domingo, 30 de setembro de 2012

un telar de silenço


ye l silenço ua nubre que te anselombra,
adonde nun te dá la gana de falar cun naide,
bés las casas, ralos tratores que pássan
i las bendímias a rebuscar l berde pulas lhadeiras

las palabras ándan atrecidas cun estes purmeiros frius
i metes te por rues adonde
nun tengas de las colgar dalgun mirar
i l silenço acaba por se te colar als dientes
cumo inda nun lhabados apuis
ua nuite de bino i de cumbersa

i deixas te star,
até que acabe de spertar la manhana
cumo madrugada na cama
cun un demingo d'auga a cantar na rue
l berano tan cansado yá
sien fuorças para ancarrapitar pula calor
i ls pardales cun sou pio arrecolhido:

parece que l mundo quijo quedar todo al miu son
anque l'aldé nun saba nien querga saber que stou porqui:
spero la hora de bolber
i outra beç antrar pula puorta
adonde todo puoda sonhar i ambentar
essa aldé que als poucos me fúrun lhebando
mas adonde siempre cuntino a sperar por mi




método


faç por resolber un porblema de cada beç: nó porque te seia mais fácele resolbé-los ou até que los cunsigas resolber, mas se fúren muitos ancraba-te la cabeça i ende nanhun serás capaç de resolber.



quarta-feira, 26 de setembro de 2012

pelegrinaçon pulas arribas de l Douro


para Alcides Meirinhos

ls galhos de las oulibeiras 
abanában ls brincos de las azeitunas 
an sou baile cula música de las fuolhas;
al loinje l Douro era solo un speilho
pardo cumo l caier de la tarde:
la peinha adonde me sento,
nas arribas, ye un altar
deste cielo que nunca acabo de çcubrir;
l outro lhado ye solo raia
ne ls manuales de stória i na lhembráncia 
de las armas de guardas i carabineiros,
peitoril de jinela adonde ls uolhos çcánsan
an busca d'algun búltio que abaixe,
talbeç pantasma de D. Miguel de Unamuno,
zasperado culas palabras 
para dezir esta natureza
que al mesmo tiempo abraça i mete miedo;
ls purmeiros figos 
yá ls páixaros ls lhebórun,
mas l oulor, esse queda i bonda
para chamar l tiempo que guardemos,
lhibre de fames i canseiras;
quantos dies seran percisos para 
esse pelegrinar por carreirones, 
patacones, bielhos castros i capielhas,
ler l sudor que miles de anhos 
ancundesórun nas piedras,
an angúrrias de niebros, carraqueiras, 
fedieiras, cemaqueiras?
nun ten fin l camino de l spanto,
nien nunca saberemos cumo meter 
ne ls uolhos bistas tales:
hei de bolber siempre, 
cula cumpanha cierta,
un pesado silenço por caiato
i ua gana de nino que nunca se farta
de ber, oubir, andar, sentir
to la renda que l tiempo fui fazendo
nas patrielhas de prata,
to ls bózios que s'agarrórun 
al tuoro delorido de las oulibeiras,
la solidon de las piedras
que nien santas ouraciones
fúrun capazes de salbar
i solo a silenço se manténen.



terça-feira, 25 de setembro de 2012

lhastro




porquei nun fáltan capitanes
quando s'afunda l barco? 
talbeç puodan scolher 
quien s'ha de botar al fondo
l lhastro a botar fuora




cumbite


bamos an busca dun paiç perdido 
an sous remissacos de delor
i talbeç áchemos alguien 
que nun querga tener rezon i 
al menos un erro haba feito çque naciu

paixarinas de sonido


deixei que la música me ajudara 
a nacer outra beç: son agora ls sonidos
paixarinas que tínhen l aire cun sues alas.



pregunta i sues repuostas


dius: queda me la pregunta  a arrepassar ls dies, mas aqueilha repuosta - que son remiles de repuostas an miles de anhos - solo me sirbe para saber que siempre eisitiu la pregunta i siempre muitos deilha quejírun bibir, oupindo aliçaces de miedo, d'anfámia, de zgrácia i de delor. 


segunda-feira, 24 de setembro de 2012

chegórun las purmeiras augas


passou pula floresta i pisou
l outonho mesmo a ampeçar a abrolhar
chegórun las purmeiras augas
i era l suolo ua sementeira 
de feitiços que muitos ténen por cousas muortas:
fuolhas, morgaços, fruitos secos caídos,
ou roques i ua ourtonhice a assomar se

antes de séren tierra i stierco
eilhi quedórun serenos nun adius
al cielo que la folhaige nunca le deixou ber
la música que fazien ambaixo ls pies
éran ua mistura de requiem
i de bida a arrebentar
antre l que caminaba para un stado pocho

ye esse l mistério: 
todo l que se muorre ye siempre 
outro algo que se purpara pa nacer
mas somos cúrtios de mais
para ende oubir l'aternidade
tan ciegos que nun bemos
alhá de nuossa fin



sábado, 22 de setembro de 2012

son de miedo ls tiempos


son de miedo ls tiempos
[yá de nino ls scamugie cun bózios]

bou cerrando las puortas ua a ua
mas arrepássan piedras i até suonhos

son las nuites mais cúrtias i mais brancas:
an que cinza ls anterrarei?



silenço outra beç


hai silenços que son feitos de lunjura
paredes que upes contra las airaçadas
auga cun que apagas l fuogo que te queima



son siempre de passaige ls puortos


nun ye puorto l que buscas
puis nunca ne l mar sonheste
tous caminos, nien las altas
óndias upes  an eimaiges de miedo

sentas te un cachico na borda
a çcansar, i sabe te a salagre
la dureç de las piedras, ls passos
sembrados antre puolo i miedo

outro puorto nun acharies 
a nun ser tu, que nun paras
puis daprendiste que l puolo
se t'agarra i nun l puodes sacudir

son siempre de passaige ls puortos
ou antoce sítio para apodrecer:
sigue siempre, que çcanso outro nun 
achas que l que queda antre dous passos



quinta-feira, 20 de setembro de 2012

pequeinha carta de terrear


cuorren te ls dies cumo ua fuonte
de tiempo
als poucos lhebado na mundiada
de ls miedos
i bal te la lhúria dua risa, la cadena
dua palabra
para te aguantares na raiç,
morgaços
adonde chiçcas la fogueira
de ls afetos
cun que te tapas pa l eimbierno branco:

sabe te a andeble l mundo
nas preguntas
a que nunca acabas de le respunder,
mas ateimas
pa que sou spino nunca te arrepasse, puis
nessa guerra
nunca ampórtan bitórias ou derrotas
[solo tu puodes defenhir l que esso seia]:
nun zistir
ye l solo resultado que t'antressa, nien que
manhana
seia solo un sfergante que te acende



terça-feira, 18 de setembro de 2012

quantos dies ten la lhéngua?


nun hai melhor maneira de festear la nuossa lhéngua do que falá la, screbi la, studá la, dibulgá la, subretodo quando tantos la quieren tapar cun un pesado manto de silenço;

hoije lhembramos la lhéngua para dezir que todos ls dies son deilha, porque faç hoije anhos (14!) que fui apersentada a la Assemblé de la República la perpuosta de lei que se bieno a streformar na lei que recoinciu l mirandés cumo lhéngua oufecial de Pertual; 

scorraçada, çpreziada, calhada, maltratada, esta lhéngua ye tamien amada, studada, abibada, falada, screbida, i ye esta segunda parte de la moda de la lhéngua que mos debe de acupar i a que tenemos de dedicar las nuossas fuorças;

mesmo quando la bida nun mos deixa fazer grandes fiestas, siempre la lhéngua ten de cuntinar a bibir cun nós i an nós, i lhebada a outros que nun la conhécen ou la conhécen mal;

ye tiempo de preguntar: quei fiç este anho que passou pula mie lhéngua? quei bou a poder fazer pula mie lhéngua este nuobo anho que hoije começa?


segunda-feira, 17 de setembro de 2012

silenço



percisas de silenço para ajuntar morgaços de sentido, nun respunder a preguntas sien fin, nien acenhar a quien passa ne l camino

a las bezes, l silenço nun passa dua rábia acontra las palabras, un deixar que n'auga assente la broça que nun la deixa b(u)er

que dure l tiempo cierto esse silenço, ye quanto percisas de medir: quando bolbires, agarra tou camino de siempre cula serena madureç de ls subrebibientes que, al meio l silenço, scuitórun andebles bozes que nun oubien yá muitá

silenço nun ye solo nun falar, ye subretodo oubir doutra maneira i outras bozes, a ampeçar pulas nuossas





nun zistir de l que stá cierto


pregunta te siempre se algo ye mesmo amportante a puntos de merecer que te zancamine l sentido, ls sentidos, la rezon: son mui poucas las cousas amportantes a esse punto, de modo que tenes de mantener la risa i la paç: assi te eirás ganhando cada batalha, cierto de que ganhar ua guerra puode tardar anhos, a las bezes muitos anhos: nun zistir de l que stá cierto ye l mais amportante.


quinta-feira, 13 de setembro de 2012

sensaçon pensada


nien sabes porquei te duol esta sensaçon de nunca mais, se a cada sfergante se repite, a puntos de se poder dezir que bibir nun passa desse passares cun tous passos sien retorno i nunca eisistirie se nun fura pensada, de modo que yá nien sabes se ye bien ua sensaçon; a las bezes, la meia tarde craba se te nas alas de l pensar, alhargando la selombra muito alhá l friu que suda la ruodra de l tiempo, i tu quedas de releixe assi cumo nabiu que se haia bolcado para un lhado i siga nesse stranho modo de nabegar; ls carros na abenida de la lhibardade, las arbles que te traien la primabera i l caier de la fuolha, ls pedintes deitados a drumir séstias sien fin ne ls scanhos de la rue cun las centinelas de sous sacos chenos de trastes i de nada; ye algo requeimada esta metafísica suicida que se quier ir i quier quedar al mesmo tiempo, que nien te chega a deixar triste nien cuntento, quando muito diç te que nun te sobra tiempo para pensares an cada un de tous feitos, remelhones de feitos que ban muito alhá de ti; manhana botarás le un readdeiro mirar a las flores, al berde de la yerba, i a las arbles i nien ua lhágrima botarás por ti mesmo, que neste tiempo duro cumo peinha ándan bien scocadas por outras bidas.



fuorças


nun te fintes solo na fuorça de l'alma
para andar sien çcanso l sou camino:
quien ten que lo andar ye l cuorpo, 
puis eilha bai siempre a cabalho
i muita beç nun se dá de cuonta 
se l cabalho aguanta ou nó.



quarta-feira, 12 de setembro de 2012

mimória


mimória:
un sbarrulho
que nun paramos de cumponer,
ua casa
que nun paramos de fazer i refazer.


cuonta nana (15)


- Anton, parabienes! Quantos son yá?
- Nobenta i un.
- Que marabilha! Quien dezirie...
- Ye berdade. Agora tengo de fazer mais un, nun tengo outro remédio.



antendimiento


se nien a nós mesmos mos antendemos,
porquei habiemos d'antender
ls poemas que screbimos?

squecer


eissencial squecer
para lhembrar
para bibir:
naide ten fuorças 
para aguantar cun to la canga
que ajuntou sue bida fuora.



terça-feira, 11 de setembro de 2012

pregunta eiterna


un die, quando todo tubirmos 
çcubierto i todo çclarado
 ne l mundo i ne l própio ouniberso,
inda mos quedará matéria
para eiternas buscas:
nós mesmos!


cuonta nana (14)


Spera por el nun scanho de la rue. Ha de passar, pensou. Podie lhigar pul telemoble. Mas tanto cumo l ancuontro, sabe le la surpresa i l ber cumo s'achega al loinge. Se l chamasse, nunca le saberie dezir porquei, nien acharie punta para tanta gana de falar. Dar splicaçones siempre le pareciu un malo modo de dar parte de fraco i esso tira le al sfergante toda la felcidade que l carrega.



sclamar i anterrogar


- que te trouxo l die?
- canseiras!
- pa que quiero l die?
- nun digas asneiras!


segunda-feira, 10 de setembro de 2012

cuonta nana (13)



Todos ls dies sal de casa pa l campo i senta se a mirar i a zenhar. Busca siempre un sítio defrente. Bonda que faga sol. Sien naide saber porquei, chiçpa le de ls uolhos ua risa. I bota se a zenhar. Son stranhas las lhinhas, solo lhinhas znudas a modo montes, suables uns, a pique ls outros. Apuis, arrecuolhe todo i torna para casa, adonde yá mal cáben las fuolhas chenas de zeinhos. A la nuite torna a reber ls zeinhos i passa-los para cadernos grandes. Nas cápias screbiu: Modos Anfenitos de Bolar!



cuonta nana (12)


Un die squeciu-se de todo i até deixou de saber que eisistie ua cousa chamada mimória. Assi, yá nun tenie de respunder a preguntas nien de ancarar cun el mesmo. Porque serie que nunca deixou que le sacáran l speilho de l quarto?



fala a la própia para dies sien sol


a las bezes sáben las própias palabras 
que quédan a mais; 

hai dies an que toco 
todas las campanas
para ajuntar las palabras
i meté las nun ancerradeiro:
assi yá nun puoden formar preguntas
nien dar repuostas a preguntas;


nada puode dezir mais 
do que un mirar
un géstio 
un silenço
ai! cumo fálan ls silenços,
un resfolgar acerca:
esta ye la fala cierta para calcer
l renhon de l ancarambinado eimbierno,
an que la falta de sol
le rouba l norte a la bússola
i solo nabegar se puode
a passo i a la bista.


scritas


se antendiras todo quanto scribes, 
mais balie que stubiras quieto;

cul tiempo, bás te bando de cuonta 
de que nunca tenes repuosta cierta 
para esta pregunta tan simples: 

sós tu que scribes l poema 
ou ye l poema que te scribe a ti?



sexta-feira, 7 de setembro de 2012

agulheiro


çculpas nunca bóndan,
se nun aguantas ls dies:
d'agulehiro oufício.




adubo


cánsan te palabras
que nunca géstios adúban:
tiempo de silenço.



bai


quedar pocho ou morrer puodes,
parado a lhamber tues fridas:
cumo ls oulores cul aire,
bai an busca doutras bidas.

FR






quinta-feira, 6 de setembro de 2012

repuosta


"fin de lhinha?" mas
nunca ls caminos acában:
sós tu la repuosta.

quarta-feira, 5 de setembro de 2012

bidas? quando menos speras... ua nuoba te nace.



nunca te preguntes
quantas bezes tenes de reampeçar a bibir:

se houmilde fures,
siempre acharás campo para outra beç daprender;
se cansado stubires,
siempre fuorças puodes sacar pa l camino nuobo;
se houmano te mantenes,
sabe que nada tenes para siempre cunquistado;
se preguntas s'acendíren,
bonda que a las tues dreito respondas;
até puodes tener miedos,
que siempre de ls bencir acharás modo;

nun fúrun ambalde
ls anhos, ls caminos, nada, mesmo ls suonhos:
yá muitá que te zafaziste
 de çcansar na casca i sues angúrrias,
i nada mais que
tous passos tenes para quedar de pies;

sien paraige,
(re)ganha fuolgo para
atrabessares la mais fuorte termienta:
nunca acabarás de
te prestar cuontas a ti mesmo.


guerra i paç


ganha hoije la guerra,
que manhana inda nun bieno:
outra paç nun hai.


segunda-feira, 3 de setembro de 2012

manhana


manhana outro die
será: tamien el merece
que l bibir purpares.



domingo, 2 de setembro de 2012

decidir


nun ye angústia decidir, mas carreiron adonde mal te cabe la grandura de l uoco que se te forma na cabeça i acabas arregunhado puls dies de manhana: l alíbio que t'agarra na fin, ye solo un modo de t'afazeres a un nuobo camino que te spera: bonda que de tous passos nun tengas pena i, lhibres, ls atires al palantre: nun squeças que bolber al para trás ou quedar specado a deixar andar, éran outros modos de decidir, mas esses a sorber te, cumo auga de l suco a sumir-se por buracos de rata.