quarta-feira, 27 de fevereiro de 2013

hoije ye die de rábia, nun ye die de quedar triste // hoje é dia de raiva, não é dia de estar triste


canta un delor pulas rues,
déixan feridas sou sangre
a arder andrento ls semáforos,
nanhun campo para lhágrimas
sobrou; upe se un clamor,
que yá nien ls aires aguántan
sues alas, de tan pesado;

mas que retombo ye este
que, znudo, debuolben ls muros 
de la cidade tan triste?
á! cumo abaixórun ls uolhos
a la dureç de las piedras,
nun béien camino ls passos,
nun hai fuogo acontra l friu;

nun me dezis por quien ye
este requiem, que tan triste
tapa l sol de cada die,
por que giente ou que paiç
nun para sou ancordar?
nien arbles pa colgar fados,
nien pan para matar fames;

canta un delor pulas rues,
un requiem pul miu paiç
que als cachos se bai sumindo,
só tu le puodes baler:
nun te canses ne l camino,
porque hoije ye die de rábia,
nun ye die de quedar triste.

Fracisco Niebro

//


canta uma dor pelas ruas,
deixam feridas seu sangue
a arder dentro dos semáforos,
nenhum espaço para lágrimas
sobrou; ergue-se um clamor,
que nem os ventos suportam
suas asas, de pesado;

mas que grande eco é este
que, nu, devolvem os muros 
desta cidade tão triste?
oh! como baixaram os olhos
para a dureza das pedras,
não veem caminho os passos,
não há calor contra o frio;

não me dizeis por quem é
este requiem que tão triste
tapa o sol de cada dia,
por que gente ou que país
não cessa o dobre a finados?
nem ávores penduram fados,
nem pão para matar fomes;

canta uma dor pelas ruas,
um requiem por meu país
que aos poucos se vai finando,
só tu lhe podes valer:
não te canses no caminho,
porque hoje é dia de raiva,
não é dia de estar triste.






terça-feira, 26 de fevereiro de 2013

quei inda bal la pena? // o que ainda vale a pena?


quei inda bal la pena
quando dízen que yá nada
bal la pena?

ateimar siempre an fazer
l que puodas i te dir la gana
cumo tal, nadas que te manténgan bibo:

l melhor de todo nien ten que baler
i ye la pena cáncaro que te ruobe
i nun te requemendo

de eiternidade an eiternidade
cumo de la nuite a la manhana perde l carneiro la lhana
dá le cuorda als sfergantes
que de retratos un cinema se faç

//

o que ainda vale a pena
quando dizem que já nada
vale a pena?

insistir sempre em fazer
o que possas e te apetecer
por exemplo, nadas que te mantenham vivo:

o melhor de tudo nem tem que valer
e é a pena cancro que te rói
e não te recomendo

de eternidade em eternidade
como da noite à manhã perde o carneiro a lã
dá corda aos instantes
pois de retratos um filme se faz
 

sexta-feira, 22 de fevereiro de 2013

cundanado a la lhibardade // condenado à liberdade


ban tous passos mar de ls dies alantre,
i sintes tanta beç perdido l tino,
ls braços de nadar pula termienta yá cansados,
sien ua doce Hero an sue torre que ua lhuç te apunte
i çtino cierto al tou alcance siempre tengas.

stá siempre Leandro buscando sou camino
sien outra lhuç que aqueilha que del mesmo s'upa,
acesa ne l sentido de respeito por sue natureza:
nun hai diuses que assúman tue repunsablidade,
cundanado a la lhibardade, alma tue i de ls outros, stás.

Fracisco Niebro

//

vão teus passos mar dos dias adiante,
e sentes tantas vezes perdido o tino,
os braços de nadar pela tempestade já cansados,
sem uma doce Hero na sua torre que uma luz te aponte
e o destino certo ao teu alcande sempre tenhas.

está sempre Leandro à procura do seu caminho
sem outra luz que aquela que dele mesmo se erga,
acesa no sentido de respeito pela sua natureza:
não há deuses que assumam tua responsabilidade,
condenado à liberdade, alma tua e dos outros, estás.


http://lhengua.blogspot.pt/2013/02/cundanado-la-lhibardade-condenado.html

quinta-feira, 21 de fevereiro de 2013

la redadeira molécula de l tou ADN // a última molécula do teu ADN



tengo un strumiento adonde toco la música de l mundo i de mi,
oubo la çque naci: purmeiro, cumo un bolo que me lhieba,
apuis, antranhando se me a puntos de me correr cul sangre,
anquanto ls spantados i perdidos uolhos bai guiando pula mano



la máquina de l mundo cun filos de sonido fui puxando,
i ua scaleira armando para me afundir por mi abaixo,
anquanto an miles de manos se stendien nua carreira
que las pessonas uas a las outras ata, i l tiempo punta cun punta



agora, tengo las oupidas cumo ua cidade, i an cada ua moro,
floresta adonde canta l miu aire, steia cuntento ou triste,
cada ua ye arble adonde nun páran de medrar galhos de sentido,
cun inda mais primaberas andrento de mi que la lhembráncia


son las palabras strumiento, pauta i música al mesmo tiempo,
chabe de puortas que dan para mundos que nien sonhas,
daprendiste a agarrá le l gusto, deste le alas, i al cuolho las lhiebas
siempre cuntigo, i eilhas dízen te, defénden te, son cumpanha



quando an ti se fazírun lhéngua las palabras, nunca mais fuste l mesmo,
son la redadeira molécula que cumpletou tou ADN:
cun eilha te faziste tu, sien eilha outro series,
outro l mundo, i l ser feliç sentiries doutra maneira

Fracisco Niebro
[21 de márcio de 2013, die de la lhéngua materna]



//



tenho um instrumento onde toco a melodia do mundo e de mim,
ouço-a desde que nasci: primeiro, como um voo que me levava,
depois, entranhando-se-me a um ponto de me correr pelo sangue,
enquanto os espantados e perdidos olhos vai guiando pela mão


a máquina do mundo com fios de som foi puxando,
e uma escada armando para me afundar por mim abaixo,
enquanto em milhares de mãos se estendiam numa fila
que as pessoas umas às outras ata, e o tempo ponta com ponta


agora, tenho-as erguidas como uma cidade, e em cada uma moro,
floresta onde canta o meu vento, esteja contente ou triste,
cada uma é árvore onde não param de crescer ramos de sentido,
com ainda mais primaveras dentro de mim do que a memória


são as palavras instrumento, pauta e música ao mesmo tempo,
chave de portas que dão para mundos que nem sonhas,
aprendeste a tomar-lhe o gosto, deste-lhe asas, e ao colo as levas
sempre contigo, e elas dizem-te, defendem-te, são companhia


quando em ti se fizeram língua as palavras, nunca mais foste o mesmo,
são a última molécula que completou o teu ADN:
com ela te fizeste tu, sem ela outro serias,
outro o mundo, e o ser feliz sentirias de outro modo.



Herém de Epinosa – Squemunhon de Spinosa [Amsterdan, 27 de júlio de 1656]


Faç hoije, 21 de febreiro [1677], anhos que se morriu l grande filósofo Bento Spinosa, filho de judius pertueses de la Bidigueira. L testo que se sigue i l oureginal pertués, ye l de la squemunhon a que fui sujeito quando tenie 24 anhos [27 de júlio de 1656]. Tantos anhos apuis, inda se tembra al ler un testo destes, an que ls perseguidos pássan, nun sfergante, a perseguidores i la lhibardade tanto porblema trai. Las cousas demudórun assi tanto?

«Ls senhores de l Mahamad fáien bos saber: cumo yá dies há que, tenendo amboras de las malas oupeniones de Baruch de Spinosa, buscórun por defrentes caminos i pormessas sacá lo de sous malos caminos; i que, nun podendo remediá lo, bien al alrobés tenendo a cada die mais grandes amboras de las hourribles heiresies que patricaba i ansinaba, i de las malíssemas obras que oubraba; tenendo desso muitas teçtemunhas de cunfiança que falórun i teçtemunhórun todo delantre l dito Spinosa, de que quedou cumbencido, l que habendo todo bisto por menudo delantre ls Senhores Hahamín, delhiberórun cun l parecer deilhes que l dito Spinosa seia squemungado i apartado de toda nacion heibreia cumo agora lo pon an herén, cun l Herén seguinte: Cun la senténcia de ls Anjos, cun l dito de ls Santos, cun l cunsentimiento de l Dius Bendito i l cunsentimiento de todo este Kahal Kados, delantre ls Santos Sefarin, estes, cun seicientos i treze praceiros que stan screbidos neilhes, Squemungamos, apartamos, amaldiçonamos i botamos pragas parriba de Baruch Spinosa, cumo l herén cun que Jesué squemungou a Jericó, cula maldiçon cun que Eilias amaldiçonou ls moços, i cun todas las maldiçones que stan screbidas na Lei. Maldito seia de die i maldito seia de nuite, maldito seia al deitar i maldito seia al albantar, maldito seia al salir i maldito seia al antrar; nun le querga Adonai perdonar, que antoce se meta la rábia de Adonai i l sou zelo neste home i se cáian anriba del todas las maldiçones screbidas ne l lhibro desta Lei. I bós, ls apegados a Adonai, buosso Dius, stai hoije todos cun atento. Abisando bos de que naide puode falar cun el seia por boca seia por scrito, nien fazer le nanhun fabor, nien star cun el ambaixo l mesmo telhado, nien acerca del a menos de quatro cóbedos (trés palmos), nien ler nanhun papel screbido por el.»

//

“Os senhores do Mahamad fazem saber a vossas mercês: como há dias que, tendo notícia das más opiniões de Baruch de Espinosa, procuraram por diferentes caminhos e promessas retirá-lo de seus maus caminhos; e que, não podendo remediá-lo, antes, pelo contrário, tendo a cada dia maiores notícias das horrendas heresias que praticava e ensinava, e das enormes obras que praticava; tendo disso muitas testemunhas fidedignas que depuseram e testemunharam tudo em presença de dito Espinosa, de que ficou convencido, o qual tendo tudo examinado em presença dos Senhores Hahamín, deliberaram com o seu parecer que dito Espinosa seja excomunhado e apartado de toda nação de Israel como atualmente o põe em herém, com o Herém seguinte: Com a sentença dos Anjos, com dito dos Santos, com o consentimento do Deus Bendito e o consentimento de todo este Kahal Kados, diante dos Santos Sepharin, estes, com seiscentos e treze parceiros que estão escritos neles, nós Excomunhamos, apartamos, amaldiçoamos e praguejamos a Baruch de Espinosa, como o herém que excomunhou Josué a Jericó, com a maldição que maldisse Elias aos moços, e com todas as maldições que estão escritas na Lei. Maldito seja de dia e maldito seja de noite, maldito seja em seu deitar e maldito seja em seu levantar, maldito ele em seu sair e maldito ele em seu entrar; não queira Adonai perdoar a ele, que então semeie o furor de Adonai e seu zelo neste homem e caia nele todas as maldições escritas no livro desta Lei. E vós, os apegados com Adonai, vosso Deus, sejais atento todos vós hoje. Advertindo que ninguém lhe pode falar oralmente nem por escrito, nem lhe fazer nenhum favor, nem estar com ele debaixo do mesmo teto, nem junto com ele a menos de quatro côvados (três palmos, isto é, 0,66m; cúbito), nem ler papel algum feito ou escrito por ele”.




quadra de Fonso Roixo



cierta giente nun t’anganhe,
anque an buns ditos se striba:
písan los que stan abaixo
lhámben ls ténen porriba

FR

//


certa gente não te engane,
porque a ditos bons se arrima,
se pisa quem 'stá debaixo
e lambe quem tem por cima


segunda-feira, 18 de fevereiro de 2013

quadras a bulto de Fonso Roixo // quadras soltas de Fonso Roixo


cheira a pocho pulas rues,
queda l aire eirrespirable,
mas tues narizes, afeitas,
scuolhen solo oulor suable

inda que por qui quedasse
nun nacerie de berdade
Spinosa, porque ls sabidos
nácen solo an lhibardade

nun sei bien se dius eisiste
mas muitos sei que del bíben
criando leis i mensaiges
q'eilhes anténden i scríben

Fonso Roixo


//


cheira a podre pelas ruas,
fica o ar irrespirável,
teu nariz, habituado,
escolhe só cheiro amável

mesmo que por cá ficasse
não nasceria em verdade
Espinosa, porque os sábios
só nascem em liberdade

não sei bem se deus existe
mas muitos sei dele vivem
criando leis e mensagens
que eles entendem e escrevem







domingo, 17 de fevereiro de 2013

Trindades


calhou se la rue
solo un retombo quedou:
rócan las Trindades

//

a rua calou-se
um eco sem mais ficou:
tocam as Trindades


sábado, 16 de fevereiro de 2013

lunjuras // distâncias


queda me tan loinje 
Lisboua 
que nien sei se 
algun die alhá chegarei

quedo me a tecer l silenço 
de las stradas
alhargado l camino para mi
mais que lo premite l précio de la gazolina

quédan me para siempre 
ls suonhos
tan riales cumo spertar
i tener la cama mejada i frie

//

fica-me tão lonje 
Lisboa
que nem sei se
algum dia lá chegarei

fico-me a tecer o silêncio
das estradas
alongado o caminho para mim
mais que o permite o preço da gasolina

ficam-me para sempre 
os sonhos
tão reais como despertar
e ter a cama mijada e fria



sexta-feira, 15 de fevereiro de 2013

fazendo un tune na nuite // fazendo um túnel na noite


bou pulas rues i ye de nuite
mas esta nun me bate de xapa na cara
cumo la Natureza le fazie a Alberto Caeiro
[bendo bien, la Natureza nun eisiste
i nun passa dua custrucion de l poeta por bien que lo negue 
- agarrei te á Alberto!]

bou solo pula rue i ye de nuite
nó por star scuro i haber streilhas
mas porque puodo andar pula rue a passear

sabe bien lhebar las manos ne ls bolsos calientes
sentir l aire a roçar na cara
i oubir la música de ls carros
[que nun chega a ser música, 
cunsante las clássicas definiçones]
bruído de fondo pa le telifonar als amigos
que assi se dan de cuonta que ando pula rue

bou i buolbo sien falar cun naide
oubindo mius própios passos
ampalpando cumo adonde piso ye firme
porque solo quiero dar un passeio
sien querer saber de carros ou de giente
fazendo un tune na nuite al modo que ando

//

vou pelas ruas e é de noite
mas esta não me bate de chapa na cara
como a Natureza fazia ao Alberto Caeiro
[vendo bem, a Natureza não existe
e não passa de uma construção do poeta por muito que o negue
- apanhei-te ó Alberto!]

vou só pela rua e é de noite
não por estar escuro e haver estrelas
mas porque posso andar pela rua a passear

sabe bem levar as mãos nos bolsos quentes
sentir o vento a roçar na cara
e ouvir a música dos carros
[que não chega a ser música
de acordo com as definições clássicas]
barulho de fundo para telefonar aos amigos
que assim se apercebem que ando na rua

vou e volto sem falar com ninguém
ouvindo meus próprios passos
palpando como onde piso é firme
porque apenas quero dar um passeio
sem querer saber de automóveis e de gente
fazendo um túnel na noite à medida que ando



quarta-feira, 13 de fevereiro de 2013

ua pregunta a Alberto Caeiro // uma pergunta a Alberto Caeiro


sigues un suonho d'azeite pul rastro berde de ls zambunhos, agora armanados al matorral; dá te la risa l lhentisco, tan crecido, agora que yá nun faç falta para bardeiros; las carbalheiras deixórun caier to las folharascas, a tapar la bergonha de l suolo pula nudeç de las yerbas; berde, solo l musgo agarrado a la piçarra, que outro modo nun ten de miráren nel, agora que yá nien para persépios l quieren puis l plástico nun amporca la sala; a tous pies i nas cuordas de ls uolhos, miles de mundos apodrécen nun delor sien fin, i sentas te al meio nun talho de paç i de sossego; todo te puxa l sentido, mas son las zlidas houmanas seinhas que pónen nesta paisaige la marca que la faç defrente, puis neilhas se puoden ler todos ls segredos de l mundo: eilha ampeçou a ser custruída hai muito mais de mil anhos, i lhougo habie de ser you a quedar a la cabeceira de la cama adonde bai dandos las últimas, mas ye essa l'eidade que tamien you tengo: assisto al nacer dun nuobo mundo, anque solo un pie nel poderei poner sien chegar a saber quei ende ben; un die, quando ls arqueólogos miráren estas bistas, estas piedras, yá ls sucos de l tiempo haberan zaparecido i las folharascas todo an stierco haberan streformado: l'eissencial nunca queda agarrado a las piedras nien se deixa colgar de las palabras, agora demudadas an cunceitos, tan girales que las cuncretas cousas ténen miedo de a eilhas s'ancostar: ua piedra nunca será esta piedra, na palabra lhentisco nunca ha de caber un bardeiro de berdade, solo las folharascas seran siempre al modo, puis nada mais giral hai do que l stierco, cousa an que Alberto Caeiro nien sei se algue beç chegou a falar, al menos a pensar.

//

persegues um sonho de azeite pelo rasto verde dos zambujeiros, agora irmanados ao matagal; faz-te sorrir o lentisco, tão crescido, porque já não é necessário para vassouros; as carvalheiras deixaram cair as folhas secas, a cobrir a vergonha do chão pela nudez das ervas; verde, apenas o musgo agarrado aos xistos, pois não encontra outra maneira de olharem para ele, agora que já nem para presépios o querem porque o plástico não suja a sala; a teus pés e nas cordas dos olhos, milhares de mundos apodrecem numa dor sem fim, e sentas-te no meio sobre um banco de paz e de sossego; tudo te prende os sentidos, mas são os apagados humanos sinais que põem nesta paisagem a marca que a torna diferente, pois nela se podem ler todos os segredos do mundo: começou a ser construída há mais de mil anos, e logo tinha de ser eu a ficar à cabeceira da cama onde vai dando os últimos estertores, mas é essa a idade que também eu tenho: assisto ao nascer de um novo mundo, ainda que somente um pé nele possa colocar sem chegar a saber o que aí vem; um dia, quando os arqueólogos olharem estas paisagens, estas pedras, já os sulcos do tempo terão desaparecido e as folhas secas tudo em estrume terão transformado: o essencial nunca fica preso às pedras nem se deixa dependurar das palavras, agora tidas como conceitos, tão universais que as concretas coisas têm medo de a elas se encostar: uma pedra nunca será esta pedra, na palavra lentisco nunca caberá um verdadeiro vassouro, apenas as folhas secas sempre estarão preparadas, pois nada mais universal existe do que o estrume, coisa em que Alberto Caeiro nem sei se alguma vez chegou a falar, ou pelo menos a pensar.



segunda-feira, 11 de fevereiro de 2013

la spera / a espera


teç de bielho puolo
q'lor ourdida de silenço:
lhibro que te spera

//

pele de pó velho
cor urdida de siêncio
livro que te espera


sexta-feira, 8 de fevereiro de 2013

pequeinho tratado de ls ampeços de l die // pequeno tratado do começo do dia



a la purmanhana, deseia te buonos dies assi que spertes, puis para algo han de serbir ls speilhos; oube la música que chube de la rue i entra pula baranda, i has de sentir mais ameroso l tapete de scuma que le stendes an tue cara a la muorte de la barba; nun deixes de lhigar la telbison anquanto te purparas l zayuno, bota le lhougo un purmeiro mirar de anfado, que essa ye ua buona paga por tanta nubrina de l mundo te traier; pon te al modo para que l zayuno, seia l que fur, te saba pula bida, puis todo l quemido ye ua purmeira bencion de l die, que tiempo has de tener para muita cousa angulhir sien te dares de cuonta; nunca te squeças de que la priessa ye siempre l beneno de ls ampeços de l die que, anque te lhiebe, nunca te ha de bencir; deixa te quedar, un cachico que seia, solo cuntigo, cumo se por un sfergante naide mais eisistira, puis solo tu sós la rezon de ser de l mundo para ti; se quejires ler jornales, tenes inda muito tiempo, que agora ye amportante l sol, l aire, l'auga que chuobe, la nubrina, cunsante l tiempo, purparado para arrepassar la jinela cun tue risa, anque muda, i guardar quanto frescor puodas al fondo ls uolhos; claro que tenes dreito a star triste, cun gana de cuntinar a drumir, ou cansado até, mas acha ua maneira de çcargar toda essa eiletracidade al modo que bás adentando l pan i angulhindo l lheite ou l café; ha de te chegar l oulor pocho de muito mundo, nun le cerres la jinela, mas que te sirba para ousmares cumo un cinoés de buono oulor tu puodes sparbar; i al fin, quando salires de casa, camina dreito nien que seia por un cachico, antes de te perderes ne l matorral de l die, que essa denidade nien ls aires cuntrairos que ende mesmo te ampéçan a zupiar la cara te puoden tirar.


//


de manhãzinha, deseja-te bom dia mal acordes, pois para alguma coisa hão de servir os espelhos; ouve a música que sobe da rua e entra pela varanda, e sentirás mais suave o tapete de espuma que estendes no teu rosto à morte da barba; não deixes de ligar a televisão enquanto te preparas o pequeno almoço, deita-lhe imediatamente um primeiro olhar de enfado, que essa é uma boa paga por tanto nevoeiro do mundo te trazer; prepara-te para que o pequeno almoço, seja o que for, te saiba pela vida, porque todo o alimento é uma primeira bênção do dia, que hás de ter tempo para engolir muitas coisas sem que te apercebas; nunca te esqueças de que a pressa é sempre o veneno dos começos do dia que, embora te leve, nunca te deve vencer; deixa te ficar, um instante que seja, apenas contigo, como se nesse momento ninguém mais existisse, porque apenas tu és a razão de ser do mundo para ti; se quiseres ler jornais, tens ainda muito tempo, pois agora é importante o sol, o vento, a chuva, o nevoeiro, conforme o tempo, preparado para ultrapassar a janela com o teu riso, ainda que mudo, e guardar quanta frescura possas no fundo dos olhos; é óbvio que tens direito de estar triste, com vontade de continuar a dormir, ou até cansado, mas encontra uma maneira de descarregar toda essa electricidade à medida que vai mordiscando o pão e engolindo o leite ou o café; há de chegar-te o cheiro podre de muitos mundos, não lhe feches a porta, mas que te sirva para esboçares como um quase nada de bom odor tu podes espalhar; e por fim, quando saíres de casa, caminha direito nem que seja por um instante, antes de te perderes no matagal do dia, pois essa dignidade nem os ventos contrários que aí mesmo te começam a flagelar o rosto te pode tirar.






l'ambeija i ls aires / A inveja e os ventos


Summa petit livor,
perflant altissima venti.
[Ovidius]

//

L'ambeija ataca ls puntos mais altos,
ls aires assópran cun fuorça ne ls piquetes.
[Oubídio]

//

A inveja ataca os pontos mais altos,
os ventos sopram com força nos cumes.
[Ovídio]



terça-feira, 5 de fevereiro de 2013

eidade de la sabedorie // idade da sabedoria



caminas ua bida anteira i inches te
de saber

de lhibros
de biaijes
de paisaijes
de oufícios
de denheiros
de cousas i cousicas
de diuses mesmo
de
i tornas siempre al ampeço
al que siempre le sintes la falta
quando yá nada mais te puode cunfortar

l sonido dua perséncia
la quelor dua palabra
la repuosta dun mirar
que te atira acontra ti mesmo
tou redadeiro reduto

desse abandono sereno
sacas ua alegrie triste
que te debuolbe al anquelíbrio
de la baláncia que sós
nomeaçon de las mínimas eisséncias

miras para todo i sós capaç de ber
l simples al meio l cumplexo
l guapo al meio l feio
l eiterno al meio l passageiro
l bien al meio de tanto mal

cula rosa bibes e aceitas
essa einútele cuntradiçon
sien malzina
talbeç seia esso la sabedorie
i quien sabe?
eidade? 
puode ser qualquiera ua

//

caminhas uma vida inteira e enches-te
de saber
de livros
de viagens
de paisagens
de casas
de cousas i cousicas
de diuses mesmo
de
e voltas sempre ao começo
àquilo de que sentes sempre a falta
quando já nada mais te pode confortar

o som de uma presença
a cor de uma palavra
a resposta de um olhar
que te atira para ti próprio
teu último reduto

desse abandono sereno
retiras uma alegria triste
que te devolve ao equilíbrio
da balança que és
nomeação das mínimas essências

olhas para tudo e consegues ver
o simples no meio do complexo
o bonito no meio do feio
o eterno no meio do passageiro
o bem no meio do mal
 

com a rosa vives e aceitas
essa inútil contradição
sem remédio
talvez seja isso a sabedoria
e quem sabe?
idade?
pode ser uma qualquer

 

segunda-feira, 4 de fevereiro de 2013

declaraçon // declaração



you abaixo assinado, stando an miu seguro juízo, çclaro que passei an pie desta oulibeirica a caminhar pa las Arribas de l Douro, an Paradela de Miranda, mesmo acerca la Cruç de l Bózio, i nun sfergante se m’apersentou l verdadeiro camino de l’aternidade de la bida an to la fuorça de sue renobaçon, que nien la sequidade, nien la tierra madraça, nien l abandono, nien ls delores, la fázen zistir de bibir, i solo ls bielhos tuoros secos atéiman an lhembrar la muorte, arrodiada por un eisército de pítulas i aqueilhes dous galhicos oupidos al cielo cumo un bózio de rejistença: la bida cuntina, inda quando yá nun somos oulibeira, mas solo un seco i muorto tuoro; l cielo cuntina a arrebentar an sou azul i las yerbas zírran an botar flor a cada anho, inda quando yá naide ls mire; ls caminos nun páran de se renobar cun ls nuobos passos que ls ban fazendo; i you, que staba eilhi a mirar, senti que fazie parte daqueilho todo, cumo lo habie feito quien mandou fazer la Cruç de l Bózio i yá zaparecido: se algun dius houbisse, outro nun serie que este mundo que mos lhieba assi al cuolho cumo granico del mesmo, i an que solo mos respeitamos se tamien le tubirmos un respeito sien fin; l sfergante passou i you tornei al caminho cumo se nanhue rebelaçon se houbira dado, i nada desto tubira qualquiera amportança, ou ampedisse l sudor de le respunder a la canícula de agosto.
4 de febreiro de 2013
Fracisco Niebro

//

eu abaixo assinado, estando em meu perfeito juízo, declaro que passei perto desta oliveirinha caminhando pelas Arribas do Douro, em Paradela de Miranda, mesmo junto à Cruz do Grito, e nunm instante se me apresentou o verdadeiro caminho da eternidade da vida em toda a força da sua renovação, que nem a secura, nem a terra madraça, nem o abandono, nem as dores, a fazem desistir de viver, e apenas os velhos troncos secos teimam em lembrar a morte, cercada por exército de renovos e aqueles dois ramos erguidos ao céu como um grito de resistência: a vida continua, mesmo quando já não somos oliveira, mas apenas um seco e morto tronco; o céu continua a explodir no seu azul e as ervas teimam em florir em cada ano, mesmo quando já ninguém as olhe; os caminhos não param de se renovar com os novos passos que os vão fazendo; e eu, que estava ali a olhar, senti que fazia parte de tudo aquilo, também já o fizera quem mandou erguer a Cruz do Grito e já desapareceu; se algum deus houvesse, outro não seria que este mundo que nos leva assim ao colo como grãozinho dele mesmo, e em que apenas nos respeitamos se lhe tivermos um respeito sem fim: o instante passou e eu voltei ao caminho como se nenhuma revelação tivesse ocorrido, e nada disto tivesse qualquer importância, ou impedisse o suor de responder ao tórrido sol de agosto.


Retrato de Alcides Meirinhos




domingo, 3 de fevereiro de 2013

quadras a bulto / quadras soltas


quando ibas a moler
na ribeira faltaba auga
que solo andában las piedras 
puxadas pula tue mauga


tiempo houbo que an palabras
lhuitabas por nuobos dreitos
i acendies reboluçones
quedas te agora puls feitos

pulas tierras de Miranda
muito burro yerba come
mas por ende hai muita giente
que ateima an roubar le l nome

ten la lhéngua mirandesa
pul mundo muitos amigos
a ber se un die arrepassa
ls sous bielhos einemigos

nun s'aguanta, dízen uns,
outros, ai aguanta, aguanta!
quien la canga als outros pon,
un die destes lhieba tanta ...

quedas l die todo al lhume
beis l mundo i pouco fazes
nada puodes mas bien dás
ne l rachon culas tanazes

Fonso Roixo



sábado, 2 de fevereiro de 2013

eiterna ye la música


fiç esta moda a que le falta la música, mas puode ser que alguien se la querga amprestar; pormeti se la a ua amiga que se morriu i me deixou un recado: quien se muorre sabe que, assi i todo, la bida ye guapa
//
fiz esta canção a que lhe falta a música, mas talvez alguém lha queira emprestar; prometi-a a uma amiga que morreu e me deixou um recado: quem morre sabe que, apesar de tudo, a vida é bela

lhieba cuntigo la fraita
que ampeça la primabera
l tiempo por nós nun spera
lhieba cuntigo la fraita
cumigo stá la mie gaita
l tiempo por nós nun spera

tengo ua moda ne l peito
que de ls aires recebi
i an sues óndias me perdi
tengo ua moda ne l peito
que me deixa assi sien jeito
i an sues óndias me perdi

un die ben cul aire de riba
canta outro die ne l de baixo
an to ls aires you l’ancaixo
un die ben cul aire de riba
l galhego i l touro abiba
an to ls aires you l’ancaixo

renace a cada manhana
nun s’agarra a nanhue boca
an to las cousas se toca
renace a cada manhana
anque triste ye cun gana
que an to las cousas se toca

son ls cerrados un retombo
yá ls freznos bózian sou berde
la bida nunca se perde
son ls cerrados un retombo
que acumpánhan caixa i bombo
la bida nunca se perde

nunca se calha la bida
la moda que mos goberna
que ye sue música eiterna
nunca se calha la bida
renace apuis de perdida
que ye sue música eiterna

uns se ban i outros bénen
solo queda de berdade
la música n’eiternidade
uns se ban i outros bénen
i queda de quanto ténen
la música n’eiternidade

mira ua fuolha que bola
dando alas al delor
hai risas an cada flor
mira ua fuolha que bola
só tue fraita me cunsola
hai risas an cada flor

1 de febreiro de 2013
Fracisco Niebro





sexta-feira, 1 de fevereiro de 2013

templo de l fuogo // templo do fogo


lhebei te un cacho de la tarde
i dues horas an frol
acesas cumo lhinhas
na palma de la mano
que outros barcos nun cunsínten
ls cuntinentes que se me négan
i nun paro de buscar

ua canseira sien fin
fui le servindo de stierco
a las risas i als poemas de manhana
cóncabos uocos de nada
l friu muito alhá de janeiro
muito alhá de nós
i solo cundiçon de bagamundo queda

apuis de bolber deito me
na cama de las palabras
i ls garamiços húmados
nun hai modo de chiçcar
mas nun deixarei cerilhas an paç
enquanto ua sola arble inda puoda
de caiata serbir para algun fuogo

//

levei-te um bocado da tarde
e duas horas em flor
acesas como linhas
na palma da mão
pois outros barcos não consentem
os continentes que se me negam
e não paro de buscar

uma exaustão sem limites
foi servindo de estrume
aos risos e aos poemas de amanhã
côncavos buracos de nada
o frio muito além de janeiro
muito além de nós
e apenas a condição de vagabundo resta

depois de regressar deito-me
na cama das palavras
e os gravetos húmidos
não há maneira de acender
mas não deixarei os fósforos em paz
enquanto uma só árvore ainda possa
de cajado servir para algum fogo