domingo, 31 de julho de 2011

pregunta (60)


se l cielo fura assi un sítio tan buono, porquei se scaparien ls diuses pa la tierra?





diário 72


a las bezes dou comigo a lhembrar de quando andábamos a lhagarticas porriba las peinhas, a anchir-se de sol i la barriga a ir i a benir cumo un fol; nun le queriemos mal, mas gustabamos ber-le l rabo a abanar quando já nun staba agarrado a la lhagartica i pensaba an cumo podie cuntinar bibo yá sin cuorpo que lo aguantara; l que neilhas ambejaba era de cumo chubien a pique pulas paredes i cumo até de cuostas para baixo fugien: todo mundo le querie mal a las queluobras i als lhagartos gordos, mas las lhagarticas nun le achábamos outra razon de antresse que nun fura l modo cumo rabiában i s'anfrisgában... carai, a las bezes ben-me ua suidade de lhagarticas stiraçadas al sol anriba ua peinha ... nin sei porque me dá para estas panteminices!





sábado, 30 de julho de 2011

diário 71


benien nuns burricos, ralamente ua mula, que siempre tenien a la benda, listos cumo las streilhas: parában nun balhe, ambaixo un uolmo ou adonde calhaba, que mais querien aqueilha bida do que assujeitar-se al que fura: i cumo cuidas que era la nuossa bida? molidos de trabalho sin grande ganáncia recebir, al menos a eilhes nun le dolien ls quadriles nin tenien que drobar la spina: agora yá fázen casa, ínchen las rues i muitos ban a scuola - cumo ye que inda hai quien diga que l mundo nun demudou? se até ls ciganos yá nun son ls mesmos... que tiempo steporado este nuosso, a que nada le rejiste...




camboio pantasma


dízen que quando a alguien le córtan pierna ou braço inda muita beç ls sinte de berdade: yá arrimado a binte anhos que nun passa l camboio na Prainada, mas inda s'arrasca cumo se cuntinasse a fazé-le cuçquinhas: agora botórun-le al lhado nuoba strada, de que muitos quejírun fazer un suonho, mas, quando spertarmos, la falta de piernas i de braços cuntinará alhá: quei mos queda para alhá l doce de l'eilusion? antonce, mais bal que cuntine a drumir na nuossa cama, que de sous suonhos siempre algo poderá spertar.





als quantos anhos ampeçamos a ser bielhos?


al telifone:


- mira tu, staba-me quaijeque a squecer que hoije era die 29, apuis dixe, ai caralho que hoije die 29 i si faç anhos... quantos anhos fazes?
- 61;
- ai bala-me dius, filho, que bielho yá ampeças a quedar!...
- ... !!!




sexta-feira, 29 de julho de 2011

Ne l tiempo an que nun festeában l die de ls mius anhos


Ne l tiempo an que naide festeaba l die de ls mius [anhos,
you era feliç i naide staba muorto.
Na bielha i probe casica, l nun fazer anhos era un [modo de star,
I andában tristes, you nin tanto, a bater cierto cun ua [bida dua dureç sin fin.

Ne l tiempo an que nun festeában l die de ls mius [anhos,
You tenie la grande salude de nun antender cousa [nanhue,
La família nun podie saber de mies anteligenças,
I tarde cheguei a saber que spranças outros tenien por [mi.
Quando bin a tener spranças, mantube-las cumo un [tesouro,
Quando bin a mirar pa la bida, eilha fui ganhando [todo l sou sentido.

Si, l que fui de supuosto a mi mesmo,
L que fui de coraçon i parentena,
L que fui de seranos de porbíncia anteira,
L que fui de amáren-me i you mal haber chegado a ser [menino,
L que fui - ai miu Dius!, l que solo hoije sei que fui...
A que lunjura!...
(Cada beç lo acho mais...)

L tiempo an que nun festeában l die de ls mius anhos!

L que sou hoije ye cumo l sol a rumper pula selombra [de la casuola,
Ponendo risas nas paredes...
L que you sou hoije (i la casa de ls que me áman [drume ne ls mius uolhos),
L que you sou hoije ye nun habéren bendido la casa,
Ye inda nun se habéren morrido todos,
Ye tamien you star subrebibiente, caliente cumo [cerilha a arder...

Ne l tiempo an que nun festeában l die de ls mius [anhos...
Que miu amor, cumo ua pessona, esse tiempo!
Deseio físico de l'alma de s'achar i nun s'achar eilhi [outra beç,
Por ua biaije metafísica i an ser,
Cun ua ounidade de you para mi...
Quemer l passado cumo pan de fame, que nunca tube [tiempo de mateiga ne ls dientes!

Beio todo outra beç tan clarico que me alhumbra pa l [que hai eiqui...
La mesa cun mais campos alredror, sin lhouça als [zeinhos guapos,
i sin copos,
L lhouceiro cun nada anriba - a nun ser la selombra de [la gana -,
L'abó bielha, ls armanos defrentes, i nada era por bias [de mi
Ne l tiempo an que nun festeában l die de ls mius [anhos...

Nun pares, miu coraçon!
Nun penses! Deixa l pensar na cabeça!
I ben-me als beiços un suspiro lhargo
Porque hoije yá me fázen anhos.
Duro cada beç menos.
Cada die ye un milagre.
Puode ser que seia bielho un die acerca.
Esso yá nun ye pouco.
Sereno i
an gratidon de haber tenido aquel tiempo, [aqueilha giente!...

L tiempo an que nun festeában l die de ls mius anhos!

Fracisco Niebro,
[nun die an que Álbaro de Campos
l liu al alrobés]




quarta-feira, 27 de julho de 2011

adonde todo se faç claro


nien te deste de cuonta de que
ampeceste a ancarrapitar pula nuite,
perdido, quando un silenço dóndio
te botou raiç adonde todo se faç claro:
un riu de preguntas, que nun se cálhan,
corrie-te antre cunhos de selombra
i ajeitabas l timon a la rodriga de

suonhos inda an frol: na bena de l'auga
íban tuoros, outros çtroços i palabras
gastas, deixadas a sue suorte
nua assustada risa: apareciu-te apuis
la muorte nua jingada, lhebando
yá sou porto, i tu a coçar ls uolhos
cumo se nun acraditar fura cun eilhes:

quedou-te la manhana a mil
eiternidades, era l silenço agora
un oulor pocho i tu perdido
nua borracheira d'ampotença,
tou bózio abafado ne l einfierno
de ls cachones: sós i yá nun sós,
un sfergante i todo quedeste sin sentido,

perdido ne l bruar de las raízes
a crecéren até tues quatro squinas,
todo te chupando na passaige:
sós agora gestor de restros de ti mesmo,
poniste la coraige cumo ramo
de negócio, mas de ti nun zistas
que até rucecitar (am)possible puode ser.


quando alhá de tous passos


duolen-te ls uolhos de todo

quereres ber, acerca i fondo:
eisiges-me de mais, acúsan-te
eilhes! i cun rezon: quando alhá
de tous passos quergas ber,
antoce manten-los acunhados.




terça-feira, 26 de julho de 2011

dito (24)


tener bida apuis de muorte, solo a outros aporbeita: l restro ye eilusion.


dito (23)


outro te mangínan ou te cúntan, mas nun deixas de ser quien sós: nun perdas la risa.


diário 70


sabes, an tiempos, tamien you quije demudar l mundo: ou bai ou arrebenta, dezien-me, querien dezir, habie que arrebentar cun quien nun querie l mesmo mundo que nós: ye mui alto l précio, siempre pensei; apuis, fui bendo que esses que assi me falában nun querien mesmo un mundo nuobo i era siempre stranha sue gana de sangre; mas fui ua fame sin fin de filosofie [esse amor de siempre daprender] que me salbou, essa filosofie chena de dúbedas, preguntadeira sin fin, siempre an busca dua berdade ampossible de ancuntrar: amostrou-me que esses que assi querien mudar l mundo se apersentában cula berdade toda, la única i defenitiba berdade éran eilhes i, assi i todo, cuntinában a cagar todos ls dies: nun puode ser, dixe, porque la berdade nun eisiste, ye ua busca lhibre, un camino que se anda i mais lhargo queda; i pronto, deixei ls dogmas a fazer stierco i nunca mais fui capaç de aceitar ua berdade sola, inda porriba capaç de negar la lhibardade: fui nesse die que ampecei la berdadeira scuola de la bida, de adonde inda nun sali.




segunda-feira, 25 de julho de 2011

diário 69



yá poucos quedamos de l tiempo an que las rues s'largában a modo carreiron de formieiro, son menos ls puiales i l mais deilhes yá muitá nun conhece la calentura dun cuorpo; dízen que las pessonas se ban i todo l resto acá queda, mas nun ye berdade: la rue nun ye la mesma, las casas nun son las mesmas, l aire de l tiempo nun ye l mesmo: las cousas ban cun nós, pois somos nós que las fazemos a la nuossa moda, até l sol yá nun quemanda la bida de l mesmo modo; l silenço bai anchando sin paraige i qualquiera die nun hai campo para mais nada, de modo que nun me queda scuolha: ou me perdo na rue que perdi ou fago outra al modo para bibir i para alhá bou chamando nuoba giente: fui esta la mie scuolha.




filos d'aranheira


todo fazes por aguantar l (tou) mundo, inda que preso por filos d'aranheira, tan andebles que solo por milagre inda stá de pies: bal la pena tecer essa tela que m'aguanta la bida, dizes-me, cuntinando: se nun mos aponirmos a aguantar mundos que mos parécen perdidos, quei mais balerá la pena fazer? ye berdade que muita beç me beio perdida, mas retorno al ampeço i cada sfergante que l mantengo de pies ye tamien un sfergante de cunfiança an que manhana será outro die: nun me preguntes se sou feliç, que nun te saberie respunder; assi i todo esso me bonda, puis nada que fagas será ambalde nin, por bien menudo, deixará l mundo armano al que era antes.




dito (22)


bibir, deixar bibir i, se possible, ajudar a bibir.



domingo, 24 de julho de 2011

pregunta (59)


quien poderie saber quantas camadas mos fazírun, quanto puolo mos amassou, por que caminos andubo la cultura que la nuossa eignorança cuida que mos naciu a la puorta, pura cumo l'auga fresca dua fuonte?

nun será muita beç essa eignorança l pedamiego adonde asséntan saberes uocos, argulhos anfantiles, fundamentalismos peligrosos?




sábado, 23 de julho de 2011

dito (21)


dá, se podires, que nada te rendirá mais alto juro.




l arredundador de squinas


nun cerres ls uolhos a las bistas
pochas, nun scondas adonde
l mundo quedou guiro, que nunca
nada de buono te trouxo essa manha
de te cansares a oupir pedamiegos
onde colgar paraísos birtuales,

siempre perdido a arredundar squinas
que tamien guapas puoden ser:
tenes tiempo de poner l lhuito
de quando naide asperar por ti,
sorbe l sfergante que agora te dá
la mano, la canga que te lhiebas

pousada ne l suolo: quei puode, agora,
lhebar-te mais alhá que moras?
ben-te cula lhuç de sue negrura
un bater de alas de formiga
a ancubrir, cun sous arressaios,
la lhinha de l índece bolsista,

a lhembrar la rodriga de adonde
todo l sien précio bota cotaçon.




sexta-feira, 22 de julho de 2011

zayuno


era l zayuno de páixaros a cantar,
floridos an arbles que nun cheguei a ber
i a lhebar nas alas l sol inda
mal afeito de hai cachico haber nacido:
apuis, quando bato cula tiesta ne l portal
de l die, yá l mundo sangraba antes

de mi, ancerrado an cunfréncias,
cimeiras, guerras, guerras i campos
de refugiados; nun hai meia
de agarrar ls rastreiros buns dies
de todo mundo, perdido nesta malzina
sien cura de la poesie:

quien stranhará que l poeta fenhidor
tenga quedado cun fame?




quinta-feira, 21 de julho de 2011

l cantareiro an sue ruodra


nunca chégan a sue madureç ls uolhos,
puis nun se cánsan de nacer
a cada manhana, cumo nino que
faç i çfaç mundos nun mirar, mas,
quando las manos ls agárran, nun
se déixan amassar i chúben-se na ruodra

solo para mos debolber ua risa de çprézio:
assi i todo, l cantareiro nunca ziste
de sue ceifa de demudar i custruir sin fin,
puis yá muitá daprendiu que naide
dá pul grano d'arena que bieno
a acrecentar la lharga praia.



quarta-feira, 20 de julho de 2011

çcaradeç


afogo-me ne l oulor desta
einutlidade poética que
por naide / nada spera,
arrepiçando menudas i morgaços:
deixo nortes nas sílabas,
melas capazes de subertir alhá
la çcaradeç pornográfica de ls dies.


diario 68

las manos ancalhórun, yá aguántan bien maceta i gudadeira i las cunheiras puoden quedar al modo para s'agarráren ls guilhos; quando ampecei a smarriar naide podie manginar que la peinha iba a rachar, dreita i fonda, puis solo al fin de muito tiempo eilha dou de si, sin que antes amostrara la mais pequeinha seinha de que iba a dar parte de fraca; ye duro este oufício de canteiro, mas nun poderie ser doutro modo para tan dura peinha: la cantiga ye un anganho que solo ben apuis, ei piedra ei, ei puta que yá bás pa l sítio, oup, oup...!




terça-feira, 19 de julho de 2011

cunsumes-te


cunsumes-te a medir la spessura de las
palabras, oufício ambalde
esse tou de alisar las sílabas,
tierra que purparas para
nuobas semientes de sentido:

nun te metas antre l tiempo
i la lhéngua, deixa-la parir,
mas apedura todo cun cuidado,
nun se baia a morrer de l pariduro
i cucos sin cunta, tan çcarados,

s'arrámen para fuora l niu
sin çubiaco que para todos chegue;
pouco bai a depender de ti,
mas nun deixes que la flor
de l silenço anrame ls lhençoles

adonde ressónhan las nuites
que te sobrórun de l sudor de ls dies:
anque oubir nun quérgan ls páixaros que sumbreste
puls jardins que regas, siempre sou oulor
puode arredundar l aire de ls silbotes.





segunda-feira, 18 de julho de 2011

dito (20)


dróban-se pa l suolo ls bielhos, tanto le pesa l tiempo.




solo mos morremos todos ls dies


nun aguardes la muorte,
que siempre cuntigo bibe
nun parir sin tino:
dies de manhana,

ceçon de renacer;
porquei te muole
quien fuste ou quien sós
i squeces quien te fazes?



Mefistófeles


se l'alma ye nuosso ser,
anteiro i dreito,
i sou cielo un mundo solidário,

ye este un tiempo de trocas a denheiro,
de claro die por nuite negra,
de palabras i risas por sangre i por delor:

tantos l cháman pa la troca,
assente an pergaminos oupidos an pendones,
que nun le dá aguanto Mefistófeles.




domingo, 17 de julho de 2011

abraço


mil quilómetros por um abraço
puode parecer un açago
de quilómetros para tan pouco,
mas nin estes son de mais
i aquel ye quanto bonde
.




sábado, 16 de julho de 2011

un die


un die,

- quando será? -
hei de tornar
a estas peinhas estas faias,
ala de aire feito,
siléncio lhargo,
lhibartado yá de palabras,
suolto de angúrrias
que l tiempo arressaiou
na piel de la tierra:
starei por ende, calhado
antre flor de xara i belhotrico de nebro,
até que sperte l Riu
cun sue corriente i sous cachones,
muito para alhá las oulibeiras:
quien habie de guardar cantigas i sudores,
sgodar la negra mancha de fames
arrolhar carinos que fazien las huortas
cun sue raiç ne l Riu?
ne l riu de l squecimiento eiterno
serei auga, piedra ou tierra,
talbeç flor passageira,
pura cuntemplaçon sien uolhos
ne l lhargo i debagaroso
resfuolgo de menos que un granico
de mundo.




diario 67



bun tiempo an que botaba uas tombas ou uas meias suolas, assi i todo un tiempo steporado: l tiempo nun era buono, mas era l miu tiempo moço ...



sexta-feira, 15 de julho de 2011

culidades de fame


quando pareste, oufreciu se te para almorçar:

nun fui tue fame que le chamou las palabras
ou te stendiu la lúria de sous uolhos claros:
ye que la fiesta siempre mais giente quier
i antrares an sue casa ye un modo de reinar:
el hai tanta culidade de fame que nin sei...




cinema


fui al cinema an busca
dua cunta, dun remanso,
talbeç dun squecimiento:
saliu dalhá c'un suonho.




quinta-feira, 14 de julho de 2011

eissencial


l eissencial nun se deixa fazer cinema, poema, pintura ou outra arte: agarra-se siempre al modo de esta respirar, sou bafo ye siempre passageiro que s'adebina i nun se bei, siempre menudéncias a que nun tenes tiempo de le dar amportança: tan debrebe passas por eilhas que solo apuis te dás de cuonta, a las bezes; quando l çcubrires, nun deixes que te zbíen, mas purpara-te para muita beç nun te antendéren i quaije siempre te deixáren: nunca ye l que outros de ti spéran, mas tu própio.






quarta-feira, 13 de julho de 2011

apories


passou la bida até ser capaç de

solico chubir la faia, todos le
retrucando l sien sentido de tanto
sfuorço, de tan einutle sangre;

un die benciu la faia i pudo ber
outras bistas que l bal scundie:
agora, uns le retrúcan por haber chubido
outros por nun los lhebar cun el.



terça-feira, 12 de julho de 2011

dito (19)


preacupa-te a tiempo, para nun teneres que te anrabiar fuora de tiempo.




dito (18)


hoije, ser cordeiro, smasiado cordeiro, ye un outro modo de ser scrabo.



segunda-feira, 11 de julho de 2011

nunca hei de antender


calhas-te mais agora, que las palabras le ábren la puorta a las lhágrimas i anrezína-te l berde, tan fuorte cumo se fura ua falta de respeito, un modo de amostrar como te son andebles ls passos; ls rabo-rúcios nun páran de parir nius acerca de l telhado i las ralas nubres ban-se achegando a la nuite; sabes, este més recebi dous ourdenados de trezientos i cinquenta ouros i ha de me dar para todo i sobrar: yá bés, fálan para ende an díbeda cun númaros tan grandes i cun un miedo i ua rábia tan fuortes que nunca hei de antender que tengo you a ber cun esso: se le bíramos la cara a esses a quien le debemos, un a un, i porquei tubimos de pedir tanto, i para adonde fui l que se pediu, ende talbeç antendisse: cuido que sei porque nun quieren que you antenda ...




domingo, 10 de julho de 2011

acraditar


cumo todo l que nun puode ser doutro modo, sue fé nas palabras era la puorta cierta para antrar ne ls mundos adonde l mal nacie: palabras i géstios ciertos, era cun que amassaba la magie que todo podie bencir, solo nunca fúrun capazes de la sacar de la miséria; assi i todo, andreitaba-se cun ua denidade que metie respeito, talbeç miedo: acraditar i oubrar cunsante s'acradita cuntina a ser la única receita para fazer milagres.



sexta-feira, 8 de julho de 2011

para quei


para quei ls poemas subre un paiç,

este paiç? será que eisiste?
que oujetibos ten, nun sei,
para alhá de cuntinar a eisitir
talbeç ua rábia fraca quando l négan;

nó, nun me pongo de fuora,
mas tamien nun cabo todo andrento:
para que haba paiç ten cada un
que eisistir i cada un tener
oujetibos: apuis yá lo podemos ambentar.




quinta-feira, 7 de julho de 2011

ratos ou ratings


tráien cun eilhes la peste a la cidade
i móntan-le cerco cumo un eisército,
bien al modo puis ye saque l que eilhes
quieren, sangre; mais que an muortes
ye cun agonies que se bénen, gobernando
ls que neilhes mándan, cobardos cumo
nunca se biu: antigos eisércitos
muntában l cerco a la cidade a las claras,
lhuitában de peito abierto i sabie-se
quien ganhaba i quien perdie,
mas estes nun s'amóstran, puis
ténen sous mandiletes purparados
para scunder ls dientes atrás dun falso
saber, que yá a naide anganha:
son ls ratos ou ratings ou alhá
l que le quérgades chamar, que
até las palabras ténen noijo de ls dezir.




quarta-feira, 6 de julho de 2011

Dixe se lo a la nuite





Fui hai pouco puclicado un lhibro de l poeta burgalés Juan Carlos García Hoyuelos, an que ls poemas son traduzidos nas bárias lhénguas de la Península Eibérica. A acumpanhar l lhibro stá un CD cun ls poemas dezidos nas bárias lhénguas, acumpanhados de música.
Ne l causo de l mirandés las cousas fúrun assi:

Amadeu Ferreira fizo la traduçon de l poema que eiqui se deixa;

Bina Cangueiro i Amadeu Ferreira dezírun esse poema an mirandés, acumpanhados cun música de ls Galandum Galundaina, cun grabaçon i arranjos técnicos de Juan Ferreira.

Eiqui queda la cápia de l lhibro i l poema traduzido para mirandés, tamien cun l oureginal castelhano.





terça-feira, 5 de julho de 2011

passas


passas

i nunca bés por donde
passas:
cústan a antender tous
passos:
an beç de na rue andares an arre-
passos
solo andrento de ti tou cerrado
camino habies de fazer.




segunda-feira, 4 de julho de 2011

passo ls dedos pula nuite


passo ls dedos pula nuite a zbiar l puolo que acubre las lhembráncias i spechuco-las cula subela de l silenço, l bolo sereno, yá sin sonido, de cansado, bénen ua a ua zafeitas yá de l bando ou pie de mar, squecido l redadeiro die que inda hai un nadixa angarraba pula lhuç i se sentaba na ramaige de las arbles delantre la jinela; de nanhun campanairo acerca se óuben las horas nien hai campo yá para assentar l minguar de ls dies, calhados ls nomes que un die yá fúrun bózio: para quei habiemos de assentar ls nomes arrincados pula raiç, yá nin pul cínfano de ls uolhos amentado? sáben inda a folhin ls dies antigos, negros, yá apagado l fuogo, ls miedos a abaixar pulas guelhares i dius a fazer caçuada na risada frie cun que las streilhas píçcan ls uolhos; nun stica l sereno cumo la piel, que sbarra siempre na muorte, i ls angurriados dedos acénden sous belhotros a arder na nuite i se dius eisistisse tenie que ser un malbado filho de puta, mas nó, ye melhor que nun eisista puis serie-le mui custoso aguantar-se sin drumir por to l'eiternidade, por sue tan pesada mala cuncéncia; se al menos fura capaz de scamugir la selombra de las palabras, de ciertas palabras que me córtan las alas de ls suonhos, me tápan ls manadeiros adonde afogo la sede de ls dies que inda nun nacírun: passo ls dedos pula nuite cumo se fura ua merda que nun paro de cagar, un peido negro que nun para de cheirar, i todos se ban menos ls que nun son capazes de mos deixar, cansados cumo se stubíran preinhos de nós, la muorte ua prenheç que bai medrando, debagarosa i sola, sin priessa de ganhar la guerra cun sou eisército de pantasmas, ua puta que nunca se deixará por nós foder.



domingo, 3 de julho de 2011

Munditações - Antologie de retratos de Carlos Silva i poemas de bários outores

Cápia de l lhibro MUNDITAÇÕES,
adonde aparece l nome de todos ls outores de ls testos



Retrato de Carlos Silva



Carlos Silva, fizo un zafio a bárias pessonas para screbíren subre retratos sous, a la sue scuolha. Apuis publicou ls retratos i ls testos an lhibro, a que le chamou MUNDITAÇÕES [44 pp.], an márcio de 2011.
Arriba stá l retrato scolhido por mi [ua panela de fierro] i a seguir queda l testo screbido por Fracisco Niebro, que saliu a p. 22 de l lhibro:


La panela

Sinto-te l negro a arrebentar pula redundeç de fierro, quelor de l tiempo que te fui fazendo costra dun fruito que nunca tubo arble para assentar l pencino ou primabera para frol cheirosa.

De ti bi renacer la bida a cada die, siempre ua renobada fuorça criadora, malzina purmeira que ponie las risas a botá-le fuogo als uolhos i a colgar ls oulores de sou cielo.

Nunca quejiste ser probeta de cientista, caldeiron de druida, segredo de alquimista, puis stabas para alhá de todos eilhes, gulosos de tue ambrosie que ls humanos mantenie.

Ambentemos l fuogo i nunca el quedou cumpleto antes que podira beisar la prenheç de tue barriga, todo an nós demudando na caminada de quemedores de yerbas, chichas i mundos.

Hoije anferrujas nua squina, agoniados muitos cun tue negrura, squecidos todos que, ne l templo de l tiempo houmano, ye tou por dreito un de ls altares percipales.

Fracisco Niebro


sábado, 2 de julho de 2011

caminos


son un febre i ua nostalgie
ls caminos: sin querer saber
de ls passos, muita beç
mos perdemos, abançamos mas
cun gana de andar al para trás:
guerra de suonhos i mimória
i nós sin saber adonde mos lhieban.




sexta-feira, 1 de julho de 2011

cabalhos


éran sin fin ls cabalhos a scatrapulhar pula nuite, mas, bendo bien, nun cheguei a tener la certeza de séren cabalhos nin se me chegórun a salir de l carril de la cabeça: albantában ua polareda mui grande i tenien l relincho calhado, de modo que nun le bie bien l golsiar de l sangre acontra l ganado de streilhas que botátan aqueilha selombra toda; tengo gana que chegue la manhana pa ls cuntar, i s'a mano ben algun puode ir mais debagar i talbeç deia pa le saltar pa l lhombro arredundado de canseiras, que nunca ye fácele apertar la sela cula cilha de l mirar: nun me chego a preguntar adonde bou, para quei se an qualquiera lhado se stará melhor que eiqui (?); stá scassa l'auga i inda mal apenas buí i yá s'acaba, la sede siempre a crecer, la huorta inda an sue pampoleza i nada purparada pa la derrota, que nunca habie de benir antes las purmeiras ourbalheiras de outonho: que ye que custaba botar mais ua pouquita d'auga para acabar cula sede? quienquiera que mande, nun manda bien, de modo que l mais cierto ye que nun haba quien mande nestas cousas todas nien seia capaç de zapartar la selombra que bai lhebando las streilhas ua a ua; ye peligroso bibir, a puntos de que todo qualquiera die puode acabar mal, i un nada puode fazer, assi cumo nas mundiadas, quando todo bai de mar a monte: assi i todo, l mielro ha de cantar i talbeç ende ls cabalhos se spánten, ou talbeç serénen, talbeç serénen sou scatrapular...