quinta-feira, 29 de setembro de 2011

pura ancarnacion de lhibardade



barriu las palabras rue abaixo, agarradas a papeles, afogadas na tinta que dezir las quijo; pula nuite, miles de fuolhas anchírun-las de berde, mas nun ténen fame las palabras: eilhas son mais para salir de bocas do que a algo meter na sue; marimundas, inda s'agárran als uolhos cumo afogado a la purmeira traba, aplediando por un sonido que le traia l bolo de sue música, sperando talbeç ua fuolha adonde puodan tener un suonho de guapa ambelesada: nunca zísten ou se dan por derrotadas, siempre prontas para nuoba bida, nuobo sonido, nuobo sentido, pura ancarnacion de lhibardade, i nós siempre a pensar que nun demúdan an cientos d'anhos... passa l carro para lhebar fuolhas barridas, mas las palabras yá nun cheguei a ber para adonde fúrun, deixórun ls papeles bielhos, tenhidos, rasgados, fuolhas a camino de l stierco: talbeç ánden por ende an ser, naquel outro mundo de que falaba Platon, ambisibles, necitadas de carino i a spera de quien las arrolhe i le deia bida al dezi-las, al screbi-las eiqui ne l formigueiro de la pantalha, puros seres que nien selombra bótan, diusas criadoras de mundos que pónen boubos ls poetas a saber deilhas sien paraige, páixaros siempre chenos de fame an busca de çubiaco.




dito (42)


se l crédito que pediste nun te deixa drumir,
quier dezir que nun percisabas del para bibir.


quarta-feira, 28 de setembro de 2011

dito (41)




Descartes dixo que haberie que agarrar cumo aliçace algo de que nun fura possible dubidar i ende cuncluiu: cogito, ergo sum [penso, anton eisisto]; mas poderie haber cuncluído: morior, ergo sum [muorro-me, anton bibo].



terça-feira, 27 de setembro de 2011

la scrita na scuola de la música


la scrita stá algo atrasada an relaçon a la música: esta quemanda ls sonidos i l silenço, de dambos a dous se fazendo; la scrita queda perdida quando se bei sien palabras, puis fuora deilhas nun eisiste: falta-mos daprender cumo meter l silenço antre palabras; talbeç ambentar ua nuoba letra ou sinal que querga dezir silenço [puis calhar, silenço i outras palabras assi inda ténen l'eisséncia de l sonido], al mesmo tiempo medindo l tiempo que ha de durar: las bírgulas, puntos i outros sinales que tales yá nun bóndan.





segunda-feira, 26 de setembro de 2011

acendes silenços an serena chama


la muorte ye siempre ua spriença alhena, anque tous séian ls delores a arrepiçar las lhargas nuites i l spino dessa gratidon, que te zatina, de acá haberes quedado i, an spera, mais un die bibires: quien chegou a esta eidade, que mais puode querer? acendes silenços an serena chama que dure todo l die, mas nun hai modo de te zafazeres de manhana, nien t'antressa yá l'arte d'ambentar palabras que te dígan puis naide las iba a antender, eilhas solo serien capazes de dezir la muorte de ls outros, nunca la nuossa: sobra-te l oulor de las cousas que assopra quando l cantar de l mielro te trai un outro sol i ua cemba de sereno capaç de assustar las pantasmas que s'úpen cula nuite; passas delgeiro pula rue a anchir ls puiales frius i solos, mas nun cáben alhá todos ls que se te fúrun anho a anho, hai tantos anhos, sós l sou redadeiro repersentante, amprouado de pensar an cuomo íban a quedar admirados de ber adonde chegueste: ralas las palabras, ls pensares, ls mirares, inche-te la mundiada de ls choros que tous cunhos nun aguántan i yá muitá perdírun bena para acháren salideiro: quien podira adiar sue nacéncia, puis esta merda de mundo até ye guapo...




domingo, 25 de setembro de 2011

dito (40)


ye quando todo te cuorre bien que te ampéçan outros porblemas: muita giente nunca te perdonará.





dito (39)


sou aqueilho que scribo, agora; manhana talbeç nó.



dito (38)


cumo nun sabes dezir quien sós, achega-te de ti por outyro lhado: dezindo quien nun sós, puis tamien esso sós.





Hourácio, Odas, IV, XII


Yá, cumpanheiros de la primabera que l mar serénan,

ls aires de la Trácia ínchen las belas;

yá nun ténen cúscaro ls cerrados nien brúan ls rius

chenos cula niebe de eimbierno.


Faç sou niu, an choro gemendo por Itis,

l’abe anfeliç i de la casa de Cécrops

l’eiterna bergonha, puis de modo hourrible las bárbelas

paixones de ls reis bingou.


Na tienra yerba tócan de gordas

canhonas ls pastores modas na fraita,

agradando-le al dius a quien ls ganados i ls selumbrius

cabeços de l’Arcádia le gústan.


La staçon trouxo la sede, á Bergildo;

mas se pul licor Lhíbero pisado an Calés

tu apledias, á cliente de nobres moços,

cun nardo has de merecer l bino:


un frasquito de nardo fazerá salir la tinalha

que por agora stá nas degas de Sulpício,

un manos lhargas a dar nuobas spranças i l amargor

de ls cuidados a lhabar eificaç.


Se tenes priessa de achar estas alegries, cun tue

marcadorie ben debrebe; nun cunto que ne ls mius

copos deias banho de grácia,

cumo un rico an casa farta.


De berdade, deixa ls atrasos i l gusto de l lúcaro

i, lhembrando ls negros fuogos, anquanto puodas

ambuolbe l juízo c’un cachico de boubice:

na oucajion cierta ye doce nun tener juízo.


Hourácio Flaco, Odas, Libro IV, XII




[an lhatin:

Iam ueris comites, quae mare temperant,

impellunt animae lintea Thraciae,

iam nec prata rigent, nec fluuii strepunt

hiberna niue turgidi.


Nidum ponit, Ityn flebiliter gemens,

infelix auis et Cecropiae domus

aeternum obprobrium, quod male barbaras

regum est ulta libidines.


Dicunt in tenero gramine pinguium

custodes ouium carmina fistula

delectantque deum, cui pecus et nigri

colles Arcadiae placent.


Adduxere sitim tempora, Vergili;

sed pressum Calibus ducere Liberum

si gestis, iuuenum nobilium cliens,

nardo uina merebere.


Nardi paruus onyx eliciet cadum,

Qui nunc Sulpiciis accubat horreis,

Spes donare nouas largus amaraque

Curarum eluere efficax.


Ad quae si properas gaudia, cum tua

uelox merce ueni; non ego te meis

inmunem meditor tinguere poculis,

plena diues ut in domo.


Verum pone moras et studium lucri,

nigrorumque memor, dum licet, ignium

mise stultitiam consiliis breuem:

dulce est desipere in loco.


Horatius Flaccus, Carmina, Liber IV, XII]




sábado, 24 de setembro de 2011

zde mui cedo mos nace un uoco


siempre atrecido que
do cula gana de bibir de las ye
rbas mais pequeinhas: bonda-le pou
co mais de un més para nacer, flo
rir, dar fruito; son mil
hones ls anhos de daprendi
zaige que guár
dan nas semientes:
nós passamos l tiempo a dapren
der i l mais tene
mos de fazer cumo se fu
ra la purmeira beç:
somos por ne
cidade abiesos a la stór
ia i zde mui cedo mos nace un uo
co adonde metemos l feturo.




mundos


tenes an tue cabeça mundos adonde nunca cabes: quédan zlidos muito tiempo, mas a las bezes dá-te pa le acender sue raia: acabas siempre por te armar ua guerra cuntigo.




dito (37)


al béren ciertas cousas i nun séren capazes de outras ber, ls uolhos son un porblema sério de ancumpeténcia.



sexta-feira, 23 de setembro de 2011

nun sou l que sou


tubira you certezas
alhá l sfergante
i talbeç m'antendisse
neste spertar de friu
an piel alhena:
caberien eilhas
nesta pequenheç
que m'acumpanha?

nun sou l que sou
a cada die,
solo l que fazer me quiero,
nó l çcanso
de adonde cheguei,
mas la guerra
que me fago i me faç
outro.

ser ou nun ser?
ser i nun ser,
ye essa la question:
al modo que nun sou
me bou fazendo,
al modo que nun sou
i de ser deixo,
solo ende sou.



quinta-feira, 22 de setembro de 2011

las alforjicas


ciertos dies, salie
camino fuora, solico,
al ombro, bazies,
las alforjicas;

aguçaba ls uolhos
na fuolha de l hourizonte,
mais al modo
para ler las piedras i las bordas;

- las alforgicas?, respundie:
nun achei que colher
senó lhembráncias?
incho-las siempre de silenço.




quarta-feira, 21 de setembro de 2011

Salimiento an Lisboua de l "Romance do Gramático"


L die 4 de Outubre, na Lhibrarie Bertrand, eilhi al Chiado, an Lisboua, bai-se a dar l salimiento de l remanse O Romance do Gramático (Gradiva), de Ernesto Rodrigues. Trata-se dua obra anspirada na bida de Fernan de Oulibeira, outor de la purmeira Gramática da Linguagem Portuguesa (1536).
Ernesto Rodrigues ye un nome grande de las lhetras stramuntanas i nacionales, poeta, cuntista i nobelista, crítico, ansaísta i tradutor (subretodo de l húngaro para pertués), persidente de la Academie de Lhetras de Trás de ls Montes. Zassiete anhos apuis de Torre de Dona Chama, nome de la bila adonde naciu, l porsor de la Faculdade de Lhetras de Lisboua retorna a la ficçon.

Para alhá de todo esso, Ernesto Rodrigues ye un grande amigo de la lhéngua mirandesa, que defende cumo naide, habendo feito la antroduçon a la traduçon mirandesa de Ls Lusíadas, que tamien apersentou (an Miranda i an Lisboua) i sendo co-outor de l'antologie de outores stramuntanos A Terra de Duas Línguas, títalo que ye de la sue outorie i que honra la lhéngua mirandesa.

Quien podir star neste salimiento nun bai a perder l sou tiempo, puis stamos delantre un grande scritor i de oureginalíssemo remanse.


nun m'antrúbies las palabras


senta-se an ti
un silenço a bordar
ls dies acoquelhados,
palabras derretidas
a friu:

ye quando s'upe
ua nubrina de sentidos
i als uolhos se t'assoma
un uoco,
ua cinza de outro fuogo

ye un tiempo de pingas
ralas que l aire
abana nas aranheiras
cun que bistes
l outonho que ende ben;

cumo fui para
squeceres tue morada?
nun me puxes pula boç:
spera, que l delor
ha de passar;

nacie l sol
na lhuç de ls uolhos,
suoltos cumo ua spera:
assi i todo fondas,
las palabras guárdan
l tagalho de manhanas
adonde se t'assóman las preguntas.

nun m'antrúbies
las palabras,
la clareza anteira deste die:
para dezir l lhodo
nun te ha de faltar tiempo
i abrir la fuolha de las horas
cumo ua palaçuola.





quarta-feira, 14 de setembro de 2011

nacionalismos


passemos seclos a custruir naciones,
regando cun sangre sous aliçaces
i an sue música oupindo choros i delores :
bendimos-mos essa eideia cumo
se tubira nacido na cabeça dun dius
ne l ato an que fizo l mundo;

agora bamos querendo çfazé-las,
ponendo puontes, derruindo paredes,
acenhando cun manos yá sien spada,
abrindo un rostro de risa i yá nó de delor:
tenemos priessa, mas talbeç seclos
tárdemos a çfazer l que seclos lhebou a oupir!

ténen oulor a crime ls nacionalismos ne ls dies d'hoije,
fuonte de rábias, guerras, çtruiçon, delor:
nien un géstio criador deilhi puode salir:
puode ua stória ser de lhegítima defénsia,
mas ende nun abrolha un sagrado prencípio:
a todo la bida an respeito ha de subertir.




segunda-feira, 12 de setembro de 2011

amanhecer an Buonos Aires


inda sin l sol nacido, nun sei
para adonde queda l naciente

todo serenou al apagar las lhuzes de la cidade,
cumo antes ua truniada
ou algo amportante que se baia a dar;
na nubrina al loinje nun se abínturan
tangos, solo mie cabeça ls beila;
firmado ne l punto adonde la nubrina ye mais cinza
parece assomar-se la cabeça
dun aleph de Borges;

anquanto i nó, ls ralos abiones atérran
al sonido dun bandoneon que naide toca;
l abion que ha de lhebar a Montebideu inda carega;

agora si, la cabecica de l sol assoma-se,
stranho cumo laranja grande por trás un touçon
i nun sfergante cunsegui defenhir adonde staba:
nun scanho de l airepuorto de Buonos Aires.

la laranja de l sol yá subertiu la nubrina
i la manhana cun sue lhuç acubre l airepuorto anteiro;
al loinje arrala-se la nubrina,
todo quedou claro i yá nada mais se
persinte de l aleph de Borges
nin sona yá l bandoneon de Piazzolla;

cháman para Montebideu,
mas podie ser para qualquiera outra parte de l mundo:
tan pequeinho que nel nun cabemos,
tan grande que siempre nel stamos perdidos;

i you scribo solo para assinalar que
passei porqui
a la falta de melhor padron, puis,
cumo ls perros, nun hai meia de
perdermos esta manha de marcar l território
- nun será el que mos marca?

al modo que l sol s'albanta,
crece la solidon, esse modo natural de
starmos ne l mundo: la cumpanha, sin que nun bibimos,
essa bamos la nós buscando, agora
a miles de quilómetros de lunjura
inda que a poder de sms.




sexta-feira, 9 de setembro de 2011

poetas


hai poetas que gústan

de l pobo ne ls poemas:
uns zúrzen-lo até al sangre,
úpen-lo outros até al cielo.

que sáben ls poetas
de pobos, de pátrias,
i outras eineisistentes eideias feitas
que ban alhá deilhes mesmos?

filósofos falhados uas bezes,
políticos de scanho:
atíran-se a eilhes mesmos,
mas nun hai cumo çfraçar.

you quedo-me por mi
a ler l mundo: s'acauso fur mais loinge,
cumo poderei sabé-lo?
outros, antoce, l dígan.


quinta-feira, 8 de setembro de 2011

nun te squeças de chubir


tanta beç te preguntas
- quien sou you?
que amo ten este cuorpo
que me lhieba nien sei adonde?
de que semiente nacida
perdida?

siempre a cada manhana:
- quei fago cumigo?
fondos poços,
negros de fondos,
de que ls fondos nun te bés:

saca-le un baldo a cada die
i nun te preguntes até quando durar puode
l'auga; abaixa,
mas nun te squeças de chubir
a adonde cuorre l aire;
bota fumo l murron de la candela:
a assopros inda lhuç;

quantos sinónimos de amor eisísten,
naide sabe,
son sien fin ls que tu puodes
criar: médran cumo yerba houmilde,
mas tan eissencial
que dá sues ranqueiras a quemer.


quarta-feira, 7 de setembro de 2011

lhibardade


porque nun sirbe para nada, ye la poesie un eisercício abseluto de lhibardade.



l eissencial oufício


nunca acabas de daprender

l eissencial oufício
de preguntar-se.




terça-feira, 6 de setembro de 2011

Salimiento de «O Romance do Gramático»


L die 15 que ben, na Biblioteca Munecipal de Bergáncia, bai-se a dar l salimiento de l remanse O Romance do Gramático (Gradiva), de Ernesto Rodrigues. Trata-se dua obra anspirada na bida de Fernan de Oulibeira, outor de la purmeira Gramática da Linguagem Portuguesa (1536).
Ernesto Rodrigues ye un nome grande de las lhetras stramuntanas i nacionales, poeta, cuntista i nobelista, crítico, ansaísta i tradutor (subretodo de l húngaro para pertués), persidente de la Academie de Lhetras de Trás de ls Montes. Zassiete anhos apuis de Torre de Dona Chama, nome de la bila adonde naciu, l porsor de la Faculdade de Lhetras de Lisboua retorna a la ficçon.

Para alhá de todo esso, Ernesto Rodrigues ye un grande amigo de la lhéngua mirandesa, que defende cumo naide, habendo feito la antroduçon a la traduçon mirandesa de Ls Lusíadas, que tamien apersentou (an Miranda i an Lisboua) i sendo co-outor de l'antologie de outores stramuntanos A Terra de Duas Línguas, títalo que ye de la sue outorie i que honra la lhéngua mirandesa.

Quien podir star neste salimiento nun bai a perder l sou tiempo, puis stamos delantre un grande scritor i de oureginalíssemo remanse.


remenar


traie un mirar cheno

de freznos
cul ramon yá cumprido,
cumo cumben a fin de berano
i al modo que maçcaba la pastilha
eilástica
oubie-se l sereno remenar
de las bacas,
deitadas a la selombra de setembre:

l que mais le custou
fui acertar la risa a
la purmanhana
i calhar ls páixaros,
sien filos al modo para colgar
las andorinas a
la tarchica;
cumo siempre, guarda l bolo para
cun de nuite.



crabiar nubres


siempre se cuntentou cun quaije nada

i todos le dezien que era esse pouco
l anfenito, puis sue eisséncia era
ua busca por adonde nada se bie
i todo yá çcubierto parecie:

mirar todo cun outros uolhos,
nun ser capaç de ber l que todos béien,
ne l belhete d'antidade de cada cousa
ua falseficaçon, antregue a la arte
de todo çfilar, puro eisercício

de zeidenteficaçon, arrolhar
ls sentidos salagres, andebles,
mudables, ancandilado por caminos,
lhebado na corriente sien fin
de nubres que nien auga dan;

atira-se al oufício cumo un danhado
i deixa-lo a la nuite anrebulhado
an aranheira a spera de fame
pa l quemer ou deixá-lo eilhi a secar
até... al outro die a la purmenhana,

ls suonhos de molho, l suonho colgado
de raízes ampossibles: passa na rue
cun risas que míren a quien nien un
mirar te bota i se te dir la gana de crabiar
nubres al cielo, que quéden bien seguras
i apuis te perdas a fazer caçuada de l aire.