener, nunca sabendo se un die ha de tornar; l restro nien tanto, mas esse sfergante an que tomei la decision quedou-me cumo un cinema, nítido cumo ua madrugada.





quinta-feira, 19 de novembro de 2009

Odas de Ricardo Reis (054)

Miro ls campos, Neera,
Campos, campos, i sufro
Yá l friu de la selombra
An que nun tenerei uolhos.
La calabeira antessinto
Que serei nun sentindo,
Ou solo quanto l que çconheço
Me ancógnito menistre.
I menos al sfergante
Choro, que a mi feturo.
Súbdito ousente i nulo

De l ounibersal çtino.

Fernando Pessoa [Odas de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Olho os campos, Neera,
Campos, campos, e sofro
Já o frio da sombra
Em que não terei olhos.
A caveira antessinto
Que serei não sentindo,
Ou só quanto o que ignoro
Me incógnito ministre.
E menos ao instante
Choro, que a mim futuro.
Súbdito ausente e nulo
Do universal destino.]




terça-feira, 17 de novembro de 2009

Assi son las oucas



De las palabras
que daprendiste
solo ua
nun ten traduçon.
Quando traduzes
l amor, tu sabes
que ye yá outro l nome del.
Assi son las oucas
quando apodrécen.

Albano Martins, Assim são as Algas
Traduçon de Fracisco Niebro




[An pertués

Assim são as algas

Das palavras
que aprendeste
só uma
não tem tradução.
Quando traduzes
o amor, tu sabes
que é já outro o seu nome.
Assim são as algas
quando apodrécen.]





domingo, 15 de novembro de 2009

I a las bezes

I a las bezes las nuites dúran meses
I a las bezes ls meses ouceanos
I a las bezes ls braços que apertamos
nunca más son ls mesmos I a las bezes

achamos de nós an poucos meses
l que la nuite mos fizo an muitos anhos
I a las bezes fazemos que lhembramos
I a las bezes lhembramos que a las bezes

al agarrarmos l gusto als ouceanos
solo l sarro de las nuites nó de ls meses
bien ne l fondo de ls copos nós achamos

I a las bezes dá-mos la risa ou choramos
I a las bezes a las bezes ah a las bezes
nun segundo se scápan tantos anhos

David Mourão Ferreira
Traduçon de Fracisco Niebro


[An pertués


E por vezes

E por vezes as noites duram meses
E por vezes os meses oceanos
E por vezes os braços que apertamos
nunca mais são os mesmos E por vezes

encontramos de nós em poucos meses
o que a noite nos fez em muitos anos
E por vezes fingimos que lembramos
E por vezes lembramos que por vezes

ao tomarmos o gosto aos oceanos
só o sarro das noites não dos meses
lá no fundo dos copos encontramos

E por vezes sorrimos ou choramos
E por vezes por vezes ah por vezes
num segundo se evolam tantos anos]

Fuolha



Era ua fuolha pousada
ne l quetobielho de l biento:
i bolaba, zlhumbrada,
antre muorte i mobimiento.

Era ua fuolha: lhembraba,
D’andeble, l momiento
an que la bida me quedaba
scraba de l tou juramiento.

Era ua fuolha: mais nada.
Antes fura squecimiento!

David Mourão Ferreira

Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués

Folha

Era uma folha pousada
no cotovelo do vento:
e pairava, deslumbrada,
entre morte e movimento.

Era uma folha: lembrava,
de tão frágil, o momento
em que a vida me ficava
escrava do teu juramento.

Era uma folha: mais nada.
Antes fosse esquecimento!]






sábado, 14 de novembro de 2009

Ha de benir un Natal!



Ha de benir un Natal i será l purmeiro
an que se beia a la mesa l miu campo baziu

Ha de benir un Natal i será l purmeiro
an que me han-de lhembrar de modo menos claro

Ha de benir un Natal i será l purmeiro
an que solo ua boç me lhembre a solas cun eilha

Ha de benir un Natal i será l purmeiro
an que nun biba yá naide miu coincido

Ha de benir un Natal i será l purmeiro
An que nin bibo steia un berso deste lhibro

Ha de benir un Natal i será l purmeiro
An que tenerei outra beç l Nada a solas cumigo

Ha de benir un Natal i será l purmeiro
An que nin l Natal tenerá qualquiera sentido

Ha de benir un Natal i será l purmeiro
An que l Nada ganhe outra beç la quelor de l
Anfenito

David Mourão Ferreira
Traduçon de Fracisco Niebro




[An pertués

Há-de vir um Natal e será o primeiro
em que se veja à mesa o meu lugar vazio

Há-de vir um Natal e será o primeiro
em que hão-de me lembrar de modo menos nítido

Há-de vir um Natal e será o primeiro
em que só uma voz me evoque a sós consigo

Há-de vir um Natal e será o primeiro
em que não viva já ninguém meu conhecido

Há-de vir um Natal e será o primeiro
em que nem vivo esteja um verso deste livro

Há-de vir um Natal e será o primeiro
em que terei de novo o Nada a sós comigo

Há-de vir um natal e será o primeiro
em que nem o Natal terá qualquer sentido

Há-de vir um natal e será o primeiro
em que o Nada retome a cor do
Infinito]



quinta-feira, 12 de novembro de 2009

ye hoije que sós

mal faç selombra l sol d'outonho: lharga, zlida, ansaia passos de nubrina, que há de ser apuis cenceinho; nien te deste de cuonta de cumo te sfriou cul tiempo l mirar, talbeç a afazer-te yá al baço de la carambina que arde na alma de l eimbierno; quando ardíren las candelas de la fin, han de ls heirois mejá-se pulas calças abaixo i talbeç las palabras yá nun déian cula puorta de ls poemas; todo tornará a sou ampeço - bala-te essa certeza - mas yá nun amportará cumo nien cun quien: que te bonde saber que nun será cuntigo, puis ye hoije que sós inda quando son feturos l que sonhas.




terça-feira, 10 de novembro de 2009

diário 26

aquel anho, yá te lhebei cumigo pa las eiras, tenies arrimado a quinze dies: era ua calor zmasiada i pus-me a balear alredror la parba, mas inda mal tenie fuorças para me aguantar de pies, selombras a passáren-me puls uolhos i you ancostada a un carro armado cun setas de la palha; cumo nun parabas de chorar, tornei para casa, i inda hoije tengo la eideia de que naide antendiu por que tornaba, mas al passar pul Sagrado bi ls garoticos a lhebar l pan para Nuossa Senhora i para San Roque i lhougo eilhi te manginei cula cetica na mano i fui assi que amanhei fuorças para ser capaç de chegar a casa.



segunda-feira, 9 de novembro de 2009

diário 25



Sabes, era el garotico i era you moça. Chamábamos-le L Sacalico. Benie cun ua burrica pula rede i l pai anriba. Tenie ls pies assi, i ajuntaba un palmo al outro bien sticado para amostrar. Drumien ne l palheiro de tiu Franco eilhi a la punta de riba de l Barrialto, que el daba-le ua manta para se ambrulháren i metien-se na palha i prendien la burrica eilhi al lado. You i la mie Fracisca muito mos riemos, puis nun habie meia de poner l tiu anriba la burra, que siempre se ambolcaba. Essa giente passou-las mui granudas, a puntos de hoije nien antender cumo era possible. Mas habie muita giente assi, talbeç l mais de la giente. Mira, apuis que se morriu miu pai, mie mai drumie na cama cun mies dues armanas pa la cabeceira i you drumie pa ls pies, nun xergon de lhino, cheno cun cuolmo que se l metie por ua carranca que tenie. A las bezes l cuolmo de l colchon arrimaba-se pa ls lhados i l cuorpo quedaba anriba ls palos de niebro que tenie ambaixo. L que bal ye que éramos nuobas i todo se aguantaba. Fala-me tu de l Scalico que nunca you coinci outra giente! todo l que se diga de la probeza i bida dura dessa giente será siempre pouco. Scunder esso puode a muitos parecer bien, mas you cuido que ye cumo un crime contra essas pessonas que nunca naide le dou ua mano, mas siempre rumpírun, nunca se deixórun quedar delantre de las deficuldades i amostra cumo la bida ten tanta fuorça que nun ye qualquiera un que la bota a abaixo. Muito tiempo apuis, yá traie ua motorizada , mas éran mais las bezes la lhebaba a mano do que benie anriba deilha, mas esso yá fui muito tiempo apuis i la bida nien assi sei se haberie melhorado muito.





sexta-feira, 6 de novembro de 2009

Odas de Ricardo Reis (053)


Arrecelo, Lídia, l çtino. Nada ye cierto.
An qualquiera hora puode mos passar
L que mos todo demude.
Fuora de l coincido ye stranho l passo
Que própio damos. Grabes numes guárdan
Las guapas de l que ye uso.
Nun somos diuses: ciegos, arrecélemos,
I la pouca dada bida antepóngamos
A la nobidade, abismo.


Fernando Pessoa [Odas de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués:

Temo, Lídia, o destino. Nada é certo.
Em qualquer hora pode suceder-nos
O que nos tudo mude.
Fora do conhecido é estranho o passo
Que próprio damos. Graves numes guardam
As lindas do que é uso.
Não somos deuses: cegos, receemos,
E a parca dada vida anteponhamos
À novidade, abismo.

domingo, 1 de novembro de 2009

Oda al caldo de cóngaro




Ne l mar
termentoso
de l Chile
bibe l rosado cóngaro
gigante anguila
de nebada chicha.
I nas panelas
chilenas,
na costa,
naciu l caldico
pesado i saboroso,
porbeitoso.
Lhebai pa la cozina
l cógaro çfolhado,
sue piel manchada sal
cumo ua lhuba
i a la muostra queda
antoce
la ftuita de l mar,
l cóngaro tienro
relhuç
já znudo,
purparado
pa la nuossa gana.
Agora agarra
alhos,
acarina purmeiro
esse marfil
specioso,
cheira
sou oulor anrabiado,
antoce
deixa l alho picado
caier cula cebolha
i l tomate
até que la cebolha
tenga quelor de ouro.
Anquanto esso
cuozen-se
cul oupor
ls riales
camarones marinos
i quando stubíren
ne l punto,
que se coalhou l gusto
nua çuça
formada pul çumo
de l ouceano
i pula auga clara
que zatou la lhuç de la cebolha,
antoce
que entre l cóngaro
i quede cubierto an glória,
que na panela de aceite,
se ancalhe i se incha.
Yá solo ye perciso
deixar ne l manjar
caier la rita
cumo ua rosa spessa,
i al fuogo
debagarico
antregar l tesouro
até que ne l caldo
se caléçan
las eisséncias de l Chile,
i a la mesa
chéguen acabados de casar
ls sabores
de l mar i de la tierra,
para que nesse plato
tu reconheças l cielo.

Pablo Neruda, Odas Elementales (1954)
Traduçon de Fracisco Niebro (an Santiago de l Chile, an 27 de Outubre)






[an castelhano:

Oda al caldillo de congrio

En el mar
tormentoso
de Chile
vive el rosado congrio,
gigante anguila
de nevada carne.
i en las ollas
chilenas,
en la costa,
nació el caldillo
grávido y suculento,
provechoso.
Lleben a la cocina
el congrio desollado,
su piel manchada cede
como un guante
y al descubierto queda
entonces
el racimo del mar,
el congrio tierno
reluce
ya desnudo,
preparado
para nuestro apetito.
Ahora
recoges
ajos,
acaricia primero
ese marfil
precioso,
huele
su fragancia iracunda,
entonces
deja el ajo picado
caer con la cebolla
y el tomate
hasta que la cebolla
tenga color de oro.
Mientras tanto
se cuecen
con el vapor
los regios
camarones marinos
y quando ya llegan
a su punto,
cuando cuajó el sabor
en una salsa
formada por el jugo
del océano
y por el agua clara
que desprendió la luz de la cebolla,
entonces
que entre el congrio
y se sumerga en gloria,
que en la olla de aceite,
se contraiga ye se impregne.
Ya sólo es necesario
dejar en el manjar
caer la crema
como una rosa espesa,
y al fuego
lentamente
entregar el tesoro
hasta que en el caldeillo
se calienten
las esencias de Chile,
y a la mesa
lleguen recién casados
los sabores
del mar y de la tierra,
para que en ese plato
tú reconozcas el cielo.]



quinta-feira, 29 de outubro de 2009

sinto



Sinto l miu coraçon na doçura
derretir-se cumo cera:
são un ólio debagaroso
i nó un bino mies benas,
i sinto que la mie bida se bai scapando
calhada i doce cumo la gazela.

Gabriela Mistral,
Traduçon de Fracisco Niebro (an Santiago de l Chile)




[an castelhano:

Siento mi corazón en la dulzura
fundirse como ceras:
son un óleo tardo
y no un vino mis venas,
y siento que mi vida se va huyendo
callada y dulce como la gacela.]



sábado, 24 de outubro de 2009

L friu special


L friu special de las manhanas de biaije

L'agonie de la salida, carnal ne l arrepanhar

Que bai de l coraçon a la piel

Que chora birtualmente anque cuntenta.


Fernando Pessoa [Poemas, de Álvaro de Campos]




[An pertués

O frio especial das manhãs de viagem,

A angústia da partida, carnal no arrepanhar

Que vai do coração à pele,

Que chora virtualmente embora alegre.]



sexta-feira, 23 de outubro de 2009

Odas de Ricardo Reis (052)

Ponho na altiva mente o fixo esforço
Da altura, e à sorte deixo,
E as suas leis, o verso;
Que, quando é alto e régio o pensamento,
Súbdita a frase o busca
E o scravo ritmo o serve.

Fernando Pessoa [Odes de Ricardo Reis]

Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Pongo na altiba mente l fixo sfuorço
De l’altura, i a la suorte deixo,
I las sues leis, l berso;
Que, quando ye alto i régio l pensamiento,
Adominada la frase l busca
I l scrabo ritmo l sirbe.]





quinta-feira, 22 de outubro de 2009

diário 24



ua nuite de berano, caliente cumo un suonho, deitei-me de cuostas nun restroilho pa la Xalina: miu armano ressonhaba i you nun habie meia de acabar de cuntar las streilhas; nesto, oubo l gau gau dua raposa, que me dá miedo; deixo l cuntar i buolbo-me pa la filosofie: cumo será l lhadrar de las raposas ne l cielo? mais de uitenta anhos apuis, inda nun sei la repuosta, mas ampeço a acraditar que era la pregunta que nun fazie sentido: cul tiempo, fui-me dando de cuonta que daprendemos algues repuostas, mas nunca chegamos a daprender las preguntas ciertas.





terça-feira, 20 de outubro de 2009

Diário 23



ua beç, tiu Zé Raimundo, l barbeiro, sangrou a miu pai: sacou-le ua malga de sangre por un dedo dun pie; yá nun se me lhembra que mal tenie, mas parece que inda hoije stou a ber la malga a anchir-se de sangre, que pingaba mui debrebe, i nien sei cumo se me lhembra desso que nun era questume deixar ls garoticos ber essas cousas; era esse un de ls modos radicales de tratar ciertas malinas, mas sei que dessa beç miu pai nun tubo peligro: anque stubíramos ne l ampeço de ls anhos trinta de l seclo XX, la medecina que eiqui se ousaba inda era armana a la de hai quenhientos anhos, anque yá oubira puli un doutor que le chamában l doutor Bárrios;
de la pita que mie matou dessa beç que miu pai stubo malo, lhembra-se-me bien de arrebanhar las patas, you ua i outra miu armano, yá nun dou fé de qual era; apuis, un die ,miu pai albantou-se pa l sol i quedou eilhi sentado ne l puial al pie de la puorta, calhado, tal i qual cumo you fago agora, que a las bezes mal se me dá que páren para falar: l mais deilhes nun ténen nada para me dezir i l mais de las bezes you nada tengo pa le respunder; tanto tiempo apuis inda nun antendo cumo ye que sangrar ua pessona podie curar, eilhes dezien que se sacaba l sangre malo, mas cumo podie ser se l mais del quedaba ne l cuorpo i era todo armano... bien, agora tamien yá nun antressa, até porque cun esto todo se me lhembrou que stá na hora de ir a tomar ls cumpremidos.





segunda-feira, 19 de outubro de 2009

Diário 22

Miu pai gustaba de assar un uobo na cinza de l borralho, yá cun pouca calentura; quando l sacaba lhababa-lo até quedar bien lhimpico i ambolbie-lo nun guardanapo; apuis, inda bien caliente, partie-le un cachico de la casca a la punta de riba i iba alhá molhando carolicos finicos de pan até se acabar; you era garotico mui pequeinho i daba-se-me na alma molhar alhá tamien cachicos de pan a la par de miu pai; nunca se me há de squecer aquel ritual i aquel sabor, ua de las melhores maneiras de comer pan que you coinci, de las mais delicadas i mais finas; puode haber quien cuide que todo queda puorco de la cinza, mas nun ye berdade i até la casca de l uobo relhumbra apuis de lhabada; muitos anhos apuis fui pa la Fráncia i soube que comien uobos aparecidos, mas nunca cheguei a saber adonde ye que ls assában ou se ls cozien ou cumo era: nunca ls porbei i inda bien puis de certeza que nun me íban a saber tan bien cumo ls de miu pai.



domingo, 18 de outubro de 2009

Diário 21

quando chega l outonho apeduro siempre l sol i a las bezes scabo solo para que la tierra de ambaixo del se çpida i l puoda guardar: pena que yá nun se puoda poner i regar i seguir la pampoleza cun que todo se bota a crecer cumo se l tiempo acabara mesmo eilhi; ye siempre ende que ls delores tóman cuonta de mi, sien tierra para ls arramar cumo stierco, por esso ye tan friu l friu de eimbierno: ye siempre cedo pa las lamentaçones, i busco siempre tiempo para nun le deixar campo para medráren i chegáren a botar frol: bien sei que nun hai pior delor que aquel que chegou a botar frol, cumo cousa galana que se admira sufrindo, penando, nien sabie cumo todo esso puode ser, mas agora sei que puode ser; fui perciso chegar a bielho para saber que l trabalho nun ye solo por pan ou algo que se coma: agora stou siempre cun atento als delores, mal nácen nun penso noutra cousa que nun seia dá-le cul sacho, tal i qual cumo siempre fago culas yerbas malas que me nácen na huorta, ye ua malzina que ambentei you solo i que muita beç dá mesmo resultado: ye por esso que l pior ben siempre cula nuite, puis ende un home nien bei adonde botar l sacho, l delor i l suonho (ou la falta del) armanados na mesma guerra contra mi , para nun me deixar chubir até la punta de riba de la nuite, a saludar la lhuç cumo quien abre la puorta a la bida, a mais un die.




sábado, 17 de outubro de 2009

Odas de Ricardo Reis (051)




Cumo se cada beiso
Fura de çpedida,
Mie Cloe, beisemos-mos, amando,
Talbeç que yá mos tope
Ne l ombro la mano, que chama
A la barca que nun ben sien ser bazie;
I que ne l mesmo feixe
Ata l que de nós para nós furmos
I la alhena soma ounibersal de la bida.

Fernando Pessoa [Odes de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Como se cada beijo
Fora de despedida,
Minha Cloe, beijemo-nos, amando.
Talvez que já nos toque
No ombro a mão, que chama
À barca que não vem senão vazia;
E que no mesmo feixe
Ata o que mútuos fomos

E a alheia soma universal da vida.]



sexta-feira, 16 de outubro de 2009

Diário 20



Todos ls anhos tenie que arrendar tierras para pan, l mais de las bezes an lhugares fuora: quando era d'a meias, que si custaba a dar la metade de to l que se colhie, mas la porra era que, se nun fusse assi, nun tenie modo de amanhar la semiente para sumbrar; quedaba siempre todo tan loinge cumo l pan, que nien sudor adundiaba ciertos arachales, todo siempre al modo para faltar algun pan i tener de ampeçar la fugida siempre antes de la raia de salida: era siempre negro l pan, i assi quedaba de la mesma quelor de la fame; hai lhembráncias que ténen siempre quelor scura, muita beç negra, mas nien por esso se me squecírun, cumo eilhas merecien.





quarta-feira, 14 de outubro de 2009

L Guardador de Ganados XLVIII



[Quaije dous anhos apuis de ser ampeçada, an 09 de Nobembre de 2007, eiqui se cunclui la publicaçon de la traduçon antegral, para mirandés, de ls 49 poemas de "L Guardador de Ganados", de Fernando Pessoa / Alberto Caeiro]





De la mais alta jinela de mie casa
Cun un lhienço branco digo adius
Als mius bersos que sálen pa la houmanidade.

I nun stou cuntento nien triste.
Esse ye l çtino de ls bersos.
Screbi-los i debo de amostrá-los a todos
Porque nun puodo fazer l cuntrairo
Cumo la frol nun puode scunder la quelor,
Nien l riu scunder que cuorre
Nien l’arble scunder que dá fruito.

Mirai-los que ban yá loinge cumo na deligença
I you nien sequiera sinto pena
Cumo un delor ne l cuorpo.

Quien sabe quien ls lerá?
Quien sabe a que manos eiran?

Frol, apanhou-me l miu çtino pa ls uolhos.
Arble, arrincórun-me ls fruitos pa las bocas.
Riu, l çtino de la mie auga era nun quedar an mi.
Abaixo-me i sinto-me quije cuntento,
Quaije cuntento cumo quien çcansa de star triste.

Ide, ide-bos de mi!
Passa l’arble i queda arramada pula Natureza.
Murcha la frol i l sou puolo dura siempre.
Cuorre l riu i entra ne l mar i la sue auga ye siempre la que fui sue.

Passo i quedo, cumo l Ouniberso.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Da mais alta janela da minha casa
Com um lenço branco digo adeus
Aos meus versos que partem para a humanidade.

E não estou alegre nem triste.
Esse é o destino dos versos.
Escrevi-os e devo mostrá-los a todos
Porque não posso fazer o contrário
Como a flor não pode esconder a cor,
Nem o rio esconder que corre,
Nem a árvore esconder que dá fruto.

Ei-los que vão já longe como que na diligência
E eu sem querer sinto pena
Como uma dor no corpo.

Quem sabe quem os lerá?
Quem sabe a que mãos irão?

Flor, colheu-me o meu destino para os olhos.
Árvore, arrancaram-me os frutos para as bocas.
Rio, o destino da minha água era não ficar em mim.
Submeto-me e sinto-me quase alegre,
Quase alegre como quem se cansa de estar triste.

Ide, ide de mim!
Passa a árvore e fica dispersa pela Natureza.
Murcha a flor e o seu pó dura sempre.
Corre o rio e entra no mar e a sua água é sempre a que foi sua.

Passo e fico, como o Universo.]




terça-feira, 13 de outubro de 2009

Diário 19



aquel era l anho de albantar la casa, que las notas que fiç an trigo i an bino dában a la justa para pagar ls canteiros i ls pedreiros: era l suonho de casa cun sobrado, ancaliada i sien l negro de la piedra a antristecer ls uolhos i ls dies; anquanto i nó, ls dous filhos mais nuobos podien ir para an ca de mie suogra a drumir i l mais nuobo podie quedar cun nós: íban a ser uns anhos duros, mas todo alhá se habie de passar;, que nun stámos afeitos a outra cousa; mas l caralho ye que ls anhos fúrun passando i nun habie meia de la casa andar para alhá de las paredes znudas i de l sobrado, inda porriba ls filhos yá éran cinco i comien mais pan i quenhon que you sei alhá; solo apuis de haber ido pa la Fráncia uns seis anhos apuis ye que la cousa andubo palantre; quando miro al para trás dá-me la risa quando hoije me fálan de manha de recuperar las casas bielhas, puis bien beio que esso solo quier dezir deixar las paredes de pies: aqueilha casica era un selumbron i solo habie un modo de me ber lhibre del, botá-la abaixo.



segunda-feira, 12 de outubro de 2009

L Guardador de Ganados XLVII

Nun die claro de mais,
Die an que daba la gana de haber trabalhado muito
Para nel nun trabalhar nada,
Bi, cumo ua strada pul meio las arbles,
L que talbeç seua l Grande Segredo,
Aquel Grande Mistério de que ls poetas falsos fálan.

Bi que nun hai Natureza,
Que Natureza nun eisiste,
Que hai montes, balhes, galázias,
Que hai arbles, flores, yerbas,
Que hai rius i piedras,
Mas que nun hai un todo a que esso pertença,
Que un cunjunto rial i berdadeiro
Ye un mal de las nuossas eideias.

La Natureza ye partes sien un todo.
Esto ye talbeç l tal mistério de que fálan.

Fui esto l que sien pensar nien parar,
Acertei que debie de ser la berdade.
Que todo ándan a saber i que nun áchan
I que solo you, porque nun fui a saber deilha, achei.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Num dia excessivamente nítido,
Dia em que dava a vontade de ter trabalhado muito
Para nele não trabalhar nada,
Entrevi, como uma estrada por entre as árvores,
O que talvez seja o Grande Segredo,
Aquele Grande Mistério de que os poetas falsos falam.

Vi que não há Natureza,
Que Natureza não existe,
Que há montes, vales, planícies,
Que há árvores, flores, ervas,
Que há rios e pedras,
Mas que não há um todo a que isso pertença,
Que um conjunto real e verdadeiro
É uma doença das nossas ideias.

A Natureza é partes sem um todo.
Isto é talvez o tal mistério de que falam.

Foi isto o que sem pensar nem parar,
Acertei que devia ser a verdade
Que todos andam a achar e que não acham,
E que só eu, porque a não fui achar, achei.]



domingo, 11 de outubro de 2009

Diário 18

chubie la caleija para casa, altas horas, apuis la ronda, ambrulhado an mie manta de lhana: l sonido de l martelhar furaba la nuite, i era esse l modo de la nuite chorar ls muortos: que tenie de star pronto l caixon antes de l antierro: fazie menos bruído quando todo mundo iba ne l squife i abaixaba a la tierra nun lhençol de lhino, pa la tierra tardar mais un cachico de tiempo a comer ls uolhos: fui dende que se passou de l artesanato pa l'andústria de ls caixones i de la muorte serena i guapa: bendo bien, quien percisa de l caixon somos nós ls bibos, que als muortos tanto se le dá. Quedou-me l martelhar dessa nuite, l sbranquenhado de la gilada i de la manta de lhana, mas yá se me squeciu quien se morriu: squecemos talbeç l que mos pon mais acerca ou mos lhembra la muorte: adelantra bien...

sábado, 10 de outubro de 2009

Diário 17


al screbir estes diários, plural porque nun son solo mius, dou cumigo a lhembrar l que nun se me squeciu, quier dezir, cousicas tan pequeinhas i tan simpres que nunca tube la eideia de que íban a quedar: i baia un home a saber l que son las grandes cousas de la bida! Cumo aqueilha beç que fui a drumir cun un carro cheno de pan para poner nas eiras antes de l sol nacer. Drumi-me i aparece-me alhá l amo a spertar-me cun ua data de burro i dous cuntapies ne l culo. Tenie ziuito anhos i cinco crouas ne l bolso. Mandei-lo foder i scapei-me para Fermeseilhe. Bin dalhá dous dies apuis cheno de fame i ua sfuira de ls arbilhos calientes. Fui-me a tener cun tiu Aleixo i alhá quedei a daprender para çapateiro i solo apuis ye que tornei para casa de miu pai. Nunca fui muito de sonhar an ir pul mundo. Pena que nun houbisse uns libros para ler, cousa que siempre se me dou çque fiç la scuola. Aquel berano an que deixei l amo fui als touros cun denheiro para mercar ua gorra, mas acabei por nun la mercar. Bi por alhá uas truquesas i un martielho de çapateiros i fui esso que cumprei: cumo iba a ser çapateiro sien ferramienta? Esse anho l riu passaba-se bien a bau, mas siempre gustei de nadar i deixá-me ir pula corriente abaixo: era esse l segredo para un nun se deixar agarrar puls remolinos, un nunca podie lhuitar cul riu, mas passá-le la manos cumo quien le faç fiestas. I eilhi staba you a pensar na bida ambaixo la baranda, anquanto fazie lhinhas para coser çapatos: tenie ziuito anhos i nada que me podisse baler para me poder casar. Hoije tengo cumigo esta eideia de cumo todo saliu de mi, de cumo nun podie cuntar cun mais naide i de cumo achaba esso la cousa mais natural de mundo. Queda pesada la bida quando todo ye ua cunquista, até nós mesmos al modo que crecemos. Anque seia siempre assi, sabe bien tener la eilusion de que siempre hai quien mos puoda dar ua mano ou aparar por baixo quando mos caiemos pulas faias de ls dies. Cousicas bien pequeinhas que passán puls buraquitos dessa arte de squecer que ye la bida i solo por esso me bénen agora a la lhembráncia cumo se houbíran crecido cul tiempo.



sexta-feira, 9 de outubro de 2009

L Guardador de Ganados XLVI

Deste modo ou daquel modo,
Cunsante calha ou nun calha,
Podendo a las bezes dezir l que penso,
I outras bezes dezindo-lo mal i cun misturas,
Bou screbindo ls mius bersos sien querer,
Cumo se screbir nun fura ua cousa feita de géstios,
Cumo se screbir fura ua cousa que me acuntecira
Cumo dar-me l sol de fuora.

Fago por dezir l que sinto
Sien pensar an que l sinto.
Fago por ancostar las palabras a l’eideia
I nun percisar dun corredor
De l pensamiento pa las palabras.

Nien siempre sou capaç de sentir l que sei que debo de sentir.
L miu pensamiento solo mui debagar atrabessa l riu a nado
Porque le pesa l fato que ls homes le fazírun ousar.

Fago por znudar-me de l que daprendi
Fago por me squecer de l modo de lhembrar que me ansinórun,
I raspiar la tinta cun que tenhírun ls sentidos,
Zanqueixotar las mies eimoçones berdadeiras,
Zanrebulhar-me i ser you, nó Alberto Caeiro,
Mas un animal houmano que la Natureza fizo.

I assi scribo, querendo sentir la Natureza, nien sequiera cumo un home,
Mas cumo quien sinte la Natureza, i mais nada.
I assi scribo, ora bien, ora mal,
Ora acertando cul que quiero dezir, ora arrando,
Caiendo eiqui, lhebantando-me acolha,
Mas indo siempre ne l miu camino cumo un ciego maluco.

Assi i todo, sou alguien.
Sou l Çcubridor de la Natureza.
Sou l Argonauta de las sensaçones berdadeiras.
Traio al Ouniberso un nuobo Ouniberso
Porque traio al Ouniberso el-mesmo.

Esto sinto i esto scribo
Perfeitamente sabedor i sien que nun beia
Que son cinco horas de la manhana
I que l sol, que inda nun amostrou la cabeça
Porriba la parede de l hourizonte,
Assi i todo yá se le béien las puntas de ls dedos
Agarrando l sierro de la parede
De l hourizonte cheno de montes baixos.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Deste modo ou daquele modo,
Conforme calha ou não calha,
Podendo às vezes dizer o que penso,
E outras vezes dizendo-o mal e com misturas,
Vou escrevendo os meus versos sem querer,
Como se escrever não fosse uma cousa feita de gestos,
Como se escrever fosse uma cousa que me acontecesse
Como dar-me o sol de fora.

Procuro dizer o que sinto
Sem pensar em que o sinto.
Procuro encostar as palavras à ideia
E não precisar dum corredor
Do pensamento para as palavras.

Nem sempre consigo sentir o que sei que devo sentir.
O meu pensamento só muito devagar atravessa o rio a nado
Porque lhe pesa o fato que os homens o fizeram usar.

Procuro despir-me do que aprendi,
Procuro esquecer-me do modo de lembrar que me ensinaram,
E a raspar a tinta com que me pintaram os sentidos,
Desencaixotar as minhas emoções verdadeiras,
Desembrulhar-me e ser eu, não Alberto Caeiro,
Mas um animal humano que a Natureza produziu.

E assim escrevo, querendo sentir a Natureza, nem sequer como um homem,
Mas como quem sente a Natureza, e mais nada.
E assim escrevo, ora bem, ora mal,
Ora acertando com o que quero dizer, ora errando,
Caindo aqui, levantando-me acolá,
Mas indo sempre no meu caminho como um cego teimoso.

Ainda assim, sou alguém.
Sou o Descobridor da Natureza.
Sou o Argonauta das sensações verdadeiras.
Trago ao Universo um novo Universo
Porque trago ao Universo ele-próprio.

Isto sinto e isto escrevo
Perfeitamente sabedor e sem que não veja
Que são cinco horas do amanhecer
E que o sol, que ainda não mostrou a cabeça
Por cima do muro do horizonte,
Ainda assim já se lhe vêem as pontas dos dedos
Agarrando o cimo do muro
Do horizonte cheio de montes baixos.]

quinta-feira, 8 de outubro de 2009

Diário 16


ne ls tiempos de la fame, arrebanhar un uosso era ua arte: deixá-lo liso, relhamposo, sien cachicos de chicha a amporcá-lo, a puntos de até meter duolo atirá-se-lo al perro; nun se le podien achegar ls dientes de qualquiera maneira, nun eisercício de pacéncia i tiempo que naide tubisse la coraige de anterrumper: bota acá l uosso que you le dou mais ua buolta, frase atirada de facada assi cumo quien nun passa nun eisame, un houmildar sin nome nua altura an que yá me purparaba pa le dar la chupadela final, tal i qual cumo cucharica de café apuis de bien mexido; bien sei que ambentórun essa cousa de garfo e faca, que dórun cuonta de l prazer de stalhar ls beiços a chupar ls dedos apuis l arrebanhaduro, mas tamien ende se puode apurar la arte de arrebanhar uossos, çque se críen buonas cundiçones cundiçones: mas que fazeremos se la purmeira cundiçon para ua buona arte de arrebanhar siempre fui la fame?; talbeç seia possible dar l brinco pa l arrebanhar un uosso yá nó cumo ato de comer, mas cumo pura filosofie, adonde l prazer ben associado al comer debagaroso i an que la culidade subirte a to la quantidade, quando l prazer de comer yá nun stá na barriga chena, mas ne l puro gusto i passa diretamente de la lhéngua pa l celebro; bou a tener que aperfundar esto todo, i talbeç un die cunsiga screbir un berdadeiro tratado de arrebanhar un uosso, ua teoria de la alimentaçon an que tornemos a mirar pa las cousas cumo se cuntináramos a tener fame, i esse faç de cuonta yá mos puode lhebar alhá la teorie i retornar a la pura arte oureginal de arrebanhar uossos; anquanto i nó, a la falta de dientes, bou apurando la mie arte cula ajuda de la faquita, la fuolha bien segura na punta de ls dedos, la punta able cumo un bisturi, i que naide me beia, nun baia inda a pensar que passo l tiempo antretenido cun filosofies, esse analfabetismo que nunca cunseguiu saber adonde stá la eisséncia que çtingue un home dun perro, l mesmo ye dezir, coincer l camino que bai de arrebanhar un uosso a robé-lo.

terça-feira, 6 de outubro de 2009

L Guardador de Ganados - XLV

Ua touça de arbles alhá loinge, alhá pa la lhadeira.
Mas l que ye ua touça de arbles? Hai arbles solamente.
Touça i l plural arbles nun son cousas, son nomes.

Tristes de las almas houmanas, que pónen todo an orde,
Que ríscan lhinhas de cousa a cousa,
Que pónen lhetreiros cun nomes nas arbles abselutamente riales,
I zéinhan paralelos de lhatitude i lhungitude
Anriba la própia tierra einocente i mais berde i frolida do que esso!

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués:
Um renque de árvores lá longe, lá para a encosta.
Mas o que é um renque de árvores? Há árvores apenas.
Renque e o plural árvores não são cousas, são nomes.

Tristes das almas humanas, que põem tudo em ordem,
Que traçam linhas de cousa a cousa,
Que põem letreiros com nomes nas árvores absolutamente reais,
E desenham paralelos de latitude e longitude
Sobre a própria terra inocente e mais verde e florida do que isso!]



domingo, 4 de outubro de 2009

diário 15

naquel eimbierno nun tenie nada que fazer, até la çapaterie staba cun pouco trabalho: fui ende que pus las oulibeiricas; to l eimbierno fui scabando la peinha a poder de fierro i picarete, a modo de fazer un frisgo para poner a lhá la staca i que anchie cun tierra i stierco que lhebaba a sacadas cula burra; apuis fazie-le l pardon alredror i ua poça al tuoro para aparar l'auga; ua beç fui para bai a cagar atrás dua parede i quando mirei l pardonico i sue staca anriba era tal i qual un altar cun sou santo: eilhi, cada azeituna iba a ser un milagre; nien por esso las almanechas debelgában an sou debido tiempo, i ende quedei a saber que até ls santos son mal agradedecidos.

sexta-feira, 2 de outubro de 2009

diário 14

hai palabras que yá nun me dízen nada, ancapazes de arrepiçar la piel ou lhebantar un airico ne ls uolhos: tal i qual bumbilha nun lhigada a la corriente; fui l tiempo que las gastou de tanto se sgodar neilhas ou fui you que zaprendi la arte de las chiçcar? nunca me cunformei i, an beç de las deixar a sous santos i lhargos, tornei a scuola a acender ls carreirones adonde cuorre l sangre.

quinta-feira, 1 de outubro de 2009

diário 13

quedórun-me arbles sien cuonta a chinar de berde ls dies, pousadeiro de ls uolhos adonde nun chegaba l puolo i sue selombra; crecírun cul tiempo agarrado al tuoro, fúrun bózio a cobrar la soledade, ansínórun-me que las angúrrias nun ban alhá la casca: agora perdo-me sien eilhas, anstable l hourizonte, ls caminos sien marras de sentido; siempre la poda me dou un prazer special i bé-las an sou choro d'augadielha, bibas por andrento l lhargo eimbierno; solas na prainada, éran siempre ua frol ne l salon de la tierra, chamadeiro de centeilhas i merendas; nun me afago sien eilhas, l sou oulor lhebado pul aire quando l die yá nun lhuitaba por mais lhuç; muitos baldos d'auga le botei na sequidade cun miedo que nun aguantáran ls eilemientos, bien sabendo que nunca abandonarien las sues raízes: fui esta la mais grande licion que me ansinórun.




terça-feira, 29 de setembro de 2009

diário 12



yá nun ténen cuonta ls que bi morrer: hoije, tengo la bida sumbrada de muortos, que solo an mi bíben puis solo neilhes puodo assentar l mais de la mie bida: hai arbles assi, que se aguántan de pies cul tuoro rendado i cheno de uocos a robé-le la miolha; porquei cumigo se han de morrer cientos, talbeç miles? nun ye de las mais pequeinhas la muorte de ls uolmos i de sous nius de ciguonha; agora cheguei a bielho, nun tiempo nuobo: mas cula stória que carrega, nunca ye nuobo l tiempo, mesmo para aqueilhes que l míran pula purmeira beç.




sexta-feira, 25 de setembro de 2009

Oda als muortos




Sien eilhes nun chegarie a la fin deste poema,
talbeç nien cobrasse l silenço que deixórun
a tembrar na tierra,
quando l sol abaixaba a toda l’anchura de la tarde
porriba las yerbas,
perseguido por eiclipses i çponeres.
Fáien-me mais falta do que quando
caminában pulas selombras de las paredes,
buscando na brigada de las casas uas sobras de nuite
adonde ancostáran la cabeça.
Agora, cumo se quedássen na lhunjura
zmesurada de l mirar,
çarándan pula calhada las squinas
de las palabras que ls squécen,
i la selombra deilhes ye ua lhinha acesa
rasgando ls telhados
de ls ancerradeiros.
Bénen pul aire, pul resfuolgo
de las nubres i de ls páixaros,
sue boç perdida retomba an sílabas
de fumo, i ls timbres familiares
nun le spértan l suonho
de l çcanso que ye de lei.
Cumpartimos la sutible orde de ls lhabirintos,
La spessa claridade de ls abismos,
La lhebeza de ls zertos anriba ls ombros.
I nien siempre ye triste la alegrie
Que arde ambaixo las piedras
Que apenas pésan.

Fernando de Castro Branco, O Nome dos Mortos.





[An pertués
Ode aos mortos
Sem eles não chegaria ao fim deste poema,
talvez nem quebrasse o silêncio que deixaram
a vibrar na terra,
quando o sol descia a toda a largura da tarde
sobre as ervas,
perseguido por eclipses e crepúsculos.
São-me mais necessários do que quando
caminhavam pelas sombras dos muros,
procurando no abrigo das casas um resto de noite
onde encostassem a cabeça.
Agora, como se permanecessem na extensão
desmesurada do olhar,
percorrem discretamente os recantos
das palavras que os olvidam,
e a sua sombra é um traço nítido
fendendo os tectos
dos lugares enclausurados.
Chegam pelo vento, pela respiração
das nuvens e dos pássaros,
a sua voz perdida ecoa em sílabas
de fumo, e os timbres familiares
não lhes despertam o sono
do repouso que lhes cabe.
Partilhamos a subtil ordem dos labirintos,
a espessa transparência dos abismos,
a leveza dos desertos sobre os ombros.
E nem sempre é triste a alegria
que arde sob as pedras
que mal pesam.]





terça-feira, 22 de setembro de 2009

diário 11



entra l outonho, mas sabe-me a eimbierno; ye assi çque nun m'arrólhan bendímia ou sementeira: se nun sembro quei inda puodo sperar?; al menos a fin de primabera puodo poner l poema de la huorta, to l berano regada a sol i risas, que nunca a esses poços me chega la sequidade;

cega-me l amarelhar de las fuolhas i remelhones de bezes me caio cun eilhas , dando cumigo a filosofar subre la eisséncia de la folharasca: bareio de la cabeça quando m'achego a la puorta de l stierco, mas inda m'ancandílan las reboadas de tordelas cun quien daprendi a armar las lousas, essa arte de anquelibrar l ampossible an que me bou anobelhando;

quando s'acendir l Aire de Touro, hei de lo asperar daquel lhado de l sou ouliar pula prainada, antretenido a aguantar las jogas de las piernas i a atiçar la calentura de l sangre, mas perciso desse Aire para nel chubir l miu bramar pulas caleijas i me lhebar las selombras que me ban acobelhando ls uolhos: uns síguen l índece de la bolsa, you sigo esse Aire puis nel ambesti la calentura i la rábia de muita mocidade, i yá era tiempo de me traier algue ganáncia mirando-lo cula andefréncia cun que siempre me zupiou.




sábado, 19 de setembro de 2009

Biografie



Jazes. Para ti bai esta purmeira fala. Naciste
cula República, pul albar dun seclo yá caído,
corriste, die a die, la custelhaçon de ls anhos, ou lhuzes
que relhuzíran nas bordas de ls eiclipses,
sien azeite nas candelas pulas nuites de ls mistérios.
Coinciste l rastro negro de ls manantiales,
la sede de ls rius, l aguelhon de las chuibas ne l scachonar
de las mundiadas, l oundear de la carambina nas lhinas
brancas de janeiro, ls picos de las muntanhas
i sues lhadeiras ancubiertas. Las plantas nacírun-te
de las manos, las sementeiras anteriores tamien.
Fuste íntemo de ls perros i de las abes de las alturas,
portegiste ls rétiles, quando zabrigados,
aguanteste la cinza de ls deimingos, l'andadura molhenga
de peciçones i de juntouros. Batiste a la puorta
de l lhuçque fusque debagar. Quejiste la nuite suolta,
l puro i lhiberto hourizonte, adonde coubira l azul
que te lhebaba. Agora respiras l tiempo
na preça de casa amplacable de l silenço, la paç
bieno pula primabera, bordeando
la fin dun seclo que fui tou, i l cumpriste
lhargamente, cumo ua marra, ou un manolho
de centeno que apertasse nas manos.
Hoije upes-te na spessura de ls clarones, nas seinhas
de l’auga, ne ls oupores de ls montes.

Ardes. A essa lhuç you acendo este poema.

Fernando de Castro Branco, O nome dos mortos.





[An pertués

Biografia

Jazes. Para ti vai esta primeira fala. Nasceste
com a república, no dealbar de um século já tombado,
percorreste, dia a dia, a constelação dos anos, ou luzes
que brilhassem nas margens dos eclipses,
sem azeite nas candeias pelas noites dos enigmas.
Conheceste o rastro negro das nascentes,
a sede dos rios, o aguilhão das chuvas no tropel
das enxurradas, as ondulações do gelo nas linhas
brancas de Janeiro, os cumes das montanhas
e os seus lados encobertos. As plantas nasceram-te
das mãos, as sementeiras interiores também.
Foste íntimo dos cães e das aves das alturas,
protegeste os répteis, quando desabrigados,
suportaste a cinza dos domingos, o ritmo melancólico
de procissões e de cortejos. Bateste à porta
do crepúsculo devagar. Quiseste o relento,
o puro e liberto horizonte, onde coubesse o azul
que te levava. Agora respiras o tempo
no átrio implacável do silêncio, a paz
chegou pela Primavera, beirando
o fim de um século que foi teu, e o cumpriste
longamente, como um marco, ou um molho
de centeio que apertasse nas mãos.
Hoje levitas na espessura dos clarões, nos sinais
da água, nas fumarolas dos montes.

Ardes. A essa luz eu acendo este poema.]




terça-feira, 15 de setembro de 2009

L Guardador de Ganados - XLIV

Sperto de nuite derrepente,
I l miu reloijo acupa la nuite toda.
Nun sinto la Natureza na rue.
L miu quarto ye ua cousa scura cun paredes sbranquenhadas.
Na rue hai un sossego cumo se nada eisistira.
Solo l reloijo cuntina l sou rugido.
I esta pequeinha cousa de angrenaiges que stá anriba la mie mesa
Abafa toda la eisistença de la tierra i de l cielo…
Quaijeque me perdo a pensar l que esto quier dezir,
Mas staco, i sinto-me a rir na nuite culas squinas de la boca,
Anchindo cula sue pequenheç la nuite einorme
Ye la curjidosa sensaçon de anchir la nuite einorme,
I esta sensaçon ye curjidosa porque el nun inche la nuite
Cula sue pequenheç.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]

Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:
Acordo de noite subitamente,
E o meu relógio ocupa a noite toda.
Não sinto a Natureza lá fora.
O meu quarto é uma cousa escura com paredes vagamente brancas.
Lá fora há um sossego como se nada existisse.
Só o relógio prossegue o seu ruído.
E esta pequena cousa de engrenagens que está em cima da minha mesa
Abafa toda a existência da terra e do céu…
Quase que me perco a pensar o que isto significa,
Mas estaco, e sinto-me sorrir na noite com os cantos da boca,
Enchendo com a sua pequenez a noite enorme
É a curiosa sensação de encher a noite enorme,
E esta sensação é curiosa porque ele não enche a noite
Com a sua pequenez.]

sexta-feira, 11 de setembro de 2009

010



Era ua demingo de júlio, a salida de missa, an Dues Eigreijas. L sol staba agora colgado mesmo al meio de l cielo, porriba de mi. You tenie treze anhos i un saiote burmeilho de lhana. Un burrico staba preso a l'argolha dua casa i you als uolhos de quien me quejisse apreitar. La segada era l einfierno adonde, a fuorça, you querie ganhar un cielo de pan.





quarta-feira, 9 de setembro de 2009

009

Inda l camboio nun chegaba acá.

Buono, nesse tiempo iba-se al Pocinho, al camboio, a buscar todo l que era perciso pa ls sotos. Juntában-se als trés i als quatro para fazer l camino. Cumo las mulas nun podien ir de bago, lhebábamos cargas de trigo. You fui alhá algues bezes cun miu armano Manuol i traiemos suola que miu pai mandaba benir de l Porto. Muita giente fazie esse trabalho de almocrebe, cumo eiqui se fizo an to la bida. Todo era a fuorça de cargas i carradas.


Apuis, bieno l camboio i la bida demudou un cachico. Yá muitá que l camboio tornou a deixar de benir. Arrincórun ls carriles i até ls xeixos lhebórun camárcio.

Las staçones ban-se sbarrulhando, borrachas de tiempo i abandono.
Deiqui a pouco, será mui custoso adebinar por adonde l camboio passaba: la lhinha será un risco ne ls lhibros antigos.


terça-feira, 8 de setembro de 2009

008



[a antrar pula madrugada - la de agora que datrás yá serie alta nuite]


I.
- Hoije l M. ben a drumir cuntigo...
- Ben. I cumo sabes?
- Cumoquiera el l fizo correr pul lhugar para se agabar. Yá bés la mala fama an que quedas...
Báten a la puorta. L lhume stá fraco i nun dá para subertir la gilada de l janeiro mais perro de redadeiros anhos.
- Entra, M. Ye el, bai-te ambora ou, se mais quejires, sconde-te eilhi atrás de l lhouceiro.


II.
- Dius mos dé buonas nuites. Carai, que friu stá...
- Buonas nuites mos dé Dius. Bai pa l quarto i bai-te znudando, que yá alhá bou.
M. amplacha-se i mete-se na cama.
Eilha bai i tira-le la roupa.


III.
- Á sue caralho, que stás ende a fazer na mie cama?
- Ó, i agora que çaparate ye esse?! Nun bózies tan alto que ls bezinos puoden oubir.
- Tu falas na rue i an mie casa falo cumo quiero.
- Dá-me la roupa, que yá me bou.
- You nun bi roupa nanhue. Pon-te-me deiqui para fuora, antes que te stenda este palo pulas costielhas.
- Dá-me la roupa por amor de Dius, que bou a quedar cheno de friu i a passar ua bergonha.
- Nun bi roupa nanhue. Sal antes que te caleça bien calcido cun este stadulho.


IV.
- Ai mulhier, deixa-me deitar que stou ancarambinado. Ai Jasus que friu.
- Deita-te eiqui M., que la cama stá mui calentica. Cuitadico de ti, ai cuitadico de l miu M.



Todas estas cousas se cuntában i se sabien pul pobo. Anda que se fusse hoije, habies de ber adonde te ibas a calcer... Dízen que la tie era algo simples, mas nesse tiempo inda nun habien ambentado las reformicas i deixar calcer l home quedaba mais barato do que quedar eilha sola.