quinta-feira, 29 de janeiro de 2009

assi naciu l'alma



haberien, dízen, ls diuses criado cielo i tierra, lhuç, augas, streilhas, sol i lhuna, i todo l que na tierra i augas bibe; tamien haberien criado homes i mulhieres, de barro assoprado, de costielhas: rastreiros diuses, artesanos de puolo i uosso; ls homes i mulhieres criórun la fala, que se fizo lhéngua, recriando-se nesse antre todos mais houmano ato: assi naciu l'alma: assi daprendimos l tiempo, que mos fizo stória, atando-mos zde hai seclos cun rosairos de palabras.


quarta-feira, 28 de janeiro de 2009

la xordeira de ls diuses



abres ls uolhos i spertas l die c'ua risada; passas puls dedos l rosairo d'acarinar las horas; alhumbrou-se la nuite sien causo fazer de la cunha que le metiste al sol: ye xordo esse dius a ouraciones; nun adelantra cerrá-le la puorta als dies: ténen todas las chabes, pus deilhes ye la casa de l tiempo: nien un çue se quemobírun cun dezir que nun te coincien.



terça-feira, 27 de janeiro de 2009

L Guardador de Ganados - XIX

La lhuna quando bate na yerba
Nun sei que cousas me lhembra…
Lhembra-me la boç de la criada bielha
A cuntar-me cuontas de fadas
I de cumo Nuossa Senhora bestida de probe
Andaba de nuite pulas stradas
A ajudar ls ninos maltratados…

Se you yá nun puodo acraditar que esso ye berdade,
Para quei bate la lhuna na yerba?

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

O luar quando bate na relva
Não sei que cousas me lembra…
Lembra-me a voz da criada velha
Contando-me contos de fadas
E de como Nossa Senhora vestida de mendiga
Andava à noite nas estradas
Socorrendo as crianças maltratadas…

Se eu já não posso crer que isso é verdade,
Para que bate o luar na relva?]

segunda-feira, 26 de janeiro de 2009

suonhos cun marrafa

Ls mais grandes suonhos puoden-se agarrar a cousicas para outros tan pequeinhas que naide ls antende a nun ser nós: mais amportante que rializá-los, ye tené-los i nunca ls deixar zlidos an sues formas, que siempre tenemos de le star a cumponer la marrafa: si, suonhos cun marrafa, pus era deilha que you tenie proua quando iba a scuola rue arriba cun miu silbote a fazer de cuonta que nun oubie las ties a agabá-la: mas la proua puls suonhos ye nuossa, que dende le ben la fuorça, ua fuorça que mos nace nua fuonte que nunca sabemos adonde queda; suonhos de nino ou de bielho son tan defrentes, a la medida de l tiempo de cada un, mas hai suonhos quédan pula bida fuora, siempre renacendo sien nunca perder sue fuorça; l que te puodo dezir ye que ls suonhos dan mais trabalho que ua huorta, i fázen bien a esse delor de cabeça que ye un nun tener a que se agarrar, cumo zamparados frajones sien rodriga: l mais de las bezes nien tenemos cuncéncia deilhes, nien alredror deilhes fazemos un trabalho filosófico de classeficaçon: este ye un suonho, aquel nun ye, este ye un suonho de cúrtio prazo, aquel ye un suonho para squecer i por ende alantre: l que se passa ye que eilhes nácen sien mos darmos de cuonta cunsante pa l lhado para adonde bolbemos ls uolhos, cunsante apuntamos la gana al tiempo que ende ben: you bien gustaba, mas nun dá para screbir ua teorie, un tratado de ls suonhos, pus se fusse serie cumo tal ponermos-mos cumo bala nun canhon i çpararmos-mos al perciso sítio que apuntássemos; mas mesmo sien tratados, nun bibimos sien eilhes, que l coraçon mos trata l sangre, mas nuossa alma son ls suonhos que mos lhieban.


domingo, 25 de janeiro de 2009

nunca l saberemos

hai balores que nun mos demos de cuonta deilhes a sou tiempo i por esso se fúrun ouxando; un die, çcubrimos que nun se puoden morrer, porque sue muorte mos puode lhebar tamien cun eilhes; cula muorte als uolhos, corremos cumo perdidos a ber se inda chegamos a tiempo, mas nunca l saberemos: fazimos l que podiemos cula fugida, mas nunca sabemos se chegamos, porque nun hai un punto de paraige i de çcansar: antoce, solo mos queda cuntinar la fugida sien nunca parar ou deixar que l sudor mos atrabanque l camino; hai tanta cousa que nun depende solo de nós, mas percisa tamien de nós, percisa de la nuossa parte... i por esso nun podemos saber la fin: nunca parar ye question de cunfiança an outros que béngan apuis, outros que nun puodan de nós dezir que nun fazimos l nuosso trabalho cumo debe de ser; i nun tenemos que mos culpar de todo, que las pessonas que se cúidan i pássan l tiempo ne ls doutores tamien se muorren: ganhar tiempo ye l camino, un segundo de cada beç, un die, un anho, un seclo i mais, por esso nunca faç sentido la pregunta, quanto tiempo bai a durar?, mas se repuosta oubir, que seia esta, que dure l tiempo que you durar. I todo esto bal para tanta cousa... cumo tal ua lhéngua.


sexta-feira, 23 de janeiro de 2009

cumo rebelaçon, salta-me la cuncéncia



bou de casa al amprego i torno a casa, siempre de garaige a garaige; l cinza de l die, smoncaralhado, bota-le sues gárrias a la jinela, arada a sucos d'auga, i nien un bruído chube de ls altemobles, zlidos, na abenida: bien sei que para baixo queda l Teijo i mesmo alantre stá l Marqués, mais scuro, molido talbeç de quelor dun antigo jesuita; dezie hoije un jornal que mais zambolbimiento passa por ua mais grande taxa de ourbanizaçon, i daba l eisemplo de Tóquio: porque apregónan l zambolbimiento cumo un mostro, çfraçado de númaros i purcentaiges, esses demonhos modernos?; a la hora d'almuorço hei de abaixar la abenida de la lhibardade, calhar ls bózios de ls çapatos contra l'auga, anroscar bien l cascol al cachaço a fazer caçuada de l'airaçada i, se passar por ua piedra al modo, bun cuntapie bai a lhebar: hei de mirar bien parriba, deixando las pessonas a cuidar que miro l cielo, mas son ls galhos znudos de ls uolmos que me cháman cun sou choro, que ampeça a ser tiempo de buscar las purmeiras i mais menudas seinhas de primabera, i dies cumo este han de saber que ténen sou cinza cundanado; ls lhombos de l alcatron, las piedras de la calçada, sóltan sue risada lhabada: ye ende que s'arríman las risas ouxadas de las pessonas, çfeitas na auga, que eiqui ten nomeada de mal tiempo; si me dá pena de nun corréren las augadeiras i alhá botar mius palicos-barco, cumo fazie hai mais de cinquenta anhos, guiando-los até al mar de La Calçada, miu gorro de capitan puosto a jeito, que solo por maldade poderien dezir que era ua saca de las patatas colgada de la cabeça: stou mais bielho, ye berdade, mas esta auga manten sue mocidade de siempre, l mesmo frescor zde l ampeço de l mundo i, ne l relampo an que l semáforo queda berde, cumo ua rebelaçon, salta-me la cuncéncia de que nun ye andefrente la mie passaige pula rue: nun chuobe adonde stou i passo i assi, nien que nun querga, stou a demudar l mundo.

quinta-feira, 22 de janeiro de 2009

Prémio Dardos / Frechas


Fui ua agradable surpresa recebir l Prémio Dardos [an mirandés debie de ser Prémio Frechas], para que fui nomeado por de Alexandra Oliveira, que ten un blogue que çcubri hai algun tiempo i siempre besito, podendo ser bisto an http://alexandraonelight.wordpress.com/
You nin sabie que estas cousas eisistien, i l sou balor ten a ber cula atençon que las pessonas le dan uas a las outras, l que ye inda maior surpresa sendo este un blogue an mirandés. Bien háiades, Alexandra, por to l carino que teneis puosto neste blogue. Cuntinai cula buossa poesie, de que muito gusto.
Para se saber cun quei ten a ber l prémio, eiqui queda la rezon, an mirandés:

"Cul Prémio Dardos reconhécen-se ls balores que cada blogger respeita al trasmitir balores culturales, éticos, lhietrairos, pessonales, etc., que, falando debrebe, amóstran la sue criatebidade pul pensamiento bibo que stá i se manten anteiro antre sues lhetras, antre sues palabras. Esses seilhos fúrun criados cula antençon de pormober la cunfraternizaçon antre ls bloggers, un modo de amostrar carino i recoincimiento por un trabalho que ajunte balor a la Web. Este prémio oubedece a algues reglas:
1) apersentar la eimaige de seilho;
2) fazer un link pa l blogue de adonde se recebiu la andicaçon;
3) andicar outros blogues pa l Prémio Dardos.
Assi sendo, torno a passar l Prémio Dardos pa ls blogues que a seguir apersento, pul balor que le reconheço"

[un die destes yá bou a tratar de andicar, que agora inda nun sei]


terça-feira, 20 de janeiro de 2009

tengo que arramar pa nun me quedáren pochas

hai jogos an que ténen que ser al menos dous, cumo tal falar: se solo eisistira ua pessona ne l mundo nun éran percisas las lhénguas, nien palabras, nien cousas assi cumo anzuoles para anganchar outra cousa: las palabras sálen de la boca i ban formando carreiras pul aire até acháren quien las ouba, ye para esso que sírben, porque se falar you solico lhougo dízen, mira aquel stá boubo ou para alhá camina; yá la scrita ye mui defrente, cuntenta-se cun eilha mesma i nun percisa de naide: se achar uns uolhos que la léian, queda cuntenta, mas esso nun ye eissencial para que eisista i biba, porque puode solo quemunicar cun alguien deiqui a dies, anhos ou seclos, ou até nunca, anquanto la fala eisige ser oubida naquel sfergante an que sal de la boca, ye joldeira, strumiento a ser tocado al menos por dues manos; quien scribe ralamente faç ourquestra, mas bai el solo custruindo sous dezires, cumo you fago: cumo poço que arrama l'auga que yá nun le cabe andrento, assi me passa a mi pus mánan-me mais palabras do que puodo aguantar, i antoce tengo que arramar pa nun me quedáren pochas las palabras: atiro-las para este balhe adonde las deixo, puode ser que alguien eiqui querga benir a buer, pus you mesmo acá bengo muita beç, a la falta de jolda ou quando la sede aperta: ende stá porque nunca puodo deixar de screbir, castigo que cumpro quaijeque çque sei screbir i quien me conhece bien sabe que ye assi: se un die deixar de screbir ye porque me morri ou stou acerca, inda que nun se deia por esso, mas quedai sabendo que la seinha ye esta.


segunda-feira, 19 de janeiro de 2009

L Guardador de Ganados - XVII

La Selada

Ne l miu prato que mistura de Natureza!
Mies armanas las yerbas,
Cumpanheiras de las fuontes, las santas
A quien naide le reza…

I córtan-las i bénen a la nuossa mesa
I ne ls houteles ls huospedos albrotados,
Que chégan cun correias tenendo mantas
Píden «selada», çcuidadosos…

Sien pensar que le eisígen a la Tierra-Mai
Sou frescor i sous filhos purmeiros,
Las purmeiras berdes palabras que eilha ten,
Las purmeiras cousas bibas i queloradas
Que Noé biu
Quando las augas abaixórun i la punta de ls montes
Berde i alhagada apareciu
I ne l aire por adonde la palomba apareciu
La cinta de la bielha se zliu…]

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

A Salada

No meu prato que mistura de Natureza!
As minhas irmãs as plantas,
As companheiras das fontes, as santas
A quem ninguém reza…

E cortam-nas e vêm à nossa mesa
E nos hotéis os hóspedes ruidosos,
Que chegam com correias tendo mantas,
Pedem «salada», descuidosos…

Sem pensar que exigem à Terra-Mãe
A sua frescura e os seus filhos primeiros,
As primeiras verdes palavras que ela tem,
As primeiras cousas vivas e irisantes
Que Noé viu
Quando as águas desceram e o cimo dos montes
Verde e alagado surgiu
E no ar por onde a pomba apareceu
O arco-íris se esbateu…]

domingo, 18 de janeiro de 2009

apuis las airaçadas

muito te pregunteste l que mos iba a quedar apuis las airaçadas, cumo íbamos a colar ls cachos que l aire çcunjuntou i deixou a caras a la nuite spargidos pula rue cumo broça apuis ua nuite de fiesta: sperta antes que béngan ls barredores, esses mágicos que an todo béien lixo, i nós inda tenemos que mos apanhar de l suolo adonde deixemos a drumir ls dies que nun cabien ne l cerron de ls delores, cheno i arramar por sues lhargas cumo poço de primabera antes la huorta; dá eideia que passórun las airaçadas, mas inda nun sabemos se tórnan nien quei de nós cun eilhas lhebórun, que até ls uolhos yá nun béien cumo dantes; la casa, essa ye agora un sbarrulho que bamos albantando cumo podemos, l aire a antrar por to ls machinales, l'auga a reçumar por to las grietas, l fumo de l lhume a nun achar salida i a antrubiar ls uolhos que yá zaspéran que l sol torne a nacer; assi i todo seguimos l camino, las costielhas agora mais de lhadeira i quaije faias, ls arressaios mais quelobreiros que nun sabemos adonde ban a dar, las checharras mais acerca de mos ambolcáren ls cabeços para anriba la cabeça, assi i todo seguimos l camino, alhenos al delor de cabeça, que inda nun mos habiemos cumbencido que ls delores son l outro lhado de las risas, armanos mielgos, i nada hai a fazer cun eilhes senó lhebá-los a las cuostas sien que la risa deixe de s'assomar a la fuonte de ls uolhos; até quando, cumo hemos de saber? tamien, esso que amporta? cumo nunca hai un segundo ampeço, tamien esso daprendimos, bamos a cuntinar, a cuntinar buscando un nuobo saber de arrincar fuorças de adonde parece que nun eisísten: l segredo, i la fé, ye nun parar de buscar adonde se ancundesórun, que eilhas an algun lhado han de parar, de certeza que an algun lhado stan las fuorças que mos fáltan.

sábado, 17 de janeiro de 2009

hai a sustantibos...

passamos la bida a ser podados de arbles adonde mos bamos nacendo: l corte de la bide de l ambelhigo ye solo la purmeira poda; apuis, bamos-mos pula bida cul que queda de nós i, anquanto aqueilha ferida ganha costra, ampeça l suonho de tornar, malzina para un delor que nunca acaba pus nunca mos bolberemos a ancuntrar cun quien fumus; ye a esso que le cháman crecer, mas a cada poda siempre hai algo an nós que se perde, secando cumo ua bide apuis de chorar sue augadielha; mas l poeta anobielha-se pulas palabras, solo atento a el mesmo, que pouco mais le queda para alhá l'andrifréncia de ls uolhos cun que se cruza ne ls caminos por adonde s'abintura; hai a sustantibos que m'arríncan outra beç la costra de feridas que na teç se habien yá feito seinha, sustantibos cumo poda, a que l poema le arrinca la sustáncia i assi yá podemos fazer de cuonta que nun bótan sangre.

sexta-feira, 16 de janeiro de 2009

Fuonte de Bandúzia


Á fuonte de Bandúzia mais clara do que l bidro,
merecedora de doce bino i tamien de flores,
d’oufierta tenerás manhana un chibo,
an que la tiesta, abultada puls cuornos

acabados de nacer, pa l amor i la lhuita se purpara.
Ambalde: pus te há-de tenhir las fries
augas de burmeilho cula sangre
desta polha dun campante tagalho.

A ti, nien na pior hora la scaldante Canícula
te puode chegar: tu l frescor ameroso
als touros cansados pul arado
oufereces i al ganado que por ende mareia.

Tamien tu hás-de quedar antre las afamadas fuontes
por you cantar l carrasco spetado an riba las uocas
peinhas, d’adonde cantadeiras
tues augas se cáien.


Hourácio Flaco, Odas, Lhibro III, XIII




[an lhatin:
O fons Bandusiae splendidior uitro,
dulci digne mero non sine floribus,
cras donaberis haedo,
cui frons turgida cornibus

primis et uenerem et proelia destinat.
Frustra: nam gelidos inficiet tibi
rubro sanguine riuos
lasciui suboles gregis.

Te flagrantis atrox hora Caniculae
nescit tangere, tu frigus amabile
fessis uomere tauris
praebes et pecori uago.

Fies nobilium tu quoque fontium
me discente cauis impositam ilicem
saxis, unde loquaces
lymphae desiliunt tuae.]

quinta-feira, 15 de janeiro de 2009

ls mundos de las palabras

quedo colgado de palabras cumo cristo de la cruç, mas arrodiado de lhadrones por todos ls lhados; son las palabras que me lhieban para alhá de l delor de ls dies, criando-me outro rial adonde se stiráçan las selombras i la nuite puode nin streilhas tener; arrepélan-me las palabras adonde nien un oulor houmano prende ou l azul berdega dua bena, i assi i todo gusta-me esse mundo: a las bezes tengo de atirar cun el acontra la parede, fazé-le porbar l gusto a lhama, que nada puode ser mais rial que las mies manos ou un calho que me duol ne l dedo pequeinho de l pie dreito: para zoumano bonda l mundo, a quantas mais las palabras, assi a la suolta... por esso las prendo a testos, cumo burro a l'argolha de la puorta de casa, por esso las torturo mais que amaricanos als presos de Guantánamo, i tanto se me dá que bérrien cumo nó: se las deixar solicas a la suolta, mátan-se i mátan-me: cristo dízen que rucecitou, mas you nun tengo arte para de la muorte lhebar tan loinge la caçuada.


terça-feira, 13 de janeiro de 2009

L Guardador de Ganados - XVI

Quien me dira que mie bida fura un carro de buis
Que ben a chiar, purmanhanica cedo, pula strada,
I que para de adonde ben torna adepuis,
Quaije cun de nuite pula mesma strada.

You nun tenie que tener spranças – tenie solo que tener ruodras…
La mie belheç nun tenie angúrrias nien pelo rúcio…
Quando you yá nun serbie, sacában-me las ruodras
I you quedaba buolto i scachado al fondo dun barranco.

Ou antoce fazien de mi qualquiera cousa defrente
I you nun sabie nada de l que de mi fazien…
Mas you nun sou un carro, sou defrente,
Mas an quei sou rialmente defrente nunca me dezirien.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Quem me dera que a minha vida fosse um carro de bois
Quem vem a chiar, manhaninha cedo, pela estrada,
E que para de onde vem volta depois,
Quase à noitinha pela mesma estrada.

Eu não tinha que ter esperanças – tinha só que ter rodas…
A minha velhice não tinha rugas nem cabelos brancos…
Quando eu já não servia, tiravam-me as rodas
E eu ficava virado e partido no fundo de um barranco.

Ou então faziam de mim qualquer coisa diferente
E eu não sabia nada do que de mim faziam…
Mas eu não sou um carro, sou diferente,
Mas em que sou realmente diferente nunca me diriam.]

segunda-feira, 12 de janeiro de 2009

L Guardador de Ganados - XV

Las quatro canciones que bénen a seguir
Apártan-se de todo l que penso,
Mínten a todo l que you sinto,
Son l alrobés de l que you sou…

Screbi-las stando malo
I por esso eilhas son naturales
I cuncórdan cun aqueilho que sinto,
Cuncórdan cun aqueilho cun que nun cuncórdan…
Stando malo debo de pensar l cuntrairo
De l que penso quando stou sano
(Senó nun starie malo),
Debo de sentir l cuntrairo de l que sinto
Quando sou you na salude,
Debo de mintir a la mie natureza
De criatura que sinte de cierta maneira…
Debo de ser todo malo – eideias i todo.
Quando stou malo, nun stou malo para outra cousa.

Por esso essas canciones que me renégan
Nun son capazes de m’arrenegar
I son paisaige de la mie alma de nuite,
La mesma al alrobés…

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

As quatro canções que seguem
Separam-se de tudo o que penso,
Mentem a tudo o que eu sinto,
São o contrário do que eu sou…

Escrevia-as estando doente
E por isso elas são naturais
E concordam com aquilo que sinto,
Concordam com aquilo com que não concordam…
Estando doente devo pensar o contrário
Do que penso quando estou são
(Senão não estaria doente),
Devo sentir o contrário do que sinto
Quando sou eu na saúde,
Devo mentir à minha natureza
De criatura que sente de certa maneira…
Devo ser todo doente – ideias e tudo.
Quando estou doente, não estou doente para outra cousa.

Por isso essas canções que me renegam
Não são capazes de me renegar
E são paisagem da minha alma de noite,
A mesma ao contrário…]

domingo, 11 de janeiro de 2009

mai de lhéngua

hoije pula tarde, bieno a besitar-me, a casa, Manuela Barros Ferreira, salindo yá cun de nuite: gustei de la reber, beciosa i cun seinhas de salude que, spero, nunca se le acáben: ye la mai de l mirandés moderno, si, que las lhénguas tamien ténen mai; las mais bótan ls filhos al mundo i apuis eilhes crécen i tórnan-se andependientes, mas nunca squécen la mai i siempre a eilha tórnan quando percísan, abinturando-se por caminos nuobos, abrindo-le la puorta a outros tiempos, indo mais alhá do que algun die la mais manginou, que mai de probe ten suonhos pequeinhos inda quando eilhes parécen grandes; ls brasileiros cuido que ténen la spresson «mai de santo», mas nós mirandeses passamos a tener «mai de lhéngua», que tamien ten la sue magie, l sou mistério, ua cousa de que outras lhénguas, cumo la pertuesa, nun se puoden agabar: ua mai ansina la filha a andar i dá-le quemido i bestido anquanto ye pequeinha i ajuda-la a çcubrir quien ye: l mirandés, anque tenga seclos, renaciu eiqui hai uns poucos de anhos i ye nesse renacimiento que tubo la suorte de cuntar cun esta mai; a la bezes ls filhos cúidan que las mais nun anténden l que se passa cun eilhes i las mais áchan esso todo mui anjusto i anrábian-se culs filhos, quédan fartos deilhes i chégan a quedar cun gana de nun ls ber delantre: cunflito de giraçones, cumo yá muitá alguien dixo a outros perpósitos, mas quien ye mai nunca mais puode deixar de l ser, nien que nun querga. Nun adelantra. Por mi, tamien gustarie que Manuela tubisse proua desta sue filha, destes sous filhos i que nunca se arrependa de ls haber adotado un die.


sábado, 10 de janeiro de 2009

Marcúrio


Á Marcúrio, bien falante nieto de Atlas,
que las salbaiges questumes de ls homes purmeiro nacidos
cula lhéngua ameroseste, bien spierto fuste, i de la guapa
palhestra cul uso,


cantarei-te, a ti de l grande Júpiter i de ls diuses
anunciador i de la curba lira pai,
able l que te guste por angraciado
roubo a scunder.


Tu, cumo ls buis ua beç nun antregasses
por caçuada roubados, anquanto a ti nino cun amanaçadora
boç te metie miedo, dando pula falta de l’aljaba
botou-se a rir Apolo.


Tamien ls sobérbios Atridas, lhebado por ti
l rico Príamo, deixada Ílio,
las fogueiras de ls Tessalos i de Troia ls einemigos
acampamientos anganhou.


Tu las piadosas almas repones an alegres
moradas i cul caiato dourado ajuntas
l lhebe juntouro, tu puls diuses de l cielo
stimado i puls de l einfierno.

Hourácio Flaco, Odas, Lhibro I, X


[an lhatin:

Mercuri, facunde nepos Atlantis, qui feros
cultus hominum recentum
uoce formasti catus et decorae
more palaestrae,


te canam, magni Iouis et deorum
nuntium curuaeque lyrae parentem,
callidum quicquid placuit iocoso
condere furto.


Te, boues olim nisi reddidisses
per dolum amotas, puerum minaci
uoce dum terret, uiduus pharetra
risit Apollo.


Quin et Atridas duce te superbos
Ilio diues Priamus relicto
Thessalosque ignis et iniqua Troiae
castra fefellit.


Tu pias laetis animas reponis
sedibus uirgaque leuem coerces
aurea turbam, superis deorum
gratus et imis.]


sexta-feira, 9 de janeiro de 2009

ua rosa tardiega


Ódio, á rapaç, ls luxos persas,
zagrádan-me coronas de flores cosidas a filo de tília.

Pára de buscar l sítio an que ua rosa
tardiega se quedou.

Que al hounesto mirto nada aquercentes,
cheno de cuidado, nun m'amporta: nin a ti, que sirbes,

l mirto queda mal, nin a mi ambaixo la spessa

parreira buendo.

Hourácio, Odas, Lhibro I, XXXVIII



[an lhatin:

Persicos odi, puer, apparatus,
displicent nexae philyra coronae,

mitte sectari, rosa quo locorum
sera moretur.

Simplici myrto nihil adlabores
sedulus, curo: neque te ministrum

dedecet myrtus neque me sub arta
uite bibentem.]


quarta-feira, 7 de janeiro de 2009

por caminos de spanto



pul eimbierno, las binhas de la mie tierra aperséntan sues cepas cumo cabecicas znudas que scundírun l cuorpo ambaixo la tierra, apeleijadas an sues carreiras que nien cundanados an campo de cuncentraçon: a la ua para anganhar l friu, apuis porque assi se ínchen de l spanto cun que le han de amberdecer las polhas, s'ancarambínan de la fame que ha de chamar sou miel por to l berano, apúran ls oulores que de sous binos un die han de bolar: nun fúran las lhembráncias i naide nada darie por eilhas, assi purparadas pa l lhume por que estes dies frius siempre apledían; hemos de abaixar puls balados a caras al aire de Touro i sentir se l oulor de ls burmielhos inda pinga de las baras, serenos, nun báiamos a spantar algun tordo que rebusca las redadeiras azeitunas; apuis, seguiremos pul rastro que ls abiones tínhen ne l cielo, que nun hai meia de m'achar, yá muitá perdido por aqueilhes outibales adonde l spanto de l mundo me sorbiu: por caminos de spanto m'assomo, solo neilhes talbeç un die me puoda achar, que nun hai meia de me zampatáren l restro de l mundo, pus an quanto menos campo mos perdirmos, mais defíceles son las achaduras: dízen que datrás, hai muitos miles d'anhos, houbo uns que se spantórun i dende le naciu la filosofie, mas a mi nun me nace nada quando me spanto, boto-me a patadas al mundo, i pregunto-me de adonde me ben esta manha: talbeç de la mie burra, quando you inda tenie la burra de mius pais, que se botaba a patadas de spantada i tamien nunca neilha bi ua pinga de filosofie.



segunda-feira, 5 de janeiro de 2009

cumo demudórun essa tie



a cada die, tengo ancuontro marcado cula muorte: la telbison a quelores ten muita caída pa l burmeilho i faç-me suidades de quando era a negro i branco; ls nomes de tierras squesitas que la giente nun daprende, solo de seguir la muorte an sous caminos, biandante ancansable, tan na moda que aparece siempre antes de la moda i de la bola; yá nun anda bestida de scaleto, ls uolhos fondos, ou trai gadanha al ombro: cumo demudórun essa tie, que nun mos zampara ls uolhos un sfergante nien pára de boziar dreitos i martírios; you, que sou formado an dreito, puodo afiançar-bos que la bida ye l purmeiro dreito de cada pessona, i to las Declaraciones i to las Custituiçones ténen esse artigo, mas abiso-bos: tenei cuidado al abrir la puorta, que bos puode matar l bafo dessa risada que nun pára de le dar la buolta al mundo, muntada nun puial de cidadanie, ambrulhada an çcursos de reitólica tan purfeita que nin a pocho cheira ou a sangre; assi i todo, ye este l mundo adonde bibo i (nun) drumo.


domingo, 4 de janeiro de 2009

medeia



porque te cumbenciste que un amor de seclos chegou a sue fin? deixa abrir tue puorta i antrar un aire nuobo, fresco i sano, que l amor quedará mais fuorte i las palabras cuntinaran froles a l'ourbalheira de la manhana: nun tenes feitiu para medeia, i l sangre de tous filhos nun te trairá l gusto de quelubrinas dua bingança frie; inda puode tou cuorpo amberdecer, capaç de nuobos fuogos ne ls altares de afrodite: que nun te anganhe l'andefréncia de ls diuses, que eilhes guárdan l castigo para un die de manhana, esses diuses que han de ancarnar an tous nietos i tocar la corneta de maldiçon por to l'eiternidade de l cielo de las lhénguas; nun te perdas a sonhar ua bergindade perdida, que te çprézian antígonas i oufélias, nien cuides que yá cunquisteste tou belhon d'ouro i tou jason te belará para siempre se ambenenares glaucis an sues bestimientas, pus stá l mais de ls milagres por fazer; aguanta-te, sien grandes bózios, rente al tiempo, ne l cerrado adonde pace l ganado de las palabras i sous sonidos se spreguícian de ls freznos abaixo: aten-te a tapar bien l portielho, que manhana outros ganados antraran a ranhir la yerba; guarda la rábia que nun te faltará adonde la stender i ansina-le a tous filhos la coraige, que bingança solo a ti te matará: que zgrácia tan grande la mie, nun ser capaç de fazer parar l aguçar de tues facas, que solo relhúzen ne l quadro de delacroix: porque me has de oubrigar a salir pulas rues an busca de ls filhos que han de ser salbos, que quieres ralos cumo cunfiança an tiempos de crise?


sábado, 3 de janeiro de 2009

la eimaige



todo ampeça assi cumo quien quier fazer algue cousa, cumo debe de ser: agarreste ua eimaige que te criórun, que até puode ser dun heirói que ye apersentado a la mocidade cumo eisemplo; un die, essa eimaige nun s'aguanta, todo ye ua falsidade, mas nun sós capaç de benir al para trás, nien te dás de cuonta que eras capaç de afundir l mundo solo para salbar essa eimaige que deixeste que de ti fazíran i que até te gusta: nun sfergante, todo perdiu sou sentido, mas assi i todo cuntinas: ende stá cumo ua eimaige puode perder l mundo, bolbendo-se mais rial que la própia rialidade; las crises oubrígan-me a ser moralista, i esso einerba-me até la raíç de l pensar; apuis pássan i todo mundo se squece i deiqui a muitos anhos todo se torna a repetir, solo que yá naide se lhembra.