domingo, 30 de dezembro de 2012

anfáncia


oubo bufar l aire
anfáncia a saber a fumo:
casa an teilha bana

//

soprar oiço o vento
infância a saber a fumo:
casa em telha-vã



sábado, 29 de dezembro de 2012

palabras an forcon


rúgen
son termienta
ciertos silenço

la soledade 
relampo
que nun relhuç

afúnden se 
ls uolhos
de querer ber

sal de ti
un sfergante
para çcansar

dar
solo assossega
s'alguien recibe

busca l sol
recibe l aire
esso te bonde

porque te perdes
ne ls remissacos
que te questuras?

palabras?
nun las canses tanto
deixa le campo

spereste
i naide bieno
cuntina a sperar

quadra de FR


l tiempo de atrás m'ampurra
de l que perdi me mantengo
chubo d'abaixar an mi
se me bou ye porque bengo

Fonso Roixo



palabras / palavras


floresta sien fin
onde, perdido, te salbas:
mundos de palabras

//

floresta sem fim
onde, perdido, te salvas:
mundos de palavras


sexta-feira, 28 de dezembro de 2012

ide debagar i quando chegardes telifonai


ua nubrina rala abraçaba la manhana, frie ne l silenço de las arbles znudas, branca nas yerbas cun ua lhágrima a la punta de riba que nun chegou a formar carambina, las manos a abanar nun adius manso para que ls uolhos nun deixáran pingar l'oubalheira que siempre se forma culas çpedidas; passos tossidos abanórun la cumpustura de la rue, yá muitá zafeita a scalhabreses jogos i fugidas sien tino; nua squina inda berdega un ranco de salsa i la roseira de l caco agradece l cabanhal; fui quando deziste, cumo siempre, ide debagar i quando chegardes telifonai; nun deziste que era la redadeira beç, puis yá te dan miedo essas palabras, cumo se te oubíran i quejíssen ser mais do que palabras, mas nun tengas miedo puis todas las çpedidas son siempre las redadeiras; agora bás a acender l lhume, inda sien gana de die, que cada beç tenes mais percison de adonde queimar ls secos que se te agárran a las risas i a las lhembráncias, que nunca coinciste outra bida que nun fura feita de salidas que siempre l eissencial tubiste que l buscar, nien que fura pan. 
 
 
//
 
 
um nevoeiro raro abraçava a manhã, fria no silêncio das árvores despidas, branca nas ervas com uma lágrima ao cimo que não chegou a gelar, as mãos a abanar num adeus manso para que os olhos não deixassem pingar o orvalho que sempre se forma com as despedidas; passos tossidos abanaram a compostura da rua, há muito desabituada de desinquietos jogos e corridas sem tino; numa esquina ainda viceja um raminho de salsa e a roseira do vaso sente-se bem debaixo do telheiro; foi quando disseste, como sempre, ide devagar e quando chegardes telefonai; não disseste que era a última vez, pois já te metem medo essas palavras, como se te ouvissem e quisessem ser mais do que palavras, mas não tenhas medo pois todas as despedidas são sempre as derradeiras; agora vais acender a lareira, ainda sem vontade de dia, que cada vez tens mais necessidade de onde queimar os secos que se te colam aos risos e às lembranças, pois nunca conheceste outra vida que não fosse feita de saídas, porque o essencial tiveste que o procurar, nem que fosse pão.
 
 
 

quinta-feira, 27 de dezembro de 2012

ciúme


miedo cun raiç
nesse mapa que zenheste
solo tou: ciúme

//

medo com raiz
num mapa que desenhaste
só p'ra ti: ciúme


quarta-feira, 26 de dezembro de 2012

lhume // lareira


feitiço, te prende
custa sacar te dalhá:
stá se bien al lhume


//


feitiço, te prende
custa tirar-te de lá:
tão boa a lareira


eiternidade // eternidade


cada primabera
renácen las mesmas yerbas
cerrados eiternos


//


cada primavera
renascem as mesmas ervas
lameiros eternos


cerrados // lameiros



yerba quaije berde
ls freznos son centinelas:
cerrados n'eimbierno


//


erva quase verde
os freixos são sentinelas:
lameiros no inverno


terça-feira, 25 de dezembro de 2012

pula rue


pula rue calhado
na nubrina a oubir ls passos:
quando t'acharás?




anho nuobo // ano novo


sabes que persente
te trairá l nuobo anho?
solo l que le dires



//


sabes que presente
te trará o novo ano?
só o que lhe deres




i nós?


acaba se un anho
mas un outro nuobo ampeça:
que fazemos nós?



renhon


píngan ls telhados
carambelo al sol relhuç:
renhon de l eimbierno


arbles


que tierra de pinos
parqui ls trouxo cun sou friu?
arde la fogueira





natales // natais


solo un mos faç falta
i un géstio mínimo hounesto:
l natal de l mundo
 
 
//
 
 
só um nos faz falta
e um gesto mínimo simples:
o natal do mundo

sábado, 22 de dezembro de 2012

faias // precipícios


negras flores, calhos,
catedral de las Arribas:
faias, tiempo an státua


//


negras flores, calos,
são catedral das Arribas:
precipícios do tempo



sexta-feira, 21 de dezembro de 2012

Praino


fogueiras pul Praino
streilhas béilan cula gaita:
nuite de natal


//


é fogo o Planalto
estrelas dançam co'a gaita:
noite de natal


rosas


l silenço lhargo
rosas de cúscaro a l'alba
Prainada n'eimbierno


//


o silêncio longo
rosas de gelo na alva
Planalto no inverno




fresca // frescor


abánan las fuolhas
bola armano l pelo al aire:
que fresca tan buona!


//

agitam-se as folhas
cabelo irmão voa ao vento:
que agradável fresco!





quinta-feira, 20 de dezembro de 2012

la fin de l mundo // o fin do mundo


acaba hoije l mundo?
que se muorra i sues malinas
faç falta outro nuobo


//


acaba hoje o mundo?
pois que morra com seus males
faz-nos falta un novo



ditos (62)



quei puode l cielo azul contra las nubres que lo tápan, senó cuntinar para alhá deilhas?


//


que pode o céu azul contra as nuvens que o cobrem, senão continuar para além delas?


lhibre // livre


a que amo oubedécen
tous músclos tesos çcaídos?
triste nun sós lhibre


// 


a que dono obedecem
teus músculos contraídos?
triste não és livre



quarta-feira, 19 de dezembro de 2012

oulor


truniadas traien te
ne l berano mais do que auga:
oulor a bida i tierra


ditos (61)



deixa lhamber las feridas: nun cura, mas atama l delor i bai las lhimpando de costras malas


terça-feira, 18 de dezembro de 2012

fin de l mundo


contra la parede
binga l roubo de manhana
als tiros al sol


//


contra a parede
vinga o roubo do amanhã
aos tiros ao sol


zistir ou nun zistir, ende stá // desistir ou não desistir, eis a questão


bózias de l curral
quien manda i l mundo nun t'óuben:
nun te calhes nunca


//


gritas do teu beco
quem manda e o mundo não te ouvem:
não te cales nunca

spera


búscan la selombra
de las paredes na nuite
cena na rue spéran




bruar


cubriu se la rue 
dun bruar de truniada
tránsito anfernal





malzina // remédio


sintes te mais bielho
a andar ls caminos nuobos
malzina: aprender


//


sentes-te mais velho
a andar os caminhos novos
remédio: aprender




domingo, 16 de dezembro de 2012

cascas


húmadas las bainas
ábren se an prazer de bocas
rucecitadas: cascas


hobbit


mundos dies de música
todo me passa al puial:
sabe bien l cinema



sábado, 15 de dezembro de 2012

raias / fronteiras


son muitos ls camboios por adonde chégan las palabras i an todos las puodes ambarcar, mas nun te fintes que solo las palabras te debuolben la bida, assi i todo guapas i neçairas: cumo tal, gústan te muito ls cerrados de Van Gogh, chenos de campaninas de Monet, mas sabes bien que nun puodes tue baca alhá lhebar a quemer yerba.


// 

são muitos os comboios por onde nos chegam as palavras e em todos as podes embarcar, mas não acredites que apenas as palavras te devolvem a vida, apesar de tudo belas e necessárias: por exemplo, gostas muito dos prados de Van Gogh, repletos de boninas de Monet, mas bem sabes que não podes lá levar a tua vaca a comer erva.



sexta-feira, 14 de dezembro de 2012

aila // águia


puntico ne l cielo
negra streilhica se cai:
aila nas arribas


// 


pontinho no céu
negra estrelinha cadente:
águia nas arribas




quinta-feira, 13 de dezembro de 2012

nuite // noite


oulor bózios aire
un silenço que retomba:
nun acunhas uolho


//


odor gritos vento
um silêncio que ressoa:
pura insónia és


quarta-feira, 12 de dezembro de 2012

silenço


calhórun se ls páixaros
nun bózian sou jogo ls ninos:
auga bien chobida



nudeç


spero ls galhos znudos
nun atrapálhen sues fuolhas
nuobas primaberas




terça-feira, 11 de dezembro de 2012

filosofie al modo para currales // filosofia adequada para becos sem saída



aguántan l bolo las paixarinas de ls uolhos, que nun ye este  un tiempo al modo para lhágrimas, até a rábias s'afazírun yá las froles, i guardórun ls páixaros sous pios na scuola adonde a ouliar daprénden: abaixou-se Saturno de sou cielo a deborar ls filhos, zamparados sien un Goya que ls puoda pintar, antregues al friu abraço de la tierra; queda rendada la nuite de ls delores, mas nien ua raça de sol por essas brechas entra; fui me, ne l rastro de las chelubrinas, a sentir l oulor a tierra queimada, sperando l renacer de las semientes que nun se déixorun arder ne l fuogo de la muorte ou lhebar ne ls aires ampestados de feturos adonde nun cabien; stan an grebe las risas, ancarambinórun se las palabras dóndias, coalhórun se las cantigas, i todo l tiempo busco armas que nun se tróquen a denheiro, outras nun hai para esta guerra.


//


sustêm o voo as borboletas dos olhos, pois não é este um tempo aberto às lágrimas, até as flores se habituaram já a raivas, e guardaram os pássaros os seus pios na escola onde aprendem a uivar: desceu Saturno do seu céu a devorar os filhos, desamparados sem um Goya que os possa pintar, entregues ao frio abraço da terra; fica rendilhada a noite com as dores, mas nem uma réstia de sol por essas frestas entra; fui, no rasto das cotovias, a sentir o odor a terra queimada, esperando o renascer das sementes que não se deixaram arder no fogo da morte ou levar nos ventos empestados com futuros onde não cabiam; estão em greve os sorrisos, gelaram as palavras suaves, coagularam as cantigas, i o tempo todo procuro armas que não se troquem por dinheiro, outras não há para esta guerra.




ditos (60)


se sultares la rábia, apeia la lhéngua.

ditos (59)


demudar l mundo fui tou suonho, mas squeciste te de ampeçar pula punta cierta: tu!


segunda-feira, 10 de dezembro de 2012

miedo


siempre te defende
de buns purparos t'armando
i respeitos: miedo.



cadena


cadena: heipoteca
adonde bibes, ou filho
que nun quier saber.



domingo, 9 de dezembro de 2012

chabe // chave


ua risa an tue boca
speraba que outra na mie
l'abrira la puorta.


//



sorriso em teus lábios
esperava que outro meu
a porta lhe abrisse

ditos (58)


aprossimaçon a l'aternidade: l que ua beç ameste, nien an zamor te deixa



ditos (57)


perdes tou Natal, se negas l Natal que puodes dar.


bózio berde



bei se un bózio berde
al meio la binha an fuogo:
recebolho chama.



uolhos



checólhan monedas,
mais dreitos ls uolhos pássan:
pedinte na rue.



quarta-feira, 5 de dezembro de 2012

Fonso Roixo a ambersar nun abion


bólan alto ls abiones
pul cielo búscan caminos
mas an tierra firmes ténen
sous apoios e sous çtinos

quando bás nun abion
muito te dan de quemer
nó por ser muita la fame
mas pul miedo de caier

ajuda a passar l tiempo
fazer bersos na biaije
anque pa mais nada sírban
ye essa buona bantaije

Fonso Roixo
4.12.2012 (antre San Paulo i Buonos Aires)




terça-feira, 4 de dezembro de 2012

abion bolando


suolo d'oupor branco,
bruído de riu al loinje:
abion bolando.



segunda-feira, 3 de dezembro de 2012

nunca baias al antierro de ls tous suonhos


tube un die un suonho
de querer demudar l mundo
i cumbenci me que l duonho
dessa mudança, ne l fundo,
era ua gana,
fuorte, sentida i sana

lhebou me essa gana de mudança
por biaijes d'eideias,
por oupores de cielos, pula sprança
de spartiçar apeias:
bolbi cun nuobas fames i feridas
fondas, sien cura, deloridas

zasperei d'eideias i caminos
muita beç, mas la gana quedou,
atada al mesmo suonho i sous zatinos:
anquanto i nó, miu mundo demudou
i pequerrico al modo de mius passos,
nuobos géstios quier siempre, firmes, scassos

outro mundo nun hai
que aquel por adonde andas,
por el tue gana upes se se cai:
perdiste doutrinas i mandas
ambora cielos i amos, mas nunca se te muorre
l suonho, que solo por el tou sangre cuorre

la pregunta que un die
te fágan - que mundo demudeste? -
nun quier ua repuosta i serie
triste se deilha te colgueste:
de ti solo depende nun zistir
l restro noutros cuntina sou sentir

sinte tous passos, puis gilada
nun hai an mundos eidiales: tou uolho
ls puoda ber, huorta que quier ser regada,
andebles cun percison de cuolho;
muito camino puode haber sido un erro,
mas de tou suonho nunca baias al anterro



//



tive um dia um sonho
de querer mudar o mundo
e convenci-me que o dono
dessa mudança, no fundo
era uma vontade
forte, sentida e sã

levou-me essa vontade de mudança
por viagens de ideias
por ânsias de céus, pela esperança
de destroçar apeias:
voltei com novas fomes e feridas
profundas, sem cura, doridas

desesperei de ideias e caminhos
muitas vezes, mas só a vontade ficou
presa ao mesma sonho e seus desatinos:
entretanto, o meu mundo mudou
e pequenino à medida de meus passos,
novos gestos quer sempre, firmes, escassos

outro mundo não há
que aquele por onde tu andas,
por ele tua vonta ergues, se cai:
perdeste doutrinas e mandas
embora céus e amos, mas nunca te morre
o sonho, que apenas por ele teu sangue corre

a pergunta que um dia
te façam - que mundo mudaste? -
não quer resposta e seria
triste se dela te dependuraste:
de ti apenas depende não desistir,
o resto noutros continua o teu sentir

sente teus passos, pois geada
não há em mundos ideiais: teu olho
os possa ver, horta que quer ser regada,
frágil, a precisar de colo;
muitos caminhos podem ter sido um erro
mas do teu sonho nunca vás ao enterro



sábado, 1 de dezembro de 2012

çpedida


cáien se las fuolhas
amarelhadas pingando:
çpide se l outonho



quinta-feira, 29 de novembro de 2012

anquanto i nó // entretanto


inda un die hei de fazer poemas
cumo quien arquiba l mundo, 
puostos bien al modo para chubir cumo scalada, 
oupidos, dreitos, para serbíren de caiato, 
çumentos para atamáren ciertas sedes, 
i al meio ls pochos de l mundo botáren sou oulor, 
pedrica a poner mais firme la casa adonde moramos: 

anquanto i nó,
bou daprendendo las palabras
i l oufício
de las lhebar alhá de sou sonido,
sou zalento, sou zatino, 
até paráren de ouliar l sou delor,
mal cuntentas de queréren mais que son


//


ainda um dia hei de fazer poemas
como quem arquiva o mundo,
postos bem ao jeito para subir como uma escada,
erguidos, direitos, para servirem de cajado,
sumarentos para matarem certas sedes,
e no meio dos podres do mundo deitarem seu odor,
pedrinha a deixar mais firme a casa onde moramos:

entretanto,
vou aprendendo as palavras
e o ofício
de as levar além do seu som,
seu desalento, seu desatino,
até deixarem de uivar a sua dor,
descontentes por quererem mais que são




quarta-feira, 28 de novembro de 2012

bibir - único dius que merece tue nobena // viver - único deus que merece a tua novena



tenies un delor al lhume
pa te serbir d'almuorço,
agre prefume
que te cunsume
i faç dezir: yá nun paga la bida l sfuorço...

cheguei
i tireste me la gana de poner la mesa
adonde deixar la risa que purparei
i te lhebei
para subremesa

na fin, de l que te lhebei, yá solo palabras
me sobrórun,
mas outro almuorço nun sperabas:
tues falas si éran cumo pedradas,
mas tous uolhos nunca anganhórun

an palabras, podies fazer reboluçones
i todo achegar a la pena
de ti, mas, sien cundiçones,
quedaba te inda, alhá d'oupeniones,
bibir - único dius que merece tue nobena

nien sabes cumo aguanteste
tantos dies, tu a quien nunca nada
- nien ourdenado nien subsilho -
te tirórun: solo la bida recebiste i de strobilhos
siempre fuste rica i neilhes spabilada

deixa me la subremesa para un die
de manhana, que siempre falta mos faç:
hoije nien palabras para atirar tenies
puis bien sabies
que nunca dízen de quei tu sós capaç



//


tinhas uma dor ao lume
para te servir de almoço,
ácido perfume
que te consome
e faz dizer: já não paga a vida o esforço...

cheguei
i tiraste me a vontade de por a mesa
onde colocar o riso que preparei
e te levei
para sobremesa

no fim, do que te levei, apenas palavras
me sobraram,
mas outro almoço não esperavas:
era tuas falas pedras que atiravas,
mas teus olhos nunca enganaram

em palavras podias fazer revoluções
i tudo aproximar da pena
de ti, mas, sem condições,
restava-te muito além das openiões,
viver - único deus que merece a tua novena

nem sabes como suportaste
tantos dias, tu a quem nunca nada
nem ordenado nem subsídio
te tiraram: somente a vida recebeste e de empecilhos
sempre foste rica e neles desenrascada

deixa me a sobremesa para un dia
de amanhã, que sempre falta nos faz:
hoje nem palavras para atirar tinhas
e bem sabias
que nunca dizem do que tu és capaz




quinta-feira, 22 de novembro de 2012

Eilegie de Ivan Ilitch // Elegia de Ivan Ilitch (II)


muorte:
solo un sfergante na punta
d'adonde s'acaba la bida;

miedo que lhebamos 
to la bida i an nuosso cuolho 
se muorre;

bida (outra)
que mos nace quando esta 
pa reinar yá nun ten fuorças;

çque mos la dou cumo ua frol
nunca para de chamar l mundo:
apuis seremos


tierra
auga, arble, granico ou aire,
que ten suidades de nós;

naquel sfergante derradeiro
mireste al para trás i to la bida
biste:

esse sfergante
ye solo l outro prato de la baláncia 
a anquelibrar ua bida a spera del. 



//


morte:
apenas momento na ponta
de onde termina a vida;

medo que levamos
toda a vida e ao nosso colo
morre;

vida (outra)
que nos nasce quando esta
para viver não tem já forças;

desde que no-la deu como uma flor
não mais para de chamar o mundo:
depois seremos

terra
água, árvore, grãozinho ou vento,
porque tem saudades de nós;

naquele momento final
olhaste para trás e toda a vida
viste:

esse momento
é apenas o outro prato da balança 
a equilibrar uma vida à espera dele.





lhénguas


nun cáben na proua,
por sede de poder cómen
las pequeinhas: lhénguas.





quarta-feira, 21 de novembro de 2012

bénen ende bárbelos! / estão a chegar os bárbaros!


[cun ua dénia a Cavavfis]

traien guapas purcentaiges ne l queixilho de l feturo, denheiro an frol i un fado de çprézio que sabien, un solo an sue trindade éran, i un lhargo ambierno ne l mirar le ardie: l gajeiro na gábia de la cidade nien chegou a boziar: bárbelos de frente!


//

[Com uma vénia a Cavafis]

traziam belas percentagens no caixilho do futuro, dinheiro em flor i um fado de desprezo que sabiam, na sua trindade eram só um, i un longo inverno no olhar lhe ardia: o gajeiro na gávea da cidade nem chegou a gritar: bárbaros à proa!




ourtonhas // outonas


tou sentir ye un riu 
de rábia, soledade bruas:
de ti cais, ourtonhas...


//

teu sentir é um rio
de raiva, solidão ruges:
de ti cais, outonas...



terça-feira, 20 de novembro de 2012

Eilegie de Ivan Ilitch // ELegia de Ivan Ilitch (I)


bai se la muorte anfrisgando
nas benas de ls dies; talbeç
las alas de l bibir gánhen
cada die: mas tu nien bés

que chubes essa scaleira
cunsante baixando bás: 
muorres te anquanto bibires,
bibes porque a morrer stás


//


vai a morte penetrando
do dia as veias; talvez
as asas do viver ganhem
cada dia: e tu nem vês

que sobes por essa escada
conforme descendo vais:
morres enquanto viveres,
vives se a morrer estás



dás buoltas // dás voltas


ábren se clareiras
de selombra, brúan rius
na cama de l suonho
i nien palabras s'achégan:
dás buoltas; sien sonheira


//


abrem-se clareiras
de sombra, rugem os rios
no leito do sonho
i nem palavras te ocorrem:
dás voltas: pesadelo