sexta-feira, 29 de março de 2013

diário 80

nun zlentában ls probes pulas rues, nien quiero que me lhembre; benien cun sous palos grandes na mano, que éran muito mais do que caiatos, i sues barbas grandes, puorcos, rotos, a pedir ua smola de l que fusse para quemer; nós quei le habiemos de dar se tamien nun teniemos i mesmo un carolo de pan yá fazie defréncia; olhe, o senhor quer uma malga de caldo? pode ser, se a senhora me desse ua malga de caldo, bem agradecia; i alhá quemien aqueilha malga de caldo i a las bezes un regoijo yá duro, que nien dientes tenien pa lo adentar i habie que lo adundiar; muitos pedintes pulas rues éran boubos, que hoije nien se faç ua eideia de cumo éran tantos ls boubos a pedir pulas rues; uns i outros andában de tierra an tierra, destas tierras eiqui alredror i l mais deilhes yá los coinciemos; cada beç que me lhembro até relouco: i apuis inda hai quien diga que datrás ye que era buono: essa giente nun sabe l que diç, esso ye un crime.

domingo, 24 de março de 2013

dito 67


soledade nun ye star solo, mas nun sperar por naide




quarta-feira, 20 de março de 2013

de las dues ua // das duas uma


se salires a la rue
alhá de telbisones i de feicebuques
talbeç buolbas a casa scalabrado i malo

xordo de ls bózios de tanto delor puls passeios
de piernas cobradas cula berdoada de tanta mano zampregada
mudo de yá nun teneres mais palabras pa dezir
las narizes arrincadas pul oulor de l lixo remexido
c'ua brecha fonda de bergonha rasgada
pula aguçada faca dua sien bergonha a la suolta

stá mesmo peligroso salir a la rue
mas mais bal que alhá te scalabres
do que te muorras a fazer de cuonta
que todo stá bien solo porque hai die i nuite
i inda falta muito para a zero chegar l ourdenado mínimo
i até 100 por cien inda ls ampuostos muito campo para ancarrapitar ténen

se salires a la rue
i nada desto se passar cuntigo, antoce de dues ua:
ou stás muorto ou este mundo nun ye l tou

//

se saires à rua
para lá de televisões e facebook's
talvez voltes a casa cheio de feridas e doente

surdo dos gritos de tantas dores pelos passeios
de pernas quebradas com as vergastadas de tantas mãos desempregadas
mudo por já não teres mais palavras para dizer
as narinas arrancadas pelo odor do lixo remexido
com uma ferida funda de vergonha rasgada
pela afiada faca de uma sem vergonha à solta

está mesmo perigoso sair à rua
mas é preferível que lá te enchas de feridas
do que morras a fazer de conta
que tudo está bem apenas porque há dia e noite
e ainda falta muito para a zero chegar o ordenado mínimo
e até 100 por cento ainda os impostos muito espaço para trepar têm

se saires à rua
e nada disto se passar contigo, então das duas uma:
ou estás morto ou este mundo não é o teu

licion // lição


nas tardes lhargas
pulas nuites fondas
ne ls delores sien fin
la semiente inda speras

pa tan caros dies
mal apenas ganhas
i siempre de la candeia
na mano l pubitador

um metro que scabas
la polha que nace
ou rachon a arder

daprendiste a poupar
la chama de ls dies
buolto a tou eissencial

Fracisco Niebro [19/03/2013]
 
//

nas tardes longas
pelas noites fundas
nas dores sem fim
a semente ainda esperas

para tão caros dias
quase não ganhas
e sempre da candeia
na mão o espevitador

um metro que escavas
o rebento que brota
ou o racho a arder

aprendeste a poupar
a chama dos dias
devolvido ao teu essencial


terça-feira, 19 de março de 2013

cuornos a bolber al ser de tranças // cornos a voltar ao seu ser de tranças


"Os desastres da guerra" - III
Quadros dua sposiçon de Graça Morais // Quadros de uma exposição
[Fundação Arpad Szenes - Vieira da Silva]

camina dreito cumo un dius que houbira abaixado a um mundo debassado, a arder an sangre, todo l campo acupado por ua cabeça serena cun sous cuornos, eilhi puosta de cumbite a bolber a la natureza, a la nuossa i a la de las cousas simples que inda respíran bida, que esse ye l modo de arrepassar ls miedos i la muorte que cun eilhes ben;
las mulhieres son sacerdotisas que solo puoden adorar ne l altar de la bida, yá que la muorte le ten miedo, anque cun sou rostro zafigurado pul delor i ua auréola de sangre, puis outra nun púxan que la cuorda de la bida, bide que mos prende a la madre de adonde nacimos;
nós a bolber al tiempo an que fumus macacos ou seia alhá l que fui, que l ser homo sapiens sapiens nun mos trouxo solo proua, mas hai siempre uas cuostas para lhebar al chinchin i  muitos muitos cuolhos, essa fuorça que manten la denidade, inda quando caminamos subre houmanas lajas de sepulturas;
na fin, albanta se [assi l beio] un autoretrato de la pintora, séria i dina, a pingar sangre, ls uolhos atirados cun ua fuorça que nunca ziste, ls cuornos a bolber al sou ser de tranças de delor, i nuobas múmias i nuobos cuolhos, mais muortos i inda mais cuolhos i apuis bózios sien fin a crecer nun mundo que inda se sonha berde berde, lhuita adonde será nuossa la redadeira palabra... se quejirmos.

//

caminha dieito como um deus que tivesse descido a um mundo devastado, a arder em sangue, todo o  espaço ocupado por uma cabeça serena com os seus cornos, ali colocada como convite a voltar à natureza, à nossa e à das coisas simples que ainda respiram vida, pois essa é a maneira de ultrapassar os medos e a morte que com eles vem;
 as mulhesres são sacerdotisas que apenas podem adorar no altar da vida, pois a morte tem-lhes medo, mesmo com o rosto desfigurado pela dor e uma auréola de sangue, pois outra não puxam que a corda da vida, cordão umbilical que nos prende ao útero de onde nascemos;
nós a voltarmos ao tempo em que fomos macacos ou seja lá o que foi, que o homo sapiens sapiens não nos trouxe apenas orgulho, mas há sempre umas costas para levar às cavalitas e muitos muitos colos, essa força que mantém a dignidade, mesmo quando caminhamos sobre humanas pedras sepulcrais;
no fim, levanta [assim o vejo] um auto-retrato da pintora, séria e digna, a pingar sangue, os olhos atirados com uma força que nunca desiste, os cornos a voltar ao seu ser de tranças, e novas múmias e novos colos, mais mortos e ainda mais colos, e depois gritos sem fim a crescer num mundo que ainda se sonha verde, luta em que será nossa a última palavra... se quisermos.
 
 

domingo, 17 de março de 2013

l castielho dua hourtica, ou un zgrilar de cebolhas a ansaiar sou bolo de paixarinas berdes // o castelo de uma hortinha, ou um grelar de cebolas a ensaiar o seu voo de borboletas verdes


"Os desastres da guerra" - II
Quadros dua sposiçon de Graça Morais // Quadros de uma exposição de Graça Morais
[Fundação Arpad Szenes - Vieira da Silva]

nun te anganhes, que l Mal nun ye bezino a bibir paredes meias cuntigo: el bibe andrento de ti i cada die apenas chega pa l manteneres an sou sítio, lhuita que te ampeça andrento i nunca s'acaba: nun lo deixes ganhar te esta guerra;
abraça te la muorte cun sou bózio friu, i atácan te las quelores cumo balas que todo l quadro pingorotórun cun sou sangre, deilha se lhebanta un malo oulor que te pon boubo i ua fame que nada ye capaç de fartar;
se passares a reixiç l suolo de l mundo, berás que todo acúbren sues feridas, que sous riscos todo prénden, i parece nada quedar yá adonde bibir puodas: mas mira la hourtica berde, an tou castielho oupida, adonde tenes por rodriga ua soledade sien fin; mira l zgrilar de las cebolhas a ansaiar sou bolo de paixarinas de alas berdes, anquanto se muorren;
al fondo i siempre, sigue la percion an busca de pan i dua risa que puoda amparar ls dies: quei achas pouco amporta, mas nunca tue caminada ha de acabar, que outro modo nun tenes de te achar, de quedar bibo contra la cadena i l beneno de todos ls miedos;
la Pintora mirou l mundo an sous sufridos uolhos i botou las lhágrimas a boziar an quelores bibas: agora naide las calha.

//

não te enganes, que o Mal não é vizinho a viver paredes meias contigo: ele vive dentro de ti e cada dia quase não chega para o manteres no seu lugar, luta que te começa dentro e nunca acaba: não o deixes ganhar-te esta guerra;
abraça-te a morte com o seu grito frio, e atacam-te as cores como balas que todo o quadro pingaram com o seu sangre, dela se levanta un cheiro mau que te enlouquece e uma fome que nada é capaz de saciar;
se passares ao RX o chão do mundo, verás que tudo cobrem as suas feridas, que os seus riscos tudo prendem, e parece nada ficar já onde viver possas: mas olha a hortinha verde, como teu castelo erguida, onde tens como cajado uma solidão sem fim; olha o grelar das cebolas a ensaiar o seu voo de borboletas de asas verdes, enquanto morrem;
ao fundo e sempre, continua a procissão em busca de pão e de um sorriso que possa amparar os dias: o que encontras pouco importa, mas nunca a tua caminhada ha de acabar, que outra maneira não tens de te encontrar, de permanecer vivo contra a cadeia e o veneno de todos os medos;
a Pintora olhou o mundo em seus sofridos olhos e pôs as lágrimas a gritar em cores vivas: agora ninguém as cala.


 
  

sábado, 16 de março de 2013

ua faca spetada n'andefréncia // um punhal espetado na indiferença


"Os desastres da guerra" - I
Quadros dua sposiçon de Graça Morais // Quadros de uma exposição
[Fundação Arpad Szenes - Vieira da Silva]

abánçam las selombras dun miedo que se passeia an nuossas rues, se scribe an nuossos jornales, tinhe las pantalhas de nuossas telbisones, i le dá de quemer a analistas i comentadores que nun zléntan cumo moscas ne ls beranos de you nino;
l delor botou cuornos, que yá nun cabe ne l poço de ls uolhos, nien las palabras lo assegúran an sou sentido, i solo stranhos animales son yá houmanos;
camínan las figuras ne l nada i pa l nada ban, zanquadradas de quanto bulhir puoda cun sue bida, i cadabres cunponen la calçada;
pantasmas que quedórun boubos lhieban la muorte al cuolho, ato de rejistença a salbar l redadeiro assopro de bida, i camínan oupidos an sues piernas fuortes, lhebados por ua fuorça de bida que nien la muorte droba;
andamos hai miles i miles d'anhos nestas guerras, nestas muortes i inda ls delores nun mos apagórun la gana, ua stória de tanta bergonha que muita beç lhoubamos cumo grandes feitos las mais sangrentas guerras, i heiróis esses que mais matórun;
negras las quelores i de sangre nun mos déixan drumir ne l sereno de cielos i miraiges, cumo se nada desto se passasse i la muorte deixasse d'eisistir por quedar loinje, i scundendo-la quando a la nuossa puorta passa;
quando ua pintora pinta todo esto, hai alguien que rejiste i solo esso mos puode traier la denidade.

//

avançam as sombras de um medo que se passeia pelas nossas ruas, se escreve nos nossos jornais, tinge os ecrãs das nossas televisões, e dá de comer a analistas e comentadores que não despegam como moscas nos verões em que fui criança;
a dor deitou cornos, pois já não cabe no poço dos olhos, nem as palavras o seguram no seu sentido, e apenas estranhos animais são já humanos;
caminham as figuras no nada e para o nada vão, desenquadradas de quanto bulir possa com sua vida, e cadáveres compõem a calçada;
fantasmas que ficaram loucas levam a morte ao colo, acto de resistência a salvar o último sopro de vida, e caminham erguidos nas suas pernas fortes, levados por uma força de vida que nem a morte verga;
andamos há milhares de anos nestas guerras, nestas mortes e ainda as dores não nos apagaram a vontade, uma história de tanta vergonha que muitas vezes louvamos como grandes feitos as mais sangrentas guerras, e heróis esses que mais mataram;
negras as cores e de sangue não nos deixam dormir no sossego de céus e mirangens, como se nada disto se passasse e a morte deixasse de existir por ficar lonje, e escondendo-a quando à nossa porta passa;
quando uma pintora pinta tudo isto, há alguém que resiste e apenas isso nos pode devolver a dignidade.


 

sexta-feira, 15 de março de 2013

piedras cun manos de homes que se morrírun // pedras com mãos de homens que morreram


estas piedras ténen manos de homes que se morrírun
manos de homes que coinci,
manos de homes que saludei todas las manhanas
pulas uito quando ampeçában ls trabalhos deilhes

estas piedras fálan de homes que nun se muorren,
homes que m'acumpánhan

estas piedras ténen la lhuç de las streilhas quando nuite
i la lhuç de l die quando las miro

i you miro las muita beç,
i beio, esses homes,
pedreiros que me saludórun

estas piedras
ténen l coraçon de cada home que neilhas trabalhou

i las bozes de cada home
sónan andrento esta casa,
todas las manhanas
quando éntran al trabalho


i you nun rejisto a abraçã los andrento de mi

i a chorá los na falta de ls dies

que estas piedras solétran
palabras i lhágrimas de tanta suidade
de las manhanas an que you saludaba estes homes

i estas piedras son ouséncias
i campanas que tócan andrento de mi
i me déixan zassossegado

porque you amei estes homes
i agora, las piedras, debuolben me ls braços i las caras
de las ouséncias destes homes
que me fazírun ser homes i tener telhado para amá los

i you deseio ls bibos,
znudos,
eiqui sentados
mirando las piedras
al miu lhado.

Aurelino Costa, Domingo no Corpo, Deriva, 2013.
Traduçon de Fracisco Niebro
  //

estas pedras têm mãos de homens que morreram
mãos de homens que conheci,
mãos de homens que cumprimentei todas as manhã
pelas oito horas quando iniciavam os seus trabalhos

estas pedras falam de homens que não morrem,
homens que me acompanham

estas pedras têm a luz das estrelas quando noite
e a luz do dia quando as olho

e eu olho-as muitas vezes,
e vejo, esses homens,
pedreiros que me cuymprimentaram

estas pedras
têm o coração de cada homem que nelas trabalhou

e as vozes de cada homem
soam dentro desta casa,
todas as manhãs
quando entram ao trabalho

e eu não resisto a abraçá-los dentro de mim
e a chorá-los na ausência dos dias

que estas pedras soletram
palavras e lágrimas de tanta saudade
das manhãs em que eu cumprimentava estes homens

e estas pedras são ausências
e sinos que tocam dentro de mim
e me deixam desassossegado

porque eu amei esses homens
e agora, as pedras, reflectem os braços e as caras
das ausências destes homens
que me fizeram ser homem e ter tecto para amá-los

e eu desejo-os vivos,
nus,
aqui sentados
olhando as pedras
a meu lado




ser i nun ser // ser i não serr


siempre atraído fuste por faias i caminos ampossibles, 
de adonde te çfaias, por adonde caminas solo;

tanta buolta i rebuolta al lhargo destes anhos,
que talbeç te cúiden noutras paraiges, defrente:

tu sabes bien que l mesmo sós,
i siempre acabas por bolber al mesmo sítio.

// 

sempre atraído por precipícios e caminhos impossíveis,
de onde te despenhas, por onde caminhas só;

tanta volta e revolta ao longo destes anos,
que talvez te pensem noutras paragens, diferente:

tu sabes bem que o mesmo és,
e sempre acabas por voltar ao mesmo sítio.


quarta-feira, 13 de março de 2013

poema cun zamprego andrento // poema com desemprego dentro


[trinta anhos apuis]

iba l poema mar alantre cun sue bandeira oupida,
cumo se stubira sereno i sien selombra de piratas;

iba l poema rue afuora cun sous passos firmes,
cumo se campo houbira para todos;

iba puls aires l poema cun sues alas,
cumo se puro fura i solo anjos nel bolássen;

iba l poema cun sue proua de feturo,
cumo se sien problemas fura l hoije i claros ls manhanas; 

iba l poema, que nun sabe yá se bai:
encalhado an sou mar, tomado por piratas;
tropeçando na rue, anxame de lhadrones;
ardendo ne ls aires carregados de diabros;
i la proua sumiu se cumo se nun balira nada yá la pena;

quedou l suonho un spino nuite adrento,
i ls dies sue guerra, a que fuste sien ua arma;
spartiçado, l poema nun aguanta yá l delor de las palabras,
perdida sue música, sonando cumo ls dies mei muortos,
buscando se, quemendo se, todo se gastando an quedar bibo.

//

ia o poema mar adiante com sua bandeira desfraldada,
como se estivesse calmo e sem sombra de piratas;

ia o poema rua fora com seus passos firmes,
como se espaço houvesse para todos;

ia pelos ares o poema com suas asas,
como se puro fosse e apenas anjos nele voassem;

ia o poema com seu orgulho de futuro,
como se sem problemas fosse o hoje e claros os amanhãs;

ia o poema, mas não sabe já se vai:
encalhado no seu mar, tomado por piratas;
tropeçando na rua, enxame de ladrões;
ardendo nos ares carregado de diabos;
e o orgulho sumiu-se como se nada valesse já a pena;

ficou o sonho um espinho noite dentro,
e os dias sua guerra, a que foste sem uma arma;
despedaçado, o poema não suporta já a dor das palavras,
perdida sua música, soando como os dias semimortos,
buscando-se, comendo-se, todo se gastando em ficar vivo.






terça-feira, 12 de março de 2013

se nun aguantares // se não suportares


se nun aguantares las palabras,
faç por passar antre sou sonido:
l pan que de pies te faç quedar,
nun has de botar a quien nun quier;

repuostas nó uosso atrabessado,
mas géstio a saber de lhiturgie:
nien tue piel puode fazer de praia,
ou tue rábia nabegables óndias

MM

//

se não suportares as palavras,
procura passar entre o seu som:
o pão que de pé te faz ficar,
não o deitarás a quem não quer;

respostas não osso atravessado,
mas gesto que busca a liturgia:
nem tua pele praia pode ser,
ondas navegáveis tua raiva



sábado, 9 de março de 2013

dito 66


nunca tenerá amigos quien nun fur capaç de ber ne ls outros l que ténen de melhor.



dito 65



se solo craticas ls outros, para un cachico i pregunta-te: que porblema tengo cumigo?


dito 64



nunca mais sales l mesmo de puorta por adonde entres: algo deixas, algo trais.


sexta-feira, 8 de março de 2013

dito 63


pones tue sprança nun die de manhana i squeces que solo an ti puode star, hoije.



quinta-feira, 7 de março de 2013

díbedas i ganáncias // débito e crédito


torna siempre, hai seclos,
l nacer i l çponer de l sol,
armana ye la moda que
ribeiras i páixaros cántan;

nun demudou l assopro de l aire
ou l delor i até las risas,
solo ls caminos son outros
puis anriba passos de outros andas;

puodes nun saber la stória
ou ls remiles de anónimos antes de ti,
mas para quei? sabas que todo esso sós tu,
díbeda que solo dun modo pagarás:

quando te fures, deixar cumpuosta 
la casa que feita acheste yá,
i acesos ls caminos que te lhieban:
l restro, ambalde, nun te acupe.

MM

//

volta sempre, há séculos, 
o nascer e o por do sol,
igual é a cantiga que
ribeiras e pássaros cantam;

não mudou o sopro do vento
ou a dor e até os risos,
apenas os caminhos son outros
pois sobre os passos de outros andas;

pode não saber a história
ou os milhares de anónimos antes de ti,
mas para quê? saibas que tudo isso és tu,
dívida que apenas de um jeito pagarás:

quando te fores, deixar composta
a casa que feita encontraste já
e acesos os caminhos que te levam:
o resto, debalde, não te preocupe.



casa de morada


nó, Ricardo Reis, nun hai
solo nuite na rue, nien l atrasado
ye solo para lhembrar, puis 
nessa casa inda moramos
solos, muortos yá ls Lhares

sbarrulhas te se ls tejolos
sacas de adonde te oupiste tu
por anhos i tantos dies: feliç
se puodes aceso mantener
l camino que te trouxo al que sós

ramos de mirares i oulores
sonidos i un cierto modo
de traieres arriba la lhuç
que an rostros te calece tous
todo guarda i trai cuntigo

passa delgeiro l feturo, se benir, 
mas queda te l'eiternidade 
que te ata na punta dua cadena:
tou, solo l passado tiempo tenes

l outro ye guerra que perdes un die

//

não, Ricardo Reis, não há
só noite lá fora, nem o passado
é apenas para recordar, pois
nessa casa ainda moramos
sós, mortos já os Lares

desmoronas-te se os tijolos
retiras de onde te ergueste tu
por anos e tantos dias: feliz
se podes vivo manter
o caminho que te trouxe ao que és

grinaldas de olhares e odores
sons e uma certa maneira
de trazeres à tona a luz
que em rostos te aquece teus
tudo guarda e traz contigo

passa breve o futuro, se vier,
mas fica-te a eternidade
que te prende na ponta duma cadeia:
teu, apenas o passado tempo tens
o outro é guerra que perdes um dia

Marcus Miranda



terça-feira, 5 de março de 2013

scuolhas // escolhas


guarda ls delores para manhana,
se podires, quien sabe se pássan;
scuolhe, de la silba, las moras,
de la rosa queda antes cul oulor;

adonde scuolha nun te deixáren,
siempre cuntigo quedar puodes,
outro modo nun hai de te tenéren:
bida an que te salbas i te matas.


//


guarda as dores para amanhã,
se puderes, quem sabe se não passam; 
escolhe, da silva, as amoras,
da rosa fica antes com o cheiro;

onde escolha não te deixarem
sempre contigo podes ficar,
outra maneira não há de te terem:
vida em que te salvas e te matas.