quinta-feira, 30 de abril de 2009

sabor a tierra i a mundo




dolie-le l mundo, cheno de sues feridas, rasgones, delores, sbarrulhos, apartado cumo marges sien riu: screbie poemas cumo quien sana, cuose, atama, ajunta, albanta, i l mundo tornaba a sue frescura, por sfergantes; a las bezes rie-se l mundo, abaixában las nubres cun sous dedos a arrepiçar carinos i dában frol ls montes: ende era l poema solo l géstio de acender la lhuç i colgar ua streilha; bien que ls sfergasse, nun le salie als sous poemas aquel sabor a tierra i a mundo: staia sien bordas.



terça-feira, 28 de abril de 2009

medida

cuontas: cúrtias l bastante para que nun çtráian de las palabras: l que passar dende yá stroba.

segunda-feira, 27 de abril de 2009

pátria


géstios tan pequeinhos que mal se fázen dar de cuonta, risas que nun chégan a abrir flor, raízes adonde s’amónan lúrias de silenços, calor que ben cun sonidos de que palabras fazírun sues alas, anglo agudo na abertura de ls uolhos que mal chega botar grau, spera serena cun certeza na punta, sítio adonde sabe bien star solo por star: pátria, que siempre le manou de pessonas de que guarda l retrato al fondo de ls uolhos i nun bénen ne ls lhibros de stória nien ganhórun batalhas als spanholes.



domingo, 26 de abril de 2009

aqueilha madrugada



sorbiu la nuite, cumo zde pequeinho daprendira a chupar l sangre que se le sultaba dua ferida: solo podie ser primabera aqueilha madrugada.



terça-feira, 21 de abril de 2009

la spera



chubiu la lhadeira a caras a meidie, adonde era brasa pura l sol, na sprança de fraugar las lhágrimas i deilhas sacar pérolas para anfeitar sous suonhos moços: nun fizo causo de ls deloridos pies, sien tiempo para bestíren l puolo de l camino, nun le dou campo al aire para un arcar sereno, nien deixou que l peito s'afazira al solar roijo de ls suonhos; quando chegou al sierro de l cabeço, sentou-se, mas nien la piedra de l puial le aguantou l peso de l cielo que lhebaba ne ls uolhos: las águilas barrien an claro las arribas, prainando nas mais altas corrientes d'aire sien que mexíran ua sola pruma, mais acerca aqueilha sabedorie que se puode achegar al sol sien derretir; naide sabe quanto tiempo sperou, mas, cumo naide bieno, un die tubo de cuncluir que speraba por el: habie passado delantre del mesmo, mas nun staba purparado para se coincer, puis, quien nun se spera, nunca chega.




quinta-feira, 16 de abril de 2009

l outro lhado



parece siempre claro l lhado adonde mos póusan ls uolhos: queda outro lhado adonde nun se bei, outros lhados, que muitos puoden ser : uns zmaiados an sue eisséncia de selombra, zlidos nun cinzento ouniforme que todo cunfunde i armana, outros tanto alhá de l anglo de bision que nien se dá por eilhes; stou nun lhado solo i beio de sue maneira cada lhado inda quando todos beio al mesmo tiempo: criemos palabras cumo certeza i berdade, para bolarmos nas alas dessa fame sien fartura de mos querermos diuses: somos, stamos, bemos siempre l nuosso lhado, l nuosso mundo, l nuosso ser: porquei, antoce, tanta stória de dogmas, de fogueiras, de campos de stermínio, de relegiones berdadeiras, de diuses únicos berdadeiros, de ountologies a ampestar la bida? nun sei cumo se chama a essa malina que mos mata, essa que mos cumbince de todo bermos quando bemos l solo nuosso lhado: mas, sin nome i todo, eilha eisiste i nun ten cura: saber que eisiste an nós yá ye un modo de l'atamar.





terça-feira, 14 de abril de 2009

ls mius muortos



busco ls mius muortos alta nuite quando bou solo rue abaixo, ls uolhos atirados als puiales znudos, las manos an pregunta abierta a las jinelas cerradas, atamando l queimor de las aranheiras antre tranqueiro i quiçoeira: bénen-me rostros cun sue risa cansada, angúrrias nacidas de ronchas de sudor que yá secou, bózio de las caleijas i pracicas, currales calhados, i you mais abaixo a jogar la china; stan bibos ls mius muortos, que nunca ls deixarei morrer anquanto biba: dou-le la bida que me dórun, ansino-le l que un die me ansinórun, ato-los cun mais un fuzible na cadena de la stória; hai quien se ampressione de chamar ls mius muortos, mas eilhes ténen nome, stan bibos i son todo l que sou: sien eilhes adonde l feturo me habie de botar raiç?
quien me iba a fazer cumpanha nestes anhos todos que yá l tiempo me lhebou? son eilhes que me dan la mano quando tengo que me abaixar al poço de adonde chubi, son eilhes la pátria adonde queda la mie casa, son eilhes la fuonte adonde mies sedes mais fondas bében; a las bezes, passo-los an rebista un a un cumo se fura un eisército formado na parada, mas mais me gusta sentar-me cun eilhes a la selombra ne l puial, mirar para eilhes i abibá-le ls traços que cul tiempo yá ban zlidos, anclariá-le la boç, arredundá-le la risa, carregá-le l oulor de l sudor que nanhun deilhes ousaba zoudorizante; bien caminos que ande, muntanhas adonde chuba, lhénguas que daprenda, ye siempre a eilhes que torno para arcar, para falar la lhéngua que me diç anteiro, para sentir que hai mundo para alhá de l sangre i la mintira i que l pan ye un don de la tierra, de l saber i de l trabalho.




segunda-feira, 13 de abril de 2009

zeinhos de l tiempo



arde tan debagarico l silenço que mal chega a botar calor, assi i todo nun hai cama melhor pa las eideias i rejistir al reçumar de las nuites: solo na cozina la batida de l reloijo a cada segundo parece querer traier la marca de l tiempo, mas solo you sou l tiempo i l lhiebo zenhado an angúrrias, pelo rúcio, lhembráncias que me bénen quando l chamo; de l huorto relhumbra l oulor fuorte de las patateiras, a spera que l aire atame pa le abrir la puorta a las paxarinas i a l’antensidade mortal de sous boubos bailes, pouco mais mais lhargos que l sfergante; lhougo, ha de rumper l die i hei de tornar a eimigrar pa la que talbeç yá ye mie casa i agora ansaio l silenço de la biaije, arrolhado pul bruído de l carro: esse ye l modo que conheço de nun deixar acá l’alma, que me faç muita falta para adonde bou i quiero star siempre anteiro adonde fur; quanto al tiempo, nunca cun el deixarei de tener essa relaçon de sfamiado que nanhun quemido farta, hei de ser siempre l que stá a la jinela a spera nun sei de quei, a acenhar talbeç a mi mesmo quando bengo a chegar de l tiempo apuis, ceifa que me cunsume sien paraige las poucas einergies que me deixa l tiempo agora.

sábado, 11 de abril de 2009

géstios sien tiempo



hoije a la nuite fui a Freixeno de Spada a la Cinta, que hai alhá ua percion que atrabessa la bila de lhuzes apagadas; cheguei un cachico antes i yá ne l Sagrado de l'eigreija algues pessonas sperában que todo ampeçasse, a meia nuite an punto, altura an que s'apágan las çhuzes an to la bila: hai ua lhuna tan fuorte que alhumbra la nuite cun un aire de mistério, an que se béien ls búltios de negro bestidos, mas cumo se nun tubíran rostros i assi ye que todos ls figurantes aparécen culs rostros tapados; alantre ban dous rapazes bestidos de negro, a modo frailes, a arrastar uns cachos de fierro que até fázen chiçpas na calçada, restros de charruas a que un tiu al miu lhado chamaba «as lares», dan siete passos i apuis páran un cachico; atrás ben l que cháman «a velhinha», ua tie cun un lhampion nua mano i ua choupa noutra, toda bestida de negro, drobada i a andar cun uns passicos que parece que nien se mexe: a cada cacho bai alguien que se azinolha delantre deilha i dá-le a buer bino dua bota que trai andrento la bestimienta negra, anque eilha se zbie d'algues pessonas que delantre deilha se azinólhan; lhougo atrás bénen las «Trés Marias», negras tamien eilhas, de braço dado i acumpanhando l andar quaije parado de la bielha; por fin, doze cantadores que cántan nas cruzes que hai spalhadas pula bila, l hino Vexilla regis prodeunt... que yá ben de l seclo VII, un cachico zafinados hai que dezir; la giente que acumpanha todo esto nun passará de un ou dous cientos de pessonas, anque se beia giente a spreitar de las jinelas; an toda esta cerimónia nun se bei un cura i todo se passa fuora de l’eigreija; un pon-se a pensar naqueilho i queda ampressionado al ber que la cerimónia yá ye mais para turismo que outra cousa, mas pregunta-se l que poderá querer dezir cada un daqueilhes géstios, cada ua daqueilhas figuras, cada ua daqueilhas cantigas; quando mos beniemos yá ambora, oubie-se bien l pio de la queruja acerca l’eigreija i nun me sonou mal nien cuidei que fura de mala seinha cumo quando era garotico; al fin ben-me siempre aqueilha eideia que nunca antendi, mas que ye berdadeira, subre la capacidade de rejistença destas cousas, mesmo para alhá de las pessonas que deixórun de acraditar an todo aqueilho: mistérios de la eisistença, eignorança de quien somos i para adonde bamos, mantenéncia de géstios que nun se sabe yá an que tiempos bótan raíç, mas muito daqueilho ye precrestiano: mirei pa la lhuna a preguntar, mas eilha scundiu-se atrás dua nubre i nun me quijo respunder.



quinta-feira, 9 de abril de 2009

L Guardador de Ganados XXVIII

Li hoije quaije dues páiginas
De l lhibro dun poeta místico,
I ri-me cumo quien ten chorado muito.

Ls poetas místicos son filósofos dolientes,
I ls filósofos son homes boubos.

Porque ls poetas místicos dízen que las froles sínten
I dízen que las piedras ténen alma
I que ls rius ténen éistases al lhunar.

Mas las froles, se sentíran, nun éran froles,
Éran giente;
I se las piedras tubíran alma, éran cousas bibas, nun éran piedras;
I se ls rius tubíran éistases al lhunar,
Ls rius serien homes dolientes.

Ye perciso nun saber l que son froles i piedras i rius
Para falar de ls sentimientos deilhes.
Falar de l’alma de las piedras, de las froles, de ls rius,
Ye falar de un mesmo i de ls sous falsos pensamientos.
Grácias a Dius que las piedras son solo piedras
I que ls rius nun son mais que rius
I que las froles son solo froles.

Por mi, scribo la prosa de ls mius bersos
I quedo cuntento,
Porque sei que antendo la Natureza por fuora;
I nun la antendo por drento
Porque la Natureza nun ten drento;
Senó nun era la Natureza.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]

Traduçon de Fracisco Niebro


[an pertués:
Li hoje quase duas páginas
Do livro dum poeta místico,
E ri como quem tem chorado muito.

Os poetas místicos são filósofos doentes,
E os filósofos são homens doidos.

Porque os poetas místicos dizem que as flores sentem
E dizem que as pedras têm alma
E que os rios têm êxtases ao luar.

Mas as flores, se sentissem, não eram flores,
Eram gente;
E se as pedras tivessem alma, eram cousas vivas, não eram pedras;
E se os rios tivessem êxtases ao luar,
Os rios seriam homens doentes.

É preciso não saber o que são flores e pedras e rios
Para falar dos sentimentos deles.
Falar da alma das pedras, das flores, dos rios,
É falar de si próprio e dos seus falsos pensamentos.
Graças a Deus que as pedras são só pedras,
E que os rios não são senão rios,
E que as flores são apenas flores.

Por mim, escrevo a prosa dos meus versos
E fico contente,
Porque sei que compreendo a Natureza por fora;
E não a compreendo por dentro
Porque a Natureza não tem dentro;Senão não era a Natureza.]

segunda-feira, 6 de abril de 2009

poemas



faç poemas cumo un afogado s'agarra a las trabas que sobrórun de la termienta i dende chiçca sous foguetes de abiso acontra l cielo, sous veriligths pa quien querga ber que bibe inda cun fuorça i ye pequeinho l peito para tanto coraçon: quando nun chégan las palabras, chube l poema puls uocos antre sílabas, i la rodriga de l silenço bai-se debelgando até al suolo roijo de l forno adonde la raíç de ls uolhos bai a sacar sou brilho, adonde l sien resfuolgo de ls beisos se faç an pan.