quarta-feira, 23 de dezembro de 2009

L abó de las calças i l nieto



Al ber l nieto a jogar,
Diç l abó, antristecido,
«Á, quien me dira tornar
A assi star antretenido!

Quien me dira l tiempo quando
Castielhos assi fazie,
I que ls deixaba quedando
A bezes pa soutordie;

I to la tristeza mie
Era, al spertar para bé-lo,
Ber que la criada habie
Arrimado l miu castielho.»

Mas l nieto nun lo oube
Porque stá mui acupado
Cun un anganho que houbo
Ne l porton para l soldado.

I, anquanto l abó cisma, i triste
Lhembra l'anfáncia q'alhá bai,
Yá mais ua casa eisiste
Ou mais un castielho cai;

I l nieto, mirando al final
I bendo l abó a chorar,
Diç «Caiu-se, mas nun faç mal:
Buolbe-se yá a amanhar.»

Fernando Pessoa (1926)
Traduçon de Fracisco Niebro






[An pertués

Ao ver o neto a brincar,
Diz o avô, entristecido,
«Ah, quem me dera voltar
A estar assim entretido!

Quem me dera o tempo quando
Castelos assim fazia,
E que os deixava ficando
Às vezes p'ra o outro dia;

E toda a tristeza minha
Era, ao acordar p'ra vê-lo,
Ver que a criada já tinha
Arrumado o meu castelo.»

Mas o neto não o ouve
Porque está preocupado
Com um engano que houve
No portão para o soldado.

E, enquanto o avô cisma, e triste
Lembra a infância que la vai,
Já mais uma casa existe
Ou mais um castelo cai;

E o neto, olhando afinal
E vendo o avô a chorar,
Diz, «Caiu, mas não faz mal:
Torna-se já a arranjar.»

terça-feira, 22 de dezembro de 2009

Eipígrafe pa la Arte de Roubar


Róuban-me dius,
outros l diabro
- quien cantarei?

róuban-me la pátria;
i la houmanidade
outros me la róuban
- quien cantarei?

siempre hai quien roube
quien you deseie;
i de mi mesmo
todos me róuban
- quien cantarei?

róuban-me la boç
quando me calho,
ou l silenço
mesmo se falo
- a que de l rei!

Jorge de Sena (1952)
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués
Epígrafe para a Arte de Furtar

Roubam-me deus,
outros o diabo
- quem cantarei?

roubam-me a pátria;
e a humanidade
outros ma roubam
- quem cantarei?

sempre há quem roube
quem eu deseje;
e de mim mesmo todos me roubam
- quem cantarei?

roubam-me a voz
quando me calo,
ou o silêncio
mesmo se falo
- aqui del-rei!]

çcumpresson

al modo que purparo la ida a las raízes, bou zafazendo ls uolhos destas bistas de aire i fuolhas cun caída porgramada, bou ansaiando trites pa ls quetobielhos que scónden ls miedos de l camino, i assi puoda aceitar peinhas i arbles i rius i monte i prainadas sien fin adonde agora me cómen altemobles, telhados, filos, antenas, lhuzes i uas arbles que solo alta nuite puoden soltar sou choro; you nunca abaixei als fondos marinos, mas dízen-me que ls margulhadores para beníren arriba sien porblemas ténen que çcumpremir: cumigo passa-se l mesmo quando bou por ende arriba i me assujeito a la lhambada doutros aires i doutras bistas; l porblema mais grande nien son ls uolhos, siempre gulosos de nuobas bistas, mas la perséncia de sprito, essa parte de l'alma que siempre se cumporta cumo perro que l caçador nunca adomina i bai por todos ls lhados menos por adonde debe.

segunda-feira, 21 de dezembro de 2009

quando / porque duolen ls natales

tiempo houbo an que l Natal se m'agarraba als ayunos de l die de cunselada, apuis coronados a polbo i tronchos, ponie l musgo de las peinhas a sonhar persépios, chubie pula fogueira, nas óndias de la gaita i an cuontas de l outro mundo calcidas al lhume, anquanto las pousas de las campanas marcában la cuntaige decreciente i la missa de l galho era la fin i l ampeço de todo; era subretodo guapa la nuite, porque podie chegar a meia nuite, essa hora adonde, nas cuontas, todos ls mistérios se sentában, nun habie naide a abaixar pul chupon cun persentes, mas era l miedo de la patada de l burrico ou l scornar de baquita que me mantenien dreito; nun me bénen a la cabeça ls natales de l feturo, mas solo ls de l passado i ye por bias destes que me duolen ls natales de l persente, tanto lhodo l tiempo ancundesou pa las brigadas, un lhágamo suolto que nien percisa yá de lhágrimas, mas hai que l deixar al aire de l tiempo para que, yá seco, puoda aguantar nuobas pisagadas: siempre raiç bota la sprança an algo que renace, nien que seia manhana.


domingo, 20 de dezembro de 2009

Odas de Ricardo Reis (059)



Nun solo bino, mas nel l oulbido, boto
Na copa: serei cuntento, porque la dita
Ye çcoincedora. Quien lhembrando
Ou adebinando, sunrira?
De ls brutos, nó la bida, senó l’alma,
Cunsígamos, pensando; arrecolhidos
Ne l amplacable çtino
Que nun spera nien lhembra.
Cun mano mortal upo a la mortal boca
An salagre copa l passageiro bino,
Baços ls uolhos feitos
Para deixar de ber.


Fernando Pessoa [Odas de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués
Não só vinho, mas nele o olvido, deito
Na taça: serei ledo, porque a dita
É ignara. Quem, lembrando
Ou prevendo, sorrira?
Dos brutos, não a vida, senão a alma,
Consigamos, pensando; recolhidos
No implacável destino
Que não spera nem lembra.
Com mão mortal elevo à mortal boca
Em frágil taça o passageiro vinho,
Baços os olhos feitos
Para deixar de ver.





quinta-feira, 17 de dezembro de 2009

Odas de Ricardo Reis (058)



Suidadoso yá deste berano que beio,
Lhágrimas pa las froles del amprego
Na lhembráncia al alrobés
De quando hei de perdé-las.
Atrabessados ls portales eirreparables
De cada anho, me antecipo la selombra
An que hei de andar sien tino, sien froles,
Ne l abismo rugidoso.
I apanho la rosa porque la suorte manda.
Marcenda, guardo-la; pasme-se cumigo
Antes que cula curba
Diurna de la lharga tierra.

Fernando Pessoa [Odas de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués
Saudoso já deste verão que vejo,
Lágrimas para as flores dele emprego
Na lembrança invertida
De quando hei-de perdê-las.
Transpostos os portais irreparáveis
De cada ano, me antecipo a sombra
Em que hei-de errar, sem flores,
No abismo rumoroso.
E colho a rosa porque a sorte manda.
Marcenda, guardo-a; murche-se comigo
Antes que com a curva
Diurna da ampla terra.]




segunda-feira, 14 de dezembro de 2009

Bagdade



You nunca fui a Bagdade
mas dízen-me que las augas de l Oufrates
cuorren burmeilhas.

You nunca fui a Bagdade
mas dízen-me que la mocidade inda fai
amor a las scundelinas cula muorte.

You nunca fui a Bagdade
mas dízen-me que la risa de ls ninos
ye un arrebento lhougo a la purmanhana.

You nunca fui a Bagdade
mas dízen-me que la muorte
anda a saber de mi.

Pedro Castelhano [poema einédito]
Traduçon de Fracisco Niebro




[An pertués

Eu nunca fui a Bagdad
mas dizem-me que as águas do Eufrates
correm vermelhas.

Eu nunca fui a Bagdad
mas dizem-me que os jovens ainda fazem
amor às escondidas da morte.

Eu nunca fui a Bagdad
mas dizem-me que o riso das crianças
é explosivo logo pela manhã.

Eu nunca fui a Bagdad
mas dizem-me que a morte
anda à minha procura.]





domingo, 13 de dezembro de 2009

Odas de Ricardo Reis (057)



Nun quergas, Lídia, eideficar ne l campo
Que fituras feturo, ou pormeter-te
Manhana. Cumpre-te hoije, nun sperando,
Tu mesma sós tue bida.
Nun te çtines, que nun sós fetura.
Quien sabe se, antre la taça que çpeijas,
I eilha outra beç anchida, nun te la suorte
Anterpon l abismo?


Fernando Pessoa [Odas de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués

Não queiras, Lídia, edificar no spaço
Que figuras futuro, ou prometer-te
Amanhã. Cumpre-te hoje, não sperando,
Tu mesma és tua vida.
Não te destines, que não és futura.
Quem sabe se, entre a taça que esvazias,
E ela de novo enchida, não te a sorte
Interpõe o abismo?]

quinta-feira, 10 de dezembro de 2009

ancanto de serpiente



andubiste anhos a anchir-te de

nuite; un die, spremiste-la acontra
l fondo de ti mesmo i eilha sudou
pingas de silenço, serenas cumo
l lhunar que tembra al fondo
l poço adonde quieres chegar i
nun cunsigues; nun hai lhuzes
al fondo l tune adonde
caminas, solo, cun tues
preguntas siempre cun outras
respundidas; passas i l tapete
de las fuolhas abaixa, mas
lhougo apaga las pisagadas:

mira-te la nuite i deixas-te

lhebar siempre por sou
ancanto de serpiente, i
nada mais que suonho ganhas.



quarta-feira, 9 de dezembro de 2009

diário 31

Yá nun se me lhembra bien, mas la cumbersa podie mui bien haber sido assi:
- andube cula mesma piedra (de screbir) zde la purmeira a la quarta classe, ountaba-la cun azeite para durar mais i star siempre lhimpa;
- assi cun azeite nun se bei l que un scribe i apuis la porsora dá-me porque diç que nun fiç las cuontas;
- cun esta yá ye la segunda piedra que te compro, mira a ber se te dá até fazeres la quarta classe;
- deixa l rapaç, cumo you nunca fui a scuola nunca gastei piedra nanhue, de modo que bien puode gastar por mi i por el, i que nun se quede solo cula quarta classe a ber se aprende a fazer cuontas mais debrebe do que you, yá que tu nun me cunsigues ganhar.
Inda bien que nun se quedou cula quarta classe. Tamien, bendo bien, que amportança tenie piedra mais piedra menos? L tiempo tira-le toda la amportança a quaije todo.

diário 30

an ciertas ceifas, cumo tal la segada, benien ls quemeres i staba tan cansada que solo querie arramar l cuorpo molido a la selombra: nun pensar, nun falar, nun quemer, nun fazer nada que nun fusse drumir até spertar i esso fui l que nunca tube: yá era l trabalho, yá éran ls filhos i agora, de bielha, son ls delores que me agárran cada cachico de l cuorpo i nunca zléntan an sue mordida de perro danhado; quando poderei drumir çcansada sien que naide me sperte?

domingo, 6 de dezembro de 2009

Odas de Ricardo Reis (056)



Tues, nó mies, teço estas grinaldas,
Que an mie tiesta renobadas pongo.
Para mi tece las tues,
Que las mies you nun beio.
Se nun pesar na bida melhor gozo
Que l bermos-mos, béiamos-mos i, bendo,
Xordos cuncelíemos
L ansubsistente xordo.
Corónemos-mos puis uns para ls outros,
I bríndemos a la par a la suorte
Que houbir, at+e que chegue
La hora de l barqueiro.


Fernando Pessoa [Odas de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués:

Tuas, não minhas, teço estas grinaldas,
Que em minha fronte renovadas ponho.
Para mim tece as tuas,
Que as minhas eu não vejo.
Se não pesar na vida melhor gozo
Que o vermo-nos, vejamo-nos e, vendo,
Surdos conciliemos
O insubsistente surdo.
Coroemo-nos pois uns para os outros,
E brindemos uníssonos à sorte
Que houver, até que chegue
A hora do barqueiro.]

sábado, 5 de dezembro de 2009

diário 29

agora son ls tratores que rúgen puls caminos, a deixar-me suidades de l roçar de l timon de l arado a camino de l'arada: i ben-me a la eideia que ls sonidos tamien se muorren, cumo tal ls mius passos an baile na praça, an die de fiesta: tengo de me cuntentar cula música de l arrastrar ls pies.


quarta-feira, 2 de dezembro de 2009

feitos para todos ls dies

hai dies an que nun cunsigo benir eiqui; apuis miro para mi i digo, stou d'adil; mais bal, porque ls pensamientos nun son de cunfiança quando stan mui calientes, hai que los deixar abaixar ferbura: se se perdíren esso ye buona seinha, puis solo l mejar i outros feitos assi son para todos ls dies.



pul camino de l poniente

todo l mar se m'arrecolhiu a la brigada de ls uossos i, mentres la frauga de l poniente an fuogo me bai temprando ls dies, l martielho de l aire pon-me óndias de agonia ne ls uolhos perdidos por hourizontes sien fin: al modo que abaixa l camino, yá nun quédan fuorças para arrecular, mas inda me queda ber las bistas cun ua risa serena a la punta de ls miedos que, sien paraige, ban tecendo sue aranheira: bien la barro cul bardeiro de la fin de l die, mas ye cumo l aire que aboca i nunca mais mos deixa.



diário 28

quando soube de l que se passara, calhei-me; nien adelantra eiqui cuntá-lo, que l mais amportante i me quedou ye esse ato de silenço, bózio ampotente delantre l que mos smaga a un punto de perdermos la boç i nada sermos capazes para demudar las cousas; quien se albrota gasta to las sues eineirgies nesse albrote, mas quien se calha cunfia que inda será possible benir a tener ua redadeira palabra porque silenço nunca senifica zistença nien fraqueza; muitos anhos apuis, la bida ansinou-me que tenie rezon i que las fuorças que mos lhieban loinge son siempre las mais serenas.



máçcara III



quando l home tomou cuncéncia del mesmo, sentiu-se fraco, mortal, lhemitado, lhebado por malinas i arrolhado an delores, nun gustou de se ber assi i por esso se sonhou outro, se quijo outro sien nanhun defeito i cun todas las bertudes, ansastifeito zde la purmeira hora: fui ende que fizo la máçcara i, al poné-la, se fizo outro, doutro modo biu l mundo, i tamien outro l mundo l biu; quien puode antender las fuorças de l tiempo, ls mistérios de la bida i de la muorte, coincer l que hai antes de la bida i l que cuntina apuis la muorte? ende la máçcara cuncentrou toda la magie que ls sentidos nun son capazes de agarrar; la máçcara nace de la mesma fuonte de adonde nacírun la relegion, la filosofie, la soudade, todo l que ye sagrado i mágico, por eilha respira l'alma que mos dá la eidentidade; l mal i l bien stan an guerra zde siempre, percípios eissenciales i anseparables i tamien eilhes se acuolhen a las máçcaras; hai quien diga que essa ye ua cultura popular ne l sentido de ser mais probe, mais fraca, menos fonda, mas essa ye ua cultura que mos fala de l que ye eissencial na bida, de l que stá para alhá de l comer i de l cagar i mos eidentefica cumo personas (máçcaras).