quinta-feira, 31 de março de 2011

preguntas (39)


hai dies an que nun me bénen preguntas i quedo pensatible i preacupado: porque será?
haberá repuostas sien preguntas?
queries repuostas? nun será melhor ampeçares por fazer las preguntas ciertas?



terça-feira, 29 de março de 2011

La niebe



Senhor! Porque anfeiteste la Natureza?
Niebe!
Brancura eimaculada! Friu picante. Copas a beilar... L ritmo de las copas! I l rendelhado de las peinhas! I la proua de las arbles? I ls Probes a tembrar de friu ne ls currales abiertos?
Achei, hoije, l Lúcio.
Anda a las sobras, ne l refeitório grande.
Ls Oubreiros béien-lo i dan-le l que sobra.
El come las sobras i anda por ende.
A la nuite, aparece outra beç. I assi, todos ls dies.
Trai siempre la roupa manchada i la cara puorca. Nun ten coraige para se lhabar.
Andrento del, ua alma pura.
L'eimaige de Dius inda nun fui ambaciada.
Senhor, Tu mandas la niebe para mos cunselar l'alma, cun tan grande albura! Lhougo, marcamos perséncia culas nuossas pisagadas scuras - la nuossa perséncia ne l Tou lhençol eimaculado!
Buracos negros.
Apuis, fazemos bolas, misturando la niebe cul barro de ls caminos!
I Tu ris-te... i cuntinas a mandar copas de niebe, copas, copas...
L ritmo de las copas!
La niebe!
L Lúcio!

6 de Febreiro de 1959


Telmo Ferraz, O Lodo e as Estrelas




segunda-feira, 28 de março de 2011

preguntas (38)

porque hemos de tener heiróis i que hemos de fazer cun eilhes para alhá de merda, cumo siempre?



ye l'ouropa ua eideia



ye l'ouropa ua eideia, mais do que un cuntinente que, bendo bien, nunca fui; para alhá de muitas guerras, alguns reis i nomes de países, pouco deilha sabemos, pouco deilha mos dízen; para quei antressa todo esso se l denheiro nun deixa campo para mais nada? ua ouropa de l denheiro nunca ha de ser possible nien las guerras neilha se calharan: esse ye mui fraco cimento para todo ounir; ye tamien cun assento ne l denheiro que cada beç se fala de que uns, que se cúidan ricos, nun stan para aturar ls outros, que los ténen por probes, al punto de tener que le dar a quemer; nun puode durar muito ua ouropa destas, puis tan andebles aliçaces nun son capazes de aguantar tan pesada casa quemun; hai que buscar outros caminos, cumponer a cada die essa eideia de ouropa, de modo que l purmeiro furacon de rialidade nun la bote abaixo: se essa se mos cair, outra nun teneremos i ende, possiblemente, nuoba glaciaçon ampeçará.





domingo, 27 de março de 2011

peligros


delantre la telbison, l'anternete i por ende afuora, stamos calhados, mirando: als poucos l mundo mos entra an casa sien tenermos que ir a tener cun el: afazemos-mos a esse nuobo mundo i hai l peligro de l mundo de fuora yá nun ser tan antressante; al fin de muito tiempo, qual deilhes ye l berdadeiro? de ls muitos peligros que you fazie por scapar, este ye mais un, mas nun ye fácele.




sábado, 26 de março de 2011

caçpilros



que stranha palabra para dezir ls bacielhos de las paredes - caçpilros! Até agora solo coincie la palabra pim-pilros, que debe de ser prima fastada de caç-pilros. Seran 'pirlos' algue cousa? Teneran algo a ber cun bilros? até me dá gana de spilrar: será de quando era mocico i ampecei a fumar las froles secas de caçpilros ambrulhadas an papel de jornal? esta palabra dá-me tanto que pensar, pongo-le tanta pregunta que nun dá para poemas: estes gusto deilhes mais pequeinhos.





sexta-feira, 25 de março de 2011

morriu-se

digo - morriu-se! - i ls oubintes quédan arrepelados, suspensos de l'argolha de tan pesada palabra; mas afinal quien se morriu? fui l eimbierno; esso quier dezir que la bida arrebentou por todos ls lhados? si, quier dezir esso mesmo, ye essa ua muorte que quier dezir bida; anque nun séiamos capazes de lo aceitar, ye esse l sentido de la muorte: ua de las puntas de todas las streformaçones, l átomo bibo de la mudança, l'eisséncia daqueilha lei de la física que diç que todo se streforma; assi i todo, l que podemos antender nun somos capazes de aceitar: solo stamos purparados para aceitar la bida i para lhuitar por eilha.

quinta-feira, 24 de março de 2011

Oudisseia

Oulices somos todos nós, siempre perdidos por mares, tiempos i caminos: fui ende que crecimos, fui ende que mos fazimos i screbimos an nós un ADN de pelegrinos: pul camino aguantemos la rábia de ls diuses, refinando la stúcia anganhemos ls ciclópicos mostros i miedos, lhebados por óndias que nunca soubimos que mar las lhebantou, agarrados a ua gana de bibir que nien ls diuses tubírun fuorça para cobrar, nien ls muitos einemigos fúrun capazes de derrotar: bibir ye perciso, essa ye la nuossa percipal sabedorie, adoutorados an subrebibença inda quando la muorte mos spreita a cada squina: por tanto sítio passamos que mos cuidamos perdidos, mas solo mos perdemos de nós mesmos: que Penélope spera por nós i an que Ítaca spera por nós? que spera spera i que Ítaca eisite tamien ye berdade, rezon por que nun puode nunca parar nuossa busca i inda quando stamos siempre a falar an muorte, esso quier dezir que nun cerramos ls uolhos i que la bida ye la nuossa única preacupaçon, cumo se nada houbisse para fazer senó bibir, puis bibir todo resume i todo mos sorbe.

quarta-feira, 23 de março de 2011

casa



toda te faziste la casa i asperas por quien buolbe,
reloucas cula fame de palabras i tenes
las cadeiras siempre al modo para sentar risas:
son eilhes la tue casa, mas tan scassas
bezes bénen, que quedas na rue l mais de l tiempo.




terça-feira, 22 de março de 2011

a fazer de cuonta



gastas mais einergies a fazer

de cuonta que stá todo
bien do que a bibir: assi,
cumo te squeces de bibir, tamien
menos tiempo te sobra para
mirar la selombra
i l scatrapulhar de la nuite.






Adonde todas las eidentidades se cunfúnden

Çtingo, cumo outor i ator, de antre todos ls bersos,
ls dua mala
marrenega: «Deiqui palantre
tenerás l capulho dóndio, nun mais filhos; i apuis
morrerás-te».
Çtingo. Nun cunfundo, antoce, l ourganismo
de l testo
cula aternidade de l sou uorgano
genital.
Acradito que, se l jogo de l scritor, de cierta altura an [delantre,
ye por el mesmo
bedado de bien lo repersentar
ou poner an cena: l de l uorgano zbalorizado i [sperando
ua muorte que ende ben
puode apodrecer, nel, cumo un poema
sien chicha.
Çclaro i dun modo amable
que se puoden fazer bersos sien uorganos, sangre,
sexo: hai (siempre houbo) prefumes sien froles
i santos sien altares.
Assi i todo. Zde l sfergante an que l deseio de bida
la nun antranhe, la poesie buolbe-se
para mi, ua mintira
anseportable.

Eduarda Chiote, Órgãos Epistolares, Afrontamento, 2011.




[an pertués:

Onde todas as identidades se confundem

Distingo, como autor e actor, de entre todos os versos,
os de uma funesta
moleza: «Doravante
terás o pénis mole, não mais filhos; e depois
morrerás».
Distingo. Não confundo, pois, o organismo
do texto
com a eternidade do seu órgão
genital.
Acredito que, se o jogo do escritor, a partir de certa [altura,
é por si mesmo
proibido de bem o representar
ou pôr em cena; o do órgão desvalorizado e [aguardando
uma morte iminente
pode apodrecer, nele, como um poema
sem carne.
Esclareço e de uma forma amável
que se podem fazer versos sem órgãos, sangue,
sexo: há (sempre houve) perfumes sem flores
e santos sem altares.
No entanto. A partir do momento em que o desejo de [vida
a não penetre, a poesia torna-se,
para mim, um embuste
insuportável.]

segunda-feira, 21 de março de 2011

spertas al fin de la nuite

spertas al fin de la nuite cun
l retombo de ls passos rue abaixo i
a las cinco ampeça l mielro sue cantiga:
quedas na cama anquanto sós
capaç de aguantar ls uossos;

dá-te la risa, inches-te de palabras
cun que puodas dezir l die i
subertir l silenço de ls sucos:
ye custoso calhar l lhadrar de ls perros
que yá bonda la spera pul abrolhar

de las semientes; achega-se l tiempo de
poner la huorta i fázen-te falta
las malas yerbas para teneres que arrincar:
la belheç agarrou-se-te cumo ua teç
que nacira al fin de ls dies,

i nun hai modo de te lhibrares deilha;
que rábia le tengo, deziste-me un die,
a este silenço que nun zlenta,
cumo la grama, que até ne l mirar
bota raiç; calhas las palabras,

assucas la pacéncia por adonde puodan
correr las lhágrimas que yá
presa nun cunsigues oupir adonde
las acembonar: yá te quieres ir,
yá quieres quedar i racha-te

al meio este oupor que te atira
contra las peinhas que scatrapúlhan
puls dies que nun sabes se son tous:
pesas quanto bales i an cada mirar
sperar que te chámen por tou nome.




sábado, 19 de março de 2011

cumo se fura ua praga

lhargo silenço arramou-se
pulas rues, cumo se fura
ua praga de l eigito:
ye ua muorte anquanto dura.

rebelaçon II


éran debagarosas las tardes
i siempre las cartas se me perdien
na spera: era de ti que querie
saber, mas siempre de mi
daprendi algo nuobo a cada die.

sexta-feira, 18 de março de 2011

rebelaçon I

era primabera i traies na cabeça
un lhenço azul cun flores: nun
sfergante todo lhuziu mais i ua
pregunta de fuogo fizo-me selombra
nas lhargas i acesas nuites.

(Re)Cantos II

Eiqui, ne ls subúrbios de la flor
antre yerbas malas
i l atenegrado maçcarado
de Primabera amansada
eiqui, até l lhadrar de ls perros
ye poluído. Mas que ternura ye esta,
nun me dezirás? Eiqui, até la metáfora
faç quemido de l stierco de ls dies.

Pedro Castelhano




[an pertués:

(Re)Cantos II

Aqui, nos subúrbios da flor
entre ervas daninhas
e a negritude mascarada
de Primavera domesticada
aqui, até o ladrar dos cães
é poluído. Mas que ternura é esta,
não me dirás? Aqui, até a matáfora
se alimenta do estrume dos dias.]



quinta-feira, 17 de março de 2011

Mano delorida

La mano delorida sufre
na fuolha an branco
i lhembra la nineç.

nun le pídades rimas
nien súplicas
porque la mano sufrida
apenas aguanta
las manhanas ambentadas
de l'anfáncia.

La mano stá ruda quaije
tolhida, oube ls uossos,
l retumbar de l delor
mas la mano de l que ten miedo
ye la nineç.

Pedro Castelhano, (Re)Cantos d'Amar MOrte, Âncora Editora, 2011.



[an pertués:

Mão Dorida

A mão dorida sofre
na página em branco
e recorda a infância.

Não lhe peçam rimas
nem súplicas
porque a mão sofrida
mal aguenta
as manhãs inventadas
da infância.

A mão está rude quase
inerte, ouve os ossos,
o rumorejar da dor
mas a mão o que teme
é a infância.]


quarta-feira, 16 de março de 2011

Ancanto de mulhier

Todas las mulhieres son
Guapas
Mesmo aqueilhas que parécen
Feias.

Todas las mulhieres se ríen
Mesmo quando l'agonia le
Fire ls beiços.

Todas las mulhieres son sabidas
Mesmo quando nun acértan ne l
Feturo
I ábren l coraçon cumo arca
Sien segredo.

Todas las mulhieres son totales
Mesmo quando l poder ye clandestino
I la palabra se fire
Ne l mirar de l adius.

Todas las mulhieres son biolentas
Mesmo quando fálan baixico
I çfáien telas de suonhos
Zamparados.

Todas las mulhieres son mulhieres
Quando l airico de la tarde roça lhebe
L peinado de la redadeira ida al
Cabelheireiro.

Pedro Castelhano, (Re)Cantos d'Amar Morte, Âncora Editora, 2011, p. 43.




[an pertués:

Sortilégio de Mulher

Todas as mulheres são
Belas
Mesmo aquelas que parecem
Feias.

Todas as mulheres sorriem
Mesmo quando a amargura lhes
Gere os lábios.

Todas as mulheres são sábias
Mesmo quando não acertam no
Futuro
E abrem o coração como arca
Sem segredo.

Todas las mulheres são totais
Mesmo quando o poder é clandestino
I a palavra se magoa
No olhar do adeus.

Todas las mulheres são violentas
Mesmo quando sussurram
E desfazem teias de sonhos
Desprotegidos.

Todas as mulheres são mulheres
Quando a brisa da tarde afaga
O penteado da última ida ao
Cabeleireiro.]





segunda-feira, 14 de março de 2011

Prosema



Las palabras son corrientes de lhaba i lhágrimas i ne l lhodo purfícan-se an caminos pula manhana. Trócan de delores cumo trocamos de diuses. I ne l purmeiro rostro de la nuite zaparécen guardianas i beladores de las Trebas.

Inda nun cheguei adonde sali sien salir. La tierra ye feita de piedras de las nubrinas de la mimória desta cinza que adóndia de un tiempo de fuogo i rábia.

Ls rostros pérden-se na birolhice de ls anhos mal bistos, na saturna passaige de teçtemunho de nada teçtemunhar de l cabalho sangrando assomado a las faias cumo fuorça i peso que pormete alas pa l bolo adreitos a la Lhuç.

Deziran ls benideiros que esta nun fui la mie tierra, l choro, l canto, la parede adonde mejábamos an nome de la suidade de l feturo la faia que nun sequemos ls bidros de las jinelas que nun scachemos i la tristeza de salir quando l remolino de las feiteceiras mos cumbidaba pa la biaige mais lharga que mos podiemos sonhar.


(Nuite, seca-me ls uolhos para que las lhágrimas nun ambénten rieiros nas angúrrias de la cara.

Nuite, pinga a pinga ansina l’oubalheira a seduzir la manhana. Scundidas ne ls lhapos de l tiempo premite que las froles téngan oulor i ne l rugido cunsentido als diuses que las sílabas sílben, balas a saber de un cuorpo lhibre que las aceite).


Torno a la tierra de adonde nunca cheguei a salir. De cerron sien nada bato a la puorta i naide responde. La casa zerta i na baranda bótan-se a nós cardos mal tratados.

La Bila ye bilhana de bejita a la culpa i al sou castigar.

Mas que biolino se oube al loinge que abraço redículo i moço i ásparo al Manquito de la Çureira?

Que diuses i lhobos me cunsúmen i debóran ne l resfuolgo de silenços de la sierra muda?

Ai Manquito! Ai Manquito! Agarro-te al cuolho antes la benida de ls lhobos, a ti, l biolino de la mie nineç, la moda sien fin pa l miu oubido xordo.

Apostilha: Dízen que ye de rabeca l tou tocar. Mas para mi cuntina a ser biolino. I branco.

Pedro Castelhano



[an pertués


Prosema

As palavras são correntes de lava e lágrimas e no lodo purificam-se em percursos matinais. Trocam de dores como trocamos de deuses. E no primeiro rosto da noite desaparecem guardiãs e vigilantes das Trevas.

Ainda não cheguei donde parti sem partir. A terra é feita de pedras das neblinas da memória desta cinza que amolece de um tempo de fogo e fúria.

Os rostos perdem-se na miopia dos anos mal vistos, na soturna passagem de testemunho de nada testemunhar do cavalo sangrando à beira do abismo como força e peso que promete asas para o voo de encontro à Luz.

Dirão os vindouros que esta não foi a minha terra, o lamento, o canto, o muro onde mijávamos em nome da saudade do futuro a faia que não secámos os vidros das janelas que não partimos e a tristeza de partir quando o redemoinho das feiticeiras nos convidava para a viagem mais longa que nos era dado sonhar.

(Noite, seca-me os olhos para que as lágrimas não inventem regatos nas rugas da face.

Noite, gota a gota ensina o orvalho a seduzir a manhã. Escondidas nas grutas do tempo permite que as flores tenham cheiro e no sussurro consentido aos deuses que as sílabas sibilem, balas à procura de um corpo livre que as aceite).


Regresso à terra de onde nunca cheguei a partir. De bornal vazio bato à porta e ninguém responde. A casa deserta e na varanda agridem cardos mal tratados.

A Vila é vilã de visita à culpa e ao seu punir.

Mas que violino se ouve ao longe que me abraço ridículo e jovem e áspero ao Manquinho de Açoreira?

Que deuses e lobos me consomem e devoram no respirar silêncios da serra muda?

Ai Manquinho! Ai Manquinho! Pego-te ao colo antes da chegada dos lobos, a ti, o violino da minha infância, a melodia sem fim para o meu ouvido surdo.

Apostila: Dizem que é de rabeca o teu tocar. Mas para mim continua a ser violino. E branco.]




Nuobe poemas de Nobembre (IX)


Hai rius claros, hai tierras abiertas anque zertas, hai auga
que lhabe esta anquieta gana de nada? Hai cuordas que préndan l'alma
al puosto de la mimória i te oubríguen a cunfessar l tou fondo
squecimiento? Hai tiempo para amar inda quanto l restro ye todo
tan brebe? Hai mirares que mos búscan quando la cegueira se sparba?
I hai algun sentido pa l sentido que esto ten? Hai rues para andar
por adonde andubiste, cula soleira de las puortas chenas de selombras?
Hai nabegaçones scundidas de que nien tu suspeitas ne l redadeiro adius
an que sperteste? Hai l Home por trás la cortina de la tue casa
sien naide? Hai gritos repartidos pula gana de gritar, quando calhas
l própio silenço? Hai fuontes i nacientes i cabalhos i puortos
quando la cundiçon de ser te prende? Hai modas al fin de l die? Yá
quanto tiempo te buscas i nun sabes que solo la muorte nun ye Anterrogaçon?

Pedro Castelhano







[an pertués:


Há rios claros, há povoados abertos mesmo que desertos, há água
que lave esta inquieta vontade de nada? Há cordas que amarrem a alma
ao poste da memória e te obriguem a confessar a tua profunda

amnésia? Há tempo para amar ainda quando o resto é tudo
tão breve? Há olhares que nos procuram quando a cegueira alastra?

E há algum sentido para o sentido que isto tem? Há ruas para andar
por onde andaste, com a soleira das portas cheias de sombras?

Há navegações ocultas de que nem tu suspeitas no último adeus
em que acordaste? Há o Homem por trás da cortina da tua casa
desabitada? Há gritos repartidos pela vontade de gritar, quando calas
o próprio silêncio? Há fontes e nascentes e cavalos e portos
quando a condição de ser te prende? Há canções ao fim do dia? Há
que tempos te procuras e não sabes que só a morte não é Interrogação?!]





domingo, 13 de março de 2011

Carta a la Nieta (cachico)



Quando passeares na cidade, nun te squeças de las muntanhas.
Eilhi se scónden ls spritos, ls deixados pul tiempo,
ls corridos lhadrones falhados de l assalto a l'alegrie.
Serei ua selombra, un nome zlhido, un morrir
sien lhembráncia. Nun serei. Ouscuro nulo de nada. Talbeç un grano.
Stou de salida para andrento de mi, sin cerron nien seguro.
Mas cumo you sonho que un biolino me tope cumo
se you fura l biolino i la sue melodie. Frol,
deixa-me ls spinos i respira. Sinto que airico.

L poço de la frescura bai-se secando. La matáfora sufre
de artrite, l berbo eiluminado smaia, ls filamientos
de l suonho fúnden-se i Dius chegado a esta eidade yá nun me mora.
I la ternura ye un lhenço puorco que scondo ne l bolso roto.

Pedro Castelhano



[an pertués

Carta à Neta (fragmento)

Quando passeares na cidade, não te esqueças das montanhas.
Ali se escondem os espíritos, os abandonados pelo tempo,
os banidos ladrões falhados do assalto à alegria.

Serei uma sombra, um nome vago, um morrer
sem memória. Não serei. Obscuro nulo de nada. Talvez um grão.
Estou de abalada para dentro de mim, sem bornal nem seguro.
Mas como eu sonho que um violino me toque como
se eu fosse o violino e a sua melodia. Flor,
deixa-me os espinhos e respira. Sinto que é brisa.

O poço da frescura vai secando. A metáfora sofre

de artrite, o verbo iluminado esmorece, os filamentos
do sonho fundem-se e Deus chegado a esta idade já não me habita.

E a ternura é um lenço sujo que escondo no bolso roto.]



sábado, 12 de março de 2011

A saber de la Lhuç



Quando benirá l die an que la selombra acubre l riu

i las augas quédan mais claras?
Quando benirá l die an que la Muorte
ye l percípio de la Lhuç
i ampeça l ciclo de la Primabera?

Pedro Castelhano



[an pertués:

À procura da Luz

Quando chegará o dia em que a sombra cobre o rio

e as águas se tornam mais claras?
Quando chegará o dia em que a Morte
é o princípio da Luz
e se inicia o ciclo da Primavera?]




[Al lhargo desta sumana eiqui deixaremos alguns poemas de Pedro Castelhano, que l die 19 que ben bai a apersentar l sou lhibro de poemas (Re)cantos d'Amar Morte, de la eiditora Áncora. Pedro Castelhano ye l pseudónimo de Rogério Rodrigues, natural de Peredo dos Castelhanos, Muncorbo.
Fui-me dada la honra de apersentar l lhibro i alhá starei. Hai uns dies, passei por Muncorbo i pareciu-me que la Sierra de Reboredo staba bien mais alta. Purmeiro pus-le la culpa als uolhos. Agora sei que ye mesmo berdade...]